Perspectief - Katholieke Vereniging voor Oecumene

maar natuurlijk niet alleen voor hen – in de moderne tijd kan worden toegepast. Toch geldt
dit ook voor heel wat rooms-katholieke en andere westerse geloofsgemeenschappen. Voor
de meeste ervan is ‘Aleppo’ een ‘dode letter’ gebleven, weliswaar een interessante tekst
voor geleerden en kalenderdeskundigen, maar schijnbaar zonder enig belang voor de
alledaagse pastorale werkelijkheid.
6. Interkerkelijke hindernissen
De Noord-Amerikaanse Theologische Consultatie onderstreept dat een kernpunt is ‘dat de
aanbevelingen van de Verklaring van Aleppo van elkaar verschillende gevolgen hebben voor
de oosterse en de westerse kerken. Voor de oosters-orthodoxe en de oriëntaals-orthodoxe
christenheid strekken de concrete veranderingen in het bepalen van de paasdatum verder
dan voor de katholieke, anglicaanse en protestantse gemeenschappen. Gelukkig zijn de
aanbevelingen van Aleppo voor een groot deel een herhaling van voorstellen die de oostersorthodoxen
zelf al hebben gedaan’ in verband met hun voorbereidingen voor het Heilige
Pan-Orthodoxe Concilie. De Noord-Amerikaanse orthodoxe en rooms-katholieke theologen
zijn gezamenlijk van mening dat ‘dit de kansen op succes voor de aanbevelingen van Aleppo
aanzienlijk moet verhogen’. Ze stellen tegelijkertijd vast dat ‘in vele oosterse kerken het
vasthouden aan hun huidige rekenmethoden dikwijls een symbool van de integriteit van de
kerk is geweest en van het vrijgewaard zijn van de vijandige krachten in deze wereld’.
Daarom ‘moet de uitvoering van de aanbevelingen van Aleppo in deze omstandigheden
zorgvuldig en met pastoraal fijn aanvoelen geschieden. Het materiaal dat in de Verklaring
van Aleppo wordt gepresenteerd kan van grote hulp zijn voor deze kerken, als ze proberen
deze poging te wagen om aan de grootse traditie van de kerk trouw te zijn’.
Ik ben het er helemaal mee eens. Maar ik vrees ook dat interkerkelijke hindernissen nog
steeds de uitvoering van de Verklaring van Aleppo behoorlijk in de weg staan. Niettheologische
factoren, zoals sociaal-culturele verschillen en uiteenlopende praktijken in de
religieuze volkscultuur evenals gebrek aan vertrouwen en aan oecumenische vorming,
spelen nog steeds een wezenlijke rol. Ze zorgen ervoor dat de kerken stilstaan en stagneren
in dit opzicht. Zijn ze wel rijp genoeg en durven ze een stap naar voren te doen Het klopt
dat momenteel vele oosterse en westerse christenen, inclusief talrijke rooms-katholieken,
protestanten, orthodoxen en oriëntaals-orthodoxen, klaarstaan om die stap naar voren te
zetten. Toch zijn tegelijkertijd heel wat groepen er geenszins toe bereid die stap te maken. Ik
denk hier aan enkele westerse milieus die de Orthodoxie en de Byzantijnse ritus als
‘achterlijk’ en ‘exotisch’ beschouwen of die op een eenzijdige manier de vermeende
superioriteit van hun eigen Latijnse traditie of van andere tradities verheerlijken. Ik denk ook
aan meerdere groeperingen in bijvoorbeeld Bulgarije en Rusland die erop staan dat zij de
‘ware orthodoxen’ zijn en volkomen verschillen van andere christelijke gemeenschappen die
ze vaak voor ‘ketters’ en ‘schismatici’ houden. In beide genoemde landen is een hoofdreden
voor het verzet tegen wijzigingen van de kalender en tegen oecumenische samenwerking de
overtuiging dat het zielenheil alleen in de eigen Orthodoxie te vinden is en dat daarom elke
dialoog met andere kerken een ‘rot compromis’ is. Hiermee hangt het gebrek aan
interculturele en oecumenische contacten en vorming samen, evenals de droevige
herinnering aan de excessen van de communistische periode. Omdat de communistische
regimes zo’n internationale oecumenische samenwerking met nadruk hebben begunstigd,
wordt de actieve weerstand tegen oecumene en een herziening van de kalender nu
beschouwd als ‘ware Orthodoxie’. Bovendien heerst in sommige fundamentalistische
Russische milieus een apocalyptische stemming en verwacht men het spoedige einde van
deze ‘verdorven’ wereld. Waarom zou men zich nog druk maken om een hervorming van de
kerkelijke kalender als de wederkomst van Jezus Christus aanstaande is en er dan veel
grotere geestelijke belangen op het spel staan, namelijk die bij het laatste oordeel voor zijn
rechterstoel Na decennia onder het communistische bewind te hebben geleefd, zijn de
18