Care onderzoekers in de landelijke pers - Nphf

�
bulletin van de netherlands school of primary care research
◄ terUg Naar INHOUD
8
carré | jaargang 15 | nr 51 | maart 2010
kracht van de nederlandse samenleving in kaart
te brengen, maar ook bij de totstandkoming van
richtlijnen, handreikingen en modelplannen ter
ondersteuning van professionals bij de inzet van
vroegtijdige psychosociale interventies, opvang van
geüniformeerde hulpverleners, de multidisciplinaire
samenwerking van partijen tijdens de nafase
van een crisis, of de rol van geestelijke verzorgers
zodra een calamiteit gemeenschappen treft. De
veelzijdigheid van de onderwerpen maakt het werk
uitdagend. toch zit de werkelijke uitdaging in de
implementatie. De kennis moet een plek krijgen in
dagelijkse werkwijzen en organisatie.
naast veiligheid ontpopt ook organisatorisch leren
zich als een rode draad in mijn werkzaamheden.
Voorheen richtte ik me op het leren van incidenten
of leren door succesvolle innovaties doelgericht
te borgen en verder te verspreiden. Eerder was
ik nauw betrokken bij de ontwikkeling van een
online handreiking om zorgorganisaties in verschillende
sectoren te ondersteunen bij het systematisch
leren van incidenten in de zorg (www.nivel.nl/liz).
En tijdens mijn promotieonderzoek ontwikkelde ik
een organisatorisch besturingsmodel voor de borging
en verspreiding van zorginnovaties; een model
uitgaande van een samenspel tussen processen op
afdelings- en concernniveau. In een recent project
voor het ministerie van Binnenlandse Zaken en
Koninkrijksrelaties merkte ik dat het leren van
incidenten direct kan worden doorvertaald naar
het leren van rampen. Omdat de landelijke crisisorganisatie
eveneens een gelaagde werkelijkheid
kent, laat het besturingsmodel zich tevens in dit
domein toepassen. De context bestaat nu niet uit
afdelingen binnen ziekenhuizen, maar uit gemeenten
binnen veiligheidsregio’s binnen een land met
een centrale overheid. Ook hier doorkruist het
leerproces schaalniveaus en draait het om bewuste
herbenutting van kennis over succesvol beschouwde
werkwijzen.
In mijn huidige functie heb ik het geluk voort te
kunnen bouwen op inzichten uit mijn ziekenhuisonderzoek
en deze te verbreden. Daarmee wijkt de
materie in de ‘nafase’ van mijn promotie nauwelijks
af van de ‘voorfase’. Het grootste verschil zit
hem waarschijnlijk in het einddoel, de aanpak van
problemen bij mensen. Waar ik me eerst bezighield
met tamelijk objectieve kwaliteits- en veiligheidsmaten
zoals infecties, doorligwonden of gemelde
incidenten, staat nu een veelheid aan psychosociale
gevolgen van blootstelling aan schokkende
gebeurtenissen centraal. In december rondde ik
samen met een collega uit het crisisveld de interviewbundel
Sterke schouders af. In twaalf verhalen
vertellen mensen van onder meer politie, brandweer,
ambulance, reddingsdiensten en defensie
openhartig over de hulpverlening in crisissituaties
in de context van het publieke domein. Hun ervaringen
hebben een diepe indruk op me gemaakt.
De confrontatie met de impact op henzelf en hun
omgeving maakt het werk voor mij extra relevant.
Ik besef daarom meer indringend waarom het
leren van rampen er toe moet bijdragen dat zo
optimaal mogelijk wordt voorzien in de behoeften
van getroffenen. ja, het leren gaat door. Ook na de
promotie.
�