Boek 'Succes bepaal je lekker zelf!'

“ Wagenberg, 1962, ik ben 5 jaar en speel zoals vaak op het
boerenerf van onze buren, dit keer samen met Helma van
Bragt, dochter van de autorijschoolhouder uit ons mooie
Brabantse dorpje.
Al spelend spring ik over een hoopje zand midden op het erf
en beland in een zgn beerput, een mestsilo ingegraven in de
grond van 3 meter diep. Ik weet alles nog exact tot het
moment van de sprong. Een uur later liep ik daar weer
spelend rond.
Jaren later realiseer ik me dat de dood naderbij was dan het
leven, direct na die sprong. Omdat Helma mij direct miste
konden Piet en Frans van Gils, toevallig ook van Gils, blijken
mij gelukkig uit die put trekken. Ze hebben mij letterlijk gevist
aan mijn haren. Piet belandde languit tot over zijn oren in de
drek terwijl Frans zijn benen vasthield. Was dit geluk? De
samenloop van omstandigheden, de vermissing,
aanwezigheid beide mannen en doortastend optreden van
deze 2 zorgden ervoor dat Basje “op het droge” kwam.
Dit was voor mij geen geluk, dit moest zo zijn. Wie kan er
anders zo’n scenario bedenken? Het was “mijn” tijd nog niet.
Het was eerder een waarschuwing van mijn interne systeem.
Deze gebeurtenis heeft zijn sporen zeer diep nagelaten in mijn
verdere leven. Aan het gebeurde hing nooit een negatief
gevoel. Iedereen, mijn moeder voorop, was blij. Het werd niet
opgeblazen, het was gebeurd, goed afgelopen. Dus verder.
Aan die gebeurtenis kleven voor mij alleen maar positieve
gevoelens en als ik eraan terugdenk verschijnt een lach op
mijn gezicht.
17