NJB-1440

Rechtspraak
H gehuurde bedrijfsruimte. Bij de beoordeling
van deze klacht wordt het volgende vooropgesteld.
Volgens art. 40 Ow vormt de schadeloosstelling
bij onteigening een volledige
vergoeding voor alle schade die de onteigende
rechtstreeks en noodzakelijk door het verlies
van zijn zaak lijdt. Art. 40 is van overeenkomstige
toepassing op rechten die door de
onteigening geheel of gedeeltelijk vervallen.
Een huurrecht van bedrijfsruimte vervalt
door inschrijving van het onteigeningsvonnis
(art. 59 lid 3 Ow). Art. 42 lid 1 Ow bepaalt
onder meer dat bij de onteigening van verhuurde
bedrijfsruimte als omschreven in art.
7:309 lid 5 BW, door de onteigenende partij
aan de huurder een schadeloosstelling wordt
betaald, en dat bij de begroting daarvan rekening
wordt gehouden met de kans dat de
huurverhouding bij het verstrijken van de
geldigheidsduur van de overeenkomst zou
hebben voortgeduurd. Art. 42 lid 1 Ow strekt
blijkens de parlementaire geschiedenis ertoe
dat de schadeloosstelling van de huurder van
bedrijfsruimte een volledige vergoeding van
diens bedrijfsschade omvat. Gezien het voorgaande
komt aan de huurder van onteigende
bedrijfsruimte volledige vergoeding toe voor
de schade die hij in de zin van de art. 40, 41
en 42 lid 1 Ow rechtstreeks en noodzakelijk
lijdt door het verlies van het huurrecht. Ten
behoeve van de begroting van de aan H toekomende
schadeloosstelling heeft de rechtbank
terecht aansluiting gezocht bij de rechtspraak
van de Hoge Raad waarin is beslist
dat indien een eigenaar op de onteigende
zaak een bedrijf heeft uitgeoefend in het verband
van een vennootschap onder firma of
maatschap, of in een niet juridisch vormgegeven
familieverband, en op hem een verplichting
rust om de hem toe te kennen vergoeding
ter zake van inkomensschade in dat
verband in te brengen, de volledige bedrijfsschade
van dat verband moet worden aangemerkt
als rechtstreeks en noodzakelijk gevolg
van de onteigening in de zin van art. 40 Ow
(HR 22 maart 1972, ECLI:NL:HR:1972:AB5578,
NJ 1972/294 (Overijssel vs. Vosman); HR 6
juni 1973, ECLI:NL:HR:1973:AB7224, NJ
1974/140 (Gelderland vs. Lamers); HR 27 september
2013, ECLI:NL:HR:2013:CA1731, NJ
2014/100 (De Haas vs. Lansingerland)). In het
licht van hetgeen hiervoor is overwogen,
heeft te gelden dat ook indien een huurder
in het verband van een vennootschap onder
firma of maatschap, of in een niet juridisch
vormgegeven familieverband, een bedrijf
uitoefent in of op een onroerende zaak die
wordt onteigend, en op de huurder een verplichting
rust om de hem toe te kennen vergoeding
ter zake van inkomensschade in dat
verband in te brengen, de volledige bedrijfsschade
van dat verband moet worden aangemerkt
als rechtstreeks en noodzakelijk gevolg
van de onteigening in de zin van art. 40 Ow.
Op het vorenstaande stuit de klacht af.
Volgt verwerping, overeenkomstig de conclusie
van de A-G.
De A-G bespreekt onder 4.3 de rechtspraak
over onteigeningsvergoedingen voor eigenaars
die een bedrijf uitoefenen in maatschapsverband,
VOF-verband of familieverband.
Onder 4.5 citeert hij uit de
wetsgeschiedenis van art. 42 lid 1 Ow (onteigening
van verhuurde bedrijfsruimte).
2064
7 november 2014, nr. 13/04452
(Mrs. E.J. Numann, C.A. Streefkerk, A.H.T.
Heisterkamp, G. de Groot, M.V. Polak; plv.
P-G C.L. de Vries Lentsch-Kostense)
ECLI:NL:HR:2014:3126
Aruba. Ontslag op staande voet. Dringende
reden. Fixatiebeginsel. Een hotelmedewerker
wordt op staande voet ontslagen. De
ontslagbrief vermeldt als ontslaggrond dat
de medewerker een vrouwelijke collega
heeft geschopt die op de grond lag. Het hof
acht het ontslag geldig op de grond dat de
medewerker op het punt stond de collega te
schoppen. HR: Vooropstelling: zie hoofdtekst.
Het hof heeft geoordeeld dat de door
hem vermelde feiten een dringende reden
opleveren. Daarbij heeft het hof geen kenbaar
verband gelegd met de ontslaggrond
in de ontslagbrief. Aldus heeft het hof hetzij
de regels miskend, hetzij zijn oordeel
onvoldoende gemotiveerd.
(BW Aruba art. 7A:1615o lid 1; BW art. 7:677
lid 1)
A, adv. mr. S. Kousedghi, vs. Hyatt, niet
verschenen.
Feiten en procesverloop
Vanaf 1992 is A in dienst van Hyatt werkzaam
geweest in een hotel op Aruba. In 2010
heeft Hyatt A op staande voet ontslagen in
verband met een incident in het hotel. De
ontslagbrief vermeldt als ‘actions’ die ‘both
individually and jointly’ voor Hyatt grond
voor het ontslag op staande voet zijn: ‘(…)
you pushed a female colleague after which
she fell and you kicked her while she was
lying on the floor. According to the statement
of one of your colleagues, he had to
intervene to make you stop kicking the female
colleague while she was on the floor. Several
employees witnessed that the nose of the
female employee colleague was bleeding’, en
voegt hieraan toe ‘(...) we established that you
were the one attacking the female employee
by pushing her and kicking her while she
was on the floor, which aggressive behavior is
unacceptable’.
In dit geding heeft A nietigverklaring van
het ontslag en loondoorbetaling gevorderd.
Het gerecht heeft de vorderingen toegewezen.
Het hof heeft de vorderingen alsnog
afgewezen. Het hof heeft hiertoe overwogen:
‘Met voldoende zekerheid staat vast dat in
het “backstation” van het restaurant waarop
zicht was vanuit het gedeelte waartoe de gasten
toegang hebben, een handgemeen plaatsvond
tussen A en B met wie A een affectieve
relatie heeft gehad en met wie hij een kind
heeft, dat B hierbij een bloedneus heeft opgelopen,
dat B is komen te vallen, en dat A op
het punt stond te schoppen maar daarvan
door een collega is weerhouden. Het Hof acht
hierin (...) een dringende reden voor ontslag
op staande voet aanwezig. De Arubaanse
hotels geven extra aandacht aan behoorlijk
optreden van hun personeel (...) en stellen
zware sancties op onbehoorlijk gedrag, hetgeen
aan dit personeel ook bekend is. In de
jurisprudentie van het GEA en het Hof wordt
hiermee rekening gehouden. Het toerisme is
nu eenmaal cruciaal voor de economie van
Aruba. Het is van algemeen belang dat de
goede naam van Aruba (“one happy island”)
bij de overwegend Amerikaanse toerist niet
wordt aangetast.’
Hoge Raad
Onderdeel 10 is gericht tegen het oordeel
van het hof dat een dringende reden voor
ontslag op staande voet aanwezig is. Het oordeel
miskent het beginsel dat de ontslagmededeling
de ontslaggrond fixeert, aldus het
onderdeel. Bij de beoordeling van deze klacht
wordt het volgende vooropgesteld. Bij opzegging
van een arbeidsovereenkomst om een
dringende reden dient naar het recht van
Aruba de reden onverwijld aan de wederpartij
te worden meegedeeld (art. 7A:1615o lid 1
BWA). De strekking hiervan is dezelfde als die
van de gelijksoortige eis van art. 7:677 lid 1
BW, te weten dat voor de wederpartij onmiddellijk
duidelijk behoort te zijn welke eigenschappen
of gedragingen de ander hebben
genoopt tot het beëindigen van de dienstbetrekking.
De wederpartij moet zich immers
na de mededeling kunnen beraden of hij de
opgegeven reden(en) als juist erkent en als
dringend aanvaardt (Vergelijk HR 23 april
1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC0939, NJ 1993/504
(Bakermans vs. Straalservice); HR 26 april
1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2052, NJ 1996/609
(Bol vs. Kuiper q.q.)). De werkgever die een
werknemer aldus heeft ontslagen, dient in
geval van betwisting van de dringende reden
door de werknemer, te stellen en zo nodig te
NEDERLANDS JURISTENBLAD – 21-11-2014 – AFL. 40 2871