Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
INMA LÓPEZ SILVA<br />
Non quero ser<br />
Doris Day<br />
<strong>Biblos</strong> Cartonado<br />
16,5 x 22 cm 112 páxinas<br />
ISBN: 84-935062-3-0<br />
12 €<br />
De balde para os socios ao facer<br />
o pedido<br />
Un París cheo de<br />
sorpresas acolle<br />
a nova novela de<br />
Inma López Silva<br />
Outra voz feminina<br />
e nova, pero neste<br />
caso xa recoñecida<br />
por premios e<br />
crítica, súmase á<br />
colección Mandaio<br />
cunha obra marcada<br />
pola intensidade<br />
do sentimento e o<br />
humor: Inma López<br />
Silva (Santiago, 1978)<br />
e a súa novela Non<br />
quero ser Doris Day.<br />
«Non quero ser Doris<br />
Day» é a un tempo<br />
comedia e berro<br />
desesperado da escritora<br />
que a protagoniza<br />
Inma gañou premios como<br />
o Manuel Lueiro Rei,<br />
o Modesto R. Figueiredo,<br />
o Rúa Nova 1996 con Neve<br />
en abril e o Xerais 2002 con<br />
Concubinas. Autora tamén<br />
do libro de relatos Rosas,<br />
corvos e cancións, foi finalista<br />
da última edición do premio<br />
de Novela por Entregas<br />
de La Voz de Galicia cunha<br />
versión agora revisada de<br />
Non quero ser Doris Day. E<br />
esta unha comedia. Pero tamén<br />
o berro case desesperado<br />
da súa protagonista, a<br />
escritora Greta López, que<br />
despois dunha ruptura sentimental<br />
un tanto accidentada<br />
decide reinventar soa<br />
a súa vida e marcha a París<br />
para escribir a gran novela<br />
galega. Malia esas intencións<br />
case redentoras para<br />
a literatura, Greta sofre<br />
cun baleiro de inspiración<br />
tremendo, sen atopar outro<br />
xeito de encher os seus días<br />
que ir e vir nun París accidentado<br />
cheo de personaxes<br />
delirantes nos que dá<br />
cunha nova maneira de vivir.<br />
De por medio, o enredo,<br />
o misterio e, sobre todo,<br />
o gozo absoluto da vida en<br />
soidade e da liberdade total.<br />
En Non quero ser Doris<br />
Day, esa escritora que<br />
queda ágrafa para as novelas,<br />
ao final, pasa todo o<br />
tempo escribindo. Coma se<br />
fose unha especialista, e de<br />
paso que lles vai contando<br />
a súa andaina, Greta dedícase<br />
a aleccionar por correo<br />
sobre a vida e sobre o amor<br />
ás amigas que deixou, deseñando<br />
unha sorte de psicoterapia<br />
aloucada na que a<br />
risa e a casualidade converten<br />
a vida, seguramente, na<br />
mellor aventura posíble.<br />
fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
fragmento fragmento fragmento<br />
15 de xuño de 2006<br />
Queridas,<br />
París recibiume cunha calor tórrida que<br />
me converteu nunha muller pegada día<br />
e noite a unha garrafa de auga. Aquí hai<br />
turistas por todas partes e, aínda que os<br />
franceses seguen a crer que eu tamén son<br />
unha guiri máis entre os paseantes da<br />
cidade, eu sei que xa non é así. Houbo un<br />
tempo no que fun de aquí, e veño disposta<br />
a reconciliarme con esta cidade na que,<br />
ben mirado, creo que fun feliz. Quizais o<br />
único que teño que facer é rebuscar entre<br />
os xeados da Îlle de Saint Louis, os paseos<br />
por Montmartre ou os poucos libreiros da<br />
beira do Sena cos que cheguei a levarme<br />
ben; a ver se así descubro ónde me<br />
quedaron os días felices de París e cómo<br />
se obvia o lado terríbel desta cidade que,<br />
como ben sabedes, aborrezo coa alma.<br />
O hotel ao que vin dar está a carón da<br />
Gare du Nord. Recomendábano nun<br />
congreso ao que non cheguei a vir,<br />
ocupada como estaba nos meus labores<br />
fogareños. Ás veces penso que todo sucede<br />
por algo: por que gardei daquela todos<br />
os trípticos de algo ao que non podería<br />
ir? Por que pasei varias veces por ese<br />
caixón das cousas inservíbeis e non tirei<br />
coas follas de inscrición? Velaquí por qué,<br />
aínda que os acontecementos, ao final,<br />
sempre se afastan das historias de cine que<br />
quereríamos vivir.<br />
Cheguei de madrugada, máis morta<br />
ca viva, despois de que me perderan a<br />
maleta e de tratar de entenderme cunha<br />
empregada haitiana de acento imposíbel<br />
no aeroporto de Orly. Se a maleta chegase,<br />
iso sería porque a miña elocuencia e a<br />
miña mímica non son tan malas. Pero xa<br />
se encarga de lembrarme o recepcionista<br />
con cara de autosuficiencia francoriental<br />
que son pésimas cada vez que lle pregunto<br />
pola maleta perdida e polas chamadas<br />
desde Air France. Rien, di sen mirarme,<br />
pero eu sei que quere dicir «Amólate,<br />
estúpida», e quedo con cara de parva,<br />
comendo a ira, sen ocorrérseme nada<br />
verdadeiramente ofensivo para dicirlle en<br />
francés.<br />
Farta de esperar a que respondesen os<br />
da compañía aérea, volvín a Orly a ver<br />
se recuperaba a equipaxe. Alí, entre<br />
tanto avión, invadíronme unhas ganas<br />
tremendas de volver, pasar da maleta e<br />
seguir coa miña vida de antes. Pero, oh, xa<br />
non teño a vida de antes, pensei, e, enriba,<br />
a parte da miña vida que non teño no<br />
portátil, está dentro desa maldita maleta<br />
perdida. Non sei cómo cheguei a un<br />
hangar no que atopei un home disfrazado<br />
de experto nuclear que me falou desde<br />
detrás da máscara antigás: Qu’est-ce que<br />
vous faissez ici, mademoiselle?, e sacoume<br />
de alí nun abrir e pechar de ollos, mentres<br />
eu lle insistía, con medo a respirar algo<br />
tóxico: «Só busco unha maleta, monsieur, a<br />
miña vida vai dentro! Tiven a peor semana<br />
do mundo». Malia todo, só conseguín<br />
que, no medio do aeroporto, me dixese Au<br />
revoir! e me puxese nas mans un papel co<br />
seu teléfono que, por certo, por máis que<br />
busco e rebusco, non atopo por ningún<br />
lado. Da maleta, nin rastro, e, sen ninguén<br />
que me consolase, empecei a desesperarme<br />
a berros contra a cidade, que ninguén<br />
puido oír, por desgraza, porque aterraba<br />
un avión de Iberia, entre aplausos, cinco<br />
horas tarde.<br />
O Clube
Change language