Succulenta - oktober 2021

oden wordt, maar slechts een kleine vorm
van A. kotschoubeyanus is.
In de Cactus and Succulent Field Number
Finder op het internet, worden uiteenlopende
vindplaatsen vermeld (Saltillo, El
Pilar, Hipólito, Estación Marte, La Peña; alle
in Coahuila). Een overeenkomstige vorm,
die tussen San Bartolo en San Francisco
in San Luis Potosí groeit, is door de Tsjech
Josef Halda beschreven als A. kotschoubeyanus
subsp. sladkovskyi. Die zou zich onderscheiden
door een meer glad en glimmend
oppervlak van de tuberkels en witte tot
roze bloemen.
Er circuleren ook nog allerlei ‘nieuwe’ namen
voor veronderstelde ondersoorten en
vormen. Vooral de al genoemde Josef Halda
is daar druk mee geweest. Ik vond bijvoorbeeld
subsp. skarupkeanus (de hierboven
genoemde elephantidensvorm), subsp.
neotulensis (de hierboven genoemde witbloeiende
vorm), subsp. angelensis, subsp.
zacatecasensis, subsp. macdowellii forma
minimus. Voor zover er foto’s te vinden zijn,
zien ze er voor mij allemaal hetzelfde uit.
De meeste taxonomen vinden dat het
niet gerechtvaardigd is om allerlei standplaatsvormen
als aparte ondersoorten
te beschrijven. A. kotschoubeyanus is één
soort met van noord naar zuid en van oost
naar west geleidelijk in elkaar overgaande
vormen.
Rest nog te vermelden dat er ook van A. kotschoubeyanus
in de natuur cristaten voorkomen
(afb. 11).
Red List
Hoewel A. kotschoubeyanus op veel groeiplaatsen
massaal voorkomt, heeft de soort
in de IUCN Red List de status ’near threatened’.
De belangrijkste bedreigingen voor deze
soort zijn menselijke nederzettingen,
vuilstortplaatsen, illegaal verzamelen
door ‘liefhebbers’ en voor lokaal medicinaal
gebruik (als ontstekingsremmer en
als pijnstiller). Veel van de gebieden waar
de soort voorkomt, zijn geschikt om voor
landbouwactiviteiten gebruikt te worden.
Dit laatste is wel afhankelijk van de beschikbaarheid
van water voor irrigatie. Wolter
ten Hoeve vond in het jaar 2000 met zijn
reisgezelschap een populatie bij Estación
Marte. Een paar jaar later bleek het hele
terrein omgeploegd door een boertje dat in
dit kurkdroge gebied wat wilde verbouwen.
Er was prikkeldraad aangebracht en alleen
voor het prikkeldraad stonden nog een
paar exemplaren.
Over het illegaal verzamelen is in Succulenta
al vaker melding gemaakt. Bijvoorbeeld
in het jaar 2000 toen er verslag gedaan
werd van een inbeslagname op Schiphol
door de Algemene Inspectiedienst (AID).
Het ging toen om vier koffers met in totaal
bijna 700 zeldzame cactussen. Daaronder 7
ariocarpussoorten en daaronder 276 exemplaren
van A. kotschoubeyanus.
Cultuur
Zoals alle ariocarpussen is de plant een
langzame groeier, maar beslist niet moeilijk
in de cultuur. Om ruimte te geven aan de
penwortel is een diepe pot noodzakelijk.
De behandeling wijkt verder niet af van
de standaardverzorging voor cactussen.
Ariocarpussen zijn niet kougevoelig. De
bloei valt meestal in de late herfst, een tijd
waarin weinig andere cactussen bloeien.
Vermeerderen uit zaad is goed mogelijk.
Bij mij is de opkomst laag, onder de 10%.
Gezien de langzame groei, kan het verspenen
wachten tot het tweede jaar. De grond
waarin verspeend wordt moet niet vochtig
zijn, want zoals in het artikel over A. retusus
al is opgemerkt, de wondjes die onvermijdelijk
ontstaan bij de werkzaamheden,
kunnen gemakkelijk infecteren waardoor
de plant snel wegrot. Ook na het verpotten
van grotere planten is het raadzaam om de
planten de eerste weken daarna kurkdroog
te houden.
Voor een snellere groei kunnen de zaailingen
geënt worden, maar nodig is het niet.
Geënte planten worden vaak veel groter
dan exemplaren op eigen wortel en ze
verliezen vaak de natuurlijke compacte
groeiwijze.
206 Succulenta jaargang 100 (5) 2021