Goed Magazine - 3e editie - lente/zomer 2021

getuige 1
op zoek naar het moedergevoel
Elina Gerard was heel gelukkig toen haar eerste kindje Janne geboren werd.
Na enkele weken kreeg ze echter het gevoel dat er iets ontbrak. Waarom
was ze niet de hele tijd in de wolken? Was ze geen goede moeder? Na lang
aarzelen stapte ze naar een psycholoog.
‘Mensen durven vaak niet toegeven
dat het niet zo goed met hen gaat’,
weet Elina Gerard (26). Ze spreekt
uit ervaring. Wanneer ze een
kleine maand na de geboorte van
haar dochtertje Janne een eigen
blog begint (onverbloemd.weebly.
com), is het naar eigen zeggen
om de bloedeerlijke waarheid over
zwangerschap en bevallen neer
te schrijven. ‘Via deze blog wil ik
toekomstige mama’s graag informeren
met mijn ‘echte’ verhaal’, verwoordt
ze het zelf. In het begin gaan haar
verhalen vooral over de fysieke
ongemakken, maar na verloop van
tijd drijven er steeds meer mentale
aspecten boven. Dat ze zich schuldig
voelt omdat de borstvoeding niet
goed loopt en of dat misschien
komt doordat ze te weinig water
drinkt. Dat ze zich afvraagt of ze de
verantwoordelijkheid zal aankunnen
wanneer haar man weer begint te
werken. En vooral: dat ze geen echt
moederinstinct voelt. ‘Voor mij lijkt
het nog steeds alsof ik al tien weken
aan het babysitten ben en dat ze
binnenkort dat klein prutske wel weer
komen halen’, schrijft ze. Ze schaamt
zich er ‘ontzettend’ voor.
Wanneer Janne negen maanden oud
is en het verhoopte mama-gevoel nog
steeds op zich laat wachten, beslist
Elina om professionele hulp in te
roepen: ze maakt een afspraak bij een
psycholoog. Rijkelijk laat, weet ze nu.
‘Ik weet niet zeker of ik een postnatale
depressie had,’ zegt ze, ‘maar ik weet
wel dat het ervan gekomen was als ik
niet had ingegrepen.’ Na amper twee
sessies is Elina er helemaal bovenop.
Al is dat aantal niet voor iedereen
hetzelfde. De psychologe kan haar het
broodnodige mentale steuntje in de
rug geven. ‘Ze heeft me onder meer
duidelijk gemaakt dat moedergevoel
geen magisch fenomeen is dat plots
verschijnt’, vertelt ze. ‘Het is geen
kriebel in de buik maar iets wat tijd
nodig heeft om te groeien. Vroeger
voelde ik me schuldig als ik blij was
om Janne eens naar de crèche te
brengen of iets voor mezelf te doen.
Nu weet ik dat elke mama daar wel
eens behoefte aan heeft.’
Het helpt ook niet dat de buitenwereld
doorgaans de ogen sluit voor
de minder fraaie kanten van het
moederschap. Zeker niet in een
wereld met sociale media. ‘Ik denk
dat ik ook daar het verkeerde beeld
kreeg’, geeft Elina toe. ‘Al die BV’s
die pronken met hun prachtige kind
en de fantastische ervaringen die ze
beleven en hun mooie buikjes zonder
striemen. Daar moet je dus niets van
geloven. Het is niet allemaal rozengeur
en maneschijn.’
Elina is heel blij dat ze de stap naar de
psycholoog heeft gezet, en ze raadt
alle jonge moeders die met twijfels
worstelen aan om hetzelfde te doen.
Al begrijpt ze ook dat die stap niet
gemakkelijk is. ‘Als het niet goed gaat,
denk je dat je faalt omdat je je kind
niet kan geven wat het nodig heeft.
Mijn psycholoog heeft me doen inzien
dat ik als moeder wel degelijk alles
doe wat ik kan voor mijn kind, ook al
heb ik zelf niet dat gevoel. Blijkbaar
zijn er nog veel te veel jonge moeders
die niets durven te doen met hun
negatieve gedachten. Maar ze hoeven
zich nergens voor te schamen.’
Elina Gerard
26 jaar • is lerares • woont in Zelzate
‘Mensen durven
vaak niet toegeven
dat het niet goed
met hen gaat.’
Jonge ouders kunnen best wat advies en ondersteuning
gebruiken. Van borstpomp tot fopspeen, over het nut van leren
fietsen tot ravotten ... je vindt een schat aan informatie op
www.goed.be/baby
13