Mankracht en Zonen - De8

Mankracht en
Zonen
Sport bezweert
overlast in Borgerhout
Feest als hefboom
El Hassan Radi is opbouwwerker bij
Samenlevingsopbouw Antwerpen en werkte
van 2002 tot 2006 voor het project
Mankracht en Zonen. Veerle Matthijs begon
als opbouwwerkster in 2004. “Het waren
de autochtone buurtbewoners die de overlast
signaleerden,” vertelt El Hassan Radi.
“Kinderen verstoorden de activiteiten die
op het Koxplein werden georganiseerd. Ze
voetbalden op een agressieve manier tegen
de deur van de kerk. Ze bleven tot „s
avonds laat spelen op het plein en maakten
daarbij veel lawaai.” Veerle Matthijs:
“Er werden bloembakken vernield. Toen de
handtas van een bejaarde vrouw werd
afgenomen, was voor veel mensen de maat
vol. Ook in dit gebouw, het wijkcentrum
De Shelter, was de overlast toegenomen. Er
werd in de kantoren ingebroken. De kinderen
bemoeilijkten het werk voor de organisaties
die hier zetelen. Er ontstond een
heel negatieve sfeer.”
De medewerkers van Mankracht en Zonen
spraken niet meteen de kinderen aan,
maar zochten naar partners in de buurt.
De vaders van de kinderen werden individueel
aangesproken, alsook enkele sleutelfiguren
bij de zelforganisaties en bij de
plaatselijke moskee. “Dat was niet eenvoudig,”
zegt El Hassan Radi. “De vaders lieten
zich immers niet als groep aanspreken.
Het was nog ieder voor zich. Toen een
Marokkaanse vereniging uit de buurt het
initiatief nam om een feest te organiseren,
besloten we dat feest als hefboom te
gebruiken. We zetten er mee onze schouders
onder en bouwden zo een netwerk
uit.” Het eerste Koxpleinfeest was een
groot succes, dankzij de inzet van de vele
vrijwilligers. Veerle Matthijs: “Het heeft
tijd gekost om de verschillende gemeenschappen
er van te overtuigen dat het probleemgedrag
van de kinderen ook hen aanbelangde.
Aanvankelijk zagen ze niet in
dat het ook hun verantwoordelijkheid
was.”
Vaders
Mankracht en Zonen bereikte zowel de
vaders als jonge mannen uit de buurt. De

laatste groep, met daarin zowel nieuw- als
oudkomers, wilde activiteiten voor de kinderen
organiseren. Tezamen vormden ze de
projectgroep die meteen bereid was om
rond de vrije tijd van de kinderen te werken.
“De vaders stonden er weigerachtig
tegenover,” zegt El Hassan Radi. “Ze vonden
niet dat we moesten investeren in de
vrije tijd van hun kinderen. We kregen de
vaders ook niet samen rond de tafel. Ze
waren wel bereid om onder vier ogen te
praten over hun gezinssituatie en over de
problemen met hun kinderen, maar niet in
groep, ten overstaan van elkaar.”
Veerle Matthijs: “De vrijwilligers en de
vaders keken op een andere manier naar
dezelfde problematiek. Er liep een sociaal-rokkaanse vaders hebben uiteindelijk het belang van vrijetijdsactiviteiten ingezien.
economische breuklijn tussen deze twee
groepen. Om beide groepen echt aan bod
te laten komen hebben we ze gescheiden.
De projectgroep bestond voornamelijk uit
jonge Marokkaanse mannen en vrouwen,
die geschoold en geïntegreerd waren. De
vaders daarentegen waren vaak nog
migranten van de eerste generatie. Het
probleemgedrag van hun kinderen, dat de
inzet was van de gesprekken, zat hen te
dicht op de huid. Aan de jonge vrijwilligers
van de projectgroep vroegen we om na te
denken over een zinvolle vrijetijdsbesteding
voor de kinderen én om de gezinnen
van de vaders individueel te ondersteunen.
Door die kruisbestuiving hebben de vaders
uiteindelijk het belang van vrijetijdsactiviteiten
ingezien.”
De thuissituatie van de gezinnen zorgde er
mee voor dat de gesprekken moeizaam verliepen.
Veerle Matthijs: “Het gaat om heel
grote gezinnen. Tien kinderen vormen
geen uitzondering. De vaders zijn meestal
in de jaren zestig of zeventig naar hier
gekomen om te werken. De moeders zijn
later gevolgd. Bij hun aankomst in België
hebben de vaders nooit de kans gekregen
om Nederlands te leren. Een aantal kinderen
is in Marokko geboren, de jongsten
hier. De vaders zijn vandaag werkzoekend,
invalide of op pensioen. Toch hebben ze
nog kinderen die op de lagere school of
zelfs op de kleuterschool
zitten.”
Het leeftijdsverschil tussen het jongste en
het oudste kind is dus makkelijk twintig
jaar. In onze Belgische context is dat bijna
onbegrijpelijk. De oudste kinderen hebben
dikwijls nog een diploma behaald en werk
gevonden. Maar met de adolescenten gaat
het bergaf. Veerle Matthijs: “Ze deden het
slecht op school en vinden geen werk. Hun
situatie belast de gezinssituatie enorm. De
jongste kinderen en de kleinkinderen
groeien soms samen op in hetzelfde gezin.
Hier schuilt het gevaar van generatiearmoede.
De vaders, die de taal niet machtig
zijn, hebben geen toegang tot de samenleving.
Oudercontacten op school verlopen
moeizaam. Hun huisvesting is vaak abominabel:
te kleine, vochtige en niet verwarmde
woningen. Ze hebben schulden en

weten niet hoe te communiceren met de
ondersteuningsdiensten. Om over de vrije
tijd van hun kinderen nog maar te kúnnen
praten, moesten we eerst deze problemen
bespreekbaar maken.”
De opbouwwerkers zagen gelijkenissen
tussen deze gezinnen en de armoedepro
blematiek van autochtone Vlamingen. Ze
gingen met de vaders enkele jaren op rij
naar het congres van de „dag van de
armoede‟. Toen het thema „onderwijs en
huisvesting‟ aan bod kwam en er tolken
werden ingeschakeld, volgde de herkenning.
Veerle Matthijs: “De vaders hoorden
de getuigenissen van autochtone armen en
herkenden zich in de situatie. Ze beseften
dat ook zij het heft in eigen hand moesten
nemen. Het heeft twee jaar geduurd alvorens
de vaders beseften dat ook zij arm
zijn en dat ze aan hun weerbaarheid kunnen
werken.”
Ook de moeders werden bij het project
betrokken, maar zij gaven aan dat zij al
hun tijd in het huishouden en de kinderen
moesten investeren, dat ze “bezig waren
met te overleven”. El Hassan Radi: “We
hebben ons gericht op de vaders, omdat we
denken dat het gedragspatroon van de
kinderen rechtstreeks verband houdt met
de vaderrol die zij al dan niet opnemen.”
Vrije tijd
Dankzij een projectsubsidie van sport- en
cultuurparticipatie van de Vlaamse
gemeenschap, werd iemand aangesteld om
voor de kinderen actief op zoek te gaan
naar sportclubs in de buurt. Voor de vaders
was dat onbekend terrein. El Hassan Radi:
“De vaders wisten dikwijls niet dat er in
hun straat, waar ze al twintig tot dertig
jaar woonden, een sportclub was
gevestigd. Ze kenden als het ware alleen
hun eigen huis. We zijn dan gestart met de
gezinnen te informeren over het vrijetijdsaanbod
en hen te stimuleren om hun kinderen
lid te maken van een club. Dat vergde
enorm veel inspanningen. De vaders
zagen de meerwaarde van sport niet in.
Aanvankelijk vonden ze ook dat we ons
eerder moesten focussen op de studieresultaten
van hun kinderen, omdat daar
volgens hen het probleem zat.” Veerle
Matthijs: “Ze waren zo bezig met de
gemiste onderwijskansen van hun kinderen,
dat ze voor vrije tijd geen energie en
geen geld konden vrijmaken. Nochtans
hangt het een met het ander samen.”
De vadergroep zorgde voor meer inzicht in
de vrijetijdsbeleving van kwetsbare
Marokkaanse gezinnen. Veerle Matthijs:
“Zo bleek dat de vaders hierover verwachtingen
ten aanzien van de school hebben.
Dat wist ik niet. Zij reageren nog steeds op
basis van hun ervaring in Marokko. Sport
wordt daar veeleer georganiseerd naar het
ons bekende Amerikaanse model, wat
betekent dat sportbeoefening verbonden
is aan de school.” El Hassan Radi: “Als een
kind in Marokko talent toont voor een
bepaalde sportdiscipline, zal de school zelf

het gezin stimuleren om het kind te laten
aansluiten bij een club.”
Het blijft vreemd. Mogen we dan van mensen
die hier al decennia wonen niet verwachten
dat ze zelf op zoek gaan naar de
sportinfrastructuur in hun buurt? Veerle
Matthijs: “Ik denk dat je dat inderdaad
mag verwachten van een gezin uit de
middenklasse. Iemand met een bepaalde
scholingsgraad en achtergrond zal zelf uitzoeken
hoe de plaatselijke samenleving
functioneert. Onze doelgroep is daar niet
toe in staat. Er zijn ook Vlaamse gezinnen
die sociaaleconomisch zwak staan en niet
de kracht hebben om hun omgeving te
exploreren.”
Mankracht en Zonen heeft de bestaande
sportclubs in Borgerhout gecontacteerd.
Veerle Matthijs: “We hebben hen gevraagd
of ze openstaan voor nieuwe leden. Ze
waren vragende partij. Omdat de meeste
kinderen wilden voetballen en het aanbod
beperkt was, hebben we zelf het initiatief
genomen om een team op te richten.
Vrijwilligers hebben dat twee jaar lang
georganiseerd. En nu is dat team opgegaan
in de jongerenwerking van vzw Kids.” El
Hassan Radi: “Er was een karateclub die
nooit eerder allochtone leden had. Nu zijn
er meerdere kinderen ingeschreven. We
hadden destijds ook beslist om nooit meer
dan twee à drie kinderen toe te leiden naar
een club. Op die manier doorbreken we de
dikwijls negatieve groepsdynamiek die
bestond tussen de kinderen op het plein.”
In totaal sporten, dankzij het project,
meer dan zestig kinderen in clubverband.
De sfeer op het Koxplein is aanmerkelijk
verbeterd. De situatie van de gezinnen is
er op vooruitgegaan. De vaders voelen zich
nu sterker betrokken bij de samenleving.
Ze nemen ook hun verantwoordelijkheid
op. Zo zullen ze niet meer aarzelen om
kinderen op straat aan te spreken als ze
zich slecht gedragen. Veerle Matthijs: “We
hebben echter nooit aan de vaders
gevraagd om een soort burgerwachten te
portage
worden. Alles moet spontaan en op eigen
initiatief gebeuren, volgens eigen inzicht.
We vinden immers dat we van de vaders
niet meer moeten vragen dan wat we van
de gemiddelde burger verlangen. Zoniet
stigmatiseer je hen.” El Hassan Radi: “Het
valt moeilijk te zeggen of de criminaliteit
in deze wijk van Borgerhout dankzij het
project is gedaald. Maar we noteren minder
meldingen en klachten.”
Het project Mankracht en Zonen wordt
momenteel, volgens dezelfde methodiek,
door het Antwerps Minderhedencentrum
de8 voortgezet op het Kiel in Antwerpen.
Samenlevingsopbouw heeft in de wijk van
het Koxplein een vervolgtraject opgestart,
dat werkt rond de armoede van allochtone
gezinnen.
tekst | David Nolens
foto | Jan Locus

eportage
46 weliswaar
De publicatie Mankracht en Zonen,
met documentaire op cd-rom, kunt u
bestellen bij Samenlevingsopbouw
Antwerpen Stad – griet.vanbaarle@
samenlevingsopbouw.be
“De Marokkaanse vaders wisten
dikwijls niet dat er in hun straat, waar
ze al twintig tot dertig jaar woonden,
een sportclub was gevestigd.”
10-03-2006, p.25 10-03-2006, p.25
Vrijwilligers worden bedankt voor hun inzet
Vrijw
Over gebrek aan aandacht kunnen vrijwilligers even niet klagen. De week van de vrijwilliger, die nog tot
zondag loopt, wordt door iedereen aangegrepen om de hardwerkende mensen die zich belangeloos
inzetten, te bedanken.
Antwerpen
Burgemeester Patrick Janssens (sp.a), schepen voor Veiligheid Dirk Grootjans (VLD) en schepen voor
Samenlevingsopbouw Chantal Pauwels (Groen!) ontvingen de Marokkaanse vaders van de projecten Samen op
Straat en Mankracht en Zonen op het stadhuis.
In de vitrine
De winnende winkeliers kunnen met het bedrag hun etalage naar eigen goeddunken verder verfraaien.
© De Vlijt NV
Over geb
zondag
inzetten
Antwer
Burgeme
Samenlev
Straat en
Mankracht en Zonen, een project van Riso en De Acht om jongeren in de buurt van het Koxplein in Borgerhout aan Mankrach
het sport- en vrijetijdsaanbod deel te laten nemen, nam de gelegenheid te baat om tussen de felicitaties van de het sport
politici door de vinger op de wonde te leggen. "Er moet iets gedaan worden aan de hoge werkloosheid onder de politici do
Borgerhoutse jongeren", klonk het. "Bovendien is het sport- en vrijetijdsaanbod te beperkt en te duur." De Borgerho
vrijwilligers van Samen op Straat, een Riso-project rond buurtvaders in Hoboken, Antwerpen-Noord en Zurenborg, vrijwillige
wezen op het lage aandeel allochtone werknemers in de stedelijke diensten. "De stad moet een voorbeeld zijn voor wezen op
de rest", zeiden ze.
de rest",
In de vi
In Centrum De Wijk in Antwerpen-Noord hebben kledingwinkels Tsaridea en Samar in de Offerandestraat en In Centru
gordijnenwinkel Klein Cité in de Diepestraat elk een adviescheque van 125 euro ontvangen van schepen voor gordijnen
Middenstand Luc Bungeneers (VLD). De winkels zijn de laure-aten van de etalagewedstrijd die Riso Antwerpen-Noord Middenst
en het Winkelcentramanagement hebben georganiseerd. Om de vele mensen die zich dagelijks inzetten voor de en het W
bewoners van Antwerpen-Noord in de kijker te zetten, hebben 35 winkeliers zich laten overtuigen om enkele weken bewoners
lang een foto van een van die vrijwilligers in hun vitrine te plaatsen.
lang een
De winne
© De Vlijt
22-09-2004, p.17 Karin VANHEUSDEN
"Koxplein is een aangename plek"
Het derde Koxpleinfeest, dat zaterdag 25 september om 14.30u van start gaat, wil de buurt tonen dat

het Koxplein, mits samenwerking tussen jong en oud, een aangename plek is. De jongeren van
scoutsgroep El Manar, de kleuters van Mikado en de senioren van dienstencentrum De Fontein werkten
samen aan een kunstproject.
Feestelijkheden sporen ouderen en jongeren aan om zich in te zetten voor een leefbare buurt
Borgerhout
Nog meer dan bij de vorige edities is het derde Koxpleinfeest een internationaal gebeuren. De organisatie gaat uit
van het Feestend Comité, waarin naast buurtwerking De Shelter, buurtregie Borgerhout-Zuid en het
opbouwwerkproject Mankracht en Zonen, buurtbewoners, verscheidene allochtone zelforganisaties en ook
autochtone verenigingen verzameld zijn. "Het Feestend Comité wil niet alleen maar feesten", zegt opbouwwerkster
Lief Vogels. "Het doel is samen voortwerken aan de gedachte dat jongeren en ouderen elk hun verantwoordelijkheid
moeten nemen. Om deze 'toekomstvisie' meer op de voorgrond te zetten, hebben we een kunstproject op poten
gezet. Onder begeleiding van de Borgerhoutse kunstenaars Chris Bachot en Ian Koeckelenberg zijn jong en oud aan
de slag gegaan met kleur en penseel. De gemaakte portretten zullen zaterdag het plein sieren."
Naast een voetbalcompetitie op het Mala Zimetbaumplantsoen treden vanaf 15u muziekgroepjes op met roots in
Senegal, Polen, België, Brazilië en Marokko. Verder is er een circusatelier, wordt er geschminkt en gedanst.
Marokkaanse mama's organiseren een miniplaybackshow en kinderanimatie, café Koxvrienden zorgt voor bier en
barbecue, het Marokkaans eethuisje Amigo voor de muntthee.
Contact zoeken met ouders
BORGERHOUT - Het Koxpleinfeest is gegroeid uit de zoektocht naar oplossingen om de overlast op het Koxplein in te
dijken. Het opbouwwerkproject Mankracht en Zonen ook.
"De overlast op het Koxplein was vroeger groot", zegt opbouwwerkster Veerle Matthys. "Maar stilaan kunnen we
spreken van een verbetering. De voorbije zomermaanden bijvoorbeeld is er geen enkel pv opgemaakt." Via
opbouwwerkers op het Koxplein tracht Mankracht en Zonen contact te leggen met de kinderen en hun ouders. "We
hebben ondertussen 75 adressen verzameld", vertelt Veerle. "Het Koxplein is duidelijk een ontmoetingsplaats, maar
er is niet genoeg ruimte om te sporten. Daarom proberen we samen met Marokkaanse vrijwilligers de kinderen te
begeleiden naar sport- en spelaanbod in de buurt. Tijdens huisbezoeken geven we de ouders informatie, en als er
interesse is, vergezelt een vrijwilliger de kinderen én de ouders naar de sportclub. Voor Belgische ouders is dit een
normaal gegeven, maar deze allochtone ouders, die meestal een heel moeilijke gezinssituatie kennen, hebben nood
aan die begeleiding. Maar we verwachten van hen ook een duidelijk engagement. Sport en spel zijn een mooi
alternatief voor het rondhangen op straat, en door dat aan te reiken, krijgen we hen vertrouwen."
© De Vlijt NV
27-03-2004, p.10 hannes cattebeke
Marokkaanse gemeenschap wil samen met stad antwerpen het tij
keren
Het was de meeste waarnemers woensdag al opgevallen. Voor, tijdens en na de manifestatie van de
Arabisch-Europese Liga (AEL) tegen de moordenaars van Hamas-leider sjeik Yassin verliep alles
bijzonder rustig. De weinige jonge heethoofden die toch amok wilden maken, stootten op jonge en
oudere volwassenen die hen tot bedaren brachten. Zij raadden de AEL-sympathisanten aan om na
afloop snel huiswaarts te keren en niet op straat te blijven hangen. Nochtans beschouwt de vzw
Mankracht en Zonen 'rellenbegeleiding' niet als een van haar taken.
Brussel
Eigen berichgeving
Hannes Cattebeke
Het samenwerkingsverband tussen het Antwerpse opbouwwerk Riso en vzw De Acht was de stuwende kracht achter
de tussenkomst op de AEL-manifestatie. Medewerker Hassan Radi trok woensdag na het middaggebed met vijftien
vrijwilligers naar de verschillende moskeeën om andere volwassenen te ronselen. Tegen twee uur hadden een
vijftigtal ouders zich opgesteld rond het Kerkplein in Borgerhout.

"De opkomst voor de manifestatie was uiteindelijk heel mager", zegt Els Hauser van De Acht. Alles verliep ook relatief
rustig. "Maar we wilden het positieve opbouwwerk van de afgelopen jaren niet laten doorkruisen door de AEL."
Mankracht en Zonen tracht vooral het vrijetijdsaanbod voor jongeren tussen zeven en veertien jaar uit te breiden.
"De meeste 'witte' sportclubs tonen al een grote openheid voor allochtonen, maar de doorstroming kan nog
verbeteren", stelt Hauser. Speciale aandacht gaat daarbij naar jongeren met gedragsproblemen op de stadspleintjes.
Ook voor zij die kampen met taal- of leerproblemen op school zijn er extra activiteiten.
Een omgevingsanalyse van een aantal jaren geleden bracht aan het licht dat er een groot probleem was met de
rondhangende jongeren in sommige Antwerpse wijken. "We hebben ons toen vastberaden voorgenomen om niet
nog een generatie verloren te laten gaan." Sindsdien organiseerde Mankracht en Zonen al twee keer de
Koxpleinfeesten met veel aandacht voor de jongeren en waren er ook verschillende oppoetsacties in samenwerking
met de Marokkaanse gemeenschap. Veel ouders waren bezorgd dat er zich woensdag weer onregelmatigheden
zouden voordoen waarbij hun kinderen betrokken zouden zijn. "Scholieren van twaalf jaar zijn heel vatbaar voor de
slogans van de AEL. De liga had zich meester gemaakt van de voedingsbodem voor de rellen van Borgerhout vorig
jaar", zegt Hauser.
Maar op basis van de positieve acties tijdens de afgelopen twee jaar menen de Marokkaanse ouders dat ze het tij
kunnen keren. Een goed uitgebouwd netwerk van Marokkaanse vrijwilligers wil haar verantwoordelijkheid niet uit de
weg gaan. De ouders zijn bereid om samen met de stad de voedingsbodem weg te nemen. "Wij hebben getoond dat
het signaal van burgemeester Patrick Janssens (SP.A) niet in dovemansoren is gevallen. Hij heeft vorig jaar laten
verstaan dat hij ook op de ouders rekent om de problemen aan te pakken. We hopen dat het stadsbestuur nu ook
haar duit in het zakje zal doen." De medewerkers van Mankracht en Zonen verwachten vooral dat de stad de
werkloosheid en discriminatie op de arbeidsmarkt zal aanpakken. Ook de leerachterstand van de kinderen en het
gebrek aan sport- en speelpleinen baart de Marokkaanse gemeenschap zorgen.
In Borgerhout doen vrijwilligers er alles aan om de voedingsbodem van de Arabisch-Europese Liga weg te nemen
© Uitgeverij De Morgen NV
n
26-03-2004, p.21 26-03-2004, p.21
"Neem onze problemen ernstig"
"Neem
Ruim vijftig Marokkaanse ouders en jongvolwassenen hebben zich woensdag tijdens de AEL-betoging
onder de jongeren gemengd. "Wij hebben dat gedaan uit vrees voor nieuwe rellen en omdat we bezorgd
zijn om onze kinderen, die zich gemakkelijk laten beïnvloeden", zegt Mohamed (56), vader van zes
kinderen.
Marokkaanse ouders richten oproep tot burgemeester
Ruim vij
onder de
zijn om
kinderen
Marokk
Borgerhout
Borgerh
Mohamed: "Wij hebben onze verantwoordelijkheid genomen. Nu is het aan de burgemeester om te laten zien dat hij
de problemen van Borgerhout serieus neemt."
Het initiatief om ouders te mobiliseren, kwam vanuit het project Mankracht en Zonen, een samenwerking tussen vzw
De Acht en buurt- en opbouwwerk Riso. "De voorbije twee jaar hebben we goede contacten opgebouwd met een
aantal ouders", zegt medewerker Hassan Radi. "Samen met hen hebben we beslist dat we iets moesten doen om te
vermijden dat de betoging uit de hand zou lopen. Met een 15-tal mensen zijn we na het middaggebed naar de
moskeeën getrokken om andere ouders te vragen mee te gaan."
Nog voor de betoging hadden de vaders zich opgesteld aan de overkant van het plein waar de AEL stond.
"Wij distanciëren ons volledig van de AEL", zegt Massin (27). "Haar leiding spreekt in naam van de Marokkaanse
gemeenschap, en dat recht heeft ze niet. Bovendien is het verkeerd jonge kinderen van 10 à 12 jaar te gebruiken
voor dit soort acties. Zij zijn te jong om te realiseren waar ze mee bezig zijn."
Geroezemoes
Toen er aan het eind van de betoging geroezemoes ontstond, hebben de vaders zich opnieuw onder de jongeren
gemengd. "Elk heeft een drietal jongeren aangesproken en hen gevraagd rustig naar huis te gaan", zegt Hassan nog.
"Daar werd goed op gereageerd. De ouders zijn dan ook bekende figuren in Borgerhout."
Mohamed
de proble
Het initia
De Acht
aantal ou
vermijde
moskeeë
Nog voor
"Wij dist
gemeens
voor dit s
Geroeze
Toen er a
gemengd
"Daar we
"Na de vorige rellen heeft de burgemeester ons op onze verantwoordelijkheid gewezen", zegt Mohamed verder. "Nu "Na de vo

zouden wij van de burgemeester ook nieuws willen horen. Wij weten dat er overal in Antwerpen problemen zijn, maar
in Borgerhout zijn ze groter. Wij vragen de burgemeester onze problemen ernstig te nemen. De leerachterstand van
onze kinderen bijvoorbeeld, of het gebrek aan sport- en speelpleinen in de buurt, maar vooral de hoge werkloosheid.
Wij zijn hier bijna dertig jaar en hebben het gevoel dat we niet meer vooruitgeraken. En dat weten onze kinderen
ook."
© De Vlijt NV
zouden w
in Borger
onze kind
Wij zijn h
ook."
© De Vlijt
23-12-2003, p.13 Karin VANHEUSDEN
"Wij zijn geen profiteurs die hier komen meegenieten"
W ij zijn geen profiteurs die hun land hebben verlaten om hier te komen meegenieten van jullie luxe",
zegt Hakim Nawabi (42), een Afghaanse doctor in de rechten, die nu in wijkcentrum De Shelter in
Borgerhout werkt. "Ik had een goed leven in Kaboel, maar ik heb alles moeten verkopen, ik heb mijn
familie en mijn land moeten achterlaten omdat de Taliban mij wilden vermoorden." In december 2000
strandden Hakim en zijn hoogzwangere vrouw Lema na een uitputtende reis, via Pakistan, Rusland en
Benin, in Zaventem. Drie jaar later huppelt de kleine Mina vrolijk rond in het sobere flatje van Hakim en
Lema. "Wij zijn nu redelijk gelukkig omdat Hakim dit jaar werk heeft gevonden en wij geen steun meer
nodig hebben van het OCMW", zegt Lema (28). Maar zolang wij niet erkend zijn als politieke
vluchtelingen kan elke dag opnieuw een nachtmerrie worden."
Deurne, Borgerhout
"Ik ben naar school geweest", vertelt Mina me opgewonden als ik het appartement van Hakim en Lema binnenstap.
"Veel gespeeld", ratelt ze verder, terwijl ze snel wat speelgoed te voorschijn tovert. Mina is een vrolijke kleuter van
bijna drie jaar. Toen zij nog veilig in de buik van mama zat, werd papa Hakim in zijn huis in Kaboel gearresteerd en
meegenomen door de Taliban. Wekenlang heeft hij opgesloten gezeten in een donkere, muffe kelder. "Ik was geen
mens meer", vertelt Hakim over die periode.
Ik ben geslagen, vernederd en bedreigd. Ik leefde met het besef dat ik elke dag kon worden afgemaakt, en dat ik
misschien nooit mijn kind zou kunnen zien."
Vrederechter
In het Afghanistan van president Najibullah was Hakim een hoge piet. Na een carrière als wetenschappelijk
medewerker aan het ministerie van Justitie, als vrederechter en als docent aan de universiteit van Kaboel, werd
Hakim door de president zelf gepromoveerd tot secretaris van de Grondwettelijke Raad, vergelijkbaar met de Raad
van State hier. "Dat was de mooiste periode in mijn leven", zegt hij. "Ik had zolang geïnvesteerd in mijn studies, en
eindelijk kon ik iets doen voor mijn volk en voor mijn land. We keken erop toe dat de wetgeving conform de grondwet
was en we gaven advies aan ministers en aan de president."
In 1992 is de regering van Najibullah gevallen en hebben de moedjahedien de macht overgenomen. "Toen is de
tragedie in mijn land begonnen", zegt Hakim. "Vanaf dat moment werd het openbare leven volledig beheerst en
gecontroleerd door de corruptie van de moedjahedien. Voor mensen zoals ik, die gestudeerd hadden, was er geen
plaats meer, integendeel, ze werden vervolgd. Ik heb me daarom teruggetrokken en ik heb me vooral beziggehouden
met lesgeven aan kinderen uit de buurt. Vier jaar later is de situatie nog extremer geworden met de komst van de
Taliban. Vanaf toen heb ik ondergedoken geleefd, want als intellectueel stond ik gebrandmerkt als de grote vijand."
Ook Lema, die in een ander district van Kaboel woonde, heeft vanaf het moment dat de moedjahedien de macht
hebben overgenomen, in angst geleefd. "Elke dag werd er geschoten, elke dag vielen er doden", vertelt ze. "Omdat
de moedjahedien en later ook de Taliban het vooral op vrouwen hadden gemunt, besloot mijn vader naar Pakistan te
vluchten." Hakim en Lema, die elkaar hadden leren kennen voor de problemen begonnen, zijn in 1999 getrouwd. In
augustus 2000, Lema was enkele maanden zwanger, werd Hakim door de Taliban gearresteerd.
Net voor de kerstdagen zijn jullie in Antwerpen aangekomen. Wat heeft jullie doen besluiten Afghanistan effectief te
verlaten?
Hakim: Mijn broer is er samen met een van mijn beste vrienden in geslaagd me voor 4.000 dollar vrij te kopen. De
Taliban hebben me laten gaan, maar met de duidelijke boodschap dat ik zou worden gedood als ik zou worden
teruggevonden. Mijn lang gekoesterde droom om een belangrijke rol te kunnen vervullen in de opbouw van mijn
land, was opeens niet meer van toepassing. Als je eens die doodsangst in je hart hebt gevoeld, ga je anders denken.
Ik had een vrouw, en er was een kindje op komst, ik zou en moest hen beschermen. Sinds mijn twintigste had ik geld

verdiend, en ik had niet zo slecht geboerd. We woonden in een mooi huis, we hadden alles. Om de
mensensmokkelaar te kunnen betalen, hebben we schulden moeten maken, die we achteraf hebben terugbetaald
door ons huis te verkopen. Voor 24.000 dollar heeft hij ons twee vliegtuigtickets en twee nieuwe identiteiten bezorgd.
Lema heette voortaan Natasja, en ik was Alexander, we kregen allebei een Litouws paspoort. Zonder bagage, zonder
geld zijn we op het vliegtuig gestapt. Maar we hadden elkaar, en we wilden dat ons kindje in een veilige omgeving zou
worden geboren.
Jullie eindbestemming zou Denemarken worden, waar een zus van Lema woont, maar jullie liepen in Zaventem
tegen de lamp.
Lema: Onze papieren waren vals en we kregen de keuze: asiel aanvragen of terugkeren. Het was vrijdag en we
werden ondergebracht in het transitcentrum 127bis in Zaventem. Dat was de hel. Ik was zeven maanden zwanger,
en ik had Hakim nodig, maar ik mocht niet bij hem blijven. Ik moest in een kamer bij twintig andere vrouwen slapen.
Ik was angstig, dacht dat ze mijn man in de gevangenis hadden gestopt, ik werd ziek, ik was zo bang voor het kindje
in mijn buik.
Hakim: Enkele dagen later werd onze asielaanvraag ontvankelijk verklaard en werden we doorverwezen naar het
OCMW van Wijnegem.
Jullie kwamen terecht in een hotel in de Antwerpse Provinciestraat.
Hakim: Onze eerste kennismaking met Antwerpen was het New International Youth Hotel in de Provinciestraat. Daar
hebben we een maand geleefd. De mensen waren heel vriendelijk, maar we voelden ons verschrikkelijk slecht. We
hadden niets, helemaal niets. Geen eigen spullen, geen kleren, amper geld om te eten,... Na een maand zijn we via
het OCMW in een appartement in Wijnegem terechtgekomen. En we waren blij, want de stap van de hotelkamer naar
dat 'eigen' appartement was fantastisch...
Lema: Het was een koud, vochtig, ongezond appartement. Er stond een oud bed, een kapotte kast, en dat was het.
We hadden drie lepels en enkele kapotte pannen, waarin ik niet kon koken.
Een maand later is Mina geboren, en jullie zetten jullie eerste stappen in het Antwerpse leven...
(Lange stilte)
Hakim: We hadden echt niets,... zelfs geen kleedjes voor Mina. Ik heb haar, gewikkeld in dekentjes van het
ziekenhuis, naar huis gebracht.
Lema: Thuis, in Kaboel, had ik alles netjes voorbereid. Ik had een kamertje voor haar ingericht, met een mooi bedje,
ik had zoveel mooie kleertjes gekocht. Maar die heb ik niet kunnen meenemen, we moesten zo snel weg. En hier had
ik niets. Verschrikkelijk. Ik had het mij zo anders voorgesteld.
Hakim: Het is héél moeilijk geweest, maar nu gaat het veel beter, nu zijn we gelukkig, hè Lema.
Hoe heb je je weg in Antwerpen gemaakt, Hakim?
Hakim: Ik ben onmiddellijk begonnen lessen Nederlands te volgen. Heel intensief, want ik wilde werk vinden om mijn
gezin zelf te kunnen onderhouden. We leefden van een uitkering van het OCMW, maar dat was puur uit noodzaak. Ik
heb altijd hard gewerkt, heb nooit hulp van iemand nodig gehad. We hebben heel veel lieve mensen leren kennen,
echt waar, zonder hen waren we er niet geraakt. Maar jammer genoeg hebben wij ook heel veel racisme
ondervonden. Mensen die ons zagen als profiteurs, die dachten dat we armoedzaaiers waren die hun arm land
hadden verlaten om hier van de luxe te komen profiteren. Het is dan ook zo moeilijk om aan mensen, die in het
Westen zijn opgevoed en opgegroeid, uit te leggen wat het is om vervolgd en bedreigd te worden omdat je anders
denkt en leeft dan degenen die de macht hebben. Zo hebben wij er elf maanden over gedaan om een nieuw
appartement te vinden. Wanneer ze hoorden dat we een accent hadden, gooiden ze de hoorn op de haak, ze wilden
zelfs onze uitleg niet horen. "Wij verhuren niet aan vreemdelingen", we hebben het 23 keer moeten horen vooraleer
we dit appartement mochten huren.
Na enkele VDAB-opleidingen, zes maanden vrijwilligerswerk bij het Protestants Sociaal Centrum, heb je werk
gevonden.
Hakim: Dat is, na de geboorte van Mina, het mooiste dat me de jongste jaren is overkomen. Met hulp van collega's
van het Protestants Sociaal Centrum ben ik in oktober vorig jaar beginnen te solliciteren. Vijfendertig brieven heb ik
geschreven, de meeste zonder resultaat, tot het Antwerps minderhedencentrum De Acht mij deze kans heeft
gegeven. Ik werk in wijkcentrum De Shelter in Borgerhout, halftijds bij De Acht, halftijds bij het RISO. Als
medewerker van het project Mankracht en Zonen probeer ik de jongeren die overlast veroorzaken op het Koxplein en
omgeving op het juiste pad te brengen. Geen gemakkelijke job, maar ik zet me voor 100% in. Ik doe het graag, maar
het is niet mijn droomjob. Veel liever zou ik internationaal recht doceren, maar mijn diploma's zijn momenteel niet
erkend. Voor zo'n erkenning moet ik een groot dossier samenstellen, maar daarvoor heb ik de tijd nog niet gehad.
Mijn eerste zorg is mijn gezin, Lema en Mina.
En jij, Lema, hoe heb jij het aangepakt?
Lema: Toen Lema zes maanden was, heb ik haar naar een kribbe gebracht. Vanaf dan ben ik intensief Nederlandse
lessen beginnen te volgen aan de Ufsia. Ik heb ook verscheidene VDAB-opleidingen gevolgd, zoals dactylo,
computerlessen en kinderverzorging. Nu bereid ik me voor om een opleiding informatica te volgen aan een

Antwerpse hogeschool. Ik wil dolgraag gaan werken, en ik hoop dat ik hier ooit een goede job kan vinden. Ik hoop ook
dat ik de kans krijg om daarin te slagen. Ik ben hier gelukkig, maar wij ondervinden nog vaak vooroordelen. Ik weet
dat Belgen zich gekwetst voelen wanneer ze, vaak onterecht, als racisten worden bestempeld. Maar ik vraag me af
of ze wel beseffen hoe moeilijk het is om als 'vreemdeling' tegen die vooroordelen op te boksen. Die afkeuring omdat
we 'vreemdelingen' zijn, zit soms in zo'n kleine dingen. Laatst gingen we met Mina naar sinterklaas in het Wijnegem
Shopping Center, omdat we willen dat Mina de feesten van hier leert kennen. We hadden een uur op sinterklaas
gewacht, maar we vonden het leuk omdat hij met elk kind een babbeltje maakte, Mina was zo opgewonden. Maar
toen Mina aan de beurt kwam, werd sinterklaas een beetje onwennig, hij zei dat haar haarband beautiful was, en het
gesprek was afgelopen, het had amper 15 seconden geduurd. Hij vroeg niet of ze braaf was geweest, wat ze van de
Sint wilde, hij vergat haar zelfs een hand te geven. Mina heeft er niks van gemerkt, maar zal dat over enkele jaren
nog zo zijn?
"Met kerst verlangen wij nog meer naar de familie"
DEURNE - Hakim en Lema zijn moslims, maar hebben respect voor alle mensen, voor elk geloof. "Er bestaan geen
goede of slechte godsdiensten, wel verschillende wegen naar God", zegt Hakim. "En ze zijn allemaal evenwaardig."
De kerstdagen hebben voor hen geen speciale betekenis, maar ze gaan ook niet zomaar voorbij.
Wat doe je met de feestdagen?
Hakim: Ik ben twee dagen vrij, dus kan ik zalig met mijn vrouw en mijn dochtertje thuis zijn. Dat alleen al is voor mij
een feest.
Lema: Voor onze buren is het feest, en dat vind ik fijn, maar tegelijk denk ik nog meer aan mijn familie in
Afghanistan. Wij zijn maar met zijn drietjes, en vooral voor Mina vind ik het jammer dat zij haar opa of oma niet kent.
Ze beseft zelfs niet wat dat is, grootouders. En omdat we nog niet erkend zijn als politieke vluchtelingen mogen we
ook in Europa niet reizen. We hebben familie in Hamburg en mijn zus woont in Denemarken,... Het zou fantastisch
zijn, als we hen zouden kunnen bezoeken.
Wie was de belangrijkste figuur van 2003?
Hakim: In positieve zin Mosjda en Hassan, een Iraans koppel dat ons enorm heeft gesteund. Zij zijn onze beste
vrienden, zij zijn als familie geworden. In negatieve zin mijnheer Pascal Smet (de voormalige commissaris-generaal
voor de vluchtelingen, nu Brussels staatssecretaris), want hij heeft onze vraag om erkend te worden als
vluchtelingen onrechtvaardig behandeld. Hij heeft al onze hoop kapotgemaakt. Moeten wij terug naar een land met
een regering van wie de grote meerderheid onbetrouwbaar is? Moeten wij terug naar een land waar mijn leven in
gevaar is? Moeten wij terug naar een land waar mijn dochter op 13-jarige leeftijd wordt uitgehuwelijkt aan een man
van 50?
Wat was de belangrijkste gebeurtenis in 2003?
Lema en Hakim (samen): Dat Hakim werk heeft gevonden, is het tofste dat ons dit jaar is overkomen. Feit dat we
helemaal op eigen benen staan, is voor ons alledrie bijzonder belangrijk.
Wat hopen jullie voor 2004?
Hakim: We hebben tegen de negatieve beslissing over onze aanvraag tot erkenning beroep aangetekend bij de Vaste
Beroepscommissie. Nu wachten we op een uitnodiging om ons dossier te gaan verdedigen. We weten dat slechts 10%
alsnog wordt erkend, maar toch hopen we op een goede afloop. Hoewel ik het niet de ideale manier vind, begrijp ik
heel goed de wanhoop van de Afghanen die afgelopen zomer in de kerk in Elsene in hongerstaking zijn gegaan.
Beweren dat dat chanteurs waren, is onzin. Human Rights Watch, Amnesty International en nog 89 andere ngo's
berichten geregeld over de penibele situatie in Afghanistan.
Lema: Wij wachten al drie jaar op erkenning en die onzekerheid is eigenlijk nog het zwaarst om te dragen. Wat als
we geweigerd worden? Dan verliest Hakim zijn werkvergunning, en dan? We kunnen niet terug! En wat zou er met
Mina gebeuren? Niemand kan ons de garantie geven dat we in Afghanistan veilig kunnen leven.
Willen jullie nog ooit terug naar Kaboel?
Lema: Ja, wij houden heel veel van ons land, en wij hopen dat de situatie zal veranderen, maar veel hoop op een
snelle verbetering hebben we eerlijk gezegd niet. Dus leren wij van Antwerpen houden, want hier zijn heel veel lieve,
warme mensen.
Hakim: Ik voel mij met al mijn capaciteiten verantwoordelijk om Afghanistan weer mee te helpen opbouwen. Maar
zolang er één fundamentalist in de regering zit, kan ik niet teruggaan.
Marc Brys, trainer van Germinal Beerschot.
© De Vlijt NV

21-11-2003, p.14 Kurt TUERLINCKX
Niet zeuren, maar doén!
ANTWERPEN - Ruim 200 vrijwilligers krijgen vandaag een warme ontvangst op het Antwerpse
stadhuis. Een bedankje voor hun vrijwel dagelijkse inzet via buurt- en opbouwwerk. De geselecteerde
groep is slechts een fractie van de honderden vrijwilligers die deze stad leefbaarder willen maken. De
ontvangst kadert in het 20-jarig bestaan van RISO, een vzw die het buurtwerk uitvoert en coördineert
in tien wijken in Antwerpen. Naast de vaste medewerkers doet RISO dagelijks beroep op vrijwilligers
die een handje toesteken bij bijvoorbeeld buurtmaaltijden, lesgeven of het organiseren van feestjes.
Als eerbetoon aan die vele Antwerpenaren die niet zeuren, maar doén, haalt Gazet van Antwerpen de
vrijwiliggers uit drie uiteenlopende Antwerpse wijken even voor het voetlicht.
Antwerpse vrijwilligers van buurt- en opbouwwerk in de bloemetjes gezet
Deurne-Noord
"Je voelt échte vriendschap"
Jos (bijna 72) en Louisa (één dag ouder) vertoeven sinds hun verhuis van Brasschaat naar Antwerpen regelmatig in
het buurtcentrum aan De Lakbors. "Ik verzorg mee de buurtmaaltijden op donderdag, maar sta ook klaar om andere
activiteiten te organiseren. Woensdag komen we een snackje eten, of zelf bereiden. Vandaag zijn dat smoutebollen.
Dat is gezellig. En dan lekker nababbelen. Er komt zo'n 30-tal mensen eten. Meer kunnen we ook niet kwijt. We
hebben echt een grotere ruimte nodig", zegt Louisa met veel overtuiging.
Teamcoördinator Lut Schrevens heeft haar zinnen gezet op een leegstaand gebouw vlakbij. Daar kan Jos zich
uitleven. Hij is de klusjesman. Het houtwerk, de reclamepanelen, het herstellen van de fiets, een cursus
houtbewerking, het zijn kolfjes naar zijn hand. Maar ook de organisatie van een fietstocht ziet hij wel zitten. Samen
met Vic (81) behoort hij tot 'anciens', al zijn er ook veel jongeren, zoals Christel (24).
Of zoals Hafida, die in de ondertussen verdwenen wijkgazet een advertentie las en naar het wijkcentrum stapte. Ze
geeft nu les Nederlands aan anderstaligen. "Zij staan op de wachtlijst voor de officiële lessen. Dat geeft me veel
voldoening, je voelt hier échte vriendschap."
Antwerpen-Noord
"Het is hier gewoon gezellig"
In een piepklein appartementje in het sociaal wooncomplex aan de Geelhandplaats in Antwerpen-Noord is er
dinsdagnamiddag een gezellig praatcafé. Hélène heeft vandaag alvast voor verse soep gezorgd. Het is een van haar
vrijwilligerstaken. "Ik vind het gezellig om elkaar te helpen." Eenvoudig is het leven hier niet. In de 176
appartementen wonen zo'n 300 tot 400 mensen, samen goed voor een 20-tal nationaliteiten en dus flink wat
taalproblemen. "Met gebarentaal kom je al een heel eind", zegt Rudy. Hij was hier vroeger pleintoezichter en is de dj
van dienst. Straks opent hier een taalappartement, waar anderstaligen hun Nederlands kunnen oefenen.
Opbouwwerkster Veerle Beernaert probeert mee de leefbaarheid te verhogen. Daar zorgt Erik zeker voor. Hij noemt
zich 'de creatieve' van de bende. Heeft net een heleboel plantjes gezet. Net als in de zomer. Dat groen is tot
verbazing van sommigen niet gesneuveld. "Ze moeten niet proberen eraan te komen. Desnoods zet ik er elektriciteit
op", zegt Erik. Hij praat vlot Frans kan zo goed opschieten met de Marokkaanse vrouwen. Ook met de oudere
generatie. Straks is er een feest voor alle culturen. Erik zorgt voor mutsjes met de kerst. En hij vraagt dringend
zwemlessen voor mannen. "Waarom moet dat alleen voor vrouwen zijn?"
Bavi, een Ghanees met de Belgische nationaliteit, bewaakt de poort. Samen met een Marokkaanse familie kijkt hij toe
dat er geen auto's op de binnenplaats komen. En dat de kinderen om 22u binnen zijn.
Borgerhout-Zuid
"Je ontmoet nieuwe mensen"
In buurtcentrum De Shelter lopen vrijwilligers af en aan. Ilse, bijvoorbeeld, die mee het beheer van het compostpark
op zich neemt. "Ondertussen ben ik nauwer bij de buurtwerking betrokken en vertoef ik bijna dagelijks in het
centrum. Voor de maaltijd of het geven van computerles. Ik vind het heel boeiend. Je ontmoet mensen uit de buurt
die je weinig of nooit zou zien of kennen, als je thuis zou blijven. Bovendien merk je de inspanningen die mensen
doen om vooruit te willen. Onder meer met computerlessen, omdat ze hun kinderen willen volgen."
Hassan begeleidt het jongerenproject 'Mankracht en Zonen'. Om de jongeren tussen 8 en 14 jaar, die de rust op het

Koxplein verstoorden door pesterijen of vandalisme, beter te begeleiden. Khalid en Bougma zijn twee Marokkaanse
mannen die als vrijwilliger meewerken. Bougma wijst erop dat de eerste 'school' voor de kinderen hun thuis is, dat
kinderen respect moeten opbrengen. Hij gaat ook met de gezinnen praten. Khalid is schaakdocent en geeft samen
met de leden van de Belgische schaakclub les, ook aan de jongeren. Ze willen een vrijetijdsaanbod voor jongeren
creëren. Schaken, maar ook een voetbalploegje. De vaders helpen dan weer mee met het septemberfeest op het
Koxplein. Het project wordt trouwens uitgebreid, omdat de jongeren nu naar andere buurten afzakken, onder meer
naar het Montgomeryplein
© De Vlijt NV
26-09-2003, p.13 Barbara DE MUL
Probleemjongerenworden aangepakt
Op het Koxplein in Borgerhout wordt zaterdag 27 september een hele dag gefeest. Het is de tweede
keer dat er een buurtfeest plaatsvindt en deze keer zit het programma eivol. Het Koxplein kent sinds
enkele jaren ook het project 'Mankracht en Zoon', dat de overlast door jongeren moet beperken.
Koxplein zet vaders in om overlast in bedwang te houden
Borgerhout
Mankracht en Zonen is een initiatief van het Antwerps opbouwwerk en minderhedencentrum De Acht vzw. Els
Haüser, Hassan El Radi en Hakim Nawabi zijn de stuwende krachten achter dit project, waarbij door sociale controle
probleemjongeren worden aangepakt.
"Het gaat vooral om allochtone jongeren tussen 8 en 14 jaar, die zich op straat en op het plein lopen te vervelen. We
krijgen signalen van de politie dat deze kinderen onrust schoppen. Daarom zoeken we naar een structurele opvang,
samen met buurtbewoners: meer in het bijzonder schakelen we ouders, Belgische en allochtone vaders in. Vandaar
de naam Mankracht & Zonen", aldus El Radi.
"Het accent ligt tegenwoordig inderdaad op de vaders", voegt hij er aan toe. "Ze zijn vaak zichtbaar opgelucht dat ze
ook eens hun verhaal kwijt kunnen. Lange tijd werden enkel moeders aangesproken op hun
opvoedingsverantwoordelijkheid, terwijl vaders in de kou bleven staan."
"Ons werk is tweeledig", vervolgt zijn collega. "Een pleinconsulent probeert een vertrouwensrelatie op te bouwen met
de jongeren en zoekt uit waar de problemen vandaan komen. Oudere jongeren oefenen veel invloed uit op deze
kinderen en kunnen hen op het verkeerde pad brengen. Vervolgens timmeren we een eind aan de weg door ouders
te betrekken bij de sociale controle. Het is belangrijk dat volwassenen de kinderen begrijpen."
El Radi: "We willen het vrijetijdsaanbod toegankelijker maken. We merken dat heel wat ouders slecht geïnformeerd
zijn over het aanbod. Samen met de ouders bezoeken we dan enkele vrijetijds-centra. Deze informatie kunnen zij op
hun beurt voortvertellen aan buren en familie. We zoeken naar kanalen waarin deze kinderen hun energie kwijt
kunnen, zoals bijvoorbeeld sport, maar ook andere activiteiten. Verder hopen we de negatieve gevoelens, als zou er
in Borgerhout nooit iets te beleven zijn, wegwerken bij deze jongeren."
Het buurtfeest vindt zaterdag 27 september plaats op het Koxplein in Borgerhout. Om 10u geven de jongens van de
plaatselijke voetbalploeg de aftrap van de eerste van zes voetbalwedstrijden. Omstreeks 15u begint het echte feest
met een optreden van La Esterella.
Er wordt ook een infobord voorgesteld dat een overzicht geeft van de jeugdwerking in Oud-Borgerhout.
© De Vlijt NV
28-09-2002, p.21 PVdP

Bewoners van Koxpleinslaan handen in elkaar
Op het Koxplein in Borgerhout wordt zondag voor de eerste keer een buurtfeest georganiseerd. Meer
dan op andere pleinen wordt het feest hier aangegrepen om de dialoog aan te zwengelen tussen de
buurtbewoners. Want het samenleven tussen de verschillende culturen verloopt stroef op het Koxplein.
Reden voor de buurt om het probleem aan te pakken.
u Borgerhout
Deze bekommernis leidde tot 'Mankracht en Zonen', waarbij vaders hun kinderen
duidelijk maken dat bijvoorbeeld het gooien van kastanjes naar voorbijgangers niet kan. De deelnemers aan het
project willen dat hun kinderen zich goed gedragen op het plein, en verwachten van de volwassenen dat ze zelf het
voorbeeld geven.
Van de stad wordt verwacht dat een oplossing wordt gevonden voor het tekort aan speelruimte voor de kinderen. De
misdragingen van hun zonen nemen de vaders zelf voor hun rekening. Het project, waaraan zowel autochtonen als
allochtonen deelnemen, is recent gestart. Toch worden al kandidaten gezocht om op het nabijgelegen Maarschalk
Montgomeryplein hetzelfde te doen.
In afwachting wordt zondag 29 september gefeest op het plein. Er zijn vanaf 13u optredens gepland van onder meer
het koor Musica Ad Nives, Jodour en Amuze. Verder staan straatanimatie en een buurttalentenbank op het
programma.
© De Vlijt NV