inhetvondelpark1901-heruitgave2013

In studieboeken over de levenswijs der planten, zoudt ge
een aardige verklaring kunnen lezen van dat verdwijnen der
stekels van vele hooggeplaatste hulstbladeren.
Wij onderstellen echter, dat ge zulke boeken niet leest, anders
is dit boekje voor u niet geschreven; dus mag ik het wel
vertellen. De hulst, die vrij leeft in bosch en heg, is door zijn
stekelblad beschermd tegen de vraatzucht van weidende dieren,
als schapen, geiten en herten, die alles afvreten, wat ze
met hun bek bereiken kunnen; maar op de hoogte, waar die
gulzige bek niet meer kan rukken of knauwen, is het verweermiddel
doelloos; en zie, daar verdwijnen die uitmuntende verdedigingsmiddelen
meer en meer, tot ze bovenaan vaak in ’t
geheel niet meer voorkomen; het hulstblad is daar door de
spaarzame natuur niet meer gewapend; op moedwillige jongens
en parkbrugjes heeft ze echter niet gerekend.
Maar nu ben ik al uit mijn laantje geraakt, daar moet ik verder
voor oppassen, anders gaan wij al in dit hoofdstuk aan het
dwalen in ’t park. Dat is wel niet zoo heel erg, maar ’t is beter
eerst te zorgen, dat we er eenige kennissen hebben, om bij stil
te staan. Dus terug naar de hulstjes aan de Vondelstraat. Vlak
naast het huisje staat een vulgaire heester, niet erg best in de
plunje bovendien, maar die toch iets aan zich heeft dat de oogen
trekt; een vlierstruik is het. Zoo’n gewone vlier is vulgair,
elk boerentuintje heeft er een en wie geen geld heeft of missen
wil, om een leelijke schutting van zijn tuin te maskeeren, of
een schuinen hoek te vullen, die zet er maar wat vlier neer. Je
hebt wel voornamere vlier ook, in de Vondelstraat tegenover
de Constantijn Huygensstraat b.v. prijkt er een; en op verschillende
plaatsen in ’t park insgelijks; dat is de vlier met ingesneden
bladeren; maar ik vind hem leelijk aanstellerig, een vlier,
die zich zijn afkomst en zijn eerlijken naam schaamt, ik mag
hem niet lijden, want het heeft lang geduurd, voor ik wist wat
het voor een ding was, en dat vergeef ik niet licht.
Ik houd wel van vlier, van de gewone echte, goede, gewillige
vlier, meen ik; wel heb ik in mijn jeugd vaak een leelijk aftreksel
van de bloemen moeten slikken, en ook op gemeenschappelijk
aandringen van mijn grootmoeder en de
dienstmeid den mond moeten spoelen met vlierthee tegen
kiespijn of verkoudheid; maar dat kan hij niet helpen, en je
kreeg er toch ook zoethout bij.
En dan de proppeschieters, die je er van maken kunt en de
mannetjes van het merg en de fluitjes; neen, een vlier is zoo
min niet als hij lijkt. Bovendien drie keer in het jaar is hij
mooi, werkelijk mooi.
Eerst al in Februari, als hij begint blad te schieten, lang
voor de andere boomen en heesters, of het moest kamperfoelie
zijn, het durven wagen. Dan ziet hij paars van de kou, de
jonge blaadjes bedoel ik; de schors van zijn jonge stevige loten
is mooi grijsgroen, gespikkeld met lange witte streepjes; dat
zijn eigenlijk openingen voor het ademen van de plant, lenticellen
heeten ze in de plantkunde. Dan is de vlier mooi en dapper,
en ge vergeeft het hem, dat hij er later wel eens verfomfaaid
uitziet. Dan weer in Juni, als hij vol, overvol zit met de
groote, geurige bloemtrossen, dichte platte trossen van honderden
fijne bloempjes, trossen zoo groot als een theeschotel-
www.inhetvondelpark.nl
15