InkijkExemplaar 81

IN NOMaD’S
LAND
In een vergeten uithoek van Oeganda kun
je sinds kort via een Nederlandse pionier op
bezoek bij de Karamojong, een nomadisch
herdersvolk. Ooit waren de stamleden
geduchte strijders, maar vandaag de dag
hebben reizigers niets te vrezen − er is zelfs
grote kans dat er een welkomstfeestje voor
je wordt gebouwd, tot in het holst van de
nacht. ‘Zo gaat het er hier elke avond wel
aan toe.’
SCHRIJVER & FOTOGRAAF JONATHAN VANDEVOORDE
054

OEGANDA
055

Er wordt van ons
beweerd dat we
staarten hebben,
zoals koeien,
of dat we
gorilla’s zijn
056

OEGANDA
De edonga-dans
In dit Karamojong
dorp wordt gedanst
dat het een lieve lust
is. Op ritmisch geklap
proberen zowel mannen
als vrouwen zo hoog
mogelijk te springen, met
als doel indruk te maken
op het andere geslacht.
Wordt het een date, dan
mag het stelletje eerst
even ‘proefdraaien’ in
een speciaal daartoe
gebouwd hutje in een
stille hoek van het dorp.
Wordt het niets, even
goede vrienden.
Vorige pagina’s
Klaar voor een
close-up
Ik bezocht een dorp
van de Jié-stam in het
uiterste noorden van de
regio Karamoja. Meisjes
brengen littekenpatronen
op hun gezicht aan, een
teken van schoonheid.
Mijn model was er erg
trots op en liet zich maar
al te graag fotograferen.
057

De twee
ingewandenlezers
knijpen naast het
vuur de dunne en
dikke darm van de
geit helemaal uit
en smeren het
gezicht en de
armen van de
VROUW in
dan genoeg – terwijl in de aanpalende kraal een dansfeestje lijkt los te
barsten. Op ritmisch geklap van de kring omstaanders proberen zowel
mannen als vrouwen zo hoog mogelijk te springen, met als doel indruk te
maken op het andere geslacht. Ook Julius, die nog geen vriendin heeft, doet
fanatiek mee aan de edonga-dans. Het dorp heeft nog volop lol als wij met
veel alakara’s – dank je wels – al die blije gezichten bedanken en terug naar
de jeep lopen.
Safaritopper
Kidepo Valley National Park
in het uiterste noordoosten
van Oeganda wordt met
zijn Big Five (minus de
neushoorn) tot de mooiste
wildparken van Afrika
gerekend. Vooral in het
regenseizoen zijn het
landschap én de luchten
spectaculair.
Rechts
Jongetje van de Tepeth-stam
op Mount Moroto.
De Kraalman
Als we een half uurtje rijden verderop bij een bescheiden boerderij aan-
komen, ons logeeradres van vannacht, is het al bijna donker. Kippen overal.
Met de eigenaar en zijn vrouw lopen we met onze kampeerspullen richting de
kraal in de savanne. Koeien met kalfjes en geiten staan rusteloos te staren als
we onder een dichttrekkende hemel onze tenten opzetten. Twee honden
snuffelen rond. Er wordt een vuur gestookt. Terwijl we aan de meegebrachte
stoofpot van rundvlees en bonen zitten, slepen de eigenaar en enkele andere
mannen die erbij gekomen zijn – familie misschien? – een blatende geit onze
kant op.
‘Omdat ze dankbaar zijn dat we er zijn, slachten ze een eenjarige geit voor
ons,’ verklaart Julius. Ik voel de bui al hangen. Zodra het grote mes in het
hart van het beestje gaat, heb ik geen trek meer. Maar hier zijn geen slachthuizen.
Leven en dood spelen zich hier thuis af, onder de hemel. Het is
lichtjes beginnen te regenen. Aan de horizon flitsen weerlichten. Ondertussen
zijn ook enkele oudjes en de echtgenote van onze gastheer van de partij.
066

De buik van het beestje wordt opengesneden en de ingewanden eruit gehaald. Eerst de lever,
die meteen op het vuur gegooid wordt en dan in stukjes met iedereen gedeeld wordt. De geit
zelf wordt met huid en haar in het vuur gegooid. Twee mannen hurken bij de overgebleven
ingewanden om deze te ‘lezen’: hoe ziet de toekomst eruit? Zij weten het, en het was goed.
De miezer verandert in regen. Er gaat een vat sorghumbier rond; iedereen sipt om beurten
van de kruik. De oudsten zitten verzameld op een koeienvel en spreken ons toe. We worden
gevraagd om onszelf voor te stellen, zodat ze ons een Karamojong-naam kunnen geven.
Ik vertel dat ik een gezin heb van één vrouw en twee kinderen en geen koeien en geiten en
verhalen schrijf voor de kost. Daarop krijg ik de naam Lojèj toebedeeld, ‘de Kraalman’.
Het koppel krijgt ook elk een naam. De gastheer houdt een speech waarin hij uitvoerig vertelt
dankbaar te zijn dat we bij hem blijven slapen.
Het bier gaat weer rond en er wordt nu ook gedanst en gezongen. De mannen springen
steeds hoger en wankeler. De twee ingewandenlezers knijpen naast het vuur de dunne en dikke
darm van de geit helemaal uit en smeren het gezicht en de armen van de vrouw van onze gastheer
in met de groene poep. Ze vinden het lekker ruiken, zegt Julius. De hemelsluizen gaan nu
helemaal open. Ik besluit de beschutting van mijn tent op te zoeken. Het feestje gaat buiten
mijn ritssluiting nog uren door. De sonore basstemmen van de zingende oude mannen zoemen
mij in slaap. Een tropisch onweer raast tot in de vroege uurtjes.
Als de zon weer opkomt staat mijn half omgewaaide tent in een bruine modderpoel.
Rondom liggen mijn naamgevers op een geitenvel in het slijk onder een dekentje. Een voor een
worden ze wakker. Eén oude, verschrompelde man pakt mijn hand vast en prevelt mij
met een glinstering in de ogen iets toe. Julius: ‘Hij zegt dat hij zó gelukkig is dat de regen is
teruggekeerd.
067

STATUS
UPDATE
DE LEEUW
Sub-Sahara Afrika en een minipopulatie in West-India
De leeuw is de enige katachtige die in sociale groepen leeft. Hij ligt
het grootste deel van de dag te luieren. Bij het weerzien van dieren
uit zijn groep volgt een ritueel van wrijven, likken en spinnen. Maar
liefst tachtig procent van het voedsel wordt gevangen door vrouwtjes,
terwijl het mannetje als eerste mag aanschuiven.
Officiële status Kwetsbaar Aantal 20.000 (dit lijkt veel, maar hun aantallen nemen schrikbarend snel af)
Beste spotkans In Masai Mara National Reserve tref je de grootste populatie leeuwen van Kenia aan.
Als de wildebeestmigratie de Masai Mara heeft bereikt en er honderdduizenden zebra’s en gazellen in het
park aanwezig zijn (juli en augustus), is de kans om leeuwen te zien het grootst. De groepen rond de Musiara
Swamp en Rhino Ridge laten zich het gemakkelijkst spotten, maasaimara.com. Ook het Zuid-Afrikaanse Sabi
Sands Reserve, aan de zuidkant van Kruger, is een goede plek. Omdat je hier ook buiten de paden met jeeps
mag rijden, zie je vrijwel gegarandeerd leeuwen, sabi.krugerpark.co.za
Grootste bedreigingen
>> De belangrijkste bedreiging is afname van zijn leefgebied. De leeuw wordt in de meeste landen alleen
getolereerd in natuurparken. In landen waar hij wél buiten de parken leeft, krijgt hij te maken met mensen.
Van alle grote katten krijgt de leeuw nu het meest te verduren. Ter indicatie: er zijn minder leeuwen over dan
neushoorns.
>> De leeuw leeft in groepsverband, waardoor de schade voor boeren vaak groter is. Een groep leeuwen schrik
je, in tegenstelling tot een cheeta van 45 kilo, niet af met een waakhond. Een boer heeft hierdoor eerder de
neiging om leeuwen dood te schieten of te vergiftigen.
>> Zijn lichaamsonderdelen zijn gewild voor de verwerking in traditionele Chinese geneesmiddelen.
028

WILDLIFE WEG VAN DE MASSA
029

Zwemmen met
WALVISHAAIEN
Hier ziet iedereen ze Voor de kust van het plaatsje Tofo in Mozambique is
een ontmoeting met een walvishaai het hele jaar door relatief eenvoudig te
regelen. Zolang je maar kunt snorkelen. De dieren zwemmen gemiddeld
slechts vijf kilometer per uur, waardoor je ze soms een heel eind bijhoudt.
Je boekt al een ‘Ocean Safari’ vanaf € 45, tofoscuba.com
Hier zie jij ze De afgebeelde walvishaaien werden gefotografeerd in Teluk
Cenderawasih Nationaal Park, een zeepark in de West-Papoease
Geelvinkbaai (ook wel: Cenderawasihbaai). In dit afgelegen gebied
in Indonesië kun je het hele jaar door met ze zwemmen.
E-mail cenderawasihnationalpark@gmail.com of informeer naar de
mogelijkheden via papuaparadise.com
Hier kan het óók Ook voor de kust van het Oost-Afrikaanse Djibouti komt
elk jaar tussen november en januari een grote groep walvishaaien samen
om te paren. Ga er op duikexpeditie aan boord van een live-aboard, een
boot waar je op overnacht, divebooker.com. De meer gebaande plekken zijn
Ningaloo Marine Park in Australië (maart t/m mei), Donsol in de Filipijnen
(maart t/m juni) en de Zee van Cortés bij Mexico (juli en augustus).
Marco Zaffignani, 2019 Sony World Photography Awards
040

WILDLIFE WEG VAN DE MASSA
041

Badderen in de
OPENLUCHT
Wij hebben de ultieme vorm van slow travel gevonden:
wildlife spotten vanuit je badkuip.
020

VOORPRET
Badderen bij een drinkpoel
Kraan open, badschuim erin, positie innemen, champagneglas vullen en
once in a
lifetime
genieten van de wildlifeshow. Vanuit je eigen, gietijzeren badkuip op klauwpootjes
heb jij (samen met je lief) perfect zicht op een van de drukste waterpoelen
van het Zuid-Afrikaanse wildreservaat Madikwe. Het is er een komen en
gaan van olifanten, giraffen en andere dieren. Deze badkamer is van jou als je de
Honeymoon Suite van Madikwe Hills-lodge boekt. Je suite is verder uitgerust
met privézwembad, buitendouche en vuurkorven, vanaf € 764 per persoon per
nacht (incl. maaltijden, drankjes, game drives en transfers), madikwehills.com
021

paniek!
IN DE pyreneeën
082

43° 01’ Noord, 00° 19’ 1 oost
Mannen kunnen het zich wellicht
moeilijk voorstellen, maar
reizen in je eentje als vrouw is
gewoon anders — ergens in je
onderbewustzijn is er altijd de
angst dat er een man opdoemt
die je iets aan wil doen. Noem
het maar het engemannensyndroom.
Op een reis door de
Baronnies des Pyrénées, een
schitterende verborgen vallei
in het zuiden van Frankrijk,
ging ik er de strijd mee aan.
Met onverwachte gevolgen.
SCHRIJVER EN FOTOGRAAF LOUISE TEN HAVE
083

Ik ben blij dat ik je heb meegenomen, dagboekje. Je bent nog leeg, eigenlijk precies zoals ik me
nu voel. Een prettige leegte, waar vanuit alles mag ontstaan. Hoe mooi is het om vanuit deze
leegte alles wat ontstaat in jou op te mogen schrijven. Op blauwe lijntjes, die tot achterin gevuld
mogen worden.
Ik ben aan een nieuw avontuur begonnen, hier in Zuid-Frankrijk. Een paar weken terug, toen
ik nog in Nederland was, ontmoette ik Nicole. We hadden een klik. Ze vertelde me dat ze met
haar man Cos naar Zuid-Frankrijk zou emigreren om daar een kasteel te exploiteren, en
nodigde me uit om haar op te komen zoeken. Ik zegde toe en boekte even later een vlucht naar
Toulouse. Op het laatste moment greep ik jou mee, dagboek, omdat mijn man Matthijs niet mee
kon komen.
Vanuit Toulouse reed ik met mijn huurauto naar het zuiden, en mijn enthousiasme groeide
naarmate ik dichter bij mijn bestemming kwam. De Baronnies des Pyrénées, de vallei waar
Nicole naartoe is verhuisd, is overduidelijk geen toeristisch gebied. Kleine slingerweggetjes
voerden me door een berglandschap dat lieflijk en ruig tegelijk oogt – één grote belofte.
Uiteindelijk kwam ik in Laborde aan, een piepklein dorpje op 440 meter hoogte, aan de voet
van de Pyreneeën. Vanuit het landweggetje kon ik het landgoed van Nicole al zien, met in het
midden een tuin en inderdaad een minikasteeltje, of eerder een fors uitgevallen landhuis waarvan
de muren bedekt waren met klimop.
Toen ik Nicole beloofde langs te komen, had ik geen enkel idee wat ik moest verwachten.
Ze had gesproken over een kasteeltje dat een lokale baron eind negentiende eeuw voor zijn
maîtresse had laten bouwen. Maar ik had geen idee dat het zo dicht tegen Spanje aan zou
liggen of dat het überhaupt bewoonbaar was. Ik wist alleen dat ik er meteen zin in had. Zin in
een gezellige tijd met Nicole en zin in Frankrijk, waar ik al jaren niet was geweest. Maar het is
wel heel anders zonder Matthijs. Reizen in je eentje en vooral reizen in je eentje als vrouw is
gewoon anders. Maar dagboek, ik geloof niet in toeval. Blijkbaar moet ik hier dus zonder
Matthijs zijn. Zoals een druppel die zich in een grote plas water als een kring uitspreidt, zo ga
ik de omgeving verkennen. Ik wil vooral mijn intuïtie naar boven laten borrelen en daarnaar
handelen.
Het weerzien met Nicole voelde als een hereniging met mijn lang verloren tweelingzus.
Ik maakte kennis met haar creatieve man Cos en vriendin en ruiter Theresa. Zij nam een kleine
dierentuin met zich mee, die naast paarden uit honden, zwanen, kippen, katten en een alleraardigst
varkentje genaamd Fifi bestaat. Ik weet nu al dat ik mezelf uren zou kunnen vermaken
in de tuin van het kasteeltje, dat van Nicole en Cos de naam Le Petit Château heeft gekregen.
Heerlijk, deze eenvoud. Precies waar ik zin in heb, alhoewel ik ook niet vies ben van een beetje
actie. We gaan het merken.
In de tuin liet ik mijn benen in het ijskoude water van een vijver zakken, met uitzicht op de
hoge bergen van de Pyreneeën in de verte. Ik bedacht me dat wij mensen als deze vijver zijn.
Het pure water uit de bergen komt de vijver in en stroomt er aan de andere kant uit. Het is een
natuurlijke flow. Gedachten en gevoelens horen net zoals dat water door ons lichaam te stromen.
Erin en er weer uit. Maar wij mensen blinken uit in het vasthouden van gedachten en gevoelens.
In de hoeken van onze geest zijn daardoor draaikolken ontstaan die steeds troebeler en groter
worden. Ik heb al heel wat draaikolken de afgelopen tien jaar uit de hoeken van mijn geest
verdreven en weer op de stroom laten aansluiten, maar ik heb het gevoel dat er de komende
dagen weer een paar naar de oppervlakte komen.
Schaapjes
binnenhalen
Schaapherder Remy stuurt
zijn hond eropuit om
een twintigtal schapen
en geiten te halen.
Springend en glijdend over
waterstroompjes beginnen
we aan onze wandeltocht.
Dag 2: het engemannensyndroom ontluikt
Vanochtend ben ik heel even online gegaan op zoek naar bijzonderheden over de Baronnies des
Pyrénées, en dat maakte me duidelijk dat dit gebied amper op de kaart staat. Ik las dat ik hier
gieren en vliegende herten − een grote keversoort − zou kunnen spotten en dat er een kleine
kans is om een desman te zien, een molachtig zoogdier dat in het water leeft. Verder liggen in het
gebied veel grotten. Tot de indrukwekkendste behoort die van Esparros, waarvan de wanden
bedekt zijn met schitterende kristallen, en die van (voor het publiek gesloten) Labastide, waar
vijftienduizend jaar oude rotstekeningen van paarden zijn gevonden.
In de ochtend maakte ik een wandeling over kleine slingerwegen, direct vanuit Le Petit
Château. Boeren waren op hun akkers aan het hooien en ik had een aantal grappige
088

BARONNIES DES PYRÉNÉES – FRANKRIJK
089

VOORPRET
Columbus Travel
essentials
HEBBEDINGETJES VOOR DE GADGETGEZINDE WERELDREIZIGER
BEEST VAN
EEN BACKPACK
De Beast28-backpack van Matador is de eerste in zijn soort: een
volwaardige, ultralichte (0,5 kg) nylon backpack (28 l) voor het betere
avonturierwerk, die tevens kan worden opgerold en weggestoken
in een klein opbergtasje. Dat maakt ’m de perfecte tussenoplossing
voor reizigers die tijdens hun trip één of meerdere dagen de natuur
in willen, maar ook gewoon ruim- en/of handbagage bij zich hebben.
Ook handig: je kunt er een waterzak met drinkslang aan hangen,
vanaf € 90, cameranu.nl, matadorup.com
MOBIEL
FOTOGRAFEREN
kun je leren
Écht een foto maken in plaats van een snel
kiekje? Probeer dan de camera-app Halide.
Volgens kenners schiet je er beelden van
Hasselblad-kwaliteit mee. Handige features
zijn o.a. het live histogram (lijntjes in je
scherm), handmatige scherpstelling en de
optie om in RAW te schieten. Alleen voor
iPhone, vanaf € 6,99 in de Appstore.
Ten(t) for effort
Gaat er in je leven echt een moment komen waarop je
denkt, een drijvende tent, dát is wat ik altijd al heb
gewild! Waarschijnlijk niet. Maar inspirerend en baanbrekend
is de Tentsile Universe Family Tent wel — hij
sleepte al een paar prijzen in de wacht. Geschikt voor
vier personen met een dikke portemonnee, vanaf
€ 1999, tentsile.co.uk
Gadgettheek
groene
keuze
De Rent & Return service van Schiphol Airport geeft jou
als reiziger binnenkort de mogelijkheid om vóór je vlucht
nog even snel een leuke gadget te huren. Noem het een
gadgettheek. Ga jij voor een drone, GoPro of audioset?
Of toch liever een fotocamera? Houd schiphol.nl/nl/
op-schiphol/diensten in de gaten voor updates.
voor elke
tent of
hangmat
die wordt
verkocht
plant Tentsile
samen met
we-forest
20 bomen
014

HONGKONG
UIT DE HOOGTE
102

In de dichtstbevolkte stad ter wereld kun je wat ons betreft het
dak op — voor de mooiste uitzichten, uiteraard, maar ook voor
frisse lucht, een stukje ontspanning, een beetje bezinning én
de lekkerste hapjes en drankjes.
SCHRIJVER MARK MACKINTOSH FOTOGRAAF TIM BILMAN
103

ZENNEN
UIT DE HOOGTE
In de houding
De Spaanse yogadocente
Steffi organiseert elke week
yogasessies op grote hoogte
in de wijk Mid-Levels.
Tai-chimeester Raymond
(boven afgebeeld) biedt
via Airbnb tussen de
wolkenkrabbers van Central
een beginnersworkshop
in de Chinese bewegingskunst
aan, die wordt
beoefend voor zijn
gezondheidsbevorderende
eigenschappen.
Vorige pagina’s
Ons favoriete
dakterras
Bij de rooftopbar Piqniq
kun je in de avond lekker
ongedwongen borrelen
en overdag goed lunchen.
Kussentje erbij, zonnetje in
het gezicht, klaar!
ER IS GEEN BETERE PLEK OM TOT RUST TE
KOMEN DAN EEN YOGAMATJE OP HET DAK
VAN EEN WOLKENKRABBER
Voor de bijzonderste yogaklas van Hongkong neem je de lift in Queens
Garden, een luxe wooncomplex in de al even luxe buurt Mid-Levels, waar
de appartementen voor miljoenen dollars van de hand gaan. Op de 23ste
verdieping word je verwelkomd door Estefania ‘Steffi’ Lopez Gonzalez,
een vrolijke Spaanse, die je naar een terras leidt waar geheid je mond van
openvalt. Voor je strekt zich het hart van de stad uit, met zicht over het water
van Victoria Harbour en iconische wolkenkrabbers als de Bank of China
Tower en het International Commerce Centre. Met zo’n skyline heb je al je
concentratievermogen nodig om de aandacht te houden op yogahoudingen
als de neerwaartse hond en de adelaar, maar je moeite wordt beloond. Steffi:
‘In de snelkoker van Hongkong is het van belang dat je je rustmomenten pakt.
Even kalmeren, even wat aandacht voor je innerlijk. Ik wil je met een extra
dosis energie weer terug de stad in sturen.’ Sessies van een uurtje kosten
200 Hongkong dollar (circa € 25) en vinden dinsdag- tot en met vrijdagochtend
plaats. Beginners zijn van harte welkom. Neem contact op
via steffi@yourlifeyourplayground.com of tel. +85255086336.
Op een verhoogd platform aan de zuidoever van Victoria Harbour, tussen de
wolkenkrabbers van de buurt Central, heeft local Raymond hetzelfde doel als
Steffi: bezoekers aan de stad een meditatiemomentje meegeven. Niet door
yoga, maar met een workshop over de eeuwenoude Chinese bewegingskunst
taichi. ‘De wortels van taichi liggen in de vechtkunst,’ legt Raymond uit. ‘Bijna
alle bewegingen kunnen in een gevecht toegepast worden. Maar diezelfde
gracieuze bewegingen kun je ook heel langzaam en vooral zeer ontspannen
uitvoeren, met veel aandacht voor je ademhaling. Dat helpt tegen stress en
verbetert je lichaamshouding, wat weer goed is tegen rug- en nekklachten.
Forceer niets, beweeg bewust en volg je eigen ritme.’
Een workshop kost € 39 en duurt een uurtje, airbnb.com/experiences/165044
104

HONGKONG
105

Voorbij de drukte van Instagram-hotspot Göreme ligt een verrassend
onontdekt Cappadocië dat net zo sterk tot de verbeelding spreekt,
met fantastische rotskerken, ondergrondse steden en terug-in-detijd-dorpjes.
Weg van de massa, helemaal voor jou alleen.
SCHRIJVER JAN FRANKE FOTOGRAAF MARIJE VAN DE VLEKKERT
118

Zet je tentje lekker neer en geniet van een spectaculaire
zonsondergang in dit bijzondere landschap
ONDERDUIKEN
in turkije
119

naast het zwembad. Ozman is een hartelijke,
besnorde man die graag over zijn geboorte-
streek vertelt onder het genot van een glas
zelfgestookte raki, de befaamde Turkse anijsdrank
die wordt aangelengd met water en ijs. Na een
carrière als televisiejournalist in de hoofdstad
Ankara keerde hij terug om hier duurzaam,
kleinschalig toerisme te ontwikkelen. Het tegen-
overgestelde van de massapraktijken in Göreme
dus. Ozman wijst op een antieke houten gevel die
voor de grote boomhut in het midden van de tuin
staat opgesteld. ‘Dat is handwerk uit Avanos.
Er worden hier nog meubels in Ottomaanse stijl
gemaakt. Die staan in onze kamers.’
bewoners zich bij gevaar terug in geheime onder-
Als we ’s middags door de kruidentuin lopen
grondse steden. Keer op keer kregen met name
oogt de grote, zware boer plots heel vlug en
de christenen uit het gebied te maken met
behendig − een zoon van het land. ‘Munt, peter-
invasies, plundertochten en vervolging door
selie, koriander en tijm. Wat je hier in de grond
buitenlandse legers. Ondergrondse stelsels boden
stopt groeit en bloeit. Dit is het boerenland, het
bescherming tegen geweld en religieuze beïnvloe-
hart van de Turkse natie,’ zegt hij trots. Op een
ding. Het duurde eeuwen voordat de regio
zeildoek liggen rode pepertjes te drogen. Sadiq,
bekeerd werd tot de islam, en de christelijke
de uit Afghanistan afkomstige kok op de farm
tradities van Cappadocië zie je nog vooral terug
stay, propt grote trossen druiven in een jutezak
in de vele rotskerken en muurschilderingen.
en begint er met kaplaarzen op te dansen tot het
Een groepje boeren kijkt verbaasd maar
sap eruit gutst. Het restaurant van de boerderij −
vriendelijk als we voor een korte wandeling
met verscholen zitplaatsen in de boomhut − trekt
afdalen door de vallei van Ortahisar. Er zijn geen
gasten uit de wijde omgeving. Drie keer per dag
borden of wandelpaden, hier komen alleen dieren
verschijnen er wel twintig schaaltjes op tafel.
met hun herders. In de rotswanden zijn oude
Schapenkaas met zwarte sesam, gegrilde
Arabische inscripties zichtbaar, stille getuigen uit
courgette en aubergine, salades, vers brood en
de tijd dat koningen en sultans uit het heden-
menemen, een eiergerecht met tomaten, pepers en
daagse Syrië en Irak hier de scepter zwaaiden.
koriander, opgediend in gloeiend hete keramiek.
Op onze wandeling omarmen we de ongerept-
Ondergronds verzetje
Uit Avanos rijden we verder, langs velden
heid en de stilte van de vallei. De omgeving doet
Zuid-Europees aan, maar is toch heel anders,
ruiger. Het is prachtig lopen door de ziel van het
vol pompoenen en gigantische watermeloenen.
oude Turkije.
Hele boerengezinnen tuffen langs op de tractor.
Hoe langer we door Cappadocië trekken, hoe
In oogsttijd komt familie uit de grote steden terug
vaker we – letterlijk – ondergronds verdwijnen.
om te helpen. Het leven is hier nog eenvoudig,
maar toch zien we overal de modernisering van
Turkije terug; goed onderhouden wegen, wifi,
schoon drinkwater en elektriciteit. Een ziekenhuis
is nooit ver weg.
Verder naar het zuiden willen we grotten
verkennen. In Cappadocië zijn er honderden,
met elkaar verbonden via verborgen gangen en
trappen. Al sinds de Romeinse tijd trekken de
Even lachen!
De oude moeder van de
eigenaresse van pension
Emek in Soğanlı lacht ons
vrolijk toe. Ze zit geen
moment stil en maakt de hele
dag popjes in traditionele
kleding die ze aan toeristen
verkoopt in het dorp.
Een hoogtepunt is de omgeving van Derinkuya,
waar de grootste ondergrondse stad van Turkije
ligt. ‘Onze bejaarden zijn nog onder de grond
geboren,’ zegt gids Mohammed. Hij leidt ons
rond door het enorme stelsel. ‘We gaan acht
verdiepingen naar beneden, dertig meter diep.
Tijdens oorlogen verbleven hier wel tienduizend
mensen onder de grond.’ In hoog tempo dalen
we af door een donker, glibberig gangenstelsel.
126

CAPPADOCIË - TURKIJE
127