Buiten de Orde 2013 #4

Thema
b u i t e n de o r d e
Controle, repressie en privacy
Wapenen tegen repressie
Als je de staat aanvalt, slaat de staat een keer terug. Daar
moet je je op voorbereiden, praktisch en mentaal, maar toch
doen veel mensen dat niet. Want: het zal wel meevallen. Het
zal zo’n vaart niet lopen. En: dat gebeurt niet in Nederland.
Dat gebeurt in België, Duitsland, Engeland, Frankrijk,
Italië, Zwitserland, Rusland, de VS... maar niet hier in
Nederland.
d o o r Jo k e Ka v i a a r
AIVD en d e ‘a s i e l e x tr e m i s te n’
Sinds de Nationale Recherche op 13 september 2011 bij mij binnenviel
en op grond van de aanklacht ‘opruiing met terroristisch
oogmerk’, vanwege vier opinieartikelen over het migratiebeleid,
verregaand huiszoeking deed, mij arresteerde en in volledige
beperkingen drie dagen vasthield, weet ik wel beter. Ook wij, No
Border activisten en anarchisten, bleken ondanks de vele voortekenen
onvoldoende voorbereid, ook al was het duidelijk dat de
AIVD op ons lette. Dat was af te leiden uit het stelselmatig registreren
van deelnemers aan demonstraties en acties (het maken
van foto’s en video’s door politie en marechaussee), de talloze
keren dat bij onderzoeken naar simpele acties zoals blokkades
van detentiecentra de Nationale Recherche betrokken was, en
bezoeken aan websites door politie, justitie en ‘Binnenlandse
Zaken’. Het waren allemaal aanwijzingen. We maakten er grapjes
over. De bezoeken aan mijn website waren vast in poëzie
geïnteresseerde ambtenaren. Misschien leerden de overheidsdienaren
nog iets van onze betogen. We wuifden het weg,
want we deden toch niet zulke heftige dingen?
Toen in oktober 2009 het AIVD rapport ‘Het Vuur van Verzet’
uitkwam, kregen No Border activisten, met name mensen van
de Anarchistische Anti-deportatie Groep Utrecht (AAGU) en
Werkgroep Stop Deportaties (WSD), voor het eerst te maken
met nadrukkelijke AIVD-aandacht. Op dat moment liep er al een
tijdje een campagne tegen de bouw van de nieuwe grensgevangenis
in Rotterdam, ‘STOP DC16’, en circuleerde op internet het
naming & shaming-document ‘De Schandpaal’. Het idee achter de
STOP DC16-campagne was om betrokken bedrijven onder druk
te zetten door ze imagoschade toe te brengen en om andere
bedrijven te laten zien wat er gebeurt als je meewerkt aan de
deportatiemachine. Deze naming & shaming-campagne bestond
uit lawaaidemonstraties, ludieke en doodligacties. Los daarvan
vonden home-visits, kladacties en een brand op het bouwterrein
plaats. Volgens het AIVD-rapport zaten AAGU en WSD erachter,
en het opende met een citaat uit mijn tekst ‘Bevrijdingsvuur’, met
de toevoeging: ‘Dit citaat uit mei 2009 van een bekende activist
geeft een goed beeld van de door sommige actievoerders voorgestane
vormen van verzet tegen het huidige asiel- en vreemdelingenbeleid.
De tekst kan overigens zowel profetisch als opruiend
worden genoemd, wanneer deze wordt gekoppeld aan de eerste
grote brandstichting in dit kader op 23 augustus 2009. Op die dag
werd er brand gesticht in de bouwketen van het consortium dat
de nieuwbouw van detentiecentrum Rotterdam Airport uitvoert.’
Wat volgde op dit rapport was geen onmiddellijke repressie. Wel
heel veel (negatieve) persaandacht. Daardoor werden gematigde
medestanders, zoals de wakers bij Kamp Zeist, ineens huiverig
voor hun contacten met AAGU. Ook werden er Kamervragen
gesteld en werden er harde woorden gesproken door de toenmalig
minister van Binnenlandse Zaken: de ‘asielextremisten’
moesten ‘met wortel en tak worden uitgeroeid’. We waren gewaarschuwd.
En toen... stilte. De storm ging weer liggen en de campagne
en andere acties werden voortgezet. Zo nu en dan stak er een
kleine publicitaire storm op, bijvoorbeeld toen minister Leers
in het vroege voorjaar van 2011 bekend maakte dat er bedrijven
waren die zich terug hadden getrokken uit het DC16 bouwproject.
Telkens riep er dan ergens weer een politicus of een rechtse
journalist dat we ‘aangepakt’ moesten worden. Maar als je dat
maar vaak genoeg hoort zonder dat er daadwerkelijk iets gebeurt,
als je maar vaak genoeg alle scenario’s hebt besproken van wat
er kán gebeuren en je jezelf daarop hebt voorbereid zonder dat
de repressie werkelijk haar tanden laat zien, dan denk je: ‘Het zal
zo’n vaart wel niet lopen. Het is slechts intimidatie, en een poging
om ons te marginaliseren.’
Waarom waren we zo naïef? We konden weten dat er iets aan
zat te komen. We hadden toch al gezien aan de manier waarop
dierenrechtenactivisten werden aangepakt hoe het werkte? We
wisten toch dat naming & shaming-campagnes tegen bedrijven de
staat een doorn in het oog zijn?
49