Het is stil op het pleintje

22-12-2008
Ik ben weer om 6 uur opgestaan. Waarom sta ik eigenlijk op? Wanneer ik in je kamer kom, zie ik je op
bed zitten en dan hoor ik altijd maar weer: “hej pa, kom je even bij me liggen, kom nou effe joh, gezellig”,
constant hoor ik dat. Een niet aflatende stroom van zinnen, korte kreten en een hoofd vol geluid, dat me
constant aan jou herinnert. Niels en zijn moeder zijn vandaag langs geweest, Niels had het heel moeilijk,
de tranen sprongen in zijn ogen. Ja, wat wil je, zo jong en zoiets van dichtbij meemaken. Elke dag mist
hij je voor zijn huis, je haalde hem elke dag op om naar school te gaan. En, naar ik hoor, altijd op tijd.
Zo ben je. Ik ben vandaag met Mario mee geweest, je raad nooit waar naar toe? Naar Ikea. We moesten
iets halen voor Michèle haar huis, een computertafel en een stoel. Wat een drukte bij Ikea, heel het jaar
kunnen al die mensen gaan, moeten ze op dezelfde dag als dat wij gaan. Leuk hé kerstvakantie, die de
mensen feestdagen noemen. Volgens mij begrijpen de meeste er niets van wat de werkelijke kerstgedachte
is. Ik ga morgen je vuurwerkbestelling wegbrengen. Zoals ik al eerder zei, ik heb je naam erop gezet. Ik
ben benieuwd hoe die verkoopsters zullen reageren. Het is tenslotte voor jou, al dat vuurwerk dat ik ga
bestellen. Ik vertel je er nog wel over als ik het afgestoken heb. Welterusten jongen. Het ga je goed.
23-12-2008
Ik ben weer om 6 uur opgestaan. Waarom sta ik eigenlijk op? Omdat ik moet, ik moet verder, ik heb
nog zo’n lange weg te gaan. Er is nog geen licht aan het einde van de weg te zien, maar dat komt denk ik
wel. Op een gegeven moment komt dat licht, dan kan ik misschien weer helder denken. Hoe lang dat duurt
dat weet ik niet. Ik heb het vuurwerk voor je besteld, de mevrouw die het aannam begon spontaan te
huilen toen ze jou naam op het formulier zag staan. Ik weet haar naam niet, maar jij kent haar al lang
van eerdere jaren. Mama vertelde dat ze van Niels hoorde wat je laatste woorden waren. Deze luidden: “ga
nu de meester maar halen, het gaat niet goed met me”, je voelde het dus aankomen. Ik heb altijd tegen je
gezegd, dat ik je zou beschermen, maar hier kan ik echt niets aan doen. Het spijt me zo erg dat ik er niet
was om je helpen. Al kon ik er niets aan doen, dit overkomt je. Het is zo frustrerend om geen woordelijk
afscheid te nemen. Het is zo erg om je nu te moeten missen. Morgen gaan we naar Weerterbergen waar je
71