BOTsing startnummer

Jij Jack, ik Dompi
Je bent intussen al elf jaar papa van Jack.
Wat deed het met jou toen je vader werd?
Dominique: Op voorhand had ik er wel
wat over nagedacht en misschien zelfs
gepiekerd, maar zodra Jack in mijn armen
lag, vielen al mijn zorgen en angsten weg.
Het klopte gewoon: ‘Jij Jack, ik Dompi, en dat
komt in orde tussen ons.’ Ik voelde een soort
oerinstinct dat ik voorheen nooit had gevoeld:
‘Da’s die van mij en you better watch out.’
Wat vind je belangrijk in de
opvoeding die je Jack geeft?
Dominique: Ik zeg hem regelmatig dat hij over
alles met mij kan praten. Zelfs als hij iets fout
gedaan heeft. Daarnaast geef ik vooral mee dat
hij moet doen wat hij voelt. Niet te veel ‘sorry’
zeggen 'omdat je hier bent' maar je hart en je
passie volgen, wat anderen ook zeggen. Ikzelf
heb dat lang niet gekund, door die nederige
opvoeding durfde ik niet op tafel te kloppen.
Dus ja, zulke dingen probeer ik hem mee
te geven maar ik overdrijf daar ook niet in,
want ik wil niet die oude man zijn met al zijn
levenslessen. Om die reden kijk ik graag naar
films met Jack, dat zijn goeie aanleidingen om
het over bepaalde thema’s te hebben.
Je bent niet meer samen met de mama van
Jack. Hoe verdelen jullie het ouderschap?
Dominique: We hebben een heel flexibel
systeem van co-ouderschap; niet week om
week, maar eerder hoe het uitkomt. Zijn
mama woont in Brussel en ik in Gent, en ik
vind het tof dat hij daardoor beide werelden
leert kennen. Er gaat geen dag voorbij zonder
dat ik hem gehoord heb, ook al zijn het soms
gesprekjes over niets. Uiteraard zou ik hem
liever nog vaker zien, maar dat was voor de
scheiding ook al het geval. Ik heb nu eenmaal
een job gekozen waarbij ik de plezante moet
zijn op momenten dat hij thuis is: in het
theater werken betekent vier à vijf avonden
per week weg zijn van huis. De laatste jaren
heb ik daar wel een beter evenwicht in
gevonden, ik doe nu meer tv- en radiowerk
zodat ik er vaker kan zijn voor hem.
Hoe moeilijk vind je het om Jack
niet continu bij jou te hebben?
Dominique: Ook al denk ik dat ik door de
scheiding een betere mens en een betere
papa geworden ben, ik vind dat nog altijd
lastig. Het went niet. Zijn mama en ik komen
goed overeen, maar als ik hem naar Brussel
gebracht heb en terug naar huis rijd, word
ik nog altijd emotioneel. Op dat vlak zijn er
gewoon weinig voordelen aan gescheiden
zijn. Wat wél een voordeel is: door mijn
nieuwe relatie heb ik twee bonuskinderen
en dat vind ik de max. Los van al het regelen
en plannen geeft dat een heel fijne energie.
Ze zijn vijftien en zestien, dus dat betekent
vollenbak: ‘Groetjes uit Pubergem!’ Zalig!
Ik noem hen geen pluskinderen maar
bonuskinderen, want een plus is iets dat je
erbij moet pakken, een bonus is een cadeau.
En ja, ik vind hen echt een cadeau. Ze komen
met hun drieën onwaarschijnlijk goed
overeen: Jack kijkt op naar die van vijftien en
zestien en doet soms al een beetje met hen
mee, en voor die twee oudsten is het leuk
om bij Jack nog wat kind te mogen zijn. Ze
zijn zeker niet verplicht om samen dingen
te doen, maar wanneer we met z’n allen op
restaurant gaan of naar de Efteling, vinden
ze het geweldig. Als bonuspapa heb je ook
andere gesprekken met die gasten, want je
kan de gevoelige onderwerpen niet zo gênant
maken. Da’s een groot voordeel.
Moeta?
Merk je dat Jack ook al stappen
zet richting Pubergem?
Dominique: Ik zie tegenwoordig dat hangerige
opduiken, zo van: ‘Pffff, moeta?’ Vorige week
moest ik voor een animatiefilm een trailer
inspreken. Het was maar een kwartiertje werk,
dus ik had dat op woensdagnamiddag gepland
omdat ik dacht dat Jack het leuk zou vinden.
Zijn reactie: ‘Huh, moet ik daar echt mee
naartoe?’ Ik merk dat de dingen die hij vroeger
cool vond, nu ineens véél minder cool zijn.
Maar wel cringe en not satisfying. (lacht)
Wat hoop je dat Jack en je
bonuskinderen van jou oppikken?
Dominique: Empathie voor de medemens,
want dat is iets wat vaak ontbreekt op deze
aardkloot. Ik kan triest en kwaad worden als ik
mensen hoor zeggen: ‘Maar allez, wat komen
al die vluchtelingen hier doen?’ Wel, ga eens
praten met zo iemand, dan zal je het misschien
snappen. Daarnaast hoop ik vooral dat ze
hun plek op deze wereld inpakken met de
dingen die ze graag doen. Ik heb mijn ouders
tegen hun zin in een fabriek zien werken…
echt triest. Alleen als je zelf content bent, kan
je andere mensen ook content maken. Maar
dan moet je met een open blik naar de wereld
kijken. Niet alleen zorgen dat je eigen tuintje in
orde is, maar ook eens over de haag piepen en
vragen of je kan helpen. Ik klink nu misschien
een beetje als de dalai lama, maar ik vind dat
echt belangrijk. Voor de rest mogen ze van
mij worden wat ze willen. Behalve recensent.
(lacht) Ik hoop vooral dat ze kunnen genieten
van elk moment. Carpe diem en zo. Het is hier
en nu te doen, dus amuseer je waar je kan.
13