Doarpskompas april 2021

Naar een oude legende.
Een bijzonder klokje [winterverhaal]
It foarwurd fan Hans Dijkstra fan novimber 2012.
Dit ferhaal is yn dizze rare tiid wer hielendal fan tapassing.
Johanna van Friesland was een hertogin. Ze leefde lang, heel lang geleden. Zij was een rijke vrouw die veel land
bezat. Ook in Friesland, hier in de Wâlden, waren vele grote akkers haar eigendom. Op een keer was zij op reis. In
haar koets, getrokken door twee paarden, was zij in de buurt van Feanwâlden. Ze was onderweg naar
Sumarreheide. Het was midden in de winter, het had dagenlang gesneeuwd en nu was de sneeuw gedooid. Er
waren maar weinig verharde wegen. Rond ons dorp waren toen alleen maar smalle zandwegen, die door de
gedooide sneeuw modderpaden waren geworden. De paarden hadden grote moeite om de koets vooruit
getrokken te krijgen. De paarden dampten van het zweet. Ze trokken al wat ze konden tot de wielen zo diep in de
modder zakten dat de koets niet meer verder kon. De paarden deden hun best maar het lukte niet.
Daar zat Johanna in haar koets, gevangen in de kou en alles donker om haar heen. Ze was daarom ook best een
beetje bang. De koets kon niet meer voor of achteruit. Maar een van de twee knechten die met Johanna waren
meegereisd zag in de verte een paar kleine lichtjes branden. Het waren de lichtjes van de boerderijen. Daar ging
hij heen en na een uur kwam hij terug met wel tien grote kerels, de sterkste mannen en hun zonen, die daar
woonden waar de lichtjes brandden. Ze hadden ook twee paarden meegebracht. En terwijl ze die inspanden
hoorden ze in de verte de torenklok negen keren slaan. Het was negen uur toen de vier paarden aan de voorkant
trokken terwijl de mannen aan de achterkant met alle kracht de wielen van de scheefgezakte koets uit de modder
trokken. Toen kon Johanna weer verder. Ze was heel blij en dankbaar. Toen wezen de helpers hoe de koets moest
rijden om niet meer in de modder te zakken en een half uur later kwam Johanna aan bij een herberg. Die nacht
verbleven de prinses en haar knechten in de herberg. Ze was moe en bibberde nog van de kou toen ze in slaap
viel. Toen het de volgende morgen weer licht was en Johanna wakker werd zag ze pas de grote mooie kerktoren.
Ze was blij dat ze die nacht geholpen was door lieve mensen en door hen weer op de goede weg was gezet. En
om hen te bedanken schonk ze een stuk land aan de helpers en een nieuwe klok aan de toren. Ze sprak af om die
klok iedere avond te laten luiden om negen uur. Het was de tijd dat zij uit de
modder werd gehaald en weer verder kon. Dankzij vier sterke paarden en de helpende handen van lieve mensen..
En sinds die donkere koude nacht in december klinkt nu al vele jaren elke avond dat klokje...
Het vertelt ons dat we mensen, die het koud hebben, bang zijn, en niet meer verder kunnen, de helpende hand
moeten toesteken. We moeten mensen uit de ellende trekken en ze een duwtje in de rug geven, een
schouderklopje...En dan kunnen ze weer verder...
Dus als je ‘s avond het klokje van Johanna hoort, denk dan eens aan de mensen voor wie jij een lichtje kunt zijn in
het donker!
7