inhetvondelpark1901-heruitgave2013

II.
Beter dan de voorjaarsboomen zorgen de vroege bloemheesters
voor kleur en geur in ons park. In de eerste plaats mogen
we de ribes noemen, de Amerikaansche bessensoorten, die in
ons park en in de tuinen rondom in verscheidene variëteiten
en in talrijke exemplaren de lentewandelingen veraangenamen.
Het blad vertoont in het klein den vijfhoekvorm van den
ahorn, maar met stomper punten; trouwens, wie kruisbes of
aalbes kent, zal het blad van onze sierbessen dadelijk van andere
onderscheiden. En anders, de roode bloemtrosjes, die de
heele heesters van boven tot onder decoreeren, kunt ge niet
over het hoofd zien. In alle nuances van rood, van het donkerste
wijnrood, bijna purper, tot het bleekste rose, bijna wit, zult
ge vinden in ons park; en loopt van de roode de bloeitijd ten
einde, dan beginnen de gele, niet zoo mooi en ook niet talrijk
vertegenwoordigd, hun trosjes te kleuren.
Aardig is het, het verkleuren van de ribestrosjes na te gaan;
bloeien ze met mooi weer, dan krijgen ze druk bezoek van bijen
en hommels, die op den rijken honingvoorraad afkomen, in
het bloembuisje verborgen; stuifmeel is er ook in overvloed,
maar al komen zij niet altijd om dit goedje, de diertjes krijgen
het steeds ongevraagd mee in hun ruige pelsjes. Onwillens en
onwetens strijken zij het af op de stempels van andere bloemen,
waaruit zij voor en na putten, en volbrengen zoo het eeuwige
bestuivingswerk. En zie, zoodra dit geschied is, kleurt
zich de bloemkroon van de ribes donkerrood. ’t Is alsof de
bloem daarmee te zeggen wil geven: goede vriendjes, ik heb je
wel gelokt met mijn hoogroode kleur, maar niet alleen uit eigen
belang, bij mij is uw bezoek overbodig geworden, ik geef
nu ook geen honing meer; spaar je tijd en moeite voor mijn
bleekere kameraden, die naar je komst verlangen; profiteer
toch van het korte uur van zonneschijn en doe geen noodeloos
werk. En de verstandige bijen verstaan de bloementaal, ze laten
zich naderbij lokken door de hooggekleurde bloemen van
de ribes-trosjes, maar bezoeken alleen de bleeke; de vliegen
zijn dommer, die begrijpen er niets van, en verliezen hun tijd
en moeite.
Als de ribes het sein geeft, gaat al wat voorjaarsheester is,
aan het kleuren. De amandel alleen is haar vóór geweest; op
het „bladerlooze rijs” blozen de groote losse en sierlijke bloemen,
zoo lief en zoo teer, dat het een lust is voor de oogen, je
loopt er telkens weer heen om het nog eens te zien. Honderdmalen
zijn ze geschilderd. Jammer dat er zoo weinig in ons
park zijn; maar het zijn ook dure en veeleischende boompjes.
In de villa’s langs de randen van ons Park staan er echter
nog al, maar niet zoo mooi en zoo groot als de amandel tegen
het hek van den Hortus.
www.inhetvondelpark.nl
49