Truckstar inkijk ed. 8

Volvo LV 83 uit ‘38
Na 50 jaar uit de schuur
12 JULI - 9 AUGUSTUS 2018 | ¤ 4,99
8
Extra
Programmaboekje
Truckstar Festival
Met de hulk in het bulk
AP
De Artic Griffin
IJskoud en bloedmooi
Diesel met
een wolkje gas
Stofhappen in de outback

INHOUD
Nationaal
10 Mark Verhoeven houdt van groene trucks
Internationaal
24 Nachtwerk met Erwin Tijhof
58 De zoutoplossing van Hendrik Postma
Buitenland
32 Verhuizen naar Finland: goed idee?
36 Oude glorie in Kentucky
40 Australische veerijders gaan doorrrrrr
48 Onderkoeld type voor Patrick Sterckx
54 Wonen op Hawaii, rijden in Amerika
88 Franse houtrijders onderweg met 57 ton
Diversen
16 Vechten tegen kanker op de Alpe de HuZes
18 Renaults nieuwste elektrische truck
22 Nieuw chassis van D-Tec met twee balken
28 Te weinig aandacht voor de dode hoek
72 Burgler Noordhorn bestaat 100 jaar
Rubrieken
4 Jong! Niels Joustra
7 Flappenactie
9 Familieberichten
17 Agenda
21 Quiz Werk en Zekerheid
47 Column John van Tent
64 Cartoon Jan Rap
65 Standplaats Canada
84 Klassieker Volvo LV83
76 Miniaturen
78 Fotojaarboekchauffeur DAF 2100
87 Puzzel
94 Zeagle's Mail
96 Benelux Truckparade
98 Volgend nummer
Lezersservice
6 Toegangskaarten Truckstar Festival
8 Truckstars grote Doe-Boek
19 Abonnee-aanbieding Truckstar Festival
46 Abonnee-aanbieding korting
53 Truckstar Special Supertrucks
57 Truck GP
63 Mail en win kaartjes voor de Truck GP
80 Roadcardshop
86 Truckstar verzekering
92 Hollandse muziekavond
98 Colofon
99 Truckstar Werk
84
Met drie trailers door de outback
Vee rijden met drie trailers – dat kan alleen in Australië. Het is een hard en eenzaam beroep maar voor
de kerels die het doen, is er niets mooiers op de hele wereld.
48
Blij met een onderkoeld type
Patrick Sterckx verruilde in de jaren ’80 het
Belgische geel-rood-zwart voor het geel met
blauw van Zweden. Daar rijdt hij tegenwoordig op
de Scania S730 Arctic Griffin van Ekdahl. Patricks
droom om vrachtwagenchauffeur te worden is
meer dan werkelijkheid geworden.
10
Groene vingers, groene trucks
58
40
Gas met een korreltje zout
Hendrik Postma verruilde zijn koeloplegger voor
een fraaie bulktrailer. Een bijzondere switch. De
R500 ziet er strak uit, maar ook onderhuids
beschikt de trekker over niet alledaags technisch
vernuft. Dat wordt ons duidelijk als Hendrik de
trekker bij de LPG-pomp neerzet.
TRUCKSTAR BELOONT
TROUWE ABONNEES
Elk nummer beloont Truckstar vijf lezers
die al jaren abonnee zijn. Dit keer gaat er
een mooi geschenk naar: C. Bakker uit
Nieuwe-Tonge, L. Janssen uit Apeldoorn,
R. Marcus uit Gendringen, P. Meulmeester
uit Weesp en J. Schuurman uit
Westbroek.
Hij groeide op in een tuindersfamilie in Ridderkerk en werkte van jongs af aan mee in het bedrijf dat
letterlijk onderaan de fly-over van Ridderkerk naar de Van Brienenoordbrug staat. Maar hij had toen al
meer oog voor de langsrijdende vrachtwagens dan voor de planten in de kas. We rijden mee met Mark
Verhoeven, inmiddels eigenaar van een succesvol transportbedrijf.
TRUCKSTAR ★ JULI 2018 3

FAMILIEBERICHTEN
BONDA HOUTMAN
Na de wittebroodsweken
Bij het verschijnen van dit nummer hebben ze net
hun éénjarig huwelijksjubileum gevierd. Hoogste tijd
dus om de lezers van Truckstar ook deelgenoot te
maken van dit heugelijke feit – het huwelijk mét van
Antony en Femke op een zonnige en historische
locatie. Meer weten we niet, maar eigenlijk zegt de
foto al meer dan genoeg. Toch?
Om nooit te
vergeten
Er zijn van die dagen die je
niet snel vergeet. En
natuurlijk hoort daar je
trouwdag bij, maar zoals
bekend raakt die datum op
den duur soms toch in het
vergeethoekje. Dit nu
hebben Dennie en Ilona
mooi weten te voorkomen,
want zij trouwden op 18 mei
’18. Kijk, daar zullen ze
jaren later nog plezier van
hebben, net als van het
trouwportret met een
drietal bruidsmeisjes
rondom de mooie rooie DAF
van Dennies werkgever.
In nevelen
gehuld
Vertrouwd en toch
ook weer mysterieus,
dit trouwportret van
Martin met een in
nevelen gehulde
Marita aan het portier
van de Scania. Dat de
namen van de trouwlustigen niet overeen komen
met de namen op de truck, draagt nog bij aan het
mysterie. Maar bij nader inzien blijkt dat er ook twee
kinderen in het spel zijn: Ymke en Timo. Daarom
willen we onze lezers de tweede kiek (in retro
zwart-wit en mét kinderen) zeker niet onthouden.
Tussen de houtwal
Afzijdig tussen het hout staat de trouw-DAF in
afwachting van de aanstaande rit. Die laat nog
even op zich wachten zo te zien, want bruidegom
Kevin neemt zojuist bruid Natascha even in de
ik-hou-van-jou-greep. Fotograaf Ringelberg werd
duidelijk getroffen door dit moment en drukte af.
Ja, je moet het ogenblik echt pakken wanneer
het zich voordoet.
Stuur
maar in
Trouw jij niet alleen
met je allerliefste,
maar óók met je truck
en wil je dat heugelijke
feit met een publicatie
in Truckstar aan al je
collega’s laten weten?
Stuur dan je trouwfoto
met bericht naar
familieberichten@
truckstar.nl (of laat
hem door een ander
insturen, dat kan
natuurlijk ook).
Wij kijken ernaar
uit!
TRUCKSTAR ★ JULI 2018 9

1 2
3 4
Het afdekzeil zat dicht toen ik vanmorgen rond de
auto liep. Ook hing er een vreemd luchtje rond
de oplegger maar wanneer we optrekken bij het
stoplicht, lijkt die leeg. ,,Dat komt door die
750 pk,’’ lacht Mark (45). ,,In de oplegger zit 20 ton
huisvuil!’’ Zijn broer en hij wilden zichzelf eens een keer
flink verwennen, verklaart hij de aanschaf, nu drie jaar
geleden, van de Volvo FH Globetrotter XL. Op de vraag of
hij al dat vermogen nodig heeft, komt een duidelijk
antwoord. ,,Hier in Nederland niet. Het kost alleen maar
banden, want als je het gaspedaal te diep indrukt, draaien
de wielen door. Maar in Duitsland, als het wat heuveliger
wordt, geeft het een mooi gevoel wanneer je met een
geladen trailer andere combinaties inhaalt.’’
Geen heuvels
Heuvels komen we op de rit vanuit Ridderkerk naar
Amsterdam niet tegen. Wel rijden we op de ACC mee met
de meute. Het huisvuil gaan we lossen bij de AEB. In de
verbrandingsoven daar wordt de vrijgekomen warmte voor
de stadsverwarming gebruikt of om er stroom mee op te
wekken. Bij aankomst gaat de hele combinatie over de
weegbrug. Vervolgens kunnen we in een rij vuilniswagens
aansluiten voor een enorm betonnen gebouw. De ene na de
andere auto mag naar binnen. We zijn snel aan de beurt en
mogen plaatsnemen voor een van de vele stortkokers.
Voordat er gelost kan worden, rolt Mark het afdekzeil op en
opent hij de deuren van de trailer. Nu kan hij de PTO
inschakelen. In slechts acht minuten is de oplegger leeg.
Terwijl wij zien hoe het vuil uit de trailer in een bunker valt,
is een grote grijper de immer hongerige oven aan het
voeden. Eén flinke hap en onze lading is zowat verdwenen.
Heel voorzichtig
Na de tweede weging kunnen we op weg naar de vestiging
van Beelen in Amsterdam. ,,Daar gaan we grof bouw- en
sloopafval laden’’, legt Mark uit. ,,Bij Beelen in Vlaardingen
hebben ze een speciale installatie die zoveel mogelijk
herbruikbare stoffen uit het ingezamelde afval haalt.’’ Kleine
containers met afval uit de buurt staan zo veel mogelijk bij
elkaar. Op aanwijzing van de kraanmachinist parkeert Mark
de trailer ernaast. Voordat de sorteergrijper de trailer vol
mag gooien, rolt Mark eerst een zeil uit over de zijkant van
de trailer. ,,Zo probeer ik hem een beetje schoon en
schadevrij te houden. Want hoe goed de machinist ook is, er
valt altijd wel iets uit de grijper.’’ Mark tilt het zeil wat op en
ik zie allemaal kleine deukjes in de zijkant van de bak. ,,Daar
is een steen of stuk hout tegen aangekomen. Dat houdt een
zeil ook niet tegen.’’ Behoedzaam vult de kraanmachinist de
trailer. Zodra de lading afgedekt is, gaan we weer wegen en
daarna vertrekken we naar Vlaardingen.
Gestage groei
Onderweg vertelt Mark over zijn loopbaan. ,,Ik groeide op in
een tuindersfamilie in Ridderkerk’’, hoor ik. Van jongs af aan
werkte hij mee in het bedrijf dat letterlijk onderaan de fly-
1. Het huisvuil wordt bij de
verbrandingsoven in een
betonnen bunker gelost.
2. De Volvo FH16 met
Walking Floor-trailer valt
op door de drie kleuren
groen.
3. Mark rolt het zeil op dat
de zijkant van de
Walking Floor beschermt
bij het laden.
4. Met de tablet kan Mark
zelf zijn vrachtbrief
maken op de weegbrug.
5. Behoedzaam gooit de
kraanmachinist de
trailer vol bouw- en
sloopafval.
6. Het afval wordt
gesorteerd; een groot
deel gaat een tweede
leven tegemoet.
12

5
Eén flinke hap en onze
lading is verdwenen
over van Ridderkerk naar de Van Brienenoordbrug staat.
Maar hij had toen al meer oog voor de langsrijdende
vrachtwagens dan voor de planten in de kas. ,,Mijn vader zei
daarom: haal jij je vrachtwagenrijbewijs maar. Dat deed ik.
Nooit spijt van gekregen.’’
In 2008 besloot hij, samen met broer Wim, een
transportbedrijf te beginnen. ,,Ik had jarenlange rijervaring
en Wim kon, als het rustig was, in de tuinderij bijspringen.’’
Ze konden eigen handel van de tuinderij naar de veiling
rijden en daarnaast was er zat werk in de regio. De broers
kochten drie vrachtwagens: twee Volvo’s en een Scania.
,,Het waren hoogtijdagen. Voor iedereen die je sprak, kon je
rijden. Maar toen de eerste auto klaar was, krabbelden ze
allemaal terug. De crisis was begonnen.’’ De eerste jaren
daarna waren moeilijk, maar uiteindelijk groeide het bedrijf
gestaag door tot zes auto’s en begin volgend jaar komt de
zevende. Mark pakt alles aan, van koelvervoer en transport
met de zeilenoplegger tot containers rijden. De laatste paar
jaar zit de groei vooral in het Walking Floor-werk. ,,Daar
hebben we er nu vijf van.’’
6
Papier besparen
Eenmaal in Vlaardingen, gaat de communicatie via de bak.
Op het terrein is het een drukte van belang met shovels,
containerauto’s en kiepers. ‘Als die oranje auto naar buiten
komt, mogen wij naar binnen’, krijgt Mark te horen van de
kraanmachinist. Op diens aanwijzingen rijden we achteruit
de donkere hal binnen. Daar storten we onze vracht.
TRUCKSTAR ★ JULI 2018 13

1
2
3
Verschillende kranen gaan met de berg aan de gang. Een
indrukwekkende installatie filtert op veel verschillende
manieren de herbruikbare delen eruit zoals hout, ijzer,
papier, plastic en andere materialen. Wij rijden naar de
andere kant van de loods om daar de overblijfselen van het
sorteerproces te laden. Dit restant is onbruikbaar en Mark
moet het naar de verbrandingsoven in Moerdijk rijden.
Als we geladen zijn, pakt Mark zijn tablet erbij. ,,Daarop kan
ik zien welke ritten er gepland staan en het programma
houdt meteen ook de administratie bij’’, zegt hij. Als we de
weegbrug oprijden, voert Mark het laadgewicht in. ,,Nu
wordt ook de digitale vrachtbrief aangemaakt. We houden
alles digitaal bij en besparen zo stapels papier.’’
Drie kleuren groen
De transportonderneming is inmiddels een familiebedrijf
geworden. ,,Ook mijn zoons Leon en Mark werken mee.
Leon zit al op de auto, maar Mark moet nog even wachten
voordat hij aan zijn rijbewijs kan beginnen.’’ Hij was wel
degene die bij de oprichting van de firma de huiskleuren
heeft bedacht. ,,Ik wilde graag groene auto’s vanwege de
tuinderij. Mark heeft toen een tekening gemaakt met drie
verschillende kleuren groen. Eigenlijk precies zoals de auto’s
nu zijn. Daarmee zijn we naar Dubbeldam gegaan en die
heeft de auto’s zo gespoten.’’
Het lossen verloopt vlot in Moerdijk en bij terugkomst in
Vlaardingen overlegt Mark met de planning wat er de
volgende dag allemaal weggebracht moet worden. Wij laden
4
‘Ik wilde graag groen
vanwege de tuinderij’
weer een volle vracht voor Amsterdam, maar die is voor
morgen bedoeld. Dan gaan we terug naar Ridderkerk, waar
ook de andere chauffeurs binnendruppelen. Gezamenlijk
wordt er nog wat gedronken. Het gesprek gaat al gauw
over de nieuwe auto van Wim. Nou ja, nieuw: het is een
Scania 143 Streamline. ,,Hij is helemaal opgeknapt en gaat
gewoon weer aan het werk,’’ vertelt Wim trots. ,,Maar alleen
als het werk in de kas het toelaat!’’
VINCENT BROER
1. Imposante machines
laden de Walking Floorcombinatie.
2. Zo blijven je
handschoenen droog
tijdens het rijden en grijp
je nooit mis.
3. De drie soorten groene
lak herinneren aan de
tuinderij van Verhoeven.
4. Mark zit liever in het
Walking Floor-transport
dan tussen de planten.
14

TRANSPORTWERELD
Verhuisd naar Finland
Na Canada geldt Finland als een van de aantrekkelijkste landen voor
chauffeurs. Verschillende Nederlanders zijn er gaan wonen vanwege de rust
en de ruimte en de relaxte bevolking. Wij spraken vier van hen. Zij willen
niet terug – op één na, die moeite heeft met het stugge karakter van de
Finnen. ,,Je komt er haast niet tussen’’, zegt hij.
TEKST EN BEELD: MICHAEL STOELINGA, KEVIN VAN LOENEN, WILLEMIJN POPPELIERS EN ELSINA NEUTEL
Thim de Jong
‘Hier is het leven
gemakkelijker’
Het was de liefde die Thim de Jong in
Finland deed belanden. Zijn huwelijk met
een Finse vrouw liep weliswaar op de
klippen, maar hij bleef er wonen.
Thim heeft nu een relatie met een uit
Italië afkomstige vriendin. ,,Uit Finland
ga ik niet meer weg’’, zegt hij. Het leven
is hier gemakkelijker.’’ We rijden met
hem mee in zijn Volvo FH om een lading betonelementen
te lossen in Beset Nurmijävi, zo’n
dertig kilometer boven Helsinki. ,,Er zijn hier
minder regels en het is niet zo gecompliceerd en
bureaucratisch allemaal als in Nederland. Dat
geldt ook voor de politie. Als je niet te zwaar
bent, niet te hard rijdt en je ver gunningen in orde
zijn, is alles oké. Een Finse agent zal echt niet op
elke slak zout leggen en bij een controle net
zo lang zoeken tot hij iets gevonden heeft wat
niet klopt.’’
n Thim mist alleen een
patatje oorlog.
Thim is al dertig jaar vrachtwagenchauffeur,
waarvan tien jaar in Finland. Inmiddels is hij in
dienst bij zijn vierde werkgever, Kuljetusliike
Finger roos in Kerava. Het bedrijf vervoert asfalt
en betonelementen. Thim kan goed opschieten
met zijn collega’s, ook al moet je er volgens hem
aan wennen dat de meeste Finnen introverte
mensen zijn. ,,Finnen zijn soms moeilijk te
benaderen. Ook vanwege de taal, die je als
buitenlander nooit helemaal onder knie krijgt.
Maar als je eenmaal een Fin als vriend hebt, dan
is dat ook een vriendschap voor het leven.’’
Erg op zichzelf
Het lossen van de lading gebeurt op een terrein
waar helemaal niemand te zien is. En ook als we
een nieuwe lading oppikken in Kerava, hoeft Thim
alleen een papiertje uit een bakje te vissen.
Verder heeft hij met niemand contact. ,,Daar
moet je wel een beetje tegen kunnen. Finnen zijn
erg op zichzelf. Je merkt dat ook bij het
Juhannus Midzomerfeest, wat een hoogtepunt
n Thim de Jong lost betonelementen:
‘In de winterkou is het lastiger’.
voor veel Finnen is. Maar het is iets heel anders
dan wat Nederlanders zich bij het woord ‘feest’
voorstellen. Heel mensen veel trekken dan de stad
uit om bij hun zomerhuisje een worstje boven het
vuur te houden en met een pilsje in de hand naar
de zon te staren die maar niet ondergaat.’’
De zomer is een prima periode in Finland. De
winter is echt winter, met lange donkere perioden
en veel kou. ,,Het is hier niet de hele winter twintig
graden onder nul, maar wel regelmatig’’, vertelt
Thim. ,,Dan gaat het vastzetten en losmaken van
betonelementen een stuk lastiger door het koude
ijzer en halfbevroren vingers.’’ Daarnaast moet hij
nogal eens lossen op bouwplekken waar sneeuw
en ijs het wegrijden soms onmogelijk maken. ,,Dat
wordt natuurlijk altijd wel weer opgelost. Ze
trommelen een machine op of gaan met extra
zand in de weer. Maar het duurt allemaal wel een
stuk langer.’’
Of Thim heimwee heeft naar Nederland? ,,Totaal
niet,’’ zegt hij. ,,Er is eigenlijk niets wat ik mis. Of
toch wel: een patatje oorlog. Patat kennen ze hier
wel, maar niet in combinatie met ketchup en
mayonaise. Jammer dat ze dat niet lekker vinden.
Voor de rest: prima zo.’’
32

Franciscus de Ruijter
‘Totaal geen
heimwee’
Een baan vinden als chauffeur in Finland
is niet eenvoudig. En als je de taal niet
spreekt, is het vrijwel onmogelijk.
Toch woont en werkt Franciscus de
Ruijter al twaalf jaar als chauffeur in
Finland terwijl hij de taal nog lang niet
machtig is. ,,Ik heb het opgelost door
voor mezelf te beginnen’’, vertelt hij. ,,Dat is in
Finland vrij gemakkelijk. Je kunt het vergelijken
met ZZP-er zijn in Nederland. In Finland mag je
gewoon als zelfstandig chauffeur voor bedrijven
werken, in Nederland niet. Daar moet je als
eigenrijder een transportvergunning hebben.’’
Uit naam van zijn Finse bedrijf Franciscus
Roadservice rijdt hij op dit moment als lijnrijder
voor P.W. de Mooy.
Vertrouwen winnen
Het klikt goed met de Finnen. Op de laad- en
losadressen krijgt Franciscus veel waardering.
,,Zo krijg ik regelmatig een bakje koffie of een
stuk koek. En als je vaker bij dezelfde klant komt,
krijg je soms ook een cadeautje met Kerst of je
n Heerlijk rustig, ook op
de belangrijke route van
Helsinki naar Tampere.
n Franciscus de
Ruijter woont al
twaalf jaar in
Finland.
n Franciscus rijdt
de lijndienst
Holland - Suomi
voor P.W. de Mooy.
verjaardag. Dat komt door de band die langzamer
hand ontstaat en dat is erg leuk.’’ Bij die
band is vertrouwen volgens Franciscus erg
belangrijk. ,,Het vertrouwen van een Fin moet je
nooit beschamen. Natuurlijk is dat bij alle mensen
zo, maar bij een Fin is dat nog een paar graden
sterker.’’
Finnen hebben een sterk nationaal gevoel en
leven dicht bij de natuur. ,,Ze eten graag
producten die rechtstreeks van het land komen
of die ze uit het bos halen, zoals bosbessen of
paddenstoelen. Hun meest favoriete tijdverdrijf is
vissen, jagen en paddenstoelen plukken. Ook zijn
ze gek op de sauna en op ijshockey. En ze kopen
graag spullen die in Finland gemaakt zijn, daar
staat dan een Fins vlaggetje op. Die producten
vertrouwen ze.’’ Verder houden de Finnen van
hun eigen taal, die een heel andere geschiedenis
heeft dan de andere noordse talen. Het lijkt dan
ook totaal niet op het Zweeds of Noors. De
meeste Finnen beheersen het Engels redelijk,
maar willen toch het liefst Fins spreken.
Mondjesmaat
Dat is ook een van de belangrijkste redenen
waarom het voor Nederlanders moeilijk is een
baan te vinden in dit land. ,,Ze weten ook wel dat
Nederlanders goede chauffeurs zijn, maar
hebben toch liever een Estlander omdat die
dezelfde taal spreekt.’’ Zelf beheerst Franciscus
het Fins maar mondjesmaat; verstaan doet hij
het echter wel. Wanneer Franciscus iemand van
het platteland tegenkomt, probeert hij in ieder
geval in trefwoorden Fins te praten. ,,Maar mijn
vrouw zegt altijd: ‘Je kunt maar beter Engels
praten, want het klinkt zo raar. Net als een Turk
die Nederlands praat’!’’
Zijn vrouw heet Tanja en is half Russisch, half
Fins. Ze hebben twee kinderen. Tanja en
Franciscus hebben een tijdje in Nederland
gewoond, maar besloten twaalf jaar geleden naar
Finland te verhuizen. Daar wonen ze nu in de
stad Turku en zijn erg tevreden.
,,Het enige wat ik mis, is bij de snackbar een
broodje kroket kopen. En natuurlijk zijn er andere
Nederlandse spullen die hier niet te krijgen zijn.
Maar die koop ik als ik in Nederland ben. Trek om
daar weer te gaan wonen, heb ik helemaal niet.’’
‘Het vertrouwen van een Fin
moet je nooit beschamen’
TRUCKSTAR ★ JULI 2018
33

INTERNATIONAAL
Vee rijden met drie trailers
– dat kan alleen in
Australië. Het is een hard
en eenzaam beroep maar
voor de kerels die het doen,
is er niets mooiers op de
hele wereld.
Met drie trailers
40

Dit is de route die Paul o’Callaghan
volgde met zijn vee.
V
olgens Wikipedia wonen er 2.796 mensen in
Cloncurry. Dit plaatsje ligt in het noordwesten
van Queensland, Australië. Op de dag dat ik er
kom, lopen er in de omheinde erven aan de
rand van het plaatsje meer runderen rond dan dat er
mensen wonen. De dieren zijn hier met een hele vloot
blauw en geel gespoten trailercombinaties naartoe
gekomen en mogen een paar dagen op adem komen.
Wie Cloncurry zegt, zegt ‘vee’ en het dorp doet inderdaad
al heel lang dienst als rustplaats voor levend vee. Ze zijn
afkomstig uit Queensland of nog veel verder en gaan naar
het noorden van Australië. Ditmaal moeten er in één keer
3.072 runderen mee, verdeeld over 96 laaddekken.
Zoveel dieren tegelijk verkassen; dat heb ik nog nooit
eerder meegemaakt.
Bij de ‘stockyards’ aan de rand van Cloncurry staan al
acht trucks die klaargemaakt worden voor deze
grootschalige veeverhuizing. De torpedotrucks zijn
eigendom van Road Trains of Australia en hebben
kentekenplaten uit Queensland en het Northern Territory.
Alleen die van mij is in Western Australia geregistreerd.
Behalve dit achttal, staan er nog zeven road trains bij een
‘cattle station’ dat twee uur rijden naar het noorden ligt.
Precies om 05.00 uur verlaten we Cloncurry. De lampjes
aan de zijkanten van onze trailers vormen een lichtende
slang die door de pikdonkere nacht kronkelt. Als we langs
het erf van Curly Cattle Transport komen, zie ik een van
hun T659 Kenworths naderen. De truck is uitgerust met
de nieuwe, geïntegreerde slaapcabine en sluit zich achter
aan bij ons konvooi. Na 60 kilometer grof asfalt slaan we
linksaf, kruisen een kreek en draaien dan rechtsaf naar
het noorden. Hier begint het onverharde deel van de weg.
De combinatie van de allereerste zonnestralen die ons
over de volkomen vlakke horizon bereiken en het effect
van een stevige dosis coffeïne maakt dat iedereen
klaarwakker is. We verlaten het open land. Dit deel van de
route is enorm stoffig en al het opwaaiende stof blijft
tussen de bomen hangen. De troebele atmosfeer doet
aan een horrorfilm denken. Er hangt zó veel stof in de
lucht, dat ik mijn lichten moet dimmen om niet verblind te
raken. We nemen gas terug en met een slakkengangetje
volgen we de weg: deels om minder stof op te werpen en
deels om de luchtfilter van de motor te sparen.
Goed nieuws
Tegen de tijd dat we de poort van Violet Vale Station
bereiken, is de zon helemaal boven de kim gekomen. Fel
licht beschijnt de outback, zoals de wildernis hier heet.
Het belooft een mooie dag te worden. Gelukkig is het pas
mei, dus met de hitte valt het nog mee en dat is fijn als je
door de outback
TRUCKSTAR ★ JULI 2018
41

COLUMN
JOHN VAN TENT
Drooggekookt en uitgezogen
Wat hier aan vooraf ging? Eigenlijk niet zoveel, behalve dat
mijn tankoplegger een nachtje aan de verwarming heeft
gehangen voordat ik hem aan de schotel hang. Ik heb die
dag nog maar een paar uurtjes te rijden en een blik op de
temperatuurmeter van mijn lading vertelt dat de tankverwarming vanaf
mijn trekker er niet op hoeft. Aan Schwanenhaus (vroeger was dat dé poort
naar de A61) is nog een plaatsje vrij en ik eet lekker bij Ludo nu het nog
kan. Nog los van de goede service, gezelligheid en het smakelijke eten, is
het natuurlijk een ramp dat deze truckstop met sluiting wordt bedreigd.
De volgende morgen is er een losafspraak in Mannheim. Ik heb nog mooi
tijd voor een driekwartier-sessie in Pfalzfeld. Broodje, bakkie pleur. Ik besluit
toch maar de tankverwarming aan te sluiten; dan ligt het niet aan mij als
het er straks een beetje moeilijk uit komt. Dus schroef ik de twee slangen
die in verbinding staan met mijn koelsysteem aan de oplegger en zet de
afsluiters open. Maar zodra ik de snelweg naar het zuiden weer opdraai,
gaat op het dashboard het lampje branden van het koelvloeistofniveau.
Potjandorie! Op de eerstvolgende parking smijt ik mijn reservevoorraadje
koelvocht in het lelijk lege tankje achter de grille. Blijkbaar is de
temperatuur tijdens het warmhouden op de zaak te hoog geweest,
waardoor de boel gedeeltelijk is drooggekookt.
Weer op weg blijft het lampje knipperen, maar niet zo angstaanjagend als
vijf minuten eerder. Zonder dat er echt rode lampen en luide alarmbellen
klinken, haal ik het losadres. Door omstandigheden mag ik drie uur wachten
met lossen en intussen koelt de zaak mooi af. De slangen koppel ik alvast
los, zodat ik niet nog meer koelvloeistof kwijtraak. Maar met zo’n laag
niveau is het onverantwoord om naar huis te rijden. Gelukkig is hulp nabij.
Aan de overkant van de straat zit namelijk een handelaar in kranen en
andere bouwmachines. Daar kan ik vast wel een paar liter scoren. Ik wandel
erheen en vraag of er wat te koop is. Ja hoor, zegt een vriendelijke man, ik
bel mijn collega in het magazijn of hij even een kannetje wil pakken. Hoe
gaan we dat afrekenen? vraag ik: cash, pinnen of gewoon wat in een
fooienpot? Maar nee, het moet helemaal officieel en een dame op het
kantoortje gaat aan de gang om een rekening op te stellen.
Intussen komt er een supermooi stalen jerrycannetje met vijf liter
koelhandel tevoorschijn. Ik houd mijn hart vast voor de prijs, maar ik heb
het nu eenmaal nodig. Het factuurtje fabriceren is nog een hele toer. Mijn
naam komt niet op de klantenlijst voor en ik ben bovendien geen Duitser.
Op den duur komt een collega met een oplossing en via een soort van
spookfactuur op naam van een vaste klant maar dan met mijn naam erop,
wordt het dan toch mogelijk om af te
Ruim 80 euro
voor vijf litertjes
koelvocht!
rekenen. De schrik is er niet minder
om: ruim 80 euro voor vijf litertjes
koelvocht! Even snel nadenken: ik kan
niet zonder en ze hebben er bovendien
aardig wat werk aan gehad. Nu kan ik
de zuinige Hollander uithangen, maar beter bijt ik door de zure appel
heen. Alleen heb ik niet zoveel cash op zak, dus pin ik het idioot hoge
bedrag privé. Nou ja, ik ben toch geholpen. Ik gooi het vloeibare goud in
de vrachtwagen en zelfs dan nog knippert op de terugweg het lampje van
het koelwaterniveau af en toe. Ik had het dus écht nodig.
Op de zaak vertel ik het nieuws voorzichtig aan de wagenparkbeheerder.
Die trekt helemaal wit weg. Stotterend en naar adem happend vertelt hij
wat we normaal voor een litertje van die handel betalen. Ieder nadeel
heeft zijn voordeel, probeer ik nog. Ik heb nu wel een fantastisch mooi
kannetje om in het vervolg extra koelvloeistof in mee te nemen. Maar een
week later hangen er druppels onder de rvs kist aan mijn chassis. Het
mooie stalen vaatje is lek. Nou, dat had voor dat idioot hoge bedrag best
een beetje kwaliteit mogen zijn, potjandikkie!
TRUCKSTAR ★ JULI 2018
47

Volvo FH 25 Year
Special Edition
Volvo Trucks introduceert de VOLVO FH 25 YEAR SPECIAL EDITION.
Een eerbetoon aan een icoon, onze klanten en de chauffeurs die er in de
afgelopen 25 jaar mee hebben gereden. Gefeliciteerd!
Ontdek meer over 25 jaar Volvo FH en het jubileummodel op volvotrucks.nl.