180821 Schatten van Meerlaar

Toen mijn schoonmoeder niet meer bij
ons inwoonde en naar een home vertrok,
hadden we al die ruimte niet meer nodig.
En net in diezelfde periode waren we tot
het besef gekomen dat we ons op camping
Meerlaer beter thuisvoelden dan in Antwerpen.
Tja, tel die drie zaken bij mekaar op:
de veranderde buurt in Antwerpen, een te
groot huis en tot rust kunnen komen in de
Kempen, en de oplossing ligt eigenlijk voor
de hand. Die verhuis naar Meerlaer was de
beste beslissing die we ooit namen.”
VOOR ALLES EEN OPLOSSING
We spelen nog even advocaat van de duivel
en vragen Monique of ze dan helemaal niets
mist van de grote stad. De compactheid,
bijvoorbeeld? Het feit dat je alles bij de hand
hebt? “Ach neen,” antwoordt ze. “Natuurlijk
is dat een groot verschil. In Antwerpen kan
je zowat alle boodschappen te voet doen,
hier heb je vervoer nodig. Zeker als je wat
slechter te been bent, zoals ik. Maar voor
alles is een oplossing. Mijn maaltijd wordt
aan huis gebracht. En ik ben van plan met
een scooter te gaan rijden; een vierwieler.
Ik heb hem al, maar ik durf er nog niet goed
mee rijden. Maar dat komt wel.”
En het grote huis met drie verdiepingen?
Mist ze dat niet? “Maar neen, mijn man en
ik hadden mekaar. Veel meer hadden wij
niet nodig. Natuurlijk zijn er dingen waaraan
je je moet aanpassen. Het leven hier is
nu eenmaal anders dan in de stad. Maar
‘aanpassen’ is iets anders dan ‘missen’. Missen
doe ik niks.”
Behalve haar man, Stan. Hij overleed 11 jaar
geleden. Een groot verlies, zeker omdat Monique
en hij zo hadden uitgekeken naar hun
‘mooie, oude dag’ in de Kempen. Het was
Stan niet gegund. Maar ook zonder levensgezel
denkt Monique er zelfs niet aan nog
ooit weg te gaan uit de Kempen. “Ik hoop
van harte dat deze woning mijn laatste is.
Mijn kleinzoon vroeg me laatst wat mijn
grootste wens nog was. Ik zei hem dat ik
hier wil sterven, maar dat het, als het even
kan, nog twintig jaar mag duren. Dat meen
ik ook. Het enige wat ik wil, is dat ze me
hier over twintig jaar buitendragen tussen
zes planken.”
Monique woont alleen. Haar familie komt
regelmatig op bezoek, maar contact met
buren heeft ze weinig. “Dat ligt niet in mijn
aard. Ook als ik in Antwerpen woonde,
kwam ik weinig bij buren over de vloer. Met
de camping heeft dat dus weinig te maken.
Je hebt zoveel contact met de anderen als
je zelf wil. Vroeger ging ik trouwens nog
regelmatig naar het cafeetje vooraan op het
domein. Het is in de voormiddag open, en
ik ging er vaak koffie drinken. Dan zie je
natuurlijk wel eens iemand. Nu ik wat minder
mobiel ben, blijven de bezoekjes aan de
cafetaria doorgaans beperkt tot een keer per
week.”