13 magazine Leef!

14
De prestaties zijn niet onopgemerkt gebleven.
Jullie waren allebei genomineerd bij de
Sportverkiezing Noordwijk van dit jaar…
Mia: ‘Ja, daar kwamen we elkaar ook weer tegen. Het was
een soort reünie. Uiteindelijk won ik de prijs voor Sportvrouw
van het Jaar.’
Yves: ‘Ik was genomineerd als Sporttalent van het Jaar,
maar heb jammer genoeg niet gewonnen. Skiër Daniel
Vonk kreeg de prijs. Of ik het jammer vind dat ik niet op
het podium stond? De beslissing is aan de sportraad van
Noordwijk. Daniel heeft ook op EK’s en NK’s gestaan.
Ik vind dat hij het heeft verdiend. Misschien krijg ik
inderdaad nog wel een kans in de toekomst, maar dan
als sportman van het jaar.’
Hoe belangrijk is de steun van familie?
Mia: ‘Mijn ouders komen altijd kijken bij thuiswedstrijden
en ook bij uitwedstrijden zijn ze er vaak. Naar trainingen
rij ik vaak mee met Rick en Noor. In het begin was het
trouwens wel even slikken voor mijn ouders dat ik voor
basketbal koos. Ze waren meer voor korfbal, maar nu zijn
ze blij dat ik juist deze stap heb gezet. ‘
Yves: ‘Mijn vader heeft me aangemoedigd om te gaan
schaatsen. Hij is een bekende in het wereldje en heeft zelf
op landelijk niveau geschaatst. Daarna is hij jarenlang
coach van een marathonploeg geweest. Hij heeft daarnaast
ook een eigen bedrijf met sportkleding en levert ook onze
schaatspakken van het RTC.’
Heb je een idool? Iemand tegen wie je opkijkt?
Mia: ‘In de NBA spelen natuurlijk wel gave basketballers
zoals Stephen Curry. Maar het is niet dat ik posters van ze
heb hangen. In het Nederlands Team zitten ook dames
waar ik tegenop kijk, omdat ik ook zo goed wil worden.
Ik hoop dat ik ook ooit zo goed zal spelen.’
Yves: ‘Ik heb niet echt een idool, van wie ik denk: zo wil
ik zijn. Ik kijk meer naar ze als in: daar wil ik naar toe groeien.
Die wil ik verslaan. Natuurlijk zou het gaaf zijn om net
zo goed te worden als Sven Kramer. Dat hoop ik wel. Het
betekent vooral mijn best doen, veel trainen en een beetje
geluk hebben. ‘
Is er iets dat jullie van elkaar zouden willen weten?
Yves: ‘Ik vind het wel interessant om te horen hoe Mia
omgaat met een fout van een teamgenoot, waardoor hun
team vervolgens de wedstrijd verliest. Ik weet van mezelf
dat ik dat niet zo lekker zou vinden. ‘
Mia: ‘Op het moment zelf word je gewoon kwaad, als iemand
het qua inzet af laat weten. Een keer mis schieten
kan gebeuren, maar te slap een reboundduel ingaan kan
niet. In het veld schreeuw je dan wel wat aanmoedigingen
en aanwijzingen. Maar je hebt natuurlijk niet echt tijd om
in het veld een lang serieus gesprek te voeren. Dat komt
later in de kleedkamer. Meestal kom je er daar dan wel uit.
Er wordt soms ook weleens naar mij geschreeuwd, maar
dat vind ik niet erg. Ik weet dat het is omdat ze graag willen
winnen. En dat accepteren we van elkaar.’
Tot slot, jullie zijn ambitieus en willen nog stappen
zetten. Waar sta je over een paar jaar, denk je?
Mia: ‘Ik zou nu nog niet weg willen bij Grasshoppers, want
ik leer er nog genoeg en heb het ontzettend naar mijn zin.
Maar later wil ik wel in het buitenland spelen. Bijvoorbeeld
in een topland als Spanje. Niet voor het geld hoor, want er
gaan echt geen enorme bedragen om in het dames basketbal.
Soms betalen clubs je studie. Het is natuurlijk mooi
meegenomen als ik er iets mee verdien, maar het gaat
mij meer om de ervaring. In het buitenland leer je ook
ontzettend veel. Die optie hou ik heel graag open.’
Yves: ‘Mijn focus ligt echt op de langebaan, maar als
training vind ik marathon wel leuk. Het mooiste zou zijn
als ik in de toekomst op de Olympische Spelen rij en meedoe
aan de wereldkampioenschappen. En dan het liefst
winnen natuurlijk. Ik wil wel wat bereiken in de sport.
Als het me lukt, dan zou dat heel gaaf zijn!’