Nye ungdomsbøker fra Ungdomsbokgildet 2008

Darlah- 172 timer
på månen
Av Johan Harstad
Cappelen Damm forlag
Presentert av Stig Elvis Furset
Den dagen Antoine, frå Paris, meldte seg på det store lotteriet, var den same dagen
som han vart råka av stor kjærleikssorg. Ei slik kjærleikssorg som han aldri før hadde
kjent i sitt 16-årige liv. Forholdet til Simone, som han var blitt saman med fem månader
tidlegare, gjekk ut på dato. Det vil seie: Det gjekk ut på dato for henne. I april. Fanst det
noko verre enn kjærleikssorg, i april, i Paris?
Nei, ikkje for Antoine. Då han var på veg
heim denne dagen, ønska han henne
alt vondt. Han ønska at ho var død. Ikkje
berre det, han ønska at ho kom til å døy
på mest muleg bestialsk og blodig vis.
Den dagen Antoine meldte
seg på det store lotteriet, ønska han seg
lengst muleg vekk. Han ønska at han
kunne gå under jorda. Gløyme alt og
vakne opp igjen femti år seinare, like ung,
og ikkje hugse nokon ting om Simone.
Eller denne Nöel som ho no var blitt
saman med…
Han var nett komen ned i
Metroen, då ein fyr kom bort til han, og
sa ”Ikkje gløym fristen”, og han peikte på
reklameplakaten for det store lotteriet.
”Vil du reise til månen?” stod det. Alt du
hadde å gjere, var å sende inn navnet ditt
til NASA, så var du med i trekningen. ”Det
finst ikkje kjærleiksorg på månen”, tenkte
han.
Og utrulig nok, Antoine vinner.
Saman med Midori frå Japan og Mia frå
Norge. Og månen, eller i alle fall reisa dit,
hjelper på kjærleiksorgen. For det skjer
ting mellom han og Mia der…”Fly me
to the moon, and make me wish upon a
star”…
Finst det noko betre enn å vere
forelska? Finst det nokon betre plass å
19
vere forelska på enn månen? Nei, det er
både Antoine og Mia enig i. Månebasen
Darlah er ein bra plass å vere forelske på.
Ei stund. Ei veldig kort stund.
For ting begynner å skje.
Merkelege ting. Uforklarlege ting.
Uhyggelege ting. Og det blir meir og meir
tydeleg at det er ein grunn til at ikkje
noko menneske har sett sin fot på månen
sidan 1972. For…det er noko der. Der
oppe. Og dei får erfare at i verdsrommet
kan ingen høyre deg skrike…
Darlah - 172 timer på månen
av Johan Harstad er rett og slett ei
dritgod bok. Eg gjekk til den utan store
forventningar. Eg er ikkje like interessert
i månen og måne-ferder som Johan
Harstad. Eg er ikkje noko særleg på
science fiction. Eg er kun sånn måteleg
interessert i verdsrommet. Eg har meir
enn nok med livet her nede, for å seie det
slik. Og så…begynte eg å lese, og boka
var det mest spennande eg har lese på…
ja, eg veit ikkje kor lenge.
Det mest fascinerande
med denne boka er truverdigheten.
Eg begynte virkelig å lure på dette
med…dette som skjer…grunnen til at
måneferdene tok ein slik brå slutt midt på
70-talet. Faen, tenk om han pokker meg
Fortsettelse på neste side