Het is stil op het pleintje

Het zag er heel druk uit buiten. Achter mij zat Mauro, hij vroeg aan me: “hoeveel kost die kist”, ik
moest heel erg lachen, ik moest gelijk aan jou denken, jij zou ook zoiets zeggen. Hij heeft daarna drie
kwartier gehuild. Zo’n vraag van een kind van 10 geeft veel rust. Alles ligt zo dicht bij elkaar. Vreugde en
verdriet zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. De eerste speech was van de rector van het Farel,
daarna vertegenwoordigers van de Fontein. Ze hebben het allemaal heel mooi verwoord. Mario en ik zijn
naar het spreekgedeelte gelopen en Mario heeft als eerste wat gezegd, ik wilde perse als laatste wat
zeggen. Dit heeft Mario gezegd:
Romano
Als je 12 jaar bent hoor je alles nog te gaan meemaken.
Het mag niet zo zijn.
Pas een paar maandjes middelbare school achter de rug.
Heb je rapport gezien, fantastisch jongen.
Talen en exact geen probleem.
Ik had trouwens niets anders van je verwacht.
Alles had je in je, intelligent, nieuwsgierig, altijd vragen, altijd op zoek naar antwoorden, maar ook
vrolijk, lief en gevoelig. Af en toe een beetje dollen. Ik hoor het je nog zeggen: Heej Mario, eikel.
Een beetje mensenkennis had je dus ook al.
Doorzettingskracht, ook geen probleem. Ik herinner me de blauwe plekken en schaafwonden tijdens het
rotsklimmen, even huilen en weer verder.
Die doorzettingskracht was het waardoor de artsen nog wat hoop hadden.
Helaas was het toch niet genoeg.
Waarom? Dit is niet eerlijk. Dit klopt niet. Dit hoort niet zo te gaan. Het zijn woorden en zinnen die de
15