Het is stil op het pleintje

luistert. Waar leid het lot mij naar toe, naar de verdoemenis? Eigenlijk heb ik niet zoveel zin meer om
op te staan, de gehele dag verdrietig te zijn, jou te missen. Mijn doelen zijn weg, ik moet iets anders
vinden. Maar wat? Alles is ingestort, ik heb gelukkig mama en mijn humor nog. Nee, ik ga verder in de
nagedachtenis aan jou. Ik geef nooit op. Nooit, ik blijf iedereen over jou vertellen. Mama vertelde dat ze
op een nacht wakker werd, ik weet niet welke nacht, ik lag te slapen, ze zag je over me heen buigen om mij
een kus te geven, zoals je ’s-avonds wel vaker gedaan hebt, en daarna verdween. Heb je dan toch afscheid
van me genomen? Ik hoop van wel. Want, het doet me nog steeds heel veel pijn dat ik niets meer tegen je
heb kunnen zeggen. Ik heb geen woordelijk afscheid kunnen nemen. Wanneer kom je weer? Ik hoop snel.
We zijn nog even naar Gerard en Marina gegaan. Koffie en een biertje gedronken. Ook was er voetballen
op televisie, PSV - Liverpool, ik begrijp waarom jij nooit voetbal keek, wat een slechte wedstrijd. Ik lees
wel op Hyves telkens dat je met iedereen voetbalde, ik begrijp er niets van, je vindt voetbal helemaal niets.
Aan de andere kant denk ik, met vrienden is het best wel leuk om tegen een balletje te trappen. Ik mis je
lieverd. Welterusten jongen. Het ga je goed.
10-12-2008
Woensdagochtend, mama gaat zo dadelijk met het jaarlijkse busreisje naar Duitsland. Ik hoop dat ze
veel plezier heeft. Plezier hebben is een groot goed, ook al is deze en aankomende periode heel moeilijk.
Plezier is een voorwaarde voor een goed leven, dat plezier straalde jij ook altijd uit. Ik mis je knuffels
en je kusjes, die je altijd spontaan gaf. Ik moest naar de arbodienst voor een werkhervattingsgesprek.
Het is best wel goed om een ander geluid te horen, iemand die eigenlijk niets van je weet en dus heel open
praat. Hij zei tegen mij dat ik dingen moet doen om mijn hoofd leeg te maken, mijn agressie kwijt te raken,
maar je kent me, ik heb niet veel agressie in me, ik kan dat moeilijk uiten. Dus fietsen of lopen tot je
nergens meer aan denkt, ik kan alleen maar aan jou denken, je gaat mijn gedachten niet uit. Ik ben daarna
naar Donner gegaan, ik had het er heel erg moeilijk mee, ik voelde je naast me lopen. Wij gingen altijd naar
Donner om boeken te kijken, al jaren. Ik heb een boek gekocht om te leren omgaan met de gevoelens die
mij verscheuren, opdat ik rust in mijn hoofd krijg.
47