25 magazine Leef!

Interview
Wim Siemerink werd eind jaren ’90 door Marga Thomassen
benaderd om te gaan schrijven voor een streekkrant. “Schrijven
over bollen, dat was de bedoeling. Maar het werd uiteindelijk
een Noordwijk-achtige column en ik rolde als correspondent
bij Uitgeverij Verhagen binnen om over de politiek
en een wekelijkse ‘Binder-column’ te schrijven. Ik had al
lange tijd verschillende bestuursfuncties: onder andere bij de
voetbal, als voorzitter van de sportraad en ik was voorzitter
van de ondernemingsvereniging Noordwijk Binnen, waardoor
ik veel met de politiek te maken had. Ik wist op politiek
gebied inmiddels wat er speelde in het dorp. Méér dan menig
gemeenteraadslid! En ik durf gerust te stellen dat dat nog
steeds zo is. Ik zou willen dat het anders was, maar dat is
gewoon niet zo.”
Tenenkrommend
Zou je zelf geen raadslid willen zijn? “Ha. Ik ben er niet goed
genoeg voor en ben daarentegen misschien wel het beste
raadslid dat ze kunnen krijgen! Raadslid willen zijn is één,
maar een goed raadslid zijn is een heel ander verhaal. Hier
zien ze geen kans om de sociale woningbouw een kontje te
geven of de parkeerproblemen echt aan te pakken. Maar een
opkomst van 150 inwoners bij een inspraakavond wordt gevierd
als een groot succes. Schiet mij maar lek, ik snap daar
niets van. Ik begrijp ook wel dat het een politiek spel is en dat
je met elkaar naar een oplossing moet zoeken, maar ik vind
dit soort zaken tenenkrommend.”
En de fusie tussen beide dorpen, hoe kijk je daar tegenaan?
“Het zal nog tien jaar duren voordat iedereen daar aan gewend
is. Maar De Zilk en Noordwijkerhout horen er wat mij
betreft gewoon bij. Ik snap ook niet dat het college dit niet wil
zien als één. Ja, de samenstelling van de inwoners is anders,
ja het ondernemersklimaat verschilt, ja carnaval en kermis
worden anders beleefd. Maar politieke doelstellingen dienen
hetzelfde te zijn.
Vroeger
Hij is een geboren en getogen ‘binder’, jongste uit een gezin
met acht kinderen. Op zijn twaalfde ging hij bestellingen
rijden, voor Bloemenmagazijn Flora op de Kerkstraat. “Rond
mijn 18de liep het zó spaak met m’n baas dat ik mezelf beloofde
nooit meer voor een baas te werken. Ik begon een eigen
bloemenzaak op de Voorstraat en vandaaruit ben ik mee gaan
doen met de internationale presentatie van Nederlandse
bloemen. Ik reisde alle Europese hoofdsteden af voor shows.
Later ook veel in Oost-Europa en in het Midden-Oosten. Mijn
specialiteit was het ontwerpen van de ruimtes met bloemen.
Daaruit groeide van lieverlee ook een standbouwbedrijf. Toen
dit allemaal lekker liep, ontstond de hype onder de sjeiks in de
golfstaten dat ze Hollandse bloemen op hun bruiloft wilden
en de woestijn rondom hun huis vol wilden zetten met bloeiende
plantjes. Vliegtuigen vól gingen daar naartoe! Een mooie
tijd....”
Familie
Wim is net 74 maar oogt minstens 15 jaar jonger. Fit, slank,
modern gekleed en zeer gevat. “Ik heb geen perkamenten
bekkie gelukkig”, lacht hij. Hij heeft twee kinderen en drie
kleinkinderen. “Ik ben een echt familiemens en als gezin heb
ik het ook met de moeder van mijn kinderen nog heel erg
fijn.” Wim’s zoon ziet hij minder vaak dan zijn dochter: hij
woont en werkt in Londen als grafisch vormgever.
Mooiste File
De Mooiste File ontstond 25 jaar geleden. En het format van
toen, wordt nog steeds gehanteerd, hoewel Wim de organisatie
ruim vijf jaar geleden uit handen gaf. “Het Bloemencorso
stond op de zondag van het corsoweekend altijd op de boulevard,
maar snakte naar geld en hengelde in Haarlem. En
Haarlem wilde dat corso op zondag wel in de stad hebben.
Tja. Tegen een paard kun je niet gapen, dat was een verloren
race, 165.000 Haarlemmers tegen 25.000 Noordwijkers…
Ik zei: ik weet zeker dat er mensen op zondag naar Noordwijk
blijven komen om naar het Bloemencorso te kijken en kreeg
destijds de directeur van de VVV mee en de eigenaren van
Hotels van Oranje. Daar kwam bij: Noordwijk was ook een
beetje een ‘auto-badplaats’, met bijvoorbeeld de Tulpenralley.
Altijd wanneer ik wagens opmaakte voor dealers, kwamen
autoliefhebbers naar me toe die de auto mooier vonden dan
het bloemenarrangement dat er op lag. Ik zei toen: dat moeten
we combin eren! Zorgen dat de dealers hun mooiste auto’s
neerzetten en dat wij daar de mooiste bloemen op tentoonstellen
plus een aantal praalwagens. En zo geschiedde.
En als het even meezit in verband met alle afgelastingen
door de coronacrisis, dit jaar alweer een zilveren jubileum.”
Ruzie
“Ik koester mijn ‘durrepie’ met al zijn brave mensen”, zegt hij
lachend. “Noordwijk is net een mooie vrouw. Ik geniet er van
alle kanten van, maar je moet wel van d’r afblijven. Anders
krijg je ruzie!” Plannen voor de toekomst? “Ik leef nu en hoop
nog lang mee te draaien. Ik maak weinig plannen. Jaarlijks
vlieg ik naar mijn timesharing, in Gran Canaria en houd
rekening met mijn meisje, die nog volop meedraait in het
arbeidzame leven,” besluit hij met een liefdevolle glimlach.
‘De Zilk en Noordwijkerhout
horen er wat mij betreft
gewoon bij. Ik snap ook niet
dat het college dit niet
wil zien als één’
51