Gerard Dou Huizum West 3 -2022

Het Julianapark, een groene oase in de wijk
In de vorige wijkkrant is uitgebreid aandacht
besteed aan de presentae van het boek Voetstappen
door Huizum-West, waarin het nodige
wordt verteld over de geschiedenis van onze wijk
en een wandeling voert langs derg bijzondere
plekken. In deze wijkkrant komen we nog een
keer terug op een daarvan en dat is het Julianapark.
Velen van u zullen hier regelmag vertoeven,
maar de ontstaansgeschiedenis zal niet iedereen
bekend zijn.
Aan het eind van de jaren derg van de vorige
eeuw besloot de gemeente Leeuwarderadeel
(waar Huizum-West toen nog deel van uitmaakte)
het Julianapark aan te leggen. Het moest een
soort bekroning worden van het uitbreidingsplan
van de wijk Huizum-West dat zo goed als voltooid
was. En dan gaat het voornamelijk over het oostelijke
deel van de wijk, aan de kant van de Verlengde
Schrans. De werkloosheid in Nederland in de
vooroorlogse jaren was groot, daarom besloot de
gemeente er een werkverschaffingsproject van te
maken.
De opdracht voor het ontwerp van het park
ging naar tuinarchitect Jan Vroom uit het Groningse
Glimmen. Hij schetste een groot park met een
theehuis met terras, een muziekkoepel, een hertenkamp
en een rosarium (een tuin met rozen als
de voornaamste planten) met pergola’s. In eerste
instane was ook nog sprake van een openluchttheater,
wat zou dat leuk zijn geweest, maar in
het definieve ontwerp kwam dat niet meer voor.
De tuinarchitect was zeer gedetailleerd in zijn ontwerp,
met bijvoorbeeld welgeteld 145 bomen,
930 heesters en 894 struiken.
Tuinarchitect Vroom kreeg voor zijn werk
30.500 gulden, daarvan moest hij ook de arbeiders
betalen. De gemeente betaalde 25.000 gulden
voor de aankoop van de grond, en nam de
overige kosten op zich, zoals de aankoop van vijf
herten.
Het werk ging in het voorjaar van 1940 van
start en in het begin verliepen de werkzaamheden
zeer voorspoedig. De Duitse inval van mei 1940
zorgde niet direct voor vertragingen. Er ontstonden
problemen toen de Duitse Luwaffe arbeiders
nodig had voor de uitbreiding van het Leeuwarder
vliegveld en veel hogere lonen betaalde dan die
waren opgenomen in de begrong voor de aanleg
van het park. Arbeidskrachten die geschoold waren
in het grondwerk vertrokken en de arbeiders
die daarvoor terugkwamen misten deskundigheid.
In september 1940 legden de Duitsers de aanleg
van het hertenkamp en de bouw van het theehuis,
waarvoor de fundamenten al waren gelegd,
sl omdat het bouwmateriaal beter elders kon
worden gebruikt. En dat is de reden dat het Julianapark
nooit een theekoepel hee gekregen. De
gemeente had ook te maken met restrices die
werden opgelegd door het Bureau voor Eieren en
Pluimvee in Ede. In verband met de voedselvoorziening
mochten er slechts en eenden in de vijver
zwemmen.
In de zomer van 1942 was de aanleg van het
park klaar. De gemeente bestelde grind voor de
paden en bij de hoofdingang, aan de Pieter Lastmanstraat,
kwamen twee kolommen met muurtjes.
Uiteraard kreeg het park in eerste instane
niet de naam die de gemeente voorafgaand aan
de oorlog had bedacht, Julianapark. De plaquees
met de naam Juliana kwamen er overigens pas in
1982.
In 1959 was er opnieuw bouwacviteit in het
park. Op de fundamenten van het niet-gebouwde
theehuis werd een openbare leeszaal gebouwd.
Dit sloot in 1986 en daarna was er onder meer
een consultaebureau voor baby’s en kleuters in
ondergebracht. Tegenwoordig zit er een advocatenkantoor.
Als afsluing van dit verhaal over het Julianapark
de in 2012 in de vijver geplaatste rode paraplu,
een ontwerp van Xandra de Vries en Walter
Baas. Het kunstwerk staat precies op het kruispunt
van een aantal zichtlijnen en gee de verrassende
indruk dat de regen van de verkeerde kant
komt.
Wijkkrant Gerard Dou / Huizum-West december 2022 # 3 7