inhetvondelpark1901-heruitgave2013

Ik heb al wat genoegen aan de fitissen beleefd. Als ik er ergens
weet te zitten, dan sleep ik er allerlei kennissen heen van
wie ik weet, dat ze van muziek houden. Bij sommigen valt ’t
verkeerd uit en die zeggen, dat ze niets bijzonders aan ’t liedje
vonden, maar anderen heb ik gehad, die dadelijk zeiden: dat is
mooier dan de nachtegaal, en weer anderen werden herinnerd
aan mooie Noorsche muziek van Grieg, en die sloegen den bal
niet zoo heel ver mis, want als Grieg zijn muziek van de vogels
heeft afgeluisterd, dan heeft hij meer fitisjes dan nachtegalen
moeten hooren, want die laatste komen nooit in ’t land van
Scandinavië, ten minste de onze niet.
Fitisjes wel, die nestelen tot aan de Noordkaap, en ’s winters
trekken ze tot aan de Kaap de Goede Hoop, de heele oude
wereld door. En daarbij komt ’t hun geweldig te pas, dat ze langere
vleugeltjes hebben dan de tjiftjaf, die ’t nooit verder
brengt dan de Noordkust van Afrika, en in zachte winters zich
tevreden stelt met ’t Zuiden van Engeland en Ierland en met
de Riviera. Nu, dat kan ook nog wel.
In ’t Vondelpark toeven de fitisjes ’t liefst aan den
zuidrand: in ’t mooie berkenboschje links van den grooten monumentalen
ingang aan de Van Eeghenstraat, in ’t boschje bij
’t Kastanjepleintje en achterin in de beide berkenboschjes aan
’t begin van ’t stijgend pad naar de fijne sparren en nog ergens
daar in de buurt.
Als er plaats voor is, zal ik in „De Levende Natuur” elk jaar
wel precies de plekjes opgeven; want ik gun graag iedereen ’t
genot, de fitis te hooren.
www.inhetvondelpark.nl
In de eerste Aprilweken komen ook de roodstaartjes; tegenwoordig
minder dan voorheen. Dat is zeker te wijten aan ’t opruimen
van oude boomen met gaten erin, want die hebben
roodstaartjes noodig om te nestelen. Gelukkig heeft het bestuur
in den laatste tijd wat nesthokjes laten ophangen, en als
het op oordeelkundige wijze daarmee voortgaat, zooals ook in
Artis geschiedt, dan kan het niet missen of we krijgen weer
roodstaartjes in overvloed.
Vroeger nestelden er altijd een paar bij het lelietjes-van-dalen-perk,
vlak bij de boerderij. ’t Was een lust ’t mannetje in
de iepen te zien zitten met zijn roode borst, zwarten kop en
helder wit voorhoofd, en als hij zong, trilde zijn roestrood
staartje mee.
’t Was een echte schalk en een meester in ’t nabootsen van
den vinkenslag. Wat konden de vinken dan razend worden!
Van alle kanten kwamen ze aanvliegen, hun leiblauw kuifje opgezet
van boosheid, en dan sloegen ze terug, dat ’t een aard
had (met muziek natuurlijk).
Andere vogels kwamen ook op ’t geraas af, winterkoninkjes
„tèrrden” in de dubbele kers die daar staat, en een klein molenaartje
(pas aangekomen) riep: „hè, ohè, rètètètètè.”
De roodstaart zat er bij met zijn zwart nonnenkapje en lelieblank
voorhoofd, alsof hij hoog boven al dat rumoer verheven
was, maar in een oogenblik van rust kwam hij weer doodkalm
en onschuldig met zijn vinkenroep voor den dag en dan begon
het spektakel van voren af aan. Jammer, dat hij niet lachen
kon, maar ik heb gelachen voor het heele gezelschap.
31