PVHH magazine december 2016

samen
Tekst: Rob van Meurs | Fotografie: Alfred van Roon
Nelly
een bronchoscopie twee grote tumoren in mijn longen
aan het licht. Sinds 2007 ben ik helemaal ‘schoon’
verklaard en blijf ik ‘schoon’!”
“Rome bezoeken is nog een stille wens”
Nelly vervolgt: “Mijn man en zoons hebben mij er erdoor
geholpen. We kregen ook veel steun van de gemeente en
het kerkbestuur. Zelf heb ik me ook mijn hele leven als vrijwilliger
ingezet. Mieke was een rustgevende hulp. Gewoon
doordat zij er was. In 2006 ben ik gestopt als vrijwilliger bij
het kerkbestuur. Ik wilde geen vervelende oude zeur worden,
maar als er hulp gevraagd wordt, ben ik er.”
beter ging. Het karakter van Nelly is steeds hetzelfde
gebleven, maar fysiek kan ze niet meer alles aan. Naast
alle tegenslag speelt ook het ouder worden daarbij een rol.”
In 2001 werden Theo en Nelly lid van Klankbord. “Mijn man
werd als secretaris van de Landelijke Vereniging geroemd
om zijn inzet. Zelf doe ik veel voor de regio Noord-Holland.
Na het overlijden van Theo nam ik opnieuw rijles. Nu kan
ik mij gemakkelijk verplaatsen. Ik ga op vakantie met een
opvouwbare scootmobiel in de auto. Rome en de Sixtijnse
kapel bezoeken is nog een stille wens.”
“Je bent en blijft onze Nelly”
Friezin Mieke Aukema (69) verhuist op 16-jarige leeftijd
naar Noord-Holland. Ze werkt eerst in een verpleeghuis in
de verzorging en later in de thuiszorg. Vanaf midden jaren
negentig hebben Nelly en Mieke allebei een functie in het
kerkbestuur. Het klikt tussen hen beiden.
Mieke: “Vanaf 1995 ben ik actief als Ouderling in het Kerkbestuur.
Vanuit deze functie bracht ik Nelly een bloemetje in
het ziekenhuis. Naast het coördineren van vrijwilligerswerk
deed ik ook huisbezoek. Gaandeweg ontstond er een bijzondere
band tussen ons. Soms was Nelly er slecht aan toe en
erg moe, maar het ‘er zijn’ gaf haar een veilig gevoel. In het
begin spraken we weinig. Ik bleef komen en zag dat het
Sterke vrouw
Ook al was het soms moeilijk, Mieke bleef langs komen.
“Als ik Nelly niet versta dan zeg ik: ‘Nog een keer’. Nelly
praat af en toe te snel en ik word een beetje doof, maar in
feite is haar spreken erg verbeterd. Een goed gesprek hebben
is nu gemakkelijk. Het is hartverwarmend als je de kinderen
op de zondagsschool naar Nelly ziet gaan en zeggen: ‘Wij
zijn bij je’. Nelly vertelt ook wel eens over nare ervaringen
bij het winkelen in de stad. Maar ze is sterk genoeg om dat
soort situaties goed aan te pakken.”
Samen
Mieke vervolgt: “We trekken er allebei graag op uit. Dat doen
we niet samen. We gaan ieder apart op vakantie. Ik neem
mijn hondje mee. Thuisgekomen vertellen we elkaar onze
reiservaringen. We hebben allebei een rugzak met nare ervaringen
van het leven gekregen, maar dat heeft geen negatieve
invloed op ons karakter gehad. Ik vind het knap dat Nelly
ondanks alle ziekte en tegenslagen zo positief is gebleven.
Het is triest dat zij veel vrienden heeft verloren. Soms kunnen
mensen moeilijk met veranderingen omgaan. Voor ons is en
blijft ze onze Nelly.”
HOOFD-HALS MAGAZINE DECEMBER 2016 | 13