Sarcoidose 5379 Sarcoscoop 4 A4 WEB

Zonder dalen geen pieken
piek. Natuurlijk leer je daar mee omgaan en weet je
dat er betere tijden komen. Na regen komt zonneschijn,
geen zon zonder schaduw en zonder dalen geen pieken.
Iedereen kent die fraaie gezegdes en weet dat niet
de pieken de kwaliteit van leven bepalen, maar hoe je
met de dalen omgaat. Accepteren dat die dalen er zijn,
zeggen psychologen dan. Poeh, da’s gemakkelijk gezegd.
Accepteer maar eens dat je totaal geen fut hebt, pijn in je
hele lijf en de wetenschap dat het chronisch is. Dan zijn op
dat moment dalen heel diep en de pieken ver uit het zicht.
Maar ook de sarcoïdose wordt wel eens moe, trekt zich
dan terug in de ‘krochten van je lijf’ en is de piek binnen
handbereik. Dan is het feest en kun je de wereld weer
aan. Wel immer beseffend dat de piek zomaar zonder
enige waarschuwing kan afbreken. Leer daar maar mee
omgaan. Dat kost tijd, heel veel tijd. Aanvankelijk kon
ik daar niets mee en werd ik bij iedere aanval behoorlijk
kwaad. Met als gevolg nog meer uitputting en
veel chagrijn.
Tol betalen is ingecalculeerd
Nu lukt het me beter om met die dalen om te gaan.
Ik weet dat de tol betaald moet worden als er wat
leuks gedaan wordt. Eind september was ik jarig, een
kroonjaar. Prima reden om er wat moois van te maken
voor kinderen, aanhang en kroost. Weekendje weg met
alle toeters en bellen. Heerlijk! Genoten van al die vrolijke
gezichten en uitgelaten kleinkinderen die geen moment
stil kunnen zitten. Vermoeiend is een eufemisme.
Niet erg. Je weet drommels goed dat je de dagen erna
‘een jasje moet uitdoen’. Dat het bed en de comfortabele
bank in de woonkamer enkele dagen je trouwe
metgezellen zijn. Moe, geen puf meer. Zelfs een boek
lezen kost moeite en die voetbalwedstrijd op televisie
interesseert matig. Dat moet dan maar. Omdat je ook
weet dat je weer naar boven kan, het dal uit. Geduld
loont. Op naar de volgende piek.
Af en toe zit het mee,
af en toe zit het tegen
Ha, die piek heb ik nu ook bijna bereikt. Op de
redactievergadering is destijds afgesproken dat het verhaal
‘Pieken en Dalen’ drie pagina’s lang mag zijn. Dat is
ongeveer 1250 woorden, 1.360 is het maximum. Dat aantal
komt langzaam maar zeker in zicht. Nog even en dan kan
ik het ‘schrijversdalletje’ opgelucht en met een goed gevoel
achter me laten. Zoals de meeste dalen die er ongetwijfeld
nog aankomen. Geen idee wanneer en hoe diep. Het maakt
me niet zoveel meer uit. In al die jaren met sarcoïdose heb
ik geleerd te accepteren, al blijft het soms moeilijk en ga ik
af en toe de grens over. Het zij zo.
Zonder dalen geen pieken!
Zelfs een boek lezen kost moeite.
14 SarcoScoop