Najaar 2012 - TexelNU

Ervaar ook in Oosterend wat Texel zo bijzonder maakt
Uniek op Texel... en in Nederland
Likeurmakerij Wijnhuis Oosterend
OOSTEREND – Kom je op Texel, dan moet
je het hebben gezien: de likeurmakerij
van Alfons en Krista Hurkmans. Het voormalige
kostershuis uit 1650 in Oosterend
herbergt één van de grootste verrassingen
van het eiland. De knusse winkel met oude
plavuizen, originele tegelwand, historische
kassa en een grote verscheidenheid aan bijzondere
flessen is indrukwekkend. De grote
wijnkelder met prachtige wijnen, uniek
antiek en curiosa is een onverwachte verrassing.
Ga binnen en ervaar de bijzondere
sfeer die je nergens anders treft…
Likeurmakerij Wijnhuis Oosterend is uniek in
Nederland. Niet alleen door de bijzondere sfeer,
maar ook de ligging in de kern
van het mooiste dorp van
Texel, het eeuwenoude
Oosterend . En er is meer:
verreweg het grootste
deel van alle bitters en
likeuren in de winkel
worden er zelf gemaakt.
Op een moderne wijze,
met liefde, aandacht,
maar met respect voor
de traditionele en originele
bereidings wijze.
TEXELSE GORTBUKER
’Hoe maakt u het?’ Het is een veel gestelde openingszin,
maar het is best moeilijk om daar direct een
antwoord op te geven. Omdat wij, als enige slijter in
Nederland, onze dranken zelf maken en uitsluitend op
Texel verkopen loop je natuurlijk de kans dat men het
na gaat maken. Maar vooruit... speciaal voor de lezer van
deze TEXEL NU lichten wij een tipje van de sluier op.
Recept van de GORTBUKER
De kruidensamenstelling is een
kruidenelixer van 43 kruiden die we
trekken op alcohol.
Het meer dan duizend jaar oude
recept stamt uit Mesopotamië en is
tweehonderd jaar geleden door een
Zweeds kruiden vrouwtje ontdekt.
Volgens de overlevering heeft het
voor vele wonderbaarlijke genezingen
gezorgd. We voegen deze zeer sterke
essence toe aan een basis van
getrokken bittersinaasappel- en
manderij nenschillen. Het resultaat is
een echte geneeskrachtige kruidenbitter
die werkt als remedie tegen:
tondpien, blaren, keelpien, buukpien,
ferstoppingen stuuptrekke, het
onspore van de trek, bloedorremoed en
sleep biester. Ook wanneer er ientje
"m staan heewe" dan wordt hee in iene
weer nuchter.
Kortom iedereen die matig maar regelmatig
een glaasje "Gortbuker" drinkt
heeft geen andere medicijnen nodig,
het lichaam blijft sterk en het
gezicht jeugdig en mooi.
Alfons en Krista zijn mensen met een grote wijn-
en drankenkennis en veel liefde voor hun vak. De
zaak ziet er piekfijn uit. Aan alle details is gedacht.
Buiten de openingstijden draait het drankenlaboratorium
op volle toeren. Kruiden, vruchten en
zaden (natuurzuiver en zonder kleur-, geur- en
smaakstoffen) worden samengebracht tot een
perfecte smaak. De horecabedrijven op Texel die
hun gasten met de bijzondere drankjes willen
verwennen en er met net zoveel liefde over willen
vertellen, kunnen rekenen op de hulp en kennis
van het tweetal.
Bij binnenkomst in Likeurmakerij Wijnhuis
Oosterend voel je de rijke historie van het pand,
waar schippers en vissers hebben gewoond, maar
ook koperslagers, handelslieden en een oliehandelaar.
De zorgvuldige restauratie onder toezicht
van monumentenzorg heeft de ziel in het gebouw
gelaten. Je stapt jaren terug in de tijd, laat de
haastige 21ste eeuw helemaal buiten en voel je
gewoon welkom. De kelder, alles bij elkaar maar
liefst 120 vierkante meter groot, is een lust voor
het oog.
Als je de kelder bezoekt kom je ogen te kort. Het
lijkt een beetje op een museum met alle uitgestalde
antiek, curiosa, oude wijnmakersbenodigdheden,
houten fusten, een wijn- en een heel
bijzondere likeurtapperij. Vergeet je fotocamera
niet, want wat je hier ziet is thuis moeilijk uit te
leggen.
Wilt u kennis maken met deze Texelse verrassing,
de zelfgemaakte unieke natuurzuivere likeuren, de
kruidenbitters en andere drankjes ? Breng dan een
bezoek aan Likeurmakerij Wijnhuis Oosterend.
Alfons en Krista heten u van harte welkom!
Likeurmakerij Wijnhuis Oosterend ­ Alfons en Krista Hurkmans ­ Kerkstraat 11 ­ 1794 AM Oosterend ­ telefoon (0222) 318 341 ­ WWW.WIJNHUISOOSTEREND.NL
Geopend woensdag t/m vrijdag van 9.00­12.30 en 13.30 tot 18.00 uur en op zaterdag van 9.00 tot 17.00 uur
Wintersluiting van maandag 07­01­2013 t/m dinsdag 12­02­2012
‘In de zeventiende en achttiende eeuw werden in
katholieke kringen jongens met mooie stemmen
gecastreerd zodat zij die prachtige hoge stem zouden
behouden. Dat vond ik een mooi uitgangspunt voor
een boek. Mijn uitgever is er helemaal weg van. Vrijdag
voor Pinksteren heb ik het ingeleverd bij Lemniscaat.
De maandag erop had ik al een heel lovende reactie.
Dat voelt goed. Lemniscaat maakt er een aparte brochure
over. Het is zelfs zo dat het boek bij de boekenbeurs
Vers van de Pers, in januari, centraal wordt
gesteld. Daar ben ik hartstikke trots op.’
Zo anders zag haar leven eruit toen ze vanwege het
werk van haar toenmalige man naar Texel moest verhuizen.
‘Hij werkte op een afdeling van de TU Delft, een
onderzoeksgroep, die in zijn geheel werd overgenomen
door het NIOZ op Texel. Ik had me voorgenomen na
mijn studie het bedrijfsleven in te gaan. Maar hier op
het eiland waren er geen mogelijkheden voor mij. We
hadden twee heel kleine kinderen, van vier en twee
jaar, dus ik vermaakte me
wel en besloot te bezien wat
ik daarnaast zou kunnen
doen. Die eerste maanden
ben ik lekker gaan lezen.
Vooral Thea Beckman. Daar
was ik als kind al gek op.
Geschiedenis boeide me en
dat was vooral het onderwerp waar Thea Beckman
over schreef. Ik had op de lagere school een leraar die
zo prachtig beeldend kon vertellen over historie. Daar
is mijn liefde voor dat onderwerp geboren. Op een dag
begon ik met schrijven. Zomaar, vanuit het niets. Ik heb
nooit eerder geschreven. Wel was het zo dat klasgenoten
altijd graag wilden dat ik hun opstellen schreef.
Maar verder kom ik niet uit een creatieve familie. Alle
vrouwen gingen in het onderwijs of de verpleging.
Dit was volkomen nieuw. Na een jaar schrijven lag er
een manuscript. Ik heb het opgestuurd naar Lemniscaat,
de uitgever van Thea Beckman. Die wees het af.
Vervolgens zond ik het naar een andere uitgever. Die
meldde: ‘Je hebt talent’. Dat verbaasde me enigszins,
maar ik vond het wel geweldig. Hij raadde me aan een
schrijfopleiding te doen. Na een proefexamen werd ik
aangenomen en heb ik vier jaar lang een opleiding in
Amsterdam gedaan. In de begintijd ging ik er elke twee
weken heen, daarna om de maand.’
In het vierde jaar werd een manuscript afgerond. Pool
zond het wederom naar Beckmans uitgever Lemniscaat.
‘Kom maar’, berichtten ze. Ik dacht: yes, ik ben binnen!’
En dat bleef ze. Met als bekroning de nominatie
voor de Thea Beckmanprijs, afgelopen zomer. ‘Ik kreeg
een mailtje van de uitgeverij met het bericht dat ik op
de longlist voor de prijs stond, samen met circa tachtig
andere historische jeugdboeken voor kinderen tot en
met twaalf jaar die waren verschenen tussen september
2009 en juli 2012. Ik vond het een eer. Daarna
kwam ik met vier anderen op de shortlist, dat vond
ik al de ultieme prijs. Het leuke is dat drie kandidaten
voor de prijs allemaal uit de schrijversclub Schrijvers
van de ronde tafel komen, waarbij ik ben aangesloten.
Thea Beckman was onze beschermvrouwe. Ik ben blij
dat een van ons de prijs heeft gewonnen. Ik heb Thea
Beckman diverse keren ontmoet. Vroeger waren de
feestjes van de uitgeverij groots van opzet en kwamen
alle schrijvers bij elkaar. Thea Beckman werd vanwege
haar leeftijd, begin tachtig toen ik haar leerde kennen,
Texelse schrijfster Joyce Pool genomineerd
voor prijs vernoemd naar grote voorbeeld
The Beckman
Thea Beckman, pseudoniem van Thea Beckmann-
Petie (Rotterdam, 23 juli 1923 – Bunnik, 5 mei
2004) was een Nederlandse schrijfster van kinder-
en jeugdboeken. Ze gebruikte de schrijversnaam
Thea Beckman (met 1 n) op verzoek van haar
uitgever, die de naam Beckmann te Duits vond
overkomen. Veel van de boeken van Thea Beckman
hebben een historische achtergrond. Haar
bekendste boek is Kruistocht in spijkerbroek uit
1973 waarvoor zij in 1974 de Gouden Griffel kreeg
en een Europese prijs voor het beste historische
jeugdboek. Dit boek gaat over de kinderkruistocht
van 1212. In 2005/2006 is het verfilmd door Ben
Sombogaart onder de titel Crusade in Jeans. De
verfilming begon juist één jaar nadat ze was
overleden. Na haar overlijden hernoemde het
Historisch Nieuwsblad de in 2003 ingestelde
Bontekoeprijs (voor beste historische jeugdboek)
in Thea Beckmanprijs.
altijd opgehaald. In 2002 vielen we bij dezelfde gelegenheid
in de prijzen en zaten naast elkaar te signeren.
Ik vond het geweldig haar in levende lijve te zien. Ik
had haar op zo’n hoog plan staan. De communicatie
was nogal eens lastig, want ze was hardhorend.’
‘Tegenwoordig sta ik drie dagen per week voor de klas.
Woensdag en vrijdag zijn mijn schrijfdagen of ben ik
met zaken bezig die zijn gelieerd aan het schrijven,
zoals lezingen op scholen. In het weekend komt er
niet veel van schrijven. Dan komt mijn zoon thuis en
hebben we vaak andere dingen te doen. Schrijven en
lesgeven zijn best goed te combineren. Als ik echt goed
in een verhaal zit, kan ik er soms moeilijk van loskomen,
maar aan de andere kant bieden de leerlingen
ook veel inspiratie. Dat zeg ik ze ook: ‘Je hebt best kans
dat je terugkomt in een boek’. Ik zou me niet alleen
willen beperken tot schrijven. Als je wilt schrijven
wat je leuk vindt en niet wat de doelgroep wil, dan
heb ik niet voldoende inkomen om te leven naar mijn
maatstaven. Nu kan ik me
beperken tot onderwerpen
die mij aan het hart gaan.
Alle boeken die ik heb
geschreven zijn daardoor
echt mijn kinderen. Vooral
mijn tweede boek, Sisa,
uit 2002, staat dicht bij
me. Het gaat over de tijd van de slavernij in Suriname.
Mijn moeder is Creools en afstammeling van de slaven.
Ik ben helemaal wit, maar het grootste deel van mijn
familie is niet blank. Daar ben ik trots op en mee bezig.
De slavernij is ook mijn geschiedenis. Wat er is gebeurd
in Suriname wil ik uitdragen. Ik heb ook eens een educatief
boekje gemaakt over een slaaf die vrijheidsstrijder
is geworden. Ik wilde een boekje maken waaruit
blijkt dat Suriname trots is op zijn geschiedenis. Dat
is Baron geworden. Hij heeft echt bestaan. In mijn
boeken besteed ik graag aandacht aan maatschappelijke
zaken. Zoals Marokkaanse jongeren die worden
neergezet als potentiële terrorist en wat dat met ze
doet. Dat heeft waarschijnlijk met mijn achtergrond te
maken. Het gekke is, ik ben de tweede van vijf kinderen
en de enige van het gezin dat zich met zijn Surinaamse
achtergrond bezighoudt. Dat heeft er in elk geval voor
gezorgd dat ik de boeken schrijf die ik schrijf.’
26 27