inhetvondelpark1901-heruitgave2013

Het is merkwaardig, wat een ontzaglijke hoeveelheid stuifmeel
na één tikje met den stok uit zoo’n elzentak opstijgt. Volmaakt
een wolk, een wolk van geel meelpoeder.
Dat is nu nog eens echt stuifmeel. Zacht drijft de wolk
voort, gedragen door den voorjaarswind. Waarom zoo’n wonderbaarlijke
massa en waarheen die milliarden van korrels?
Want korrels blijken het te zijn, wanneer ge een snufje van dat
poeder door een sterk vergrootglas bekijkt.
Waarheen? Zij gaan hun weg, door de natuur hun gewezen,
ze zullen een nieuw leven wekken, een leven dat sluimert in
die wijnroode stamperkatjes, waarop ge zooeven opmerkzaam
zijt geworden.
Op de roode pluimpjes aangeland, drinken de stuifmeelkorrels
het vocht op, waarmee die stamperpluimpjes of stempels,
zooals ze genoemd worden, de droge korrels vasthielden. En
een luikje in den stuifmeelkorrel opent zich, uit het venstertje
komt een levend draadje te voorschijn, dat door den stempel
heen tot diep in het hart van den stamper doordringt en daar,
verborgen in het duister, geschiedt, terwijl ge er bijstaat als
een ziende-blinde, het grootste wereldwonder; daar wordt een
boom geschapen. Op het oogenblik, dat de stuifmeelbuis in
het eitje of zaadknopje boorde en een deel van zijn vloeibare
inhoud zich vereenigde met dien van het eitje, toen was het
wonder al geschied; het rijpen van den zaadkorrel, het kiemen,
het opschieten, het zelf weer vruchtbaar worden, het is
alles onmogelijk zonder die eene eerste daad, de bevruchting,
de samengroeiing van stuifmeelinhoud en eicelinhoud. En al
is het bevruchtingsproces door de onderzoekers met hun wonderoog,
het microscoop, gezien, gevolgd en geteekend van het
begin tot ’t einde, dat weer het allereerste begin is van een
nieuw raadselachtig leven, al zijn de feiten en omstandigheden,
waaronder de bevruchting geschiedt, tot in finesses bekend,
– wat er daar eigenlijk gebeurt bij de vereeniging van
twee wezens, die een enkel nieuw leven scheppen, dat weet niemand
en dat zal niet licht iemand ooit te weten komen.
En waartoe die ontzagwekkende hoeveelheid stuifmeel,
waartoe milliarden, als één enkele korrel voldoende is om een
nieuwen els het leven te schenken? Ziet ge den wolk nog zweven?
Niet meer? Welnu, ze zijn gescheiden die milliarden, zij
drijven door ’t park en verder, veel verder. Waar ge straks ook
een proefje lucht microscopisch onderzoekt, steeds zult ge enkele
stuifmeelkorrels terugvinden. Ook in de buurt van andere
elzen, waar de roode stempeldraadjes ze opwachten en opvangen,
misschien aanlokken door wie weet welke geheimzinnige
kracht. Wat zouden enkele korrels vermogen tegen het toeval
dat hen elders dreef? Van de milliarden zullen allicht enkele
belanden, werwaarts de els, die hen uitzond, het bedoelde.
Een els, een boom, die iets bedoelt; hoe mal! En toch gaan
de stuifmeelkorrels heen met een doel, een bestemming, zelfs
aan ons menschjes bekend, een einddoel voor hun tocht, waar
ze verwacht worden. Indien niet de els, dan . . .
De els stuift al in Maart, vóór er nog bladeren aan de boomen
zijn. Een zin, als uit een schoolboekje geknipt, niet waar?
Maar vraag naar het doelmatige van die voorbarigheid en de
www.inhetvondelpark.nl
21