Het is stil op het pleintje

en als ik doodga
huil maar niet
ik ben niet echt weg
moet je weten
‘t is maar een lichaam
dat ik achterliet
dood ben ik pas
als je me bent vergeten.
Ik ben zelfs naar een boksgala geweest, je weet dat ik daar niet zo van hou, maar wat is er nou het
leukste om twee mensen elkaar te zien slaan met een biertje er bij. Het is eigenlijk zo, dat ik liever ergens
naar toe ga, dan zonder jou thuis te zitten. Dingen te doen waar ik me niet op kan concentreren. Ik heb
een nieuwe telefoon aangeschaft, eentje die jij wel zou willen hebben, eentje met een touchscreen, ik weet
precies wat jij zou zeggen: “hé papa, ruilen?” Zo ging het altijd, lekker onderhandelen over iets wat je wilde
hebben, meestal lukte het, soms niet.
Twee weken geleden ben ik op vrijdag redelijk in elkaar gestort, het hele weekend, van vrijdagmiddag tot
zondagavond, ik heb voor me uit zitten staren, ik heb niets kunnen doen. Dat gevoel is niet echt prettig
voor mijn humeur. Ik vind het niet erg om pijn te hebben, maar die pijn, dat weekend, was heel heftig.
Misschien was het wel goed zo om soms hevige pijnen te lijden, het maakt je sterker denk ik. Opi en mama
hebben de keuken verbouwd, de keuken is nu wit, niet eens roomwit zoals alles wat je moeder verft. We zijn
ook naar de musical van Lola geweest. Lola heeft het heel erg goed gedaan, jammer dat je er niet was, ik
dacht wel constant aan je, dus je was er wel degelijk. Er stond ook nog een stukje van Anne op je Hyves,
een meisje dat jou heel erg mist.
147