Buiten de Orde 2016 #2

verdedigen, waarbij ze claimen dat het organiseren
voor racistische, anti-immigratie
en antihomo-politiek een vorm van meningsuiting
is die door de wet beschermd
wordt, en binnen het raamwerk van de
ACLU 2 klopt dat ook. Fascistische groepen
die in de meeste industriële democratieën
hun werk niet mogen publiceren vanwege
wetten die aanzetten tot haat verbieden, publiceren
regelmatig in de VS waar dat soort
wetten niet bestaan en kunnen van daaruit
hun werk wereldwijd verspreiden. Dus in de
praktijk helpt staatsbescherming van het
vrije woord het organiseren van fascisten.
Als het vrije woord beschermen het sponsoren
van rijke rechtse politici en het toelaten
van fascistisch rekruteren betekent, is het
misschien tijd dat anarchisten dit principe
opnieuw gaan bekijken.
De retoriek van het vrije woord
Het lijkt alsof er een brede consensus is binnen
het politieke spectrum van de VS voor
het recht op vrije meningsuiting. Terwijl tegenstanders
misschien hier en daar kibbelen
over de limieten, zoals wat wel of niet
onder obsceniteit valt, zijn spraakmakers
links en rechts het erover eens dat het vrije
woord essentieel is voor de Amerikaanse
democratie.
Aanspraken op deze traditie van ongelimiteerde
meningsuiting geven legitimiteit aan
groepen met denkbeelden buiten de
mainstream, en zowel fascisten als radicalen
maken hier gebruik van. Advocaten verdedigen
vaak anarchistische activiteiten
door een beroep te doen op het eerste artikel
van de grondwet dat voorkomt dat wetgeving
restricties kan plaatsen op de pers of
geweldloze manifestaties. We kunnen bondgenoten
vinden die ons zullen steunen als
het gaat om vrije meningsuiting die anders
ons nooit zouden steunen vanuit een gedeelde
visie van directe actie om een wereld
te creëren die vrij is van hiërarchie. De
retoriek van de vrije meningsuiting en de
rechten uit de grondwet geven ons een gedeelde
taal waarmee we onze reikwijdte van
steun kunnen uitbreiden en waarmee we
ons verzet beter begrijpelijk kunnen maken
voor potentiële bondgenoten waarmee we
over langere perioden diepere banden kunnen
opbouwen.
Maar tegen welke prijs? Dit discours van
rechten geeft de indruk dat de staat
noodzakelijk is om ons tegen hem te beschermen,
alsof die een soort Jekyll-en-Hyde
gespleten persoonlijkheid heeft die
tegelijkertijd ons aanvalt met wetten en politie
en aanklagers terwijl hij ons beschermt
met wetten advocaten en rechters. Als we
deze metafoor accepteren mag het niet verrassend
zijn dat hoe meer we de arm die ons
beschermt versterken, des te sterker de arm
wordt die ons aanvalt.
Zodra onze vrijheid is gedefinieerd als een
assortiment van rechten die de staat ons
geeft, is het makkelijker om het zicht te verliezen
op de vrijheden die deze rechten
zouden moeten waarborgen en schuift de focus
in plaats daarvan naar de rechten zelf,
waarbij we impliciet de legitimiteit van de
staat erkennen. Dus, wanneer we zichtbaarheid
en steun bouwen door middel van de
retoriek van rechten kan het gebeuren dat we
de mogelijkheden van strijd tegen de staat
zelf in de problemen brengen. We openen
daarbij ook de deur voor de staat om ‘rechten’
van anderen ten koste van ons af te dwingen.
Ondanks de radicale roots van organisaties
zoals de American Civil Liberties Union die
zich inzetten voor staatsbescherming van
vrije meningsuiting, zorgt deze vorm van
burgerrechten ervoor dat de verdediging
van het vrije woord alle radicale inhoud
verliest. Wat impliceert dat alleen de staat
de mogelijkheid ons vrij te uiten kan garanderen,
met als gevolg dat de macht van
de staat boven het recht op vrije meningsuiting
zelf wordt versterkt.
De burgerrechtenverdediging
In de VS gaan velen ervan uit dat het
makkelijker is voor de staat om radicalen
het zwijgen op te leggen en te isoleren in
landen waar vrijheid van meningsuiting
niet beschermd wordt door de wet. Wie wil
dan niet deze wettelijke bescherming versterken
als dat waar is?
Integendeel, in landen waar vrijheid van meningsuiting
niet beschermd wordt door de
wet zijn radicalen niet altijd meer geïsoleerd.
Sterker nog, de gemiddelde persoon staat
soms nog sympathieker tegenover degenen
die in strijd met de staat zijn, aangezien het
moeilijker is voor de staat om zichzelf te legitimeren
als beschermer van vrijheid. Wetten
kunnen de staat nauwelijks zoveel
dwarszitten als publieke tegenstand en in de
keuze tussen rechten en publieke steun zijn
radicalen vaak beter af met het laatste.
2016 - 2 11