inhetvondelpark1901-heruitgave2013

De bladeren zelf verschaffen een schuilplaats aan weer nieuwe
vogels, die er niet van houden om zich veel te laten zien.
Grasmusschen, tuinfluiters, zwartkopjes en molenaartjes zijn
nu aangekomen, maar ’t zou mij teveel ruimte kosten, als ik
die allen hier gaf, wat hun toekomt.
In de laatste Aprilweek komen de nachtegalen, ten minste
dat is nu al vijf jaar achtereen het geval; vóór dien tijd was er
in geen vijftien jaar een nachtegaal in ’t Park gezien.
Hun lievelingsplekje is ’t boschje met de vier hooge wilgen,
nabij de Willemsparkbrug; wij noemen dat dan ook altijd het
Nachtegaalsboschje. Schuin er tegenover ligt een boschje van
elzen en berken, dat van tijd tot tijd gekapt wordt. Dat is nu
onlangs ook weer gebeurd en ik vrees, dat de nachtegalen zich
daardoor zullen laten afschrikken en dan moeten we weer een
jaar of zes wachten, eer een paartje het er nog weer eens op
waagt.
Er wordt altijd goed op de vogels gepast en ik ken parkwachters,
die geheel vrijwillig van hun vrijen tijd geofferd hebben,
om het nest te bewaken tegen naïeve natuurvrienden, die
meenen, dat je niet van een vogel kunt houden, zonder hem te
vangen en in een kooi te zetten. Aan die vlijtige wachters is ’t
te danken, dat wij eenige jaren achtereen de jonge nachtegaaltjes
hebben kunnen nagaan, met hun groote verwonderde oogen
en hun roestrooden staart, het gemeenschappelijk familiekenmerk
van roodborstjes, roodstaartjes en nachtegalen.
Dat boschje met de wilgeboomen is wel de moeite waard
om bestudeerd te worden met ’t oog op vogelbescherming.
www.inhetvondelpark.nl
Het geeft alles waar een park- of boschvogel van houdt: er is
water vlak bij, er zijn hooge boomen, waar je kunt zitten zingen
en een vrij uitzicht genieten, terwijl laag struikgewas van
allerlei soort gelegenheid tot verschuilen geeft. Aan de zijde
van den ruiterweg staan lage eikjes, dan volgt een hoekje met
rozen, een rij van mooie dichte Spaansche aken of Akkereschdoorns,
en waar ’t boschje aan de wei grenst is een dichte
groep van Sering, wollige Geldersche roos, Gouden Regen en
een enkele Meidoorn. Bovendien is de grond begroeid met allerlei
„onkruid” en vochtig genoeg, om wormen en slakken het
leven mogelijk te maken. Alleen is ’t boschje wat klein; dat is
een kwaal, die in ’t Park wel meer voorkomt.
Als we veel vogeltjes in ’t Park willen hebben, moeten er
vrij uitgestrekte boschjes worden aangelegd van enkele hooge
boomen, met veel dicht onderhout en veel planten op den
grond, al is ’t ook niet anders dan gras en zeggen en brandnetels.
Het hooge iepenbosch vlak bij de Boerderij voldoet vrij
goed aan deze voorwaarden en daar kan men dan ook in April
en Mei allerlei vogeltjes naar nestplaatsen zien rondsnuffelen.
Toch wordt ook daar niet veel gebouwd, ’t is er te druk en er
zijn daar in de buurt te veel katten, ratten en ook wezeltjes.
Daar zal menig Amsterdammer van opkijken, dat we wilde
roofdieren in ’t Park hebben en toch is ’t zoo; ik heb ze herhaaldelijk
gezien, vroeg in den morgen en vooral in de buurt van
de Boerderij. Die kleine bloeddorstige schavuiten hebben
waarschijnlijk meer op hun geweten, dan de troepjes kwâjon-
33