Unidade didáctica

More documents

Recommendations

Info

É. O VERBO Unidade didáctica 26 Confronta estes Morfemas cos Morfemas subliñados en vermello na Actividade anterior, apartado C. Son iguais ou diferentes? O Pretérito do Indicativo é o único tempo con Morfemas de Número-Persoa exclusivos co cal van sevir tamén para identificar esas persoas como propias dese tempo e non de outro. Os Morfemas de Número-Persoa son tamén Morfemas de Modo-Tempo. II) ando 4. Aquí temos a 1.ª persoa do singular do Presente do Indicativo. • Subliña en azul o lexema —como vimos non ten vogal temática—. • Subliña en vermello o elemento restante: Este elemento serve para distinguir tanto o Número-Persoa como o Modo-Tempo igual que ocorría no Pretérito: ese o final indícanos que forzosamente é a 1.ª persoa do Singular do Presente do Indicativo non podendo ser ningunha outra persoa de ningún outro tempo. “ Habería un malvís unha mesa de pedra para escribir na tarde TEMPO: ± 40 minutos TÉCNICA: Individual Luz Pozo Garza, Vida secreta de Rosalía “ Asi comezan algúns dos textos da narrativa galega: Agora vexo ben o azul de alá endiante, onde o río dá a volta darredor do penedo. Vexo como se espalla ese rachón de ceo, esa guichola cinguida polas nubes viaxeiras. Tantos anos aquí, nesta aldea mortiza, dando por ollado e sabido cánto hai, hastra que caio na conta de que nada conozo. Todo é vello e novo ó mesmo tempo. Todo está e non está. E eu ando a beliscarme pra saber de min, pra ter a seguranza de que son e de que estou. “ “Figura que tódolos pazos distas terras foron trazados á mesma idea; todos eles miran prá posta do sol”, dixo o monxe póndose de peitos no grande balcón de ferros traballados. — Considere vosa Paternidade que os maorazgos non temos gran cousa que facer e Voltar ““ Actividades Xosé Neira Vilas, Querido Tomás
“ É. O VERBO Unidade didáctica 27 eiquí na aldea precisamos de boas vistas para esparexer o ánimo e de camiño vixilar as idas e voltas dos paisanos —respondéulle don Caetano de Doncos ó tempo de ofrecer ó eclesiástico unha toma de rapé. O serán unha miguiña outonizo do setembre dourado espallábase docemente polos descobertos circos do horizonte. Solemnidade. Gosto da propia beleza. Medo da noite crecedeira. As bocarribeiras alongábanse en herdades, soutos e nabeiras, esmaltadas eiquí e acolá polos treitos de colmo dos lugares. “ “ O ENCANTO DA FALADORA Dos encantos non me fales que había un na serra da Faladora que, mira: tiña unha tenda posta e alí non faltaban as sábanas de Holanda nin faltaban as mellores prendas de seda con cenefas azules e encarnadas, e todo había alí. E un día de San Juan pola mañá íbamos á feira das Pontes e salía o encanto. E iba tamén un veciño meu de alí do fondal da Feira, que o pobriño non tiña un pelo de gado, que lle morría todo, e xa n´había un home nas Grañas que lle puñese o gado. E veu aquilo e dixo: — Mira canta riqueza aquí hai. — Hai, hai, ho. Non cha teño eu, que aínda non sei si atoparei na feira quen me poña o gado. E dixo: — Ai, home. ¿E logo non che poñen o gado? ¿E por que? — Porque me morre todo, e entonces, pa non perde-los cartos, naide me quer deixar máis. E mórreme todo. “ “ A eso das duas da tarde de un bretemoso dia de Decembre do ano 1543, baixaba pol-o Picho da Cerca, en Santiago, unha vella como de unhos 60 anos, ben limpa e arrombadiña para artesana, según paricia pol-o seu porte. O seu andar era pausado ainda mais do que pedian os anos, e revelaba unha persoa fraca e achacosa. E ainda non era esto soilo para a pobre vella, sinon que parecia que iba moy moito preocupada por algunha triste ideya. ““ Ramón Otero Pedrayo, Os camiños da vida Domingo Blanco, Escolma de literatura popular galega “ Antonio López Ferreiro, A tecedeira de Bonaval Actividades O CABALO DE ALBERTE MERLO Unha tardiña de verán, Alberte Merlo deulle ao seu cabalo unha merenda de herba fresca, e despóis sentouse no cepo de partir a leña a lér o xornal. O cabalo merendou, e pasou a sua cabeza por derriba do ombreiro dereito do amo, e con voz humana preguntoulle: — ¿Cómo vai o mundo? Este foi o comezo das longas conversas que durante varios meses mantiveron Alberte e o seu cabalo. Falaban, según Alberte, de política, das contribucións, de cómo foran os precios na derradeira feira de Noia, e de bodas e de difuntos. Voltar Álvaro Cunqueiro, Os outros feirantes
Page 1 and 2: APROXIMACIÓN Á NARRACIÓN Unidade
Page 3 and 4: 3. ¡Canto pular, puxar, buscar a a
Page 5 and 6: É. O VERBO Unidade didáctica 5 As
Page 7 and 8: É. O VERBO Unidade didáctica 7 w
Page 11 and 12: É. O VERBO Unidade didáctica 11
Page 13 and 14: É. O VERBO Unidade didáctica 13 A
Page 15 and 16: É. O VERBO Unidade didáctica 15 C
Page 17 and 18: É. O VERBO Unidade didáctica 17 f
Page 19 and 20: É. O VERBO Actividades Unidade did
Page 23 and 24: É. O VERBO Unidade didáctica 23 E
Page 25: É. O VERBO Unidade didáctica 25
Page 29 and 30: É. O VERBO Unidade didáctica 29 E
Page 31 and 32: 7. É. O VERBO Unidade didáctica 3
Page 35 and 36: É. O VERBO Unidade didáctica 35 I
Page 39 and 40: É. O VERBO Unidade didáctica 39 G
Page 41 and 42: É. O VERBO Unidade didáctica 41 2
Page 45 and 46: É. O VERBO Unidade didáctica 45 m
Page 47 and 48: É. O VERBO Unidade didáctica 47 O
Page 49 and 50: É. O VERBO Unidade didáctica 49 P
Page 55 and 56: É. O VERBO Apéndice Unidade didá
Page 57 and 58: andar andares andar andarmos andard
Page 59 and 60: subir subires subir subirmos subird
Page 61 and 62: ir rires rir rirmos rirdes riren ri
Page 63 and 64: É. O VERBO Unidade didáctica 63 A
Page 65 and 66: querer quereres querer querermos qu
Page 67: ver veres ver vermos verdes veren v

Unidade didáctica

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?