Mankracht en Zonen - De8

Antwerpse hogeschool. Ik wil dolgraag gaan werken, en ik hoop dat ik hier ooit een goede job kan vinden. Ik hoop ook
dat ik de kans krijg om daarin te slagen. Ik ben hier gelukkig, maar wij ondervinden nog vaak vooroordelen. Ik weet
dat Belgen zich gekwetst voelen wanneer ze, vaak onterecht, als racisten worden bestempeld. Maar ik vraag me af
of ze wel beseffen hoe moeilijk het is om als 'vreemdeling' tegen die vooroordelen op te boksen. Die afkeuring omdat
we 'vreemdelingen' zijn, zit soms in zo'n kleine dingen. Laatst gingen we met Mina naar sinterklaas in het Wijnegem
Shopping Center, omdat we willen dat Mina de feesten van hier leert kennen. We hadden een uur op sinterklaas
gewacht, maar we vonden het leuk omdat hij met elk kind een babbeltje maakte, Mina was zo opgewonden. Maar
toen Mina aan de beurt kwam, werd sinterklaas een beetje onwennig, hij zei dat haar haarband beautiful was, en het
gesprek was afgelopen, het had amper 15 seconden geduurd. Hij vroeg niet of ze braaf was geweest, wat ze van de
Sint wilde, hij vergat haar zelfs een hand te geven. Mina heeft er niks van gemerkt, maar zal dat over enkele jaren
nog zo zijn?
"Met kerst verlangen wij nog meer naar de familie"
DEURNE - Hakim en Lema zijn moslims, maar hebben respect voor alle mensen, voor elk geloof. "Er bestaan geen
goede of slechte godsdiensten, wel verschillende wegen naar God", zegt Hakim. "En ze zijn allemaal evenwaardig."
De kerstdagen hebben voor hen geen speciale betekenis, maar ze gaan ook niet zomaar voorbij.
Wat doe je met de feestdagen?
Hakim: Ik ben twee dagen vrij, dus kan ik zalig met mijn vrouw en mijn dochtertje thuis zijn. Dat alleen al is voor mij
een feest.
Lema: Voor onze buren is het feest, en dat vind ik fijn, maar tegelijk denk ik nog meer aan mijn familie in
Afghanistan. Wij zijn maar met zijn drietjes, en vooral voor Mina vind ik het jammer dat zij haar opa of oma niet kent.
Ze beseft zelfs niet wat dat is, grootouders. En omdat we nog niet erkend zijn als politieke vluchtelingen mogen we
ook in Europa niet reizen. We hebben familie in Hamburg en mijn zus woont in Denemarken,... Het zou fantastisch
zijn, als we hen zouden kunnen bezoeken.
Wie was de belangrijkste figuur van 2003?
Hakim: In positieve zin Mosjda en Hassan, een Iraans koppel dat ons enorm heeft gesteund. Zij zijn onze beste
vrienden, zij zijn als familie geworden. In negatieve zin mijnheer Pascal Smet (de voormalige commissaris-generaal
voor de vluchtelingen, nu Brussels staatssecretaris), want hij heeft onze vraag om erkend te worden als
vluchtelingen onrechtvaardig behandeld. Hij heeft al onze hoop kapotgemaakt. Moeten wij terug naar een land met
een regering van wie de grote meerderheid onbetrouwbaar is? Moeten wij terug naar een land waar mijn leven in
gevaar is? Moeten wij terug naar een land waar mijn dochter op 13-jarige leeftijd wordt uitgehuwelijkt aan een man
van 50?
Wat was de belangrijkste gebeurtenis in 2003?
Lema en Hakim (samen): Dat Hakim werk heeft gevonden, is het tofste dat ons dit jaar is overkomen. Feit dat we
helemaal op eigen benen staan, is voor ons alledrie bijzonder belangrijk.
Wat hopen jullie voor 2004?
Hakim: We hebben tegen de negatieve beslissing over onze aanvraag tot erkenning beroep aangetekend bij de Vaste
Beroepscommissie. Nu wachten we op een uitnodiging om ons dossier te gaan verdedigen. We weten dat slechts 10%
alsnog wordt erkend, maar toch hopen we op een goede afloop. Hoewel ik het niet de ideale manier vind, begrijp ik
heel goed de wanhoop van de Afghanen die afgelopen zomer in de kerk in Elsene in hongerstaking zijn gegaan.
Beweren dat dat chanteurs waren, is onzin. Human Rights Watch, Amnesty International en nog 89 andere ngo's
berichten geregeld over de penibele situatie in Afghanistan.
Lema: Wij wachten al drie jaar op erkenning en die onzekerheid is eigenlijk nog het zwaarst om te dragen. Wat als
we geweigerd worden? Dan verliest Hakim zijn werkvergunning, en dan? We kunnen niet terug! En wat zou er met
Mina gebeuren? Niemand kan ons de garantie geven dat we in Afghanistan veilig kunnen leven.
Willen jullie nog ooit terug naar Kaboel?
Lema: Ja, wij houden heel veel van ons land, en wij hopen dat de situatie zal veranderen, maar veel hoop op een
snelle verbetering hebben we eerlijk gezegd niet. Dus leren wij van Antwerpen houden, want hier zijn heel veel lieve,
warme mensen.
Hakim: Ik voel mij met al mijn capaciteiten verantwoordelijk om Afghanistan weer mee te helpen opbouwen. Maar
zolang er één fundamentalist in de regering zit, kan ik niet teruggaan.
Marc Brys, trainer van Germinal Beerschot.
© De Vlijt NV