Kamphuis

Verslaafd aan ons eigen gelijk
krijgen we minder begrip voor andersdenkenden (p. 46).
Veilig, anoniem en opgesloten in onze filterbubbel worden we
minder verdraagzaam tegenover andersdenkenden (pp. 46-47).
We leven allemaal min of meer in onze eigen echokamer; dit is
een kamer waarin we nog enkel omgaan met mensen die dingen
tegen ons zeggen die we net daarvoor zelf nog zeiden of dachten
(p. 48).
We kunnen kennelijk, juist in deze tijden van vloeibaarheid, niet
zonder vastigheid. Geforceerd vasthouden aan ons eigen gelijk
geeft een illusie van controle in grillige tijden. In plaats van een
bloeiperiode van tolerantie en bescheidenheid vervallen we
opnieuw in strenge waarheden en rigide onderscheidingen. […]
In plaats van onze onwetendheid te accepteren en er mee te
leren leven, houden we wanhopig en niet gehinderd door al te
veel zelfreflectie vast aan ons eigen gelijk (p. 49).
Reflectie
Johan Roels
Over het verlies van vastigheid, zekerheid en controle schreef
ik al uitvoerig in m’n boek ‘Cruciale dialogen’. Dit in het kader
van de vijf waarheden waarop het oude paradigma steunde.
(Roels, 2001, p. 159):
De eerste illusie is deze van 'zekerheid'. Nog steeds gaan
managers door met de markt, en dus de behoeften van de
klanten, medewerkers en andere betrokken partijen, als
vaststaande zekerheden te beschouwen. En dit
niettegenstaande de moderne wetenschap er anders over
denkt sinds Heisenbergs' principe van onzekerheid. Slechts
schoorvoetend realiseren leiders en managers zich dat
statistische waarschijnlijkheid zekerheid dient te
vervangen.
De tweede illusie is het nastreven van 'stabiliteit'. […] het
veranderingsmodel van Kurt Lewin voorzag een
'bevriezingsfase'. Eens het doel bereikt bestond de laatste
fase van het veranderingsproces erin het geheel netjes in
de gewenste toestand te bevriezen. Nu gaat men er hoe
langer hoe meer vanuit dat continue verandering één der
pijlers van de vooruitgang is, waardoor stabiliteit een
illusie wordt. In het oude paradigma waren stabiliteit en
continuïteit steeds de achtergrond waartegen
veranderingen zich afspeelden. In het nieuwe paradigma is
de verandering steeds meer de enige zekerheid aan het
worden. De paradox is nu dat die zekerheid (i.e. dat
continue verandering een basisgegeven wordt) voor heel
wat onzekerheid zorgt.
© Johan Roels, Thought Philosopher @ Roels’ Inn
7