InkijkExemplaar 81

naast het zwembad. Ozman is een hartelijke,
besnorde man die graag over zijn geboorte-
streek vertelt onder het genot van een glas
zelfgestookte raki, de befaamde Turkse anijsdrank
die wordt aangelengd met water en ijs. Na een
carrière als televisiejournalist in de hoofdstad
Ankara keerde hij terug om hier duurzaam,
kleinschalig toerisme te ontwikkelen. Het tegen-
overgestelde van de massapraktijken in Göreme
dus. Ozman wijst op een antieke houten gevel die
voor de grote boomhut in het midden van de tuin
staat opgesteld. ‘Dat is handwerk uit Avanos.
Er worden hier nog meubels in Ottomaanse stijl
gemaakt. Die staan in onze kamers.’
bewoners zich bij gevaar terug in geheime onder-
Als we ’s middags door de kruidentuin lopen
grondse steden. Keer op keer kregen met name
oogt de grote, zware boer plots heel vlug en
de christenen uit het gebied te maken met
behendig − een zoon van het land. ‘Munt, peter-
invasies, plundertochten en vervolging door
selie, koriander en tijm. Wat je hier in de grond
buitenlandse legers. Ondergrondse stelsels boden
stopt groeit en bloeit. Dit is het boerenland, het
bescherming tegen geweld en religieuze beïnvloe-
hart van de Turkse natie,’ zegt hij trots. Op een
ding. Het duurde eeuwen voordat de regio
zeildoek liggen rode pepertjes te drogen. Sadiq,
bekeerd werd tot de islam, en de christelijke
de uit Afghanistan afkomstige kok op de farm
tradities van Cappadocië zie je nog vooral terug
stay, propt grote trossen druiven in een jutezak
in de vele rotskerken en muurschilderingen.
en begint er met kaplaarzen op te dansen tot het
Een groepje boeren kijkt verbaasd maar
sap eruit gutst. Het restaurant van de boerderij −
vriendelijk als we voor een korte wandeling
met verscholen zitplaatsen in de boomhut − trekt
afdalen door de vallei van Ortahisar. Er zijn geen
gasten uit de wijde omgeving. Drie keer per dag
borden of wandelpaden, hier komen alleen dieren
verschijnen er wel twintig schaaltjes op tafel.
met hun herders. In de rotswanden zijn oude
Schapenkaas met zwarte sesam, gegrilde
Arabische inscripties zichtbaar, stille getuigen uit
courgette en aubergine, salades, vers brood en
de tijd dat koningen en sultans uit het heden-
menemen, een eiergerecht met tomaten, pepers en
daagse Syrië en Irak hier de scepter zwaaiden.
koriander, opgediend in gloeiend hete keramiek.
Op onze wandeling omarmen we de ongerept-
Ondergronds verzetje
Uit Avanos rijden we verder, langs velden
heid en de stilte van de vallei. De omgeving doet
Zuid-Europees aan, maar is toch heel anders,
ruiger. Het is prachtig lopen door de ziel van het
vol pompoenen en gigantische watermeloenen.
oude Turkije.
Hele boerengezinnen tuffen langs op de tractor.
Hoe langer we door Cappadocië trekken, hoe
In oogsttijd komt familie uit de grote steden terug
vaker we – letterlijk – ondergronds verdwijnen.
om te helpen. Het leven is hier nog eenvoudig,
maar toch zien we overal de modernisering van
Turkije terug; goed onderhouden wegen, wifi,
schoon drinkwater en elektriciteit. Een ziekenhuis
is nooit ver weg.
Verder naar het zuiden willen we grotten
verkennen. In Cappadocië zijn er honderden,
met elkaar verbonden via verborgen gangen en
trappen. Al sinds de Romeinse tijd trekken de
Even lachen!
De oude moeder van de
eigenaresse van pension
Emek in Soğanlı lacht ons
vrolijk toe. Ze zit geen
moment stil en maakt de hele
dag popjes in traditionele
kleding die ze aan toeristen
verkoopt in het dorp.
Een hoogtepunt is de omgeving van Derinkuya,
waar de grootste ondergrondse stad van Turkije
ligt. ‘Onze bejaarden zijn nog onder de grond
geboren,’ zegt gids Mohammed. Hij leidt ons
rond door het enorme stelsel. ‘We gaan acht
verdiepingen naar beneden, dertig meter diep.
Tijdens oorlogen verbleven hier wel tienduizend
mensen onder de grond.’ In hoog tempo dalen
we af door een donker, glibberig gangenstelsel.
126