Mankracht en Zonen - De8

zouden wij van de burgemeester ook nieuws willen horen. Wij weten dat er overal in Antwerpen problemen zijn, maar
in Borgerhout zijn ze groter. Wij vragen de burgemeester onze problemen ernstig te nemen. De leerachterstand van
onze kinderen bijvoorbeeld, of het gebrek aan sport- en speelpleinen in de buurt, maar vooral de hoge werkloosheid.
Wij zijn hier bijna dertig jaar en hebben het gevoel dat we niet meer vooruitgeraken. En dat weten onze kinderen
ook."
© De Vlijt NV
zouden w
in Borger
onze kind
Wij zijn h
ook."
© De Vlijt
23-12-2003, p.13 Karin VANHEUSDEN
"Wij zijn geen profiteurs die hier komen meegenieten"
W ij zijn geen profiteurs die hun land hebben verlaten om hier te komen meegenieten van jullie luxe",
zegt Hakim Nawabi (42), een Afghaanse doctor in de rechten, die nu in wijkcentrum De Shelter in
Borgerhout werkt. "Ik had een goed leven in Kaboel, maar ik heb alles moeten verkopen, ik heb mijn
familie en mijn land moeten achterlaten omdat de Taliban mij wilden vermoorden." In december 2000
strandden Hakim en zijn hoogzwangere vrouw Lema na een uitputtende reis, via Pakistan, Rusland en
Benin, in Zaventem. Drie jaar later huppelt de kleine Mina vrolijk rond in het sobere flatje van Hakim en
Lema. "Wij zijn nu redelijk gelukkig omdat Hakim dit jaar werk heeft gevonden en wij geen steun meer
nodig hebben van het OCMW", zegt Lema (28). Maar zolang wij niet erkend zijn als politieke
vluchtelingen kan elke dag opnieuw een nachtmerrie worden."
Deurne, Borgerhout
"Ik ben naar school geweest", vertelt Mina me opgewonden als ik het appartement van Hakim en Lema binnenstap.
"Veel gespeeld", ratelt ze verder, terwijl ze snel wat speelgoed te voorschijn tovert. Mina is een vrolijke kleuter van
bijna drie jaar. Toen zij nog veilig in de buik van mama zat, werd papa Hakim in zijn huis in Kaboel gearresteerd en
meegenomen door de Taliban. Wekenlang heeft hij opgesloten gezeten in een donkere, muffe kelder. "Ik was geen
mens meer", vertelt Hakim over die periode.
Ik ben geslagen, vernederd en bedreigd. Ik leefde met het besef dat ik elke dag kon worden afgemaakt, en dat ik
misschien nooit mijn kind zou kunnen zien."
Vrederechter
In het Afghanistan van president Najibullah was Hakim een hoge piet. Na een carrière als wetenschappelijk
medewerker aan het ministerie van Justitie, als vrederechter en als docent aan de universiteit van Kaboel, werd
Hakim door de president zelf gepromoveerd tot secretaris van de Grondwettelijke Raad, vergelijkbaar met de Raad
van State hier. "Dat was de mooiste periode in mijn leven", zegt hij. "Ik had zolang geïnvesteerd in mijn studies, en
eindelijk kon ik iets doen voor mijn volk en voor mijn land. We keken erop toe dat de wetgeving conform de grondwet
was en we gaven advies aan ministers en aan de president."
In 1992 is de regering van Najibullah gevallen en hebben de moedjahedien de macht overgenomen. "Toen is de
tragedie in mijn land begonnen", zegt Hakim. "Vanaf dat moment werd het openbare leven volledig beheerst en
gecontroleerd door de corruptie van de moedjahedien. Voor mensen zoals ik, die gestudeerd hadden, was er geen
plaats meer, integendeel, ze werden vervolgd. Ik heb me daarom teruggetrokken en ik heb me vooral beziggehouden
met lesgeven aan kinderen uit de buurt. Vier jaar later is de situatie nog extremer geworden met de komst van de
Taliban. Vanaf toen heb ik ondergedoken geleefd, want als intellectueel stond ik gebrandmerkt als de grote vijand."
Ook Lema, die in een ander district van Kaboel woonde, heeft vanaf het moment dat de moedjahedien de macht
hebben overgenomen, in angst geleefd. "Elke dag werd er geschoten, elke dag vielen er doden", vertelt ze. "Omdat
de moedjahedien en later ook de Taliban het vooral op vrouwen hadden gemunt, besloot mijn vader naar Pakistan te
vluchten." Hakim en Lema, die elkaar hadden leren kennen voor de problemen begonnen, zijn in 1999 getrouwd. In
augustus 2000, Lema was enkele maanden zwanger, werd Hakim door de Taliban gearresteerd.
Net voor de kerstdagen zijn jullie in Antwerpen aangekomen. Wat heeft jullie doen besluiten Afghanistan effectief te
verlaten?
Hakim: Mijn broer is er samen met een van mijn beste vrienden in geslaagd me voor 4.000 dollar vrij te kopen. De
Taliban hebben me laten gaan, maar met de duidelijke boodschap dat ik zou worden gedood als ik zou worden
teruggevonden. Mijn lang gekoesterde droom om een belangrijke rol te kunnen vervullen in de opbouw van mijn
land, was opeens niet meer van toepassing. Als je eens die doodsangst in je hart hebt gevoeld, ga je anders denken.
Ik had een vrouw, en er was een kindje op komst, ik zou en moest hen beschermen. Sinds mijn twintigste had ik geld