inhetvondelpark1901-heruitgave2013

Dat laantje, eigenlijk niet meer dan een paadje, heeft me altijd
aangetrokken, vooral in den winter en in de voorlente.
Waarom toch zijn vele menschen zoo blij met de eerste
teekenen van de naderende lente? Waarom toch worden de
vroegste bloempjes, de eerste vlinders, de „lenteboden” onder
de vogels in proza en poëzie verheerlijkt, veel meer dan de zomer-
en herfstgewassen. Mooier zijn ze niet. Ligt er dan een
verdienste in, de eerste te zijn?
Stellig wel; het is het durven, het ondernemen, het trotseeren
van een gevaar, dat ons aantrekt in de planten, evengoed
als in de menschen en dieren. Als de winter nog lang niet voorbij
is, als sneeuwjacht en gure vlagen ons van tijd tot tijd vertellen,
dat het nog lang geen zomer is, dan komen er voor die
durvertjes, die zoo niets geen koukleumen zijn, dapper voor
den dag, en ons zonder woorden zeggen: „De lente komt of eigenlijk
is ze er al. Doe als wij, maak den zomer lang, door
vroeg aan de lente te gelooven.”
Hoeveel menschen verslapen de mooie morgenuren en hoeveel
missen den mooisten lentetijd, omdat ze meenen, dat het
nog geen dag of nog geen lente is! Wij, stedelingen, moesten
juichen als de eerste bloempjes ontluiken. Ja, er zijn menschen,
die alleen ’s winters recht opleven, de ’t meest door de
fortuin begunstigden, voor wie de winter geen koude en geen
andere onaangenaamheden heeft, voor wie hij integendeel de
tijd van vermaak en gezelligheid is. Maar dat zijn er maar weinigen.
Ook heeft niet ieder een robuste gezondheid, en vooral
in onze natte, meer kil dan koude winters, is het voor de meesten
van ons een leelijke tijd. De veertien dagen van schaatsenrijden
kunnen niet goed maken, al die verkoudheid, dat hoesten
en kuchen, die rheumatische pijntjes, opgedaan op een
hoek en een plein, waar het altijd zoo trekt en snijdt met oostenwind,
en dat wij toch altijd passeeren moeten als wij pas
uit het kantoor, uit het lokaal of de werkplaats komen, waar,
weer of geen weer, de kachel altijd rood staat en de benauwde
menschen- of kleerenlucht ons prikkelt in de keel en in de
ooren.
Zie, als je dan op een uitstapje naar een park zoo’n vroegertje
merkt, die al open durft gaan, dan zeg je: „Goddank, het is
haast weer geleden.” En wien het dropslikken en de dikke overjas
begint te vervelen, haalt eens even diep op uit de volle
long; en ja, je merkt waarlijk, dat er iets van lente in de lucht
zit, dat je goed doet, dat je luchtig, opgeruimd maakt, en zoo
waar, er komt een deuntje, een liedje heel eventjes tusschen
de lippen, zoo iets uit ouden tijd van: „de lente is weer gekomen,
ik heb het net vernomen” of wat anders meer litterairs
van Goethe of Tennyson, al naar je smaak en kennis. En is het
niet heelemaal pluis met hart of keel, met zenuwen of longen
van hem of haar, die door de affaire tot kamermensch is gedoemd,
ja, dan komt er iets anders bij; dan is het een ware
zucht van verlichting, die de borst verruimt bij het eerste lentegevoel,
dat een vrij bloeiend bloempje, een bottend knopje
wekt. Dan stroomt de hoop op beterschap, op langer leven,
zoo heerlijk zoet in hoofd en hart, dan is zoo’n eerste lentebloempje,
al moet het nog opengaan, om te kussen met een
traan in het oog. „Als ik de lente maar haal, dan gaat het wel
www.inhetvondelpark.nl
13