inhetvondelpark1901-heruitgave2013

Hij zit dan stilletjes in ’t groen, niet hoog in de toppen,
maar om zoo te zeggen op de eerste étage; zijn wijfje zit dicht
bij hem en ze discoureeren op de lieftalligste manier. ’t Mannetje
heeft twee trillertjes tot zijn beschikking, die een kleinen
terts verschillen, en daar kan hij alleraardigste effecten mee
bereiken. De groenvink en zijn wijfje zijn te vergelijken bij een
eenvoudig echtpaar, dat, heel intiem en zonder ophef, van elkaar
en van lieve muziek houdt.
Ook houden ze veel van groenende knopjes, vooral van ooftboomen
en ik heb ze ook zien ontbijten op jonge Duc van Toltulpjes,
maar daar vertel ik liever niet meer van, anders gaat
de een of andere dwarskijker nog beweren, dat mijn groenvinken
schadelijke dieren zijn.
Als die tulpjes bloeien, wordt het ook meenens met de terugkeerende
zomervogeltjes. In de weilanden langs den Amstelveenschen
weg en langs ’t Sloter jaagpad, zingen de leeuweriken
al in Februari, maar die komen niet in ’t park zelf.
Daar komt de eerste lentebode niet vroeger dan half Maart,
meestal zelfs stipt op den officieelen lente-datum.
www.inhetvondelpark.nl
’t Is nu al meer dan twintig keer, dat ik die Maart-beweging
in ’t Vondelpark heb meegemaakt. In de eerste week beginnen
de Siberische hyacinthjes, die prachtige blauwe bloempjes, in
twee perken vlak voor ’t Paviljoen te bloeien. In de tweede
week komen de honigbijen in massa te voorschijn, ze verdringen
elkander op diezelfde hyacinthjes en halen er zich blauwe
broekjes van stuifmeel. ’t Is daar ook zoo’n heerlijk plekje: beschut
tegen den Noordoostenwind en vlak in ’t tintelend lentezonnetje.
En als dan de Noordooster door ’t Westen omloopt naar ’t
Zuiden en na een paar natte dagen de wind weer uit ’t Z.O.
waait – nog een beetje vochtig – dan hoort de aandachtige
morgenwandelaar in ’t Park een nieuw geluid en de nieuwe
lente is voor goed begonnen.
Ik hoor dat geluid ’t eerst in de hooge iepen vlak bij de rhododendrongroep
bij de Zeister-vaas, of een eindje verder naar
rechts, waar de sloot een bocht maakt en waar in een boschje
van iepen en ahorn een abeel zijn bleekgrijzen gekromden
stam verheft. Daar staan ook twee heel mooie berkjes en achter
’t hek in den villatuin bloeien al sinds December drie groote
pollen prachtige kerstrozen, de mooiste uit heel Amsterdam,
waar soms al in Februari of zelfs in Louwmaand de eerste
honingbijtjes om voorraad komen.
Ja, en nu hoor je boven in die boomen dat welbekend roepje,
te herkennen uit duizenden en ieder verstaat het op zijn manier.
Ik hoor: „diel, del, diel, del” vier, vijfmaal herhaald, een
ander hoort evenveel maal tjief, tjaf, tjief, tjaf en weer een ander
djem, djelm, djem, djelm, maar ’t vogeltje dat het doet,
heet tjiftjaf, dus nommer twee zal wel de beste ooren hebben.
In ’t eerst zitten die tjiftjafjes heel hoog, maar na enkele dagen
raken ze wat meer vertrouwd met hun oude vaderland en
dan zijn ze ook in de lage heesters waar te nemen. Zoo weinig
schuw worden ze, dat de morgenwandelaar ze van zeer nabij
beschouwen kan, die kleine groenachtig bruine diertjes, de
29