STRAF! april 2023

—
Redactioneel
Beste lezer
‘Het is altijd het donkerst net voor de dageraad!’ Dit spreekwoord vertelt ons dat er zelfs
in de moeilijkste periode nog hoop is op beterschap. Of die beterschap is wat wij ervan
verwachten, is niet zeker: het kan iets totaal anders zijn dan wij voor ogen hadden.
Dat we in donkere tijden leven, is wel zeker. Corona en de oorlog in Oekraïne hebben de
wereld op zijn kop gezet. Niets is meer zoals het eens was, zelfs de wereldorde is onzeker.
Poetin start een oorlog in Europa, underdog Noord-Korea durft het aan om raketten
af te vuren, China kijkt de kat uit de boom om te zien hoever zij straks kunnen gaan in
Taiwan, Europa krijgt maar moeilijk vat op de situatie door de lappendeken aan landen
met ieder een eigen agenda… Het ‘vrije Westen’ dat er eens prat op ging het lichtend
voorbeeld te zijn voor de moderne samenleving en de touwtjes strak in handen had door
op het wereldtoneel politieagent te spelen, ligt met de billen bloot. Of hoe moet je het
anders noemen als de Verenigde Staten van Amerika – toch ooit het summum van de democratie
– massaal voor een betweterige, vrouwonvriendelijke narcist koos als president,
die vervolgens (niet eens zo) stilzwijgend een opstand steunde tegen het meest elementaire
principe van de democratie?
Neen, het gaat niet goed met de wereld! En dan heb ik het nog niet over de verwoede –
maar steeds te licht bevonden – pogingen om iets te doen aan de klimaatproblematiek
die op de achtergrond aan invloed wint met catastrofes
— ‘EN TOCH, ER
ZIJN LICHTPUNTJES IN
DE DONKERTE!’
als het smelten van poolkappen, overstromingen, orkanen
en droogtes tot gevolg. Toen een wereldwijde beperking
van de temperatuurstijging van 1°C niet haalbaar bleek,
verhoogde men ze maar tot 1,5°C en inmiddels tot 2°C!
We lijken machteloos, raken het maar niet eens over de te volgen inspanningen en het
begrip ‘klimaatvluchtelingen’ zal in de nabije toekomst wellicht het begrip ‘oorlogsvluchtelingen’
van de troon stoten.
En toch! Er zijn ook lichtpuntjes in die donkerte. Als je ziet dat er naar aanleiding van een
zware aardbeving in Turkije en Syrië vele duizenden naar ginder trekken om de handen
uit de mouwen te steken en dat er miljoenen ingezameld worden om slachtoffers te
steunen; als je leest dat organisaties zich inzetten om bootvluchtelingen veilig aan land
te brengen, om oorlogsvluchtelingen op te vangen, om inwijkelingen de taal aan te leren
en hen wegwijs te maken in een doolhof aan rechten en plichten; als je hoort hoe vrijwilligers
in eigen streek voedselpakketten deur aan deur brengen bij wie door de mazen van
het net vielen en in bittere armoede de eindjes aan elkaar trachten te knopen… dan is er
nog hoop voor deze wereld.
—
Willy Van Pol
hoofdredacteur
En ja, ook in dit tijdschrift leest u van die hoopvolle berichten. Onze jeugd zit nog vol enthousiasme,
vriendelijkheid, medeleven én bereidwilligheid om het verschil te maken. Het
is aan de volwassenen om dat te ondersteunen en te voeden, om ervoor te zorgen dat
hun dageraad alle kansen krijgt om de huidige donkerte te verdrijven. Of we terug kunnen
naar voorheen? Waarschijnlijk niet! Maar, wie weet, wordt het nog beter dan wat we
ooit gekend hebben.
Na de kruisiging van Jezus, waren de apostelen de moed kwijt, hun licht was uit de wereld,
de duisternis omringde hen overweldigend. Maar toen kwam de verrijzenis: Pasen!
En de wereld was anders dan voordien.
Straf! hé?!
Zalig Pasen!
3