Gerard Dou Huizum West 3 -2022

Dini’s Column
Een kerstverhaal
Het was kerstavond en
het sneeuwde. Tradi-
egetrouw kwamen
Maria en Jozef, twee
acteurs, inclusief ezel
en een babypop als
kindeke, langs in de
Instelling voor Zorgbehoevende
Daklozen. Ezelina de ezel bleef
buiten, vastgebonden aan het hek. Maria
zong kerstliedjes en Jozef speelde gitaar. In
de pauze ging Jacob, een van de bewoners,
in zijn kerstmannenpak even naar buiten om
te roken. Daar stond Ezelina zielig op haar
baasjes te wachten. ‘Kom, we gaan een stukje
lopen,’ zei Jacob. Ze liepen door de straten,
met de door ledlampjes verlichte huizen
en tuinen. Jacob wilde net weer terugkeren
toen er een harde vuurwerkknal klonk, meteen
gevolgd door het angsg geblaf van
honden. Een zwerm vogels klapwiekte geschrokken
weg en in het park snaterde een
aantal eenden in paniek. Nog een knal volgde
en meteen daarop was de hele omgeving
donker. Een stroomstoring. Ezelina rende
weg, met Jacob half glijdend achter zich aan.
Overal verschenen mensen in deuropeningen,
met zaklampen en licht van mobieltjes.
Stomverbaasd keken ze hoe die kerstman
door de sneeuw de sporen van de ezel volgde
en in een steeg verdween. Daar bleef hij
staan. Hij meende kindergehuil te horen. Hij
liep verder de steeg in, bij een beetje licht
van zijn aansteker. Daar was een klein meisje,
traantjes op de wangen. Ezelina snuffelde
aan haar haar. Het meisje sloeg haar armpjes
om Ezelina’s nek en vertelde het ezeltje
dat ze bang was. Die harde knallen, dat
moesten wel bommen zijn. Alles was donker.
Papa en mama waren er niet, hoe ze
ook riep. Het leek alsof ze helemaal
alleen was. Ze had
haar jas gepakt en zich in de steeg verstopt.
En ineens was daar een ezeltje. Jacob had
medelijden met het meisje, dat misschien
vaak oorlogsbeelden op televisie zag. En dat
door de vuurwerkknallen en het duister zo
bang was voor oorlog, zei ze. Ezelina luisterde
en het was net alsof ze het meisje geruststelde.
Jacob vond dat het jd was voor
afleiding en om zich voor te stellen. Hij klikte
zijn aansteker weer aan, klingelde met z’n
kerstman-bel en riep: ‘Hohoho.’ Het meisje
lachte maar leek niet verrast, alsof ze wist
dat hij daar al die jd had staan luisteren. Hij
maakte een buiging. ‘De Kerstman, aangenaam,’
zei hij. Het meisje maakte ook een
buiging. ‘Bregje,’ zei ze. Meteen daarop
hoorden ze haar naam roepen. Bregje nam
Ezelina’s leidsels en ze liepen de steeg uit.
Daar waren de opgeluchte ouders van
Bregje, ze knikten dankbaar naar Jacob.
Bregjes vader zee haar op Ezelina’s rug, en
daar gingen ze. Met achter zich aan een
stoet van mensen met verlichte mobieltjes
en zaklampen en kinderen op sleetjes. Zo
vaak lag er geen
sneeuw, per slot.
En daar waren
opeens Maria en
Jozef, op zoek
naar Ezelina. Maria
zong ‘Slle
Nacht’ onder begeleiding van Jozefs gitaarspel.
Toen ze ten sloe bij de Zorginstelling
arriveerden, floepten ineens overal de lampen
weer aan. Ook de kerstboom in de tuin
was prachg verlicht. Bregje, nog steeds op
Ezelina’s rug, lachte en zong onder het gebeier
van kerkklokken ‘O dennenboom’.
Wijkkrant Gerard Dou / Huizum-West december 2022 # 3 19