Untitled - Coordinadora Galega de ENDL

Xuño 2009 IES de Melide
28
28
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
Que cousas nos quedan fixadas na memoria cando recordamos a nosa infancia?
A esta pregunta contesta o alumnado de 1º de Bac.
Lembro o primeiro día de
escola da miña vida. Ese día
sería inesquecible.
Fun cunha prima e coa
miña nai. Eu sabía que ía ao
colexio e, ao principio, a idea
gustábame, pero despois, ao
saber que ía quedar soa cos
meus compañeiros, non quería.
Cando me levaron á miña
clase, todos os rapaces ou a
maioría estaban chorando, e
eu, ao velos, tamén. Eu
dicíalle a miña nai que non
me deixara con eles, e ela
contestábame que xa volvería,
pero que agora tiña que
quedar alí.
Ese día foi desastroso,
xa que, aínda que a profesora
trataba de calmarnos, o
único que se oían eran berros.
Cando era a hora de saír
ao patio, todos os rapaces e
rapazas poñiámonos a xogar
coa terra e coas árbores.
Había unha que tiña forma de
coche, moto ou o que fose,
e alí xogabamos a que conducía
un ou outro.
Tamén recordo que
algunha nena traía a corda,
e xogabamos todos os rapaces
e rapazas. Un poñíase
nun lado e outro no outro, e
saltabamos, aínda que ás veces
as rapazas decidían quen
podía xogar e quen non.
O meu primeiro recordo
é cando empecei o colexio,
pois eu tiña moita gana de ir.
Acórdome que o primeiro día
veu miña nai comigo e eu
dicíalle que marchara, pois
quería ir soa para a miña aula
coñecer os meus
compañeiros.
Tamén me lembro que un
rapaz da miña clase non quería
vir ao colexio, e todas as
mañás choraba por súa nai.
Un día a nosa profesora tivo
que pechar a porta con pecho
porque el quería abrila e
marchar.
Para min a miña aula era
moi bonita, porque estaba
adornada con debuxos polas
paredes, aínda que o que máis
me gustaba dela era que había
un instrumento de música
chamado carillón, ademais
as súas placas eran de colores,
e case todos os días ía
tocalo, á miña maneira, claro.
Recordo tamén cando
era a hora da comida, iamos
comer ao comedor, facíame
moita ilusión, pois sempre
había moitos rapaces e rapazas.
Máis tarde saiamos ao
recreo e xogaba un montón
coas rapazas da miña clase.
Cando chegaba á casa,
recordo que lle contaba a
miña nai todo o que fixera ese
día.
Creación
Recordo que miña prima
e eu sempre fomos as máis
pequenas dos primos. Como
mínimo levámonos sete anos
co resto. Cando elas xa empezaron
a ser mozas e
deixaron de ser nenas, xa tiñan
os seus secretos, as súas
noites de festa, os seus
móbiles, as súas cartas de
amor... Nunca nos contaban
nada porque nós eramos «demasiado
pequenas» para saber
o que facían. Recordo
que sempre mirabamos os
móbiles, as carteiras,
asexabámolos detrás das portas
e sabiamos todo. Despois
contabámoslles todo do que
nos enteraramos e non sabían
como era posible que
souberamos tantas cousas.
Do que máis me acordo é de
cando nos berraban se nos
vían mirando nas súas
cousas. Daquela si que non
nos riamos.
Tamén me lembro moito
dos momentos nos que o meu
veciño e eu esperabamos polo
autobús do colexio xogando
ao tres en raia. Sempre
chegabamos un cuarto de
hora antes á parada para poder
xogar antes de ter que
marchar.
Hai moitos máis momentos,
pero estes dous son os
meus primeiros recordos que,
claro está, nunca esquecerei.