Het is stil op het pleintje
Dag na het overlijden van mijn zoon
Dag na het overlijden van mijn zoon
- TAGS
- te-jong
- missen
- verdriet
- rouw
- overlijden
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
18-12-2008
Mama heeft vandaag een mri scan laten maken in Leiden. Waarom moet iemand die in haar leven al zoveel
pijn heeft gehad ook geestelijk worden gepijnigd, wat is het hogere doel daar van? Ik begrijp het niet.
Ik weet dat je er niet meer bent, maar wil het niet begrijpen. Je weet dat ik van het donker hou, je kan je
dan verstoppen voor de rest, dat is mijn inslag. Nu wil ik dat het licht blijft, dan hoef ik niet naar bed in
de avond, want de ochtend is een tocht in het donker zonder te zien wat je wilt zien. Ik heb het steeds
moeilijker om je bed te zien, dat bed waar ik je elke avond welterusten wenste, terwijl je daar nog wat
zat te leren en tegelijk South Park aan het kijken was. South Park was volgens mij best leerzaam aan je
cijfers te zien. Dat bed dat ik elke ochtend zag om je wakker te maken. Om je wakker te kussen. Dat is
niet meer. Welterusten jongen. Het ga je goed.
19-12-2008
Het is weer vrijdag. Ik voel me rot. Komt dat, omdat het weekend er aan komt? Het weekend, in het
weekend zag ik je de gehele dag, in de week was het natuurlijk alleen meestal ’s-avonds. In het weekend
gingen we vaak wat samen doen. Ik denk dat ik daar door me vrijdags zo rot voel. Dat rotweekend komt
eraan. Dat weekend dat ik zonder jou door moet brengen, het wordt een steeds grotere opgave om door
dat weekend heen te komen. Vandaag ben ik koffie gaan drinken op mijn werk. Vorige week was ik best
wel zenuwachtig, nu viel het gelukkig mee. Ik denk dat het steeds beter gaat. Ik heb de ouderinfo van de
Farel binnengekregen, zoals ik je vertelde heb ik een stukje geschreven daarvoor. Er stond ook nog een
stukje van de leerling-mentoren in, een heel mooi stukje. Ik heb het volgende geschreven:
Ridderkerk, december 2008
Beste lezer en betrokkene,
Op 12-11-2008 werden wij opgeschrikt met een telefoontje dat onze zoon Romano Loi onwel was geworden
tijdens de les lichamelijke opvoeding. Op dat moment wisten wij niet dat het zo ernstig zou zijn. Na een
avond en nacht in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam is hij om 07.15 uur op 13-11-2008 bruut
63