Untitled - Coordinadora Galega de ENDL

EQUIPO EQUIPO EQUIPO DE
DE
REDACCIÓN
REDACCIÓN
EQUIPO EQUIPO DE
DE
REDACCIÓN
REDACCIÓN
Ánxela García Mato
Lucía Mato
Uxía Parrado
Zeltia Labraña
Lucía Villamor
Paco Veiga
Carme Viveiro
Estrella Blanco
Xan García
Gloria R. Íñiguez
Susana Losada
... e alguén que nos esqueceu
CUBERT CUBERTA CUBERT
Xan García Carballo
Ilustramos este Intres con
pinturas de Urbano Lugrís.
Os debuxos manga son obra
de Uxía Parrado.
O EQUIPO DE REDACCIÓN
Actualidade
Mollándonos polo idioma
Entrega do premio á defensa
do idioma
Dereitos Humanos
O plan Bolonia
Entrevista a un representante
da Fronte Polisaria
Charla sobre o VIH
Divulgación
Na procura do concepto de
cultura
Políticos e política
As rebaixas
A felicidade é a túa liña de
horizonte.
Pintadas
O fenómeno dos blogs,
fotolog, chats...
Temos moitos blogs!
Lectura
Entrevista a Jaureguízar
Morning Star, de Xosé Miranda
Creación
Primeiras lembranzas
A miña lingua é...
Poemas
O meu soño
Quero voar
Relatos de medo
A vinganza nonten límites
Os xemelgos
Magosto en Ribadulla
Os/as amigos/as
COLABORADORES/AS
COLABORADORES/AS
COLABORADORES/AS
COLABORADORES/AS
SUMARIO
SUMARIO
O libro de Maruxa
A flor rosa
Heleico
Unha vida nova
A felicidade
Herdanza
Proverbios e refráns
Lendas
Algúns ditos con moito miolo
Banda deseñada
As series de anime
A pantasma
Peter Pan
As exploradoras
Amor xuvenil
O ladrón e Gasman
Un medo raro
Carapuchina Vermella
Cine
A miña película favorita
Música
Orquestra Olympus
Entrevista a Maruxa Fociños
Viaxe a Roma
Exposición de instrumentos
Instituto
Viaxe a Grecia
Dous cambios
Experimenta
Corremelide
Manifesto da lingua galega
Noel Alba Salgado, Alumnado de 1º de BAC, Alumnado de 1º de ESO, Miguel Ángel Álvarez
Varela, Lorena Ambrosio García, Amparo (grupo O Castelo), Tania Arias Carballal, Manuel
Casal Costoya, Carlota Casal Vázquez, Miriam Cea Otero, Cristina Conde Carrera, Raquel
Conde Santos, Marta Cordido Raposo, Gloria Corral Cea, Alba Fernández Buján, Xisela
Fuciños Vázquez, Paula Gallego Peña, Sergio García Mato, Álvaro Garea Mellid, Alba
Jubón Gómez, Xácome Laya Sánchez, Ánxeles López Mouriño, Alejandro López Penin,
Laura López Roca, Marga López Sande, María (S1C), José Ángel Mella Amil, David Méndez
Martínez, Nerea Pampín Vizcaíno, Uxía Parrado López, Rocío Prieto Vázquez, Judith Ramos
Castro, Laura Río Carreira, Carla Río (S3B), Patricia Roca Fernández, Noelia Rodríguez
López, Mª Carmen Sánchez Sánchez, Laura Segade Casal Noelia Somoza Rouco, Iván
Somoza, Silvia Suárez Soutiño, Noelia Varela Puga, Yolanda Varela Puga, María Vázquez
Gómez, Patricia Vázquez Loureiro, Raquel Vázquez Regueiro, Andrea Vázquez Rodríguez,
Silvia Vázquez Sufuentes, Andrea Vázquez Varela, ... e alguén que nos esqueceu.

Actualidade
O día 17 de maio, e a
pesar da choiva que caía a
caldeiros, miles de persoas
mobilizámonos en defensa da
nosa lingua. Foi unha mostra
inequívoca, serena e contundente
do sentir do conxunto
da sociedade galega que dá
así resposta tanto a grupúsculos
minoritarios que día tras
día difunden datos falseados
sobre a situación do idioma,
como ao goberno autónomo,
que reiteradamente se ten
manifestado predisposto a
agarrarse a tales difamacións
para poñer en marcha medidas
que fagan dar pasos
atrás no proceso de normalización
da nosa lingua, como
a de deixar sen validez o
Decreto que establece un
mínimo do 50% do horario
lectivo en lingua galega.
Pero, é consciente o
conxunto da sociedade
galega do momento tan delicado
que está a vivir o idioma
galego, quizais o máis
transcendente desde a propia
aprobación da Lei de Normalización
Lingüística no ano
1983?
A sociedade e os seus
órganos e entidades representativas
só lle poden dar
solución axeitada a un problema
cando realmente son
conscientes da súa dimensión.
E o da normalización da lingua
galega é na actualidade un
problema de dimensións considerables
como evidencian os
datos recentemente
coñecidos do Mapa
Sociolingüístico de Galicia e
outros moitos estudos anteriores.
Os últimos datos do
Mapa Sociolingüístico de
Galicia editado recentemente
MOLLÁNDONOS MOLLÁNDONOS POLA POLA LINGU LINGUA LINGU
demostran que a situación do
idioma galego é,
sinxelamente, crítica, pois
apenas o 38% da
poboación –a terceira parte,
como quen di- declara
usalo dun xeito habitual. Isto
quere dicir, na práctica e sobre
todo en ambientes urbanos,
que hoxe por hoxe é posible
vivir en Galicia sen ter
contacto ningún co galego na
vida ordinaria. Quere dicir
tamén que as persoas que
desenvolven as súas actividades
nesta situación corren
grave risco de non chegar a
acadar o limiar mínimo no dominio
do idioma galego ou,
doutra maneira, de non
chegar a ser bilingües. Non
ocorre o mesmo, pola contra,
coas persoas galegofalantes
pois, segundo
demostran os mesmos datos,
é imposible vivir en Galicia e
non ter contacto co castelán.
Non pode ser certa, á
vista da situación actual, a
afirmación de que o castelán
corre perigo en Galicia.
Tampouco pode selo que o
español estea sendo deste-
rrado das aulas galegas. Antes
ao contrario, só o 17%
das clases de Primaria e o
30% das de Secundaria
son dispensadas
«practicamente en galego»
ou «máis en galego» segundo
o Mapa. Pero non só iso,
senón que máis do 80% dos
galegos e galegas declaramos
que usamos preferentemente
o castelán na escrita,
porcentaxe que se eleva ata
o 85% se nos referimos á
lectura. Á vista destes datos,
obtidos obviamente co
debido rigor científico, semella
evidente que o único idioma
que corre perigo en Galicia –
e nas súas aulas- é o galego,
O certo é que esta situación
vén demostrar, unha
vez máis, que a política lingüística
–ou a súa ausencialevada
a cabo polo goberno
da Xunta durante
practicamente tres décadas,
non só non obtivo resultados
positivos no camiño da normalización,
senón que
acelerou o proceso de substitución.
Cómpre tamén
lembrar que a propia Lei de
IES de Melide Xuño 2009
3

Xuño 2009 IES de Melide
4
MOLLÁNDONOS MOLLÁNDONOS POLA POLA LINGU LINGUA
LINGU
Normalización Lingüística e os
decretos que a desenvolveron
nas diferentes etapas, non
acadaron un mínimo de
cumprimento, fundamentalmente
por mor da absoluta
despreocupación real da administración
nese senso.
Dende a publicación e
posta en vigor do Decreto
124/2007 inserido no
desenvolvemento do Plan
Xeral de Normalización Lingüística,
puidemos asistir a
dúas actitudes pintureiras: a
ausencia total de medidas
para a súa aplicación por parte
da Consellería de Educación
e a aparición pública dun
sector antinormalizador argumentando
imposición e
necesidade de protección do
castelán, con razoamentos
falsos e tendenciosos que
nunca foron respondidos
contundentemente polas
forzas do goberno ou da oposición,
unanimemente
coautoras da Lei de Normalización
Lingüística e do Plan
Xeral de Normalización Lingüística.
Son actualmente os organismos
supranacionais os
que, unha vez e outra, veñen
recoñecer a situación actual
tanto do galego como
doutras linguas minoradas da
Unión Europea. É o caso do
Consello de Europa e do propio
Parlamento Europeo, que
recomendan que se poñan os
medios para que tales linguas
se poidan desenvolver plenamente
e para que os individuos
non se vexan privados
do seu uso como ferramenta
de comunicación.
Pois ben, cando se pode
apreciar en todo o mundo
unha nova sensibilidade cara
ás linguas, anúnciasenos aquí
un novo proceso de
minorización e substitución do
maior símbolo de identidade
do noso pobo. Entendemos
que o feito de que o novo
goberno adopte decisións
dese calibre, escoitando só
as voces de quen pretende a
desaparición da nosa lingua
e –non o esquezamos- da
nosa identidade, só pode deberse
ou a unha
Actualidade
intencionalidade perversa ou
á ignorancia sobre a evolución
e desaparición das
linguas que, como o galego,
están en situación moi desfavorable
a respecto doutras.
Ou a ambas as cousas
xuntas.
Débese lembrar a
unanimidade política que se
levaba producindo dende a
aprobación da Lei de Normalización
Lingüística (1983) ata
tempos recentes, incluída a
aprobación tamén unánime do
Plan Xeral de Normalización
Lingüística (2004), por parte
de todas as forzas políticas
do Parlamento de Galicia.
Desde a óptica
estritamente educativa
cómpre reiterar tamén, para
non perder a perspectiva do
obxectivo último do sistema
educativo no que fai referencia
ao dominio das dúas
linguas presentes en Galicia,
que, coñecidos os últimos
datos sobre a saúde do
galego, son as persoas
galego-falantes as únicas que
teñen auténticas opcións de
chegar a ser bilingües. Isto
non ocorre coas persoas
castelán-falantes, pois poden
vivir perfectamente, máis alá
do ámbito escolar, sen usar o
galego nunca.
Non é certo que sexa o
alumnado castelán-falante o
que está vendo coutados os
seus dereitos na actualidade.
Pola contra e como queda
dito, si está coutado o
dereito deste alumnado a
unha formación que lle
garanta precisamente o dominio
real dos dous idiomas
presentes en Galicia. E, pola
contra tamén, é o alumnado

Actualidade
galego-falante o que,
independentemente da necesaria
formación lingüística,
non ten garantido que a súa
vida poida desenvolverse en
galego.
Destas constatacións,
por desgraza absolutamente
realistas, só pode concluírse
que é preciso acrecentar o
emprego do galego como
lingua vehicular no ensino, e
non á inversa, se se pretende
lograr precisamente o dominio
efectivo dos dous idiomas
empregados en Galicia
por parte do alumnado.
Por todas estas razóns,
facemos un chamamento en
defensa da normalización do
galego a todos e todas os/as
ensinantes, ás comunidades
educativas dos centros de
ensino e á sociedade en xeral,
co fin de impedirmos calquera
medida regresiva a respecto
da lingua, ao tempo que declaramos
a nosa decisión inquebrantable
de continuar
pulando pola normalización
lingüística e cultural, así como
por unha aplicación de criterios
avanzados na planificación
lingüística no ensino,
inserida nun modelo de ensino
público e democrático.
E queremos que saiban
o presidente da Xunta, Galicia
bilingüe etc que, de aplicarse
todas estas medidas que
están previstas en relación
coa nosa lingua, a sociedade
galega non permanecerá calada
e seguirá MOLLÁNDOSE
POLO GALEGO.
ENDL
MOLLÁNDONOS MOLLÁNDONOS POLA POLA LINGU LINGUA
LINGU
IES de Melide Xuño 2009
5

Xuño 2009 IES de Melide
6
ENTREGA ENTREGA DO DO PREMIO PREMIO Á Á DEFENSA
DEFENSA
DO DO IDIOMA
IDIOMA
O venres, día 29 de
maio, o Servizo de Normalización
Lingüística Terra de
Melide fixo entrega do
primeiro «Premio Terra de
Melide á Defensa do Idioma»
que recaeu na Agrupación
Cultural e Musical O Castel.
Para agradecer o premio,
falou Amparo Buján como representante
da agrupación.
Este é o discurso de
agradecemento.
Boa tarde a todos.
En nome da Asociación
Cultural e Musical O Castelo
gustaríame agradecervos o
recoñecemento que esta tarde
nos ofrecedes.
Luís Seoane dixo: «un
poema é algo que se fai o
mesmo que un cadro, e a
poesía que conteña pode
xurdir das novas dos diarios.
Poesía atópase nun edificio,
na rúa, na historia, na
natureza, nun sentimento.»
E eu dígovos: a lingua é
algo que se fai o mesmo que
un cadro, e a poesía que
conteña pode xurdir das
novas dos diarios (se
escolledes ben). A lingua está
nos edificios, na rúa, na historia,
na natureza, nun
sentimento.
A lingua tamén está na
escola, aínda que a moitos
lles pese; a lingua está nos
hospitais, nos mercados, nos
xogos.
Porque a lingua somos
nós.
Hai lingua nos pais que
arrolan os nenos cun canto
de berce, hai lingua en dous
namorados que se mandan
mensaxes, hai lingua no opositor
que redacta exames ou
na muller que vai á peixería.
Hai lingua na Foliada,
claro.
A Foliada naceu coma
unha xuntanza de músicos e
amigos, aos que axiña se lles
uniron artesáns ou obradoiros
tradicionais e actividades
complementarias como a presentación
dalgún libro, charlas
ou un concurso de can-
tos de taberna.
Actualidade
Se, como dixemos, a
lingua está en todo (porque
a lingua somos nós), a Foliada
foi só outro motivo para
poñernos de manifesto.
Para tal expresión
valémonos dalgunha
estratexia:
·dende o principio foi
unha constante a exposición
organizada polo colectivo, que
amosou fotografías antigas de
Melide ou axudou a lembrar
mitos e lendas.
·outra das actividades
con máis sona foron os
obradoiros para a recuperación
dos oficios tradicionais.
Ten un significado especial o
da fía, coas tres mulleres que
nos axudaron: subiron ao escenario,
botaron a vista
atrás, e mentres contaban
aventuras «de cando eran
mozas», ían fiando, ripando,
xuntando en mazarocas. Que
gusto oílas falar da roca e o
fuso, a ripa e a espadela, e
decidir cal conseguía o fío
máis fino!
·tamén foron
chamativos os obradoiros da
malla, cando trouxemos a
máquina enorme de mallar ou
aquel ferreiro que traballou
para nós un anaco.
Aquilo era recordo para
moitos e ensinanza de novo
para outros, pero había lingua
por todas partes.
·ademais os artesáns da
pedra, da madeira, de instrumentos.
·o apartado dedicado
aos xogos tradicionais é o
mellor exemplo de idioma vivo,
e lúdico!

Actualidade
ENTREGA ENTREGA DO DO PREMIO PREMIO Á Á DEFENSA
DEFENSA
DO DO IDIOMA
IDIOMA
Pero o cerne da nosa
xuntanza é a música.
A música como
conservante da lingua: a que
adoza os momentos duros de
traballo, o altifalante das protestas,
o fío condutor de
moitos encontros, o berro
animoso. Na nosa cita a música
persóase nos grupos que
participan no serán, na marcha
gaiteira polas rúas, nos
bailadores ou nos cantadores
nas tabernas.
Nada disto se pode separar
da lingua.
A lingua está en todo.
A lingua somos nós, logo
os nenos son o futuro da
lingua. A continuación da palabra
está neles.
Tamén se fai lingua
cando imos aos colexios a
cantar os Reis. Fomos acompañados
dun reiseiro, que lles
explicou aos rapaces as horas
de diversión unidas a
xaneiro, os cantos de Nadal,
as panxoliñas, o aguinaldo e
a requenaviva.
Tamén se fai lingua
cando lles amosas un refaixo,
ou como colocar o dengue.
As partes da gaita ou o son
das ferreñas na pandeireta.
Na acta de constitución
da Asociación aparecen como
fins principias a investigación,
o estudo, a conservación e a
defensa da cultura. A promoción
e a difusión, e o labor
de concienciación. É a nosa
intención seguir traballando
para acadar eses obxectivos.
Porque a lingua é un
tesouro, do que hai que ser
merecente.
E eu non falo para os soberbios
non falo para os ruíns e poderosos,
non falo para os finchados,
non falo para os baleiros,
non falo para os estúpidos,
que falo para os que aguantan rexamente
mentiras e inxustizas de cotío;
para os que súan e choran
un pranto cotián de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Lingua proletaria do meu pobo,ç
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dáme a gana:
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura áceda que me abrangue
ao ver a tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor aos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Anímovos a seguir cultivando o idioma, e deséxovos
saúde, amor, lingua e Patria.
Moitas grazas.
IES de Melide Xuño 2009
7

Xuño 2009 IES de Melide
8
DEREIT DEREITOS DEREIT OS HUMANOS
HUMANOS
Un artigo aparecido en La Voz
de Galicia o sábado 8 de novembro,
conta como uns soldados israelís
humillan un palestino.
A pesar de que o palestino non
supoñía unha ameaza directa para
as tropas israelís, estas secuéstrano,
cóbrenlle a cara, póñeno de xeonllos
e átanlle as mans. O palestino vese
obrigado a repetir frases que lle
manda un soldado, son burlas e
humillacións que repite ante as risas
doutros soldados.
Tras darse a coñecer o vídeo onde
aparecen estes feitos, o Exército israelí
asegura condenar todo tipo de
humillación e non aproba o que
fixeron con este cidadán palestino,
pero eu pregúntome onde estaban
eles cando aconteceu isto.
Esta noticia demostra que, por
desgraza, aínda no século XXI hai
mostras de violencia, humillacións e
malos tratos.Creo que neste artigo
vese perfectamente que se burlan
dos dereitos humanos e que en
moitos países hoxe practicamente
nin existen.
Para rematar, gustaríame non ter
que ver máis estas noticias, e que
remataran para sempre.
Actualidade
FOLGA FOLGA EN EN CONTRA
CONTRA
DO DO PLAN PLAN BOL BOLONIA BOL ONIA
O día 22 de outubro de 2008
manifestámonos 3º e 4º de ESO e 1º e 2º de
bacharelato en contra do plan Bolonia.
Neste plan elimínanse as licenciaturas e
diplomaturas para dar paso aos grados e
postgrados. Tamén se quitarán as becas, que
serán substituídas por cartos que se terán
que devolver en cotas cando se empece a
traballar.
Como dicía, o día 22 de outubro
manifestámonos en contra desta lei.
Concentrámonos todos no instituto e saímos
del con rumbo ao concello. Alí estivemos coa
alcaldesa, que escoitou as nosas protestas.
Despois fomos cara o centro da vila, onde
estivemos protestando en contra desta lei.
Cando estabamos pasando por unha rúa,
unha señora, dende a ventá do seu piso,
berrounos: «Deixade de andar a berros e
estudade».
Penso que a xente non entende o que
pasa, e creo que algúns alumnos tampouco
lle dan moita importancia. Para algúns deles
ir á folga é sinónimo de pasalo ben, pero non
de intentar cambiar o futuro. A proba está
en que cando saímos do instituto eramos bastantes
máis dos que viñemos.
Considero que valeu a pena, xa que se
non fixeramos a folga todo o mundo pensaría
que estamos de acordo con esta lei, e desta
maneira deixamos ben clara cal é a nosa postura.
ALBA FERNÁNDEZ BUJÁN, B1B

Actualidade
NON NON A AAO
A O PLAN PLAN BOL BOLONIA BOL ONIA
O día 22 de
outubro os alumnos e
alumnas do instituto de
Melide fixemos unha
folga para protestar
contra o plan Bolonia.
Ao igual que en
moitos outros centros
próximos, o alumnado
do IES de Melide
manifestouse no instituto
e logo polos
arredores do centro.
Comezaron lendo
un manifesto que dicía
como é o plan Bolonia
e o que pretende facer
con todo o
estudantado. Logo
repartiron pancartas
entre o alumnado con
lendas escritas nelas que dicían: «Non á privatización», «Non ao plan Bolonia».
Ao remataren coa lectura, os alumnos/as de 2º ciclo e bacharelato dirixímonos á praza
do convento, e leron de novo o manifesto diante do concello. Alí estaba o alumnado de 2º
ciclo e bacharelato xunto coa alcaldesa e outras persoas. Logo foron polas rúas de Melide,
protestando e recollendo sinaturas entre os cidadáns que apoiaban a folga.
Para rematar, dirixíronse todos ao centro e seguiron recollendo sinaturas entre o profesorado
e o alumnado.
Este plan pretende:
- Retirar as bolsas universitarias, pasando estas a ser préstamos que haberá que
devolver ao rematar a carreira.
- Endurecer a selectividade, introducindo unha proba oral de idiomas, isto favorecerá
aos estudantes que poidan acceder a academias privadas.
- Obter unha nota superior ao igual a cinco.
- Endurecer o acceso ás carreiras máis solicitadas.
Este plan prexudicaríanos a todos nós, xa que non todos teñen a posibilidade de estudar.
Con este plan cada vez serán menos os estudantes que teñan o privilexio de acceder ás
carreiras. Por iso todos dicimos: «NON AO PLAN BOLONIA»
MARY CARMEN SÁNCHEZ SÁNCHEZ, B1A
A folga contra o plan Bolonia que numerosos alumnos e alumnas do centro de Melide
secundaron o ano pasado, xunto con moitos outros centros educativos de Galicia, mostrou,
polo menos dende a miña perspectiva e pola parte que me toca, unha gran unidade contra
as numerosas inxustizas que o actual goberno galego galego pretende facer cumprir, pese a
unha total disconformidade cidadá.
Eu só espero que o goberno reflexione sobre as medidas tomadas e refute o plan
Bolonia.
JUDITH RAMOS CASTRO, B1A
IES de Melide Xuño 2009
9

Xuño 2009 IES de Melide
10
10
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A AHMEDU AHMEDU MOJT MOJTAR MOJT AR
ABDELAHE
ABDELAHE
O día 29 de outubro viñeron
ao IES de Melide integrantes
da asociación Solidariedade
Galega co Pobo Saharauí e o
representante da Fronte
Polisaria para Galicia, Ahmedu
Mojtar Abdelahe, ao cal lle
fixemos unha entrevista para
coñecer máis do problema do
pobo saharauí.
- Ola, boas tardes, señor
Ahmedu.
- Boas tardes.
- Que relación o une con
Galicia?
- Vén dada polo feito de que
en todas as comunidades autónomas
do estado existe
unha representación permanente
da Fronte Polisaria.
Temos unha oficina aberta
dende principios dos 90 e
tamén o feito de que existe
o proxecto Vacacións en paz
polo que moitos nenos
saharauís pasaron as súas
vacacións aquí, en Galicia.
Isto, sumado á necesidade de
sensibilizar á opinión pública,
xustifica a existencia dunha
oficina permanente.
- En que situación se
atopan na actualidade os
campos de refuxiados?
-Atópanse nunha situación
que se podería cualificar como
de emerxencia permanente.
Emerxencia permanente porque
ao tratarse dunha
poboación refuxiada, precisa
a asistencia e axuda humanitaria
permanentemente. A
situación é delicada e difícil
ao mesmo tempo. Neses campamentos
hai arredor de
200.000 persoas que subsisten
da axuda humanitaria:
alimentación, medicinas, as
poucas infraestruturas que
agora mesmo hai nos campos…
Polo tanto, é unha si-
tuación deplorable pero os
habitantes dos campos anhelan
que se faga xustiza
para que poidan regresar á
súa terra.
- Ve próximo o plebiscito
de autodeterminación?
- Para nós o referendo de
autodeterminación é unha
das posibles vías para resolver
o conflito. Loxicamente,
este referendo estivo a punto
de organizarse dúas veces,
pero por incumprimento
por parte de Marrocos co trato
con Nacións Unidas non se
puido levar a cabo. Nós pensamos
que se a ONU e os
países occidentais interesados
na resolución deste problema
exercesen máis presión
sobre Marrocos, o referendo
poderíase levar a cabo porque
todos os mecanismos
necesarios para facer esa
consulta existen: a ONU ten
un corpo electoral definido e
sábese que saharauís teñen
o dereito de participar nesa
consulta. Polo tanto, é unha
cuestión de falta de vontade
por parte de Marrocos.
- Poderíanos explicar bre-
Actualidade
vemente que labores realiza
a Fronte Polisaria?
- A Fronte Polisaria é a organización
política que representa
ao pobo saharauí. Todo
o traballo deste movemento
político vai encamiñado a que
o pobo do Sáhara Occidental
teña a oportunidade, quizais
única na súa historia, de expresarse
con liberdade e decidir
libremente o seu futuro.
Mentres non se logre esa
meta, o seu traballo é amplo.
Vai dende a organización dos
campos de refuxiados ata a
sensibilización da opinión pública
internacional a través
de embaixadas repartidas por
todo o mundo. A República
Árabe Saharauí Democrática
(RASD) está recoñecida por
máis de oitenta países cos
cales mantemos relacións diplomáticas.
Hai que lembrar tamén os
centos de oficinas que temos
establecidas en Europa e Estados
Unidos, que teñen a
finalidade de informar ás
forzas políticas, a diversas
ONG e á opinión pública en
xeral a evolución do conflito.

Actualidade
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A AHMEDU AHMEDU MOJT MOJTAR MOJT AR
ABDELAHE
ABDELAHE
«OS SAHARAUÍS VIVEN NUN ESTADO DE EMERXENCIA PERMANEN-
TE», AHMEDU MOJTAR ABDELAHE, REPRESENTANTE DA FRONTE
POLISARIA EN GALICIA VISITOUNOS NO PASADO OUTONO.
Outra das funcións da Fronte
Polisaria é a de recabar toda
a axuda humanitaria tanto
para o mantemento da
poboación como para acadar
maior recoñecemento internacional.
En definitiva, difundir
a problemática saharauí
para lograr máis adhesións á
resolución do conflito.
- Que poderiamos facer os
galegos e galegas para
que o Estado Español tente
solucionar o problema
saharauí?
- Hai que recordar que o problema
dos saharauís foi causado
por unha decisión do
Estado Español no 1973. Esta
postura é a que xerou o actual
exilio saharauí e esta situación
de guerra permanente.
Unha situación na que
Marrocos vulnera os dereitos
humanos. Polo tanto, ao ser
un problema xerado polo Estado
Español, este ten unha
responsabilidade histórica e
moral co pobo saharauí. Os
cidadáns, como cidadáns dun
país democrático, poden
facer moitas cousas: actividades
dedicadas a recoller
axuda humanitaria para o
pobo saharauí e actividades
de denuncia da situación actual
e sensibilizar e informar
ao resto de poboación desta
problemática. Os cidadáns
poden reclamar e esixir coa
súa voz e o seu voto para
que se faga xustiza e, a través
dos medios internacionais
precisos, se lle dea liberdade
ao pobo saharauí para poder
expresarse como pobo.
- Cre que a manifestación
do 15 de
novembro pode
axudar en algo?
- Creo que calquera
acción hai que vela en
positivo e sumala a
moitas outras
accións. Esa manifestación
prevista para o
15 de novembro en
Madrid servirá para visualizar
a problemática saharauí, que
a opinión pública se dea
conta de que na problemática
saharauí ten
responsabilidade o estado.
Seguen mirando a outro lado
e a cidadanía ten que
ensinarlles que ese non é o
camiño a seguir. A cidadanía
debe tentar que o Estado
leve a cabo unha solución
pacífica que axude a solucionar
o problema dos saharauís
que leva durado moito mais
do que debería.
- Para finalizar: quere
contarlles algo aos nosos
compañeiros e
compañeiras?
- En primeiro lugar
agradecervos o esforzo investido
para realizar hoxe a charla
no voso instituto,
agradecervos o interese que
estades mostrando ante este
problema. Sinceramente é
motivo de satisfacción que
xente nova se interese por
estes problemas, porque lamentablemente
non é a dinámica
que actualmente
segue a xente nova, que actualmente
pasa destes temas
e tira máis polo ocio e a di-
versión, o cal é totalmente
normal pero todo se debe
facer na súa xusta medida.
Achegarse a estas problemáticas
e implicarse nelas,
ademais de contribuír para
que esas inxustizas se poidan
remediar, tamén permiten que
a xente nova constrúa un
mundo máis libre, democrático
e xusto, porque esas son
as solucións reais dos problemas
que hoxe en día afectan
ao mundo no que vivimos e,
no caso do pobo saharauí, é
un pobo que tedes cerca, que
podedes considerar un pobo
irmán e oxalá pronto os
saharauís accedan á súa
liberdade e poidades viaxar ao
Sáhara Occidental libre e
independente, e coñecer as
familias saharauís das cales
tivestes os seus fillos.
- Moitas grazas por concedernos
esta entrevista e
acercarnos tan ben aos
problemas polos que pasan
os nosos compañeiros
saharauís.
- Grazas a vós tamén por
darme a oportunidade.
XISELA FUCIÑOS VÁZQUEZ B1B,
DAVID MÉNDEZ MARTÍNEZ B1A
IES de Melide Xuño 2009
11 11
11

Xuño 2009 IES de Melide
12
12
CHARLA CHARLA SOBRE SOBRE O O VIH
VIH
Boas, compañeiros/as!!!
Como ben sabedes, no
mes de novembro tivemos no
noso IES unha charla sobre o
virus VIH, o virus que cando
está avanzado provoca a
enfermidade da SIDA.
Polo tanto, para
manternos sans, deberiamos
manter sexo seguro, que non
sei por que, pero ás veces
isto non ocorre. Non só podemos
quedar nós embarazadas,
senón que podemos
coller unha enfermidade de
transmisión sexual, que a eles
tamén lles afecta.
O que deberiamos facer
sería a proba, só para quedar
sen a dúbida, e, sempre
que manteñamos unha relación,
poñer condón. É o único
que te protexe das
enfermidades.
Como ben vistes, polo
IES hai carteis pegados polas
paredes alertándonos de que
non esquezamos os
condóns... e, a verdade, non
é gracioso, É NECESARIO. Así
que facede as cousas coa
cabeza.
Ata outra, e... non
esquezas os condóns.
Bicos.
EDURNE SUÁREZ PRADO, B1B
O día 26 de novembro
foi o Día Internacional contra
a SIDA, polo que tivemos
unha charla sobre esa
enfermidade. Foi amena e
aprendín cousas novas. En
gran parte foi polo modo en
que deron a charla, xa que,
sabendo que a mellor forma
de aprender e saber unha
cousa é véndoa, puxéronnos
unha película onde se observaban
as vías de transmisión
do VIH e como, en pouco
tempo, se pode transmitir entre
un grupo de compañeiros.
ESTEFANÍA
Nesta charla, entre
outras cousas, explicaron a
diferenza entre o VIH e a
SIDA, xa que hai moita xente
que non a ten clara.
Chámaselle VIH ao virus e
SIDA á enfermidade que produce
o virus.
Nunha primeira parte
puxeron a película «Kids»,
que conta a historia duns rapaces
neoiorquinos dos anos
80.
Despois explicáronnos
algunhas cousas sobre a
enfermidade, como por
exemplo: como se manifesta,
que problemas pode ocasionar...
Persoalmente gustoume
moito a conferencia, xa que
nos falaron dunha
enfermidade da que a maioría
da xente só sabe o nome e
non en que consiste, e
aclaráronnos as dúbidas
neste aspecto.
XISELA
Actualidade
O outro día estivemos
vendo unha película na que
aparecían uns rapaces que
non tiñan actuacións
razoables: bebían e fumaban
a todas horas e todos polas
mesmas botellas, mantiñan
relacións sexuais sen ningún
tipo de seguridade nin métodos
anticonceptivos.
Deste xeito podían ser
infectados polo VIH ou SIDA.
A maioría da xente que o ten
non o sabe, por iso estaría
ben realizar as probas para
comprobalo e poder tratalo.
Este virus non se transmite
só por relacións sexuais,
senón tamén polo sangue,
por compartir xiringas con
outras persoas ou por beber

Actualidade
un litro de cuspe de outra
persoa infectada.
Despois de ver esa película,
déronnos unha charla
para que intentaramos evitar
este tipo de condicións nas
que podes ser infectado/a, e
incluso repartíronnos tres
preservativos para cada
persoa, e ensináronnos a
poñelo, tanto o masculino
como o feminino, porque, mal
posto, pode levarnos a que
rompa, e polo tanto non
valería de nada.
Considero que esta
charla é moi importante e
válida, pero tamén lla deberían
de dar aos de terceiro e
cuarto de ESO, porque cada
vez máis relacións inseguras
ou sen métodos
anticonceptivos son mantidas
por persoas con trece e catorce
anos.
MANUEL
No principio da película
saía un grupo de rapazas
dando a opinión que tiñan
elas das relacións sexuais, e
por outro lado un grupo de
rapaces facendo o mesmo.
Eles opinaban todo o contrario
que elas.
Para min, estas charlas
é importante que se dean todos
os anos, porque aínda
que o saibamos, non podemos
estar o suficientemente
convencidos dos riscos aos
que estamos sometidos.
Tamén penso que a xente que
mantén relacións sexuais sen
usar protección non pensan
nada, que non teñen a cabeza
para pensar, porque non
custa case nada usar protección.
PATRICIA
CHARLA CHARLA SOBRE SOBRE O O VIH
VIH
A película trataba sobre
un rapaz que mantiña
relacións sexuais con rapazas
virxes sen preservativo,
xa que así pensaba que non
se contaxiaría. Unha rapaza
coa que estivera el fixo a proba
e descubriu que tiña o VIH
e, como só estivera con el, o
rapaz contaxiáraa. Mentres,
el intentaba deitarse con
outra rapaza e conseguiuno
nunha festa, mentres a
primeira buscábao para
avisalo. Pero chegou tarde e
drogada, polo que quedou
durmida, e o amigo do rapaz
deitouse con ela así e
contaxiouse. Polo tanto,
dunha persoa contaxiada,
nun curto período de tempo,
acabaron catro co VIH. De
onde lle viña o contaxio? Pois
pénsase que da nai do rapaz,
porque el só se deitaba
con virxes.
Hai uns anos o contaxio
por VIH era menor, pero
nestes últimos tempos subiu
dunha maneira abraiante. A
máxima alerta atopámola na
xuventude de entre 16 e 25
anos, e só polo simple feito
de poñer un preservativo, o
contaxio non se produciría.
NOELIA
A min a película
pareceume algo irreal. Os protagonistas
dábanse á mala
vida, xa que consumían drogas,
fumaban e bebían alcohol
con menos de dezaoito
anos. Tamén tiñan mala
hixiene por parte das nais
cando eran pequenos, e
mesmo eles non se duchaban
e cambiaban de roupa moi a
cotío.
DIEGO
IES de Melide Xuño 2009
13 13
13

Xuño 2009 IES de Melide
14
14
NA NA PROCURA PROCURA DO DO CONCEPT CONCEPTO
CONCEPT
DE DE CUL CULTURA CUL TURA
Que é cultura? Unha
cousa é segura: este é un
concepto que todo o mundo
cre coñecer e a todos nos
custa definir, quizais porque
a concepción da cultura varía
dunhas persoas a outras e
está moi ligada á visión que
posúe cada un e, desde o
punto de vista do uso da
lingua, unha persoa realmente
culta non é aquela que cre
coñecer a lingua, senón
aquela que domina todos os
rexistros dela e sabe usalos
segundo as circunstancias.
Mais si hai algo no que
todos coincidimos: a cultura
non é individual, senón un
mosaico de múltiples elementos
que están, ademais, relacionados
coa identidade.
Os alumnos de 1º de BAC
A queremos aportar as nosas
visións do que entendemos
por cultura.
Divulgación
É a interacción lingüística entre as persoas e tamén un modo de transmisión de
información (Mari Carme).
É o resultado da interacción lingüística (Judith).
O conxunto de coñecementos, modos de vida e costumes dun pobo e nunha época
(Patricia).
O conxunto de coñecementos, crenzas e costumes que caracterizan ás poboacións
(Ingri).
O conxunto de tradicións dun pobo (Tania).
O conxunto de costumes dos nosos ancestros que agora intentamos coñecer todos
(Silvia).
O conxunto de coñecementos (do que moitos carecen) que se van adquirindo ao
longo da vida e que se transmiten a través da linguaxe e dos sentimentos (Inés).
É o conxunto de costumes e emocións que teñen as persoas ou pobos (Fani).

Divulgación
É o conxunto de
tradicións, crenzas,
saberes... que nos dan
unha identidade como
pobo e como persoas
(Carlota).
O conxunto de costumes
e tradicións que coñece,
ou intenta coñecer, unha
persoa e que a fan integrarse
nun pobo ou
comunidade (Maikel).
É un conxunto de
costumes, tradicións…
dun pobo ou persoa
(Diego).
NA NA PROCURA PROCURA DO DO CONCEPT CONCEPTO
CONCEPT
DE DE CUL CULTURA CUL TURA
É o que nós creamos, dende o principio do mundo, cos nosos feitos, costumes…
(Martín).
Os distintos costumes, linguaxe, tradicións… que ten unha determinada sociedade
(Lidia).
Son a tradición, os costumes e moitas outras cousas que forman unha sociedade
(Andrea).
Tradicións, costumes, coñecementos… que crea unha sociedade e se transmiten
entre xeración e xeración a través da linguaxe (David).
O conxunto de tradicións e costumes que tiña antigamente un pobo e que se vai
transmitindo de xeración en xeración (Alberto).
O conxunto de experiencias, ideas e leccións que se adquiren ao longo da vida
(Álex).
Costumes, coñecementos, crenzas e todo o que só coñecen as persoas dun lugar
específico (Uxía).
Conxunto de tradicións que ten un pobo, sociedade… (Laura).
Conxunto de coñecementos, costumes… que unha persoa pode chegar a adquirir
(Mónica).
ALUMNADO DE 1º BAC A
IES de Melide Xuño 2009
15 15
15

Xuño 2009 IES de Melide
16
16
POLÍTICOS POLÍTICOS E
E
POLÍTICA
POLÍTICA
Vouvos dar a miña opinión
sobre os políticos e do
que falan.
Todos coñecedes a
Rajoy, Anxo Quintana,
Touriño, Zapatero, etc; pero,
por que só se fala deses se
eu o único que os vexo facer
é falar, falar, falar e falar. Por
que non se coñecen aqueles
que son os que en realidade
máis traballan?
Non se coñecen porque
nos medios de comunicación
non lles interesa que se vexa
a realidade, o único que
queren é que o deles sexa o
máis visto, aínda que non
sexa verdade, aínda que
conten todo o contrario, tanto
ten, porque ninguén lles di
nada, nin os intenta corrixir.
Pídovos que
reflexionedes sobre isto,
criticade e intentade corrixir
e criticar o que non vos
pareza xusto.
Anímovos a escribir a
INTRES para dar as vosas
opinións.
NOEL ALBA SALGADO, S3C
Todos os anos despois
das datas de Nadal e Reis
chegan as rebaixas a todo
Galicia. A maioría dos galegos
e das galegas cando imos de
compras nunca nos fixamos
un orzamento para gastar un
determinado diñeiro, senón
que tendemos a abusar das
tarxetas de crédito. Neste
caso eu creo que temos máis
tendencia as mulleres, xa que
facemos máis compras ao
longo do ano, e gastamos
máis. Pero ao contrario que
algúns homes, fixámonos
moito máis nas etiquetas,
prezo e talle, se o que mercamos
está ben rebaixado, se
se atopa en bo estado, se é
de boa calidade e, o máis importante
e principal, que sexa
actual, xa que moitas veces
as tendas sacan produtos,
roupa, aparellos... de anos
pasados gardados en stock,
os que non deron vendido e
inténtano ao estar
rebaixados. Cando saímos
mercar buscamos o «choio»
perfecto ou a «ganga» onde
Divulgación
AS AS REBAIXAS
REBAIXAS
pedimos nada máis e nada
menos que sexa barato,
tamén se utiliza o famoso dito
dos tres «b» de bo, bonito e
barato, que sería o máis efectivo,
aínda que moi difícil de
atopar... pero non imposible.
Segundo as enquisas,
este ano asistimos ás
rebaixas máis agresivas dos
últimos anos, así que deberemos
ter coidado á hora de
mercar e informarnos, preguntar
as dúbidas que teñamos,
xa sexa na publicidade ou nas
posibilidades de cambio. Xa
sabes que necesitamos
gardar o comprobante de
pago, as etiquetas e que nos
deben dar garantías para non
ter problema ao devolver a
prenda.
Se xa mercas por
internet ou estas
aprendendo, accede a
páxinas seguras para non ter
ningún problema.
TANIA ARIAS CARBALLAL, B1A

Divulgación
«Non esperes ser feliz. A felicidade é a túa liña de horizonte. Retirarase antes de que
poidas alcanzala»
William Nicholson, La sociedad de los otros
O ser humano é un animal
único. Dende que nacemos,
loitamos ata a nosa
morte buscando a felicidade
e o cumprimento dos nosos
soños, chegando a olvidar as
necesidades básicas que
temos como animais, pero
nunca o logramos.
Pode ser que, nun momento
dado, academos algo
que queriamos, pero en lugar
de ser felices buscamos unha
nova meta, e loitamos por ela
ata conseguilo, repetindo o
ciclo ata a nosa morte.
Non estou dicindo que
esta forma de vida sexa negativa,
xa que grazas a ela
se crearon marabillas
inimaxinábeis doutro xeito,
pero é certo que a causa de
elementos que corrompen a
nosa visión da felicidade,
téñense provocado desastres
tamén inimaxinábeis doutro
xeito.
As ansias de poder combinadas
con ideas extremistas
deron lugar a inxustas
ditaduras nas que se tenta
eliminar ideas a través de
mortes. O fanatismo patriótico
e relixioso provocou e
segue provocando millóns de
mortos en inxustas guerras e
a discriminación causa tamén
grandes perdas humanas.
De acordo. Moitos
destes problemas viron a súa
dimensión inmensamente reducida
nos últimos séculos,
pero existen e fan dano día a
día. Ademais, queda o elemento
principal da corrupción
da visión da felicidade. Falo,
obviamente, do diñeiro.
O diñeiro pode chegar a
espertar o peor que unha
persoa ten no seu interior, e
A A FELICID FELICIDADE FELICID ADE É
É
A A TÚA TÚA LIÑA LIÑA DE DE HORIZONTE
HORIZONTE
todo pola extrema dependencia
que temos deses
papeis de cores para sobrevivir
e poder perseguir a nosa
felicidade: precisamos deles
para cubrir as nosas necesidades
básicas e os luxos que
todos queremos. Ninguén escapa
ao sistema, e isto
lévanos a pensar nos que
mandan no diñeiro, as grandes
empresas.
As empresas son organismos
dirixidos por persoas
que buscan a felicidade como
todos os demais e, polo tanto,
o único que pretenden é
obter diñeiro sen importar os
medios que usen: a contaminación,
os materiais e
enerxías non renovábeis nin
reciclábeis e materias primas
reciclábeis, que levan ao
esgotamento destes, o cal
non sucedería se se utilizasen
fontes de enerxía
renovábeis e materiais
reciclábeis, pero ao usar
estes medios os beneficios
diminúen e, con eles, tamén
o fai a felicidade teórica.
Agora ben, non podemos culpar
aos directivos desas
grandes empresas por facer
o que fan, porque o ser humano,
ademais de buscar a
felicidade, tamén loita pola
comodidade, e utilizar os
métodos convencionais é
máis sinxelo, como tamén o
é para nós comprar produtos
máis contaminantes pero
menos caros, e non traballar
por reducir a contaminación
tamén o é. Non hai demasiadas
persoas que loiten e se
preocupen polo planeta e os
seres vivos que o habitan, e
por desgraza non son altos
cargos de ningunha empre-
sa, pero si cambian as
cousas. Vannos
concienciando pouco a pouco
levándonos a tentar manter
o planeta, e isto obriga a
algunhas empresas a utilizar
os novos métodos de
produción para mellorar a súa
popularidade e vendas, pero
isto non é suficiente.
A comodidade segue reinando
para os humanos, e
aínda que comecemos a cooperar,
rematamos por cansar.
Se queremos rematar
con esta situación, debemos
desafiar a nosa natureza
como seres humanos e olvidarnos
de loitar pola
felicidade. De todos os xeitos,
non lograremos ser felices.
Ademais, os luxos que estamos
acadando non nos servirán
de nada cando o ser
humano se atope de fronte
cunha situación coa que non
se poderá enfrontar: quedar
sen planeta. Onde imos utilizar
os luxos se nin sequera
temos onde existir?
Todos nós temos o poder
de evitalo. É o noso deber
usalo.
DAVID MÉNDEZ MARTÍNEZ, B1A
IES de Melide Xuño 2009
17 17
17

Xuño 2009 IES de Melide
18
18
PINT PINTAD PINT AD ADAS AD AS
Divulgación
Os graffitis ou pintadas son formas de inscrición ou pintura que podemos atopar
en propiedades públicas ou privadas (muros, automóbiles, mobiliario urbano, pistas
de skate), frecuentemente con contido político ou social. Pero tamén son graffitis as
inscricións que quedaron en paredes dende os tempos do Imperio Romano (consignas
políticas, insultos, declaracións de amor,…). Do mesmo xeito, os piratas e os mariñeiros
deixaban os seus pseudónimos e iniciais sobre pedras e rochas nas terras que pisaban.
Historia Historia do do graffiti graffiti contemporáneo
contemporáneo
Algúns Algúns graffitis graffitis famosos famosos ata ata os os anos anos 50.
50.
Durante a Segunda Guerra Mundial, cando as tropas
norteamericanas entraron en Túnez (primavera de 1943),
viron por primeira vez o graffiti: Kilroy was here
(«Kilroy estivo aquí»). Nos seus avances por Italia,
Francia e Alemaña, as tropas volveron atopar este graffiti,
pero nunca se soubo nada sobre o autor (crese que
pertencía a unha unidade de Ohio). O certo é que se fixo
famosa en todo o mundo.
Graffiti Graffiti moderno moderno (1960-1970).
(1960-1970).
Décadas máis tarde, por mor, das revoltas estudiantís
de Maio do 68 en París, moitos slogans popularizáronse.
Algún exemplos:
- L’ imagination au pouvoir («imaxinación ao poder»).
- Sous les pavés il y a la plage («debaixo do empedrado
está a praia»).
A expresión graffiti úsase tamén para referirse ao
movemento artístico do mesmo nome, diferenciado da
pintura ou como subcategoría da mesma, coa súa orixe no século XX. Foi un movemento
iniciado en Nova Iorque e Filadelfia (getting from the underground) nos anos 60.
Últimas Últimas Últimas décadas décadas do do graffiti
graffiti
O graffiti é un dos elementos básicos da cultura Hip
Hop, na que se chama «grafo» ou «graffiti» a un tipo
específico de pintada
Dentro dos graffitis, cobrou gran importancia o
«tagging», firma ou acrónimo dunha persoa ou dun grupo
de persoas, xeralmente crews (grupo que se dedica a
pintar de maneira conxunta). Para os tags co nome dos
crews, sóense utilizar abreviaturas ou siglas. Un tag é unha maneira de expresar un
propio estilo mediante un alcume ou un alias. O tagging comezou na década dos
setenta nos trens de metro de Nova Iorque.
Algúns graffiteiros combinaban maneiras de pintar e así apareceu o estilo «trow
up». Foi o seguinte paso na evolución do graffiti, é unha versión refinada da letra
pompa, e a súa popularidade xorde da súa facilidade para pintar.

Divulgación
O graffiti está considerado como unha
arte urbana, pero hai que saber ben en que
espazo se fai, xa que, por exemplo, por unha
pintada feita nun inmoble catalogado como
Patrimonio Histórico poden chegar a ter
multas de ata 30.000 euros. Non vale
calquera sitio!
Se queres máis información sobre o
tema das pintadas e os graffitis, aquí tes
algunhas direccións:
www.positivos.com
www.hiphopyaik.com
www.activohiphop.com
www.diosquetecrew.com
Pintadas Pintadas en en Melide
Melide
Iván: En Melide hai unha chea de pintadas por
moitas fachadas e muros. Son moi variadas: firmas
(taggings), lemas de carácter político, graffitis
(debuxos),…
Os seus autores son graffiteiros, que pintan sobre
todo de noite, nas fins de semana.
Unha pintada curiosa é un tagging que hai cerca
do insti, na porta dun garaxe .
Alberto: As pintadas están feitas por persoas que
intentan expresar os seus ideais ou simplemente chamar
a atención. Tamén son moi habituais en casas
deshabitadas, nos puntos de reunión da xente nova,
cabinas telefónicas, etc…
Un clásico no mundo das pintadas é: Se estás
lendo isto é porque non tes outra cousa mellor que
facer.
Lucas: Normalmente as pintadas están en exteriores,
pero tamén as atopamos nos baños, nos bancos
e mesas do instituto…
Chámame a atención unha pintada de Melide: é
a caricatura dun home fumando; está na Praza das
Coles.
PINT PINTAD PINT AD ADAS AD AS
IES de Melide Xuño 2009
19 19
19

Xuño 2009 IES de Melide
20
20
PINT PINTAD PINT AD ADAS AD AS
María: As pintadas soen ser breves e moi expresivas;
moitas veces son de carácter político, outras,
son debuxos (caricaturas, símbolos,…) e ás veces son
firmas de xente que deixa a súa pegada por onde pasa.
Unha das pintadas que recordo é unha que vin na porta
dun garaxe en Melide: era o debuxo dunha cara
con pinta de mala uva.
Jose: Os colectores de lixo, os vagóns de tren e
os coches de todo tipo tamén son lugares nos que te
podes atopar cun graffiti.
Recordo unha pintada dun nome nun coche. Era
morada e amarela, e ocupaba desde o maleteiro ata
o capó!
Miguel: A maioría das pintadas son feitas por bandas
de rapaces, algunhas escritas por xente que protesta
por algún motivo e quere conseguir algunha
cousa.
As máis chulas son as de firmas con algunha rima.
Jenni: Para facer unha pintada utilízanse normalmente
sprays de miles de cores, pinturas ou
rotuladores de trazo groso.
Recordo un grafiti nun portal de Madrid: era un
cabalo con ás, precioso. Pero as que todos vimos son
as que están na entrada dunha coñecida cafetería…
ALUMNADO DO PDC 4º ESO:JENNIFER MATO LÓPEZ, MARÍA VÁZQUEZ GÓMEZ,
LUCAS RAMOS BUJÁN, MIGUEL CASTRELO FERNÁNDEZ, ALBERTO SÁNCHEZ PANDELO,
JOSE ANTONIO FERNÁNDEZ PÉREZ, IVÁN VIDAL VARELA
Divulgación

Divulgación
Un elevado número de
persoas utilizamos estes
medios para coñecer xente
nova, sen nos dar conta de
que non todo ten porque
ser verdade, non sabemos
nin con quen estamos
falando, nin como a outra
persoa é realmente, porque
a dicir verdade, non é moi
complicado facerse todo un
galán polo outro lado da
pantalla dun simple e
sinxelo aparello electrónico.
Empezan a contarche
a súa suposta vida e sen
que ti te deas conta indagan
a túa propia e ti, inconscientemente,
vásllela
contando aos poucos.
Desta inconsciencia comeza
unha suposta amizade,
logo desta relación sae o
comentario «por que non
nos coñecemos?»e
loxicamente dás o seguinte
paso, quedar para verse
por primeira vez en persoa.
Non nos podemos fiar
do que algún ao outro lado
da rede nos diga porque
non o coñecemos de nada
e non sabemos que pode
chegar a facer. Pero tamén
ten o seu punto positivo,
porque tamén hai historias
nas que dúas persoas que
na rede se coñecen acaban
formando familia, pero a
pregunta segue estando
presente, que facemos
para saber de quen nos
temos que fiar?
O messenger tamén
pode ser unha ferramenta
moi útil, por exemplo, para
os estranxeiros, que usan
este medio para comunicarse
cos amigos que tiveron
que abandonar debido á
O O FENOMENO FENOMENO DOS DOS BL BLOGS BL OGS OGS, OGS
FO FOTOL FO OL OLOG OL OG OG, OG , CHA CHATS… CHA TS…
emigración, ou para manter
o contacto cos membros da
súa familia. En canto ao
mundo do fotolog,
metroflog, tuenti e calquera
blog deste tipo, tamén ten
características similares ás
do messenger debido a que
temos que ter especial
coidado á hora de ofrecer
información persoal, que
pode ser utilizada para
calquera cousa.
Os adolescentes, que
somos as que máis gozamos
deste servizo, utilizamos
este medio para expresar
os sentimentos que
temos en cada momento
da vida cotiá. O fotolog,
desde o meu punto de vista,
é un medio para darse a
coñecer ao mundo, para
que todos os adolescentes
do teu medio te coñezan…
O fotolog e mas o
tuenti son unha moda pois
ter moitas sinaturas nestes
blogs de xente que incluso
nin sequera coñeces, non é
sinónimo de popularidade.
As sinaturas que realmente
pagan a pena son as das
persoas que ti aprecias e
que, moitas veces
conciénciante de que tes
xente ao teu arredor que
te aprecia.
As sinaturas do fotolog
son como unha carta,
moitas veces úsanse para
expresar o que un sente e
non se atreve a dicirllo a esa
persoa á cara. Pero o feito
de ter sinaturas significa que
tes «amig@s», simplemente,
desde o punto de vista
da maioría dos membros
deste sector.
PATRICIA VÁZQUEZ LOUREIRO, B1A
IES de Melide Xuño 2009
21 21
21

Xuño 2009 IES de Melide
22
22
TEMOS TEMOS MOIT MOITOS MOIT OS BL BLOGS! BL OGS!
Ola a todos! Temos un blog!!! Nel escribimos as alumnas/os
de Cultura Clásica de 4º e 3º, pero tamén podedes
participar vós escribindo comentarios, e proñéndonos
traballos para que fagamos que estean relacionados coa
mitoloxía ou co mundo clásico.
A nós parécenos unha estupenda idea facer o blog,
xa que nel as clases son máis entretidas e aprendemos
moitas cousas novas.
Por suposto, contamos coa colaboración e axuda da
nosa profesora, Susana Losada, que foi quen tivo a idea de que fixésemos todo isto.
Por certo! nel podedes consultar tamén o voso horóscopo decatarvos dos moitos líos de
Zeus coas súas amantes, consultar dúbidas de mitoloxía, historia, arte, descargar material
de clase...
O enderezo é
www.aspasiamelide.blogspot.com
Esperamos que o visitedes e que comentedes o que vos apeteza. Grazas.
MARTA & LAURA, S4B
O IES de Melide é un claro exemplo do fenómeno dos blogs. Aproveitamos este espazo
para publicitar algunas das nosas bitácoras, animándovos a participar cos vosos comentarios
ou mesmo como autores/as.
BIBL BIBLOMELIDE
BIBL OMELIDE
http://www.biblomelide.blogspot.com/
É un espazo da Biblioteca do I.E.S. de Melide, que xurde
como lugar de comunicación en torno aos libros: lugar de
debate, relato de experiencias, intercambios, descuberta
doutros mundos... en fin, todo o que nos pode ofrecer o
marabilloso mundo da lectura que queremos compartir con
todos os que vós acheguedes a estas páxinas.
PAP AP APALIBROS
AP ALIBROS
http://papalibros.blogspot.com/
É un club de lectores, que non busca nada máis (e nada
menos) que ler por pracer, comparti o que se le e difundilo
para que outros o disfruten.
CINEMA CINEMA P PPARADISO
P ARADISO
http://www.biblomelidecine.blogspot.com/
Pasa, toma asento, a película vai dar comezo. Nunha biblioteca
o cine ten importancia, porque nel temos literatura,
poesía, música, interpretación, fotografía, sons, silencios,...
e porque, ante todo, nos fai soñar (que non é
pouco). Sede benvid@s
Divulgación

Divulgación
BOAS BOAS NOVAS
NOVAS
http://boasnovasmelide.blogspot.com/
É un espazo virtual da biblioteca do IES de Melide para
falar da cara amable das noticias de prensa, desas que
fan abrir o xornal todos os días cun sorriso na boca.
ARTEF ARTEFACT ARTEF CT CTO CT
http://artefactomelide.blogspot.com/
É un espazo do IES de Melide para a creación artística,
literaria e visual, onde ambas disciplinas dialogan, xogan e
se enriquecen mutuamente. Este é o lugar para que amoses
o que levas dentro.
CONT CONT CONTORNA
CONT ORNA
http://contorna.blogspot.com/
É un espazo pretende dar ideas para esas tardes de Sábado
e Domingo nas que non se nos ocorren moitas cousas
que facer. Xorde coa intención de coñecer por riba de
todo o patrimonio histórico e natural do noso arredor: Melide
e comarca, Galicia e o mundo. Non nos chega o espazo da
nosa casa para experimentar e estamos desexando aprender
cousas novas da nosa contorna.
ECLIPSE ECLIPSE MELIDE
MELIDE
http://eclipsemelide.blogspot.com/
Este blog esta creado por dúas alumnas, Yoli e Laura, do
IES de Melide, nel queremos dar a nosa opinión sobre a
contaminación e o cambio climático, ademais de animarvos
a que deixedes comentarios.
MELIDE MELIDE ECONOMÍA
ECONOMÍA
http://economiamelide.blogspot.com/
Blog de Economía 08/09 do IES de Melide sobre Economía,
Desenvolvemento Sostible e outros temas de actualidade
LUCES UCES UCES, UCES , CÁMARA CÁMARA CÁMARA... CÁMARA CÁMARA...
... A AACCIÓN!!
A ACCIÓN!!
CCIÓN!!
http://economiamelidecine.blogspot.com/
Blog sobre cine e economía do IES de Melide
O O BL BLOG BL OG DE DE DE 1º 1º DE DE ESO
ESO
http://iesmelide.blogspot.com/
CLIMÁNTICA CLIMÁNTICA CLIMÁNTICA IES IES IES DE DE DE MELIDE MELIDE
MELIDE
http://ies.melide.ccmc.climantica.org/
Blog sobre educación ambiental
E aínda temos moitos máis blogs, que podedes visitar na
web do instituto: http://centros.edu.xunta.es/iesdemelide/
TEMOS TEMOS MOIT MOITOS MOIT OS BL BLOGS! BL OGS!
IES de Melide Xuño 2009
23 23
23

Xuño 2009 IES de Melide
24
24
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A JA JAUREGUÍZAR
JA UREGUÍZAR
Esta entrevista foi realizada
por tres alumnas de 3º de
ESO a Jaureguízar cando veu
falar co alumnado do IES de
Melide sobre a súa obra Salitre
en novembro.
1.Cando comezaches a
sentir curiosidade pola lectura?
Pois durante moitos anos lía
libros que non me interesaban
moito, porque eu, cando
era neno, nos colexios e nos
institutos mandábannos ler libros
moi clásicos, moi serios,
de cousas que aconteceran
hai moitísimos anos, cunha
linguaxe antiga; a literatura
para rapaces aínda non entrara
nos institutos nin nos
colexios. Eu descubrín que os
libros eran unha cousa moi
divertida lendo libros de
Salgari e de Pío Baroja, un
libro que se chamaba
Zalacaín el aventurero, que
foi o primeiro, lino con 13 ou
14 anos.
2.Cal é o tipo de libros que
máis che gusta ler?
Son libros parecidos aos que
escribo eu, porque un sempre
acaba contando
historias que lle gustan a el,
e son libros con intriga, aventuras
con intriga, sempre que
acontezan nos tempos nos
que vivimos; a min gústame
a literatura que fala sobre o
tempo no que estamos, e non
a literatura histórica. E son
ese tipo de libros nos que
pasan cousas.
3. Como comezou o teu
afán por escribir?
Empezou hai uns 30 anos,
cando eu tiña 13, e daquela
estaba comezando un grupo
que se chamaba «Siniestro
Total», que todos coñecedes,
pero a min daquela era un
grupo que me fascinou moito
e me interesou moito o que
estaban a facer, unha cousa
moi divertida, moi fresca.
Empecei a facer letras para
formar un grupo, algo parecido
a iso; como son torpe
de orella non son capaz de
facer música, polo que
comecei con letras, e a partir
de aí empecei a facer
contos, e despois acabei
facendo as novelas que fago
agora.
4. Imaxinaches, cando
escribiches as primeiras
obras, que algunhas delas
ían ser publicadas?
Cando escribín as primeiras
non, porque era moi novo,
pero xa daquela empecei a
publicar historias nas revistas
do colexio; a primeira historia
que publiquei tería 10
anos e publiqueina na revista
do colexio, e a partir de aí
empecei a publicar en revistas
do instituto e despois da
universidade, en xornais
pequenos, e máis ou menos
Lectura
ía vendo que publicaban esas
cousas que facía. Logo
chegou un momento no que
conseguín publicar libros.
5. Como te sentiches ao
velos publicados?
Recordo a primeira vez que
publiquei un libro de contos,
pois recordo que estiven
dando saltos pola casa durante
un cuarto de hora
cando vin que era meu, que
estaba publicado o meu libro,
pois é unha emoción grande.
6. Traballas só como escritor
ou tes outra profesión?
Non, a miña profesión principal
é a de periodista. Eu son
un redactor de cultura no diario
O Progreso de Lugo, é ao
que me dedico fundamentalmente,
e a parte diso escribo
libros, pero o meu traballo
é o de periodista.
7. Gustaríache dedicarte
única e exclusivamente
aos libros?
Non sei se me gustaría dedicarme
única e exclusivamente
aos libros, pero de momento
como agora non pode ser, non
mo plantexo. Sobre todo porque
estou traballando nun sitio
que me permite estar en
contacto con moitas historias
que acontecen todos os
días. Isto deume moito material
para os libros, e non
creo que fose bo que deixase
de estar no xornal, por que
supoño que as miñas novelas
perderían moita vida.
8. Escribes para todos os
públicos ou só para a
xuventude?
Teño 17 libros publicados, e
a metade son para rapaces,

Lectura
e a outra metade para adultos,
máis ou menos, escribo
tanto para un público como
para outro. Vou combinando,
o normal é que faga unha historia
para rapaces e outra
para adultos ao mesmo tempo
porque me gusta combinar as
dúas cousas que son algo distintas;
nas de rapaces tento
que teñan máis vida, máis
acción, máis ritmo; e as de
adultos, que teñan máis de
análise ou de reflexión.
9. En que te inspiraches
para escribir Salitre?
Nace de que fun pasar un
verán nunha casa que estaba
sobre unha praia, e nun
extremo da praia había un
chiringuito dende o que se
vían rapaces facendo surf. Aí
foi cando comecei a pensar
nesa historia.
10 Adoitas deixar o final
destas historias indeciso
como en Salitre?
A historia de Salitre ten un
final que non se pecha, que
non se conta o que
aconteceu, que non se sabe
que foi da nai. Este final estaba
pensado para que os
lectores participasen nel, que
pensasen en como podía ser
o final. Quería que os lectores
participasen dalgún xeito
neste libro, pero hai moita
xente que me pide unha segunda
parte, e xa estou vendo
que non sentou ben que
deixase este final sen resolver.
11. Por que trataches os
temas das drogas, alcohol
e sexualidade?
As drogas, o alcohol e a
sexualidade son tres temas
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A JA JAUREGUÍZAR
JA UREGUÍZAR
que aparecen moi pouco no
libro, pero son os que máis
chaman. Tratei os temas porque
son os que a min me preocupaban
moito cando tiña
14 anos, cando nos contan
que todo isto non se pode
tocar, e logo vaste dando
conta dos perigos que teñen
cada un deles e das partes
boas que teñen. Son temas
de sempre, non os inventamos
nós; xa en tempos de
Grecia e Roma acontecían
estas cousas. Son temas que
me atraían nesa idade, como
supoño que agora vos atraerán
a vós, pero a verdade é
que os trato moi pouco no
libro.
12. Que queres ensinar
con este libro?
Cando escribo libros non pretendo
ensinar nada, porque
non dou clases, non son profesor,
son periodista. Simplemente
conto historias, tanto
no periódico coma nos libros.
Este libro fala sobre a importancia
dos afectos sobre
todo. Hai un rapaz que ten
unha visión un pouco negativa
de seu pai porque é ríxido
con el e fai que sexa moi dis-
ciplinado, sen embargo o pai
é o que coida del e lle soluciona
a vida, e el, a pesar
diso, ten mitificada a súa nai,
que foi unha muller que o
abandonou con seis anos; e
falo un pouco diso, de que
moitas veces queremos a
quen non o merece e miramos
mal a quen merece que
o queiramos.
13. Esta obra trata dunha
problemática actual. Todos
os teus libros tratan
deste tipo de temas?
Os meus libros son sempre
actuais; eu non fago novela
histórica porque parece que
non ten moito sentido se estás
vivindo nunha época que
non fales sobre a túa época,
das cousas que pasan na túa
época, das cousas que lle
preocupan á xente da túa
época.
14. Estás escribindo
algunha historia?
Eu sempre escribo dous libros
a un tempo. Estou escribindo
unha historia para rapaces e
outra para adultos, e acabo
de entregar dúas novelas que
conto que sairán en marzo,
que tratan sobre un reporteiro
IES de Melide Xuño 2009
25 25
25

Xuño 2009 IES de Melide
26
26
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A JA JAUREGUÍZAR
JA UREGUÍZAR
que investiga misterios polas
cidades galegas, e vai para
rapaces. Espero que vos guste
se tedes oportunidade e
interese de lelo.
15. Canto tempo lle dedicas
á creación literaria?
Érgome todas as mañás ás
seis, e o normal é que escriba
ata as oito, máis ou menos.
Eu teño dous nenos, e
depende do que durman eles,
do que me deixen traballar
eles, pero o normal é entre
unha hora e media e dúas
horas.
16. En que te inspiras
cando creas as historias.
Véñenche simplemente as
ideas á cabeza nun momento?
Non, as ideas non veñen á
cabeza, o normal é que un
vaia todo o día lendo prensa,
eu estou traballando un
xornal, co cal todos os días
estou en contacto con
moitas historias que me interesan
que van creando un
pouso e ao final hai unha
chispa que prende e sae a
historia de aí, pero estou
sempre lendo historias, mirando
historias en internet e iso
crea ao final os libros.
17. Cal dirías que é a túa
obra preferida?
É complicado dicir isto, porque
non é moi xusto o éxito
dos libros, a vida dos libros.
Hai libros que custou moito
facelos e que logo non interesaron
a ninguén; outros
que escribín rápido e foron un
éxito. Un dos que me gusta
máis é Salitre, é o que se leu
aquí no instituto de Melide, e
se me gusta é porque primeiro
contei unha historia que me
apetecía contar, de intriga,
unha historia moi sinxela e
que foi moi ben recibida polo
público, e iso sempre se agradece
moito.
18. Acábanos de chegar a
noticia de que fuches o
gañador do premio Terra
de Melide coa túa obra O
Globo de Shakespeare.
Como te sentes con este
premio, un máis dos
moitos que estás
acadando?
Este é un premio moi importante.
Paréceme importante
que un concello coma este
faga unha aposta por manter
un premio como o de Terra
de Melide. Eu presenteime a
el porque considero que é un
dos premios importantes que
hai nestes momentos no país.
E foi cunha novela que se
chama O Globo de
Shakespeare, que está
chegando nestes momentos
ás librarías, e sempre cando
un saca un libro ten un certo
medo, porque un non sabe
como vai reaccionar o público.
Se houbese unha fórmula,
todos nos dedicariamos a
ela, e este libro en concreto,
como vai respaldado por un
premio, sempre hai un dobre
medo porque a xente sempre
o vai ler pensando que ese
libro levou un premio e que
sempre ten que ser un bo libro.
Non sei se é un bo libro
ou un mal libro, iso téñeno
que decidir os lectores, pero
sempre hai esa cousa.
19. Poderíasnos falar un
pouco da túa obra O Globo
de Shakespeare?
É unha historia que aconte-
Lectura
ce en Ribadeo, nunha vila da
costa de Lugo na que eu
pasei a miña infancia toda, e
o que pasa é que hai un pazo
no que aparece unha obra
inédita de Shakespeare;
entón é un pouco contar esa
historia. Hai unha intriga e
unha serie de personaxes que
viven os seus amores e desamores
a raíz de que atopan
ese suposto manuscrito de
Shakespeare.
20. Gustaríache dicir algo
para os nosos lectores?
Si, gustaríame contarvos o
que estiven comentando hoxe
nas clases aos rapaces que
estabades. Que as historias
non están unicamente nos libros,
que están tamén nas
mensaxes de SMS que vos
enviades e nas historias que
vos contades de cando vos
pasa algo con un rapaz, ou
con un profesor.
ANDREA VÁZQUEZ RODRÍGUEZ, SILVIA
VÁZQUEZ SUFUENTES, PATRICIA ROCA
FERNÁNDEZ, S3A

Lectura
MORNING MORNING MORNING MORNING MORNING ST ST STAR ST STAR,
AR AR AR , DE DE XOSÉ XOSÉ MIRAND MIRANDA MIRAND
Atopámonos no século
XIX. Un grande número de
bandoleiros esténdese por
Galiza formando gavelas.
Nisto se basea a novela
Morning Star de Xosé Miranda.
Este libro conta a historia
de Lourenzo Tasende, que
é un rapaz duns catorce anos
que vive cos seus pais na
taberna da Disputa, cerca de
Pontevedra. Un día chega á
súa casa para quedar, Lázaro
Rivadulla, antigo amigo de seu
pai, e dende entón a súa vida
cambia. A nai morre e tras
isto o pai volve a formar parte
dunha gavela na que participara
sendo novo.
Pouco a pouco Lourenzo
vaise involucrando neste grupo
e vai descubrindo que o
obxectivo principal da gavela
é un tesouro pirata que o
enfronta á gavela de Tomás
das Congostras. Nun asalto,
enfróntase aos seus
compañeiros para salvar unha
rapaza, Helena Rouco, da que
se namora. Con ela foxe e,
mentres o fan, teñen que
enfrontarse a numerosos ataques
da gavela de Rivadulla
que incluso mata o pai de
Lourenzo cando os encobre.
O rapaz consegue chegar a
Lugo e deixar a Helena a salvo
cuns parentes.
Despois disto Lourenzo
achégase a Pontevedra, onde
se atopa con Tomás das
Congostras e alíase con el
para buscar o tesouro escondido.
Para iso contan
cos bandoleiros da súa gavela
e cunhas cartas de Lázaro,
das que se apropiara, e que
os conducen ata o agocho
do tesouro.
Lourenzo pasa unha
tempada no cárcere do que
logra escapar grazas a
Helena, que mentres tanto
estivo buscando a seus avós.
Ao final Lourenzo vive
felizmente coa rapaza en
Morning Star, novo nome que
lle dan á Disputa.
Esta novela está escrita
en primeira persoa, posto
que é o protagonista o que
conta a historia cando xa é
adulto. Nela mestúranse
personaxes ficticios e outros
reais, dos cales algúns foron
sacados do cantar de
cego »A vida e morte
afrontosa de Tasende». Os
personaxes principais desta
novela son:
Lourenzo Tasende fillo (protagonista
da narración, e un
rapaz valente e boa persoa),
Lourenzo Tasende pai (provoca
a situación determinante
para que o seu fillo viva
esta historia a causa do seu
pasado), Helena Rouco (rapaza
bondadosa que lle axuda
a Lourenzo en todo e incluso
lle ensina a ler), Lázaro
Rivadulla (é ruín, cobizoso e
egoísta), Tomás das
Congostras (é bo home e parece
que se encariña co
protagonista) e
Campanachoca (é o que lle
conta a Lourenzo o pasado
de seu pai).
A historia desenvólvese
na zona de Pontevedra principalmente,
pero tamén en
zonas de Compostela, Lugo
e Ourense. Máis
concretamente, ocorre entre
a Disputa e a casa
de Gatomorto, onde se atopa
o tesouro.
O tempo da historia
aproxímase aos dous anos e
segue unha orde cronolóxica,
pero é contada como unha
acción do pasado, o que queda
claro ao final da novela
no que se nos conta a situación
actual dos personaxes.
O título desta novela é
o nome do barco de Benito
Soto (último pirata de occidente)
que abordou o
«Morning Star» no que levaba
o tesouro polo que Lázaro
e Tomás se enfrontan na novela.
A súa tradución ao
galego é «luceiro da
alba»,que será a unión entre
Lourenzo e Helena, pois cada
vez que o miraban
recordábanse un ao outro
cando tiñan que separarse.
Esta novela é entretida
e emocionante, pois mantén
a intriga en varias ocasións
ao longo do libro. Ademais,
creo que é bastante fácil de
ler, posto que non ten un vocabulario
moi complicado.
Quizais o que menos me
gustou fose o principio, cando
conta como vivía antes da
chegada de Lázaro no
primeiro capítulo.
En resumo, creo que é
unha boa obra que recomendaría
para ler a todos aqueles
aos que lles gusten as novelas
de aventuras.
ANDREA VÁZQUEZ VARELA, B1A
IES de Melide Xuño 2009
27 27
27

Xuño 2009 IES de Melide
28
28
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
Que cousas nos quedan fixadas na memoria cando recordamos a nosa infancia?
A esta pregunta contesta o alumnado de 1º de Bac.
Lembro o primeiro día de
escola da miña vida. Ese día
sería inesquecible.
Fun cunha prima e coa
miña nai. Eu sabía que ía ao
colexio e, ao principio, a idea
gustábame, pero despois, ao
saber que ía quedar soa cos
meus compañeiros, non quería.
Cando me levaron á miña
clase, todos os rapaces ou a
maioría estaban chorando, e
eu, ao velos, tamén. Eu
dicíalle a miña nai que non
me deixara con eles, e ela
contestábame que xa volvería,
pero que agora tiña que
quedar alí.
Ese día foi desastroso,
xa que, aínda que a profesora
trataba de calmarnos, o
único que se oían eran berros.
Cando era a hora de saír
ao patio, todos os rapaces e
rapazas poñiámonos a xogar
coa terra e coas árbores.
Había unha que tiña forma de
coche, moto ou o que fose,
e alí xogabamos a que conducía
un ou outro.
Tamén recordo que
algunha nena traía a corda,
e xogabamos todos os rapaces
e rapazas. Un poñíase
nun lado e outro no outro, e
saltabamos, aínda que ás veces
as rapazas decidían quen
podía xogar e quen non.
O meu primeiro recordo
é cando empecei o colexio,
pois eu tiña moita gana de ir.
Acórdome que o primeiro día
veu miña nai comigo e eu
dicíalle que marchara, pois
quería ir soa para a miña aula
coñecer os meus
compañeiros.
Tamén me lembro que un
rapaz da miña clase non quería
vir ao colexio, e todas as
mañás choraba por súa nai.
Un día a nosa profesora tivo
que pechar a porta con pecho
porque el quería abrila e
marchar.
Para min a miña aula era
moi bonita, porque estaba
adornada con debuxos polas
paredes, aínda que o que máis
me gustaba dela era que había
un instrumento de música
chamado carillón, ademais
as súas placas eran de colores,
e case todos os días ía
tocalo, á miña maneira, claro.
Recordo tamén cando
era a hora da comida, iamos
comer ao comedor, facíame
moita ilusión, pois sempre
había moitos rapaces e rapazas.
Máis tarde saiamos ao
recreo e xogaba un montón
coas rapazas da miña clase.
Cando chegaba á casa,
recordo que lle contaba a
miña nai todo o que fixera ese
día.
Creación
Recordo que miña prima
e eu sempre fomos as máis
pequenas dos primos. Como
mínimo levámonos sete anos
co resto. Cando elas xa empezaron
a ser mozas e
deixaron de ser nenas, xa tiñan
os seus secretos, as súas
noites de festa, os seus
móbiles, as súas cartas de
amor... Nunca nos contaban
nada porque nós eramos «demasiado
pequenas» para saber
o que facían. Recordo
que sempre mirabamos os
móbiles, as carteiras,
asexabámolos detrás das portas
e sabiamos todo. Despois
contabámoslles todo do que
nos enteraramos e non sabían
como era posible que
souberamos tantas cousas.
Do que máis me acordo é de
cando nos berraban se nos
vían mirando nas súas
cousas. Daquela si que non
nos riamos.
Tamén me lembro moito
dos momentos nos que o meu
veciño e eu esperabamos polo
autobús do colexio xogando
ao tres en raia. Sempre
chegabamos un cuarto de
hora antes á parada para poder
xogar antes de ter que
marchar.
Hai moitos máis momentos,
pero estes dous son os
meus primeiros recordos que,
claro está, nunca esquecerei.

Creación
O meu primeiro recordo
é de cando tiña cinco ou seis
anos, unha trasnada que
fixemos os primos todos, que
tiñamos máis ou menos a
mesma idade, o día da festa
da casa dos meus avós.
Puxémonos a xogar ás
agachadas no cuarto, que
era de madeira, e se se corría
podían caer os armarios
ou o chineiro. Alí no comedor
tiñan un chineiro coa louza,
e, claro, nós puxémonos a
xogar e a correr igual e caeu
o chineiro coa louza. Menuda
bronca nos caeu! É o primeiro
recordo que teño dunha bronca.
Despois, doutra cousa
que me acordo bastante é de
cando aínda ía no colexio, en
párvulos. Enfadeime cun amigo
de clase por un xoguete,
e el tanto se cabreou que tiñamos
que levar mandilón e
el colleu as tesoiras e
meteume un corte no
mandilón. A profesora
mandoulle pedir desculpas e
el non mas quería pedir e,
aínda por encima, dábame
patadas.
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
O meu primeiro recordo
é con meu irmán e cos meus
curmáns.
Recordo que estabamos
na casa de meus avós no
verán, e, claro, como eramos
nenos gustábanos facer
trasnadas. Unha delas é a
que máis recordo. Estabamos
todos aburridos e como tiñamos
moita calor decidimos ir
a un regato que había alí, ao
lado da casa. Pero había un
problema, que os nosos pais
non nos deixaban ir, xa que
era perigoso. Pero nós, como
eramos tan cabezotas, non
fixemos caso e marchamos ás
escondidas. Os nosos pais
viñeron detrás de nós e
berráronnos. Pero chegou o
meu avó e convenceunos
para que nos deixasen quedar.
E así foi, quedamos todos
alí, foi un día moi bonito
porque o pasamos moi ben en
familia.
Nunca poderei esquecer
este día, xa que foi un dos
máis especiais da miña vida.
Agora, mentres escribo
a historia daquel día, danme
ganas de rir, mais naquel momento
o nos que seguiron,
máis ben parecía que ía ser a
depresión da miña vida...
Era pola mañá cedo, ben
cedo... relativamente, e os
meus padriños chegaban
aquel domingo con un
regaliño para min, aínda que
non era nin o meu aniversario,
nin ningunha festa, nin
data a recordar.
Trouxéranme unha ruleta,
ou algo así lle chamaban.
Era de moitas cores, redonda
e cunha pelotiña dentro,
que ao facer xirar a ruleta,
producía un son coas
pedriñas que tiña dentro.
Era tanta a graza, que
con catro anos aquel
xoguetiño de pouco máis de
100 pesetas, me causaba que
ata ía ao baño con el...
Pero de tanto ir o cántaro
á fonte, acabou
IES de Melide Xuño 2009
29 29
29

Xuño 2009 IES de Melide
30
30
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
rompendo, e iso neste caso
foi o que pasou... Indo cara
a horta, a ruleta bateu
nunhas pedras e rompeu...
Naquel momento pensei
en volver atrás no tempo, e
a perrencha que collín aínda
me dura hoxe.
Xa se sabe, momentos
e problemas de nena pequena
que agora só parecen uns
chistes.
Hai algunha cousa da
que sempre me lembrarei. Falo
de cando empecei a ir ao
colexio, só tiña catro anos.
Normalmente os nenos
pequenos ao ir ao colexio
choran, pero a min non me
pasou iso. Eu quería ir ao
colexio. Os primeiros días só
iamos dúas horas e despois
víñannos buscar; cando miña
nai veu por min todos os
nenos marchaban, pero eu
non quería, eu quería ir para
a casa no autobús, cando
fora miña irmá.
Tamén me lembro de algo
que pasou ese día. Cando
somos pequenos, no tempo
de lecer que temos no recreo,
sempre comemos algo. Eu ese
día levara unhas poucas galletas,
e unha compañeira
pediume unha, pero eu non
lla dei, entón ela, como
vinganza, mordeume no brazo.
Un día que eu estaba na
casa duns veciños con miña
irmá e meus tíos, un can
mordeume; eles estaban apañando
as patacas e eu ía
para a miña casa, pero de
súpeto, o can soltouse da
cadea e veu detrás de min.
Eu ía correndo, pero tropecei
nunha pedra e caín. O can
quería trabarme na cara, pero
eu defendíame cos brazos, e
foi alí onde me mordeu.
Despois eu levanteime e fun
correndo a onde estaban
eles, e xa me levaron ao médico.
De tanto berrar quedei
afónica por unha semana.
Os primeiros recordos
son cando empecei a escola
aos tres anos. Os primeiros
días tíñame que levar miña nai
ao colexio, pero despois xa
ía coa veciña. Como todos os
nenos, a primeira semana
choraba. Para min o peor día
da semana era o domingo,
porque sabía que o luns tiña
que ir á escola.
Outro recordo moi significativo
para min era cando
empecei a andar na bicicleta
e ía coa miña avoa ata o río
Creación
para coller ras, metelas nun
bote, telas na casa e darlles
de comer.
No verán viñan todos os
veciños de Bilbao e Barcelona
e mais meus primos, e todos
faciamos casetas de
madeira para onde iamos toda
a tarde xogar.
Un dos meus primeiros
recordos da infancia son as
longas temporadas na aldea
dos meus avós. Ía coa miña
avoa e a miña irmá, un pouco
maior ca min, ao prado coas
vacas. Nós eramos unhas rapazas
moi medosas e
tiñámoslle ás vacas, así que
a miña avoa tiña que termar
das vacas e mais de nós.
Pero unha vez sentadas
estabamos xenial. A avoa
traía un abrigo vello para
poñernos sobre el no prado e

Creación
levábanos tamén un bolo de
pan e chocolate, e con todo
isto pasabamos a tarde.
Este é un dos meus
mellores recordos coa avoa,
que dende o meu punto de
vista foi unha muller
loitadora, traballadora e, sobre
todo, moi boa persoa.
Recordo que un día caera
unha nevada, e meus irmáns
puxéranme un abrigo moi
grande, un gorro que me cubría
a cabeza toda e uns
guantes , e fomos xogar ao
prado que hai ao lado da
miña casa.
Fixemos un boneco moi
grande e moitas bólas polo
prado adiante.
Eu era moi pequeno,
paréceme raro que me acorde,
xa que era moi cativo;
pero seguramente que é porque
aquel día paseino moi,
moi ben.
Eu recordo que cando
tiña catro ou cinco anos
gustábame moito ir co meu
avó dar un paseo ao longo
do río e saltar todas as pozas
que encontraba polo
camiño.
Tamén lembro que no
inverno, cando viña da escola,
gustábame moito sentar detrás
da cociña de leña e xogar
alí unha partida de cartas,
despois ía durmir un anaco e,
ao espertar, poñíame a xogar
toda a tarde ao fútbol ata que
se fixese de noite.
Os meus primeiros
recordos veñen todos a partir
dos tres anos, idade á que
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
empecei a escola. Ata entón,
por moito que intente
lembrarme, non consigo
atopar nada.
Lembro que cando
empecei na escola, sempre
xogabamos pola mañá, e a
mestra mandábanos
persignarnos cada mañá, algo
ao que hoxe por hoxe sigo
sen verlle a lóxica e sen saber
por que nos mandaban
facelo. O que tamén faciamos
era aprender a ler formando
sílabas; nunca se me esquece
o de o M co A, MA; e o de o
P co A, PA. Foi así como empezamos
a ler as primeiras
palabras, e así ata conseguir
ler unha frase. Tamén me
acordo de todos os rapaces
cos que compartía aula,
moitos dos cales son hoxe dos
mellores amigos que teño.
Un dos meus recordos
que nunca esquecerei foi
cando tiña tres ou catro
aniños. Eu sempre andaba
detrás de meu irmán; para
onde ía el, ía eu. Estabamos
na casa de meu avó. Meu
irmán e meu curmán íanse
duchar e eu estaba ceando
mentres. Cando xa acabara,
fun en busca deles ao cuarto
de baño, que estaba a tres
ou catro metros da casa. Eu
lémbrome de que lles petaba
na porta para que me abrisen
porque non lle chegaba á
maneta para abrir; e, como
non me abrían, empecei a
chorar. Meus pais e meus
padriños acudiron xunto a min
pensando que me mancara ou
caera. Cando chegaron onda
min viron que era o que me
pasaba, entón para
compracerme, abrírona, e
grazas a iso puideron com-
IES de Melide Xuño 2009
31 31
31

Xuño 2009 IES de Melide
32
32
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
probar que meu irmán e meu
curmán estaban inconscientes.
Os médicos dicían que
meu irmán estaba morto! O
que ocorrera fora que
houbera un escape de gas e
como non deran saído, pois
ocorreu o que ocorreu.
Grazas a Deus están vivos
para contalo! e eu tan orgullosa.
O meu recordo foi o
primeiro día de escola. Nunca
me separara dos meus
pais. Verme rodeada de rapaces
e profesores nun sitio
tan grande foi un total
desasosego. No momento en
que me meteron na clase, nun
descoido da profesora e
aproveitando que a porta estaba
aberta, escapei da clase
e funme sentar a unhas
escaleiras a chorar. Os meus
pais, a profesora e o porteiro
buscáronme por todo o
colexio, e, á fin, encontroume
o porteiro e volveume meter
na clase.
Outra lembranza que
teño foi cando me atropelou
o panadeiro. Miña avoa,
como todos os días, fora
coller o pan, e eu fora con
ela. Nun despiste dela, eu
púxenme a xogar coa boneca
diante do coche do
panadeiro, el arrincou e non
me viu. Levoume por diante,
eu quedei enganchada aos
ferros que ten o coche por
debaixo, ata que a camiseta
me rompeu. Os meus pais
andábanme buscando por todas
partes ata que miña nai
me atopou tirada na cuneta.
Rapidamente leváronme ao
médico, e cando volvín para
a casa traía unha perna e un
brazo escaiolados.
Recordo que eu sempre
me daba golpes contra todos
os lados porque me encantaba
correr, por exemplo, ía
correndo polo corredor da
casa e petei contra o marco
da porta da cociña coa cabeza
e caín de cu. Tamén,
outra vez, facendo o parvo
enriba do mesado caín de
cabeza ao chan. Recordo
outro golpe na casa da miña
avoa cando xa comezara a
andar en triciclo, tropecei
contra unha pedra e fixen un
pinchacarneiros dando co
nariz contra outra pedra.
Teño un recordo bo que
me fai moita graza. Eu de
pequeno, con un ano e
pouco, collín os testos de
dúas potas vellas que ía tirar
miña nai, e despois andaba
todo o día pola casa con eles
a bater un contra o outro a
modo de pratiños.
Teño dous recordos moi
presentes, e ademais os dous
foron na casa de meus avós.
O primeiro tería sete
anos máis ou menos. Estaba
co meu avó e con miña avoa
e meu avó non sei que estaba
facendo co tractor. Cando
mirei para o tractor e vin que
non estaba nel, fun eu,
Creación
acendino e púxenme a andar
nel. Miña avoa viña correndo
detrás para que parase. Eu
sabía moi ben como se paraba
e se andaba porque meu
avó sempre me ensinaba.
Sempre me acordarei da cara
de miña avoa.
Unha das cousas que
mellor e máis recordo é a meu
irmán e as pelexas entre nós,
xa que a maioría das veces
acababa chorando, e era
daquela cando parabamos, xa
que lle debía dar pena.
Destas disputas a que mellor
recordo é cando estabamos
a xogar ás agachadas e
tocábame a min buscalo.
Agochouse dentro dun armario,
e eu, aínda sabendo que
estaba alí, pechei a porta, e
ao cabo dun anaco, como el
petaba e eu non daba aberto,
comecei a chorar.
Cando eu era pequeno,
do primeiro que me acordo é
de estar na festa na casa de
meus avós xogando con todos
os meus curmáns. Aquel
día había moitas bombas e eu
pasaba moito medo. Non quería
saír da casa polo ruído que
facían as bombas.
Acórdome que meus
avós tiñan un can, eu andaba
encima del e o can
levábame de paseo. Logo
empezou a chover e non me
deixaron saír máis da casa, e
botei todo o día chorando ata
que me quedei durmido.
Recordo cando estaba
eu cos meus amigos no
colexio, teriamos uns tres ou

Creación
catro anos. No recreo
xogabamos a botar carreiras,
e acórdome que eu non daba
gañado, e para gañar,
escondinme detrás da
papeleira. Os outros tiveron
que entran e eu, como estaba
escondido, non me viron
os profesores e quedei só no
patio. Lémbrome que despois
viñeron por min, porque estaba
chorando ao verme alí
só. Ao final entrei para a clase
e non pasou nada máis. A
partir deste momento non
volvín intentar facer trampas.
Recordo os bos momentos
que pasei no colexio; nas
clases, no recreo, nas
excursións... ou as vacacións
que pasaba na Coruña na
casa dos meus tíos. O Nadal
tamén me gustaba moito polos
Reis Magos e Papá Noel,
igual que a todos os nenos.
Aínda hoxe recordo a ledicia
coa que miraba debaixo da
cama e atopaba unha morea
de agasallos.
Estes son algúns dos
recordos que me gusta intentar
manter na memoria por
moitos anos, xa que á fin son
os máis bonitos.
Un dos recordos que
teño foi cando empecei na
escola en Melide. Estaba en
párvulos, e cando ía para o
colexio, xa ía de camiño coa
profesora, porque vivía ao
meu carón. Todos os días pola
mañá, en canto a vía, sempre
me daba uns caramelos para
ir comendo polo camiño,
despois, na clase, dicíame que
se me portaba ben me daba
outros para cando viñeramos
de volta á casa. Algúns días
dábamos e outros non.
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
Un dos primeiros recordos que teño foi cando abrín
a cabeza contra unha pequena estatua que hai na Praza
das Universidades. Non me gusta que ese sexa o meu
primeiro recordo, pero si que o é. Ese día paseino moi
mal, ata tal punto que me desmaiei e só recordo que
sangraba moito e que me doía moito cando o médico me
cosía, de isto fará sete ou oito anos.
Non sei se foi polo golpe ou por que foi que antes de
que abrira a cabeza non me acordo de case nada.
Os meus primeiros recordos son na miña casa en
Suíza. Tiña eu un ou dous anos cando estaba a xogar
por toda a casa cun coche grande. Era amarelo, cun volante
rosa e o asento azul. Eu sempre andaba sentado
nel apuxando cos pés, da cociña para o salón , do salón
para a habitación e da habitación para a cociña. Sempre
facía o mesmo recorrido. Acórdome que sempre tiña un
obstáculo na porta da cociña, xa que había que subir un
pequeno chanzo, e para subilo tiña que poñerme de pé e
levantar o coche.
IES de Melide Xuño 2009
33 33
33

Xuño 2009 IES de Melide
34
34
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
Estaba no corredor da
miña casa, toda contenta,
facendo que colocaba
os zapatos onda a porta,
era xa hora de comer e
meu curmán ía comer á
miña casa. Cando chegou,
abriu a porta e deume con
ela na cara. Eu empezara
a chorar e miña nai
colleume no colo.
Outro dos meus
primeiros recordos é de un
día que estaba eu na casa
coa miña avoa. Ela fora á
leira sachar as patacas. Eu
fora con ela, puxérame un
peto rosa que tiña e fun
con ela. Pouco despois
chegou miña nai á casa e
sacárame unha foto.
Creación
Os meus primeiros recordos, sen dúbida son todos os días de Reis, dende o
primeiro ata o último. Tampouco hai que esaxerar, o primeiro día de Reis que vivín
tiña só catro meses; coma quen dí, aínda non tiña nin os ollos abertos; pero do
resto acórdome de todos, e cada un ten algo especial. Xa non me refiro aos
regalos, tamén a todas as anécdotas de cada un dos días.
Para min o día dos Reis é un día moi especial, xa que toda a familia se xunta
para comer e festexar que viñeron os Reis Magos. Sei dende hai tempo quen son
de verdade os Reis, pero cando era pequeniña, facíame moita ilusión pensar que
aparecían todos os seis de xaneiro, moi cedo, tres homes montados nos seus
camelos e traían regalos para toda a xente.
O seis de xaneiro sempre foi o día que máis cedo me levanto, porque non
aguanto as ganas de abrir os regalos. Acórdome de que un ano había un paquete
moi grande para min, e quedei pasmada cando o vin, era unha cociña de xoguete
que tiña de todo, era abraiante. Outro ano, regaláronme un carriño de bebés
cunha boneca moi bonita dentro, moito teño xogado con el, pasei tardes enteiras
facendo de mamá.
E así todos os anos, cada vez tocábame un regalo diferente, pero non por iso
me facía menos ilusión.
ALUMNADO, B1B E B1C

Creación
A miña lingua é como un bebé que arrolo no seu berce
e mouméolle palabras fermosas:
bolboreta, amorodo, saudade, morriña...
A miña lingua é como un neno pequeno, traste, pero doce
que comeza a falar:
auga, sorriso, nai, xouba...
e tenta comezar a camiñar, a ser libre.
A A MIÑA MIÑA LINGU LINGUA LINGU A É
É
A miña lingua é como un demo adolescente complicado ás veces,
pero aínda así quéroa:
alcatrán, abofé, trasno, gravata...
A miña lingua é como un adulto que se desenvolve
por si mesmo:
mercar, emprego, cartos...
A miña lingua é como unha velliña encurvada que lle dá
doces aos seus netos cando a veñen ver:
feira, igrexa, mestura, carballo...
A miña lingua somos todos,
dende o máis vello
ata o máis cativo, porque a lingua
non é cousa de idade,
é cousa de sentimento.
CARLOTA CASAL VÁZQUEZ, B1A
IES de Melide Xuño 2009
35 35
35

Xuño 2009 IES de Melide
36
36
POEMAS
POEMAS
IMPOSIBLE IMPOSIBLE OL OLVID OL VID VIDAR VIDAR
AR
Non te podo olvidar,
cada momento xunto a ti
non o podo olvidar,
escoitando a túa voz,
sentíndote respirar,
non o podo olvidar.
Verte sorrir,
verte chorar,
non o podo olvidar;
terte aquí
e non poderte observar,
non o podo olvidar.
Quérote bicar,
quérote abrazar,
pronto me vas olvidar
e non o podo evitar.
Pero gústame soñar
que non te vas marchar,
e queira ou non,
vasme olvidar.
NEREA PAMPÍN VIZCAÍNO
As tardes ao teu lado
son soños realizados,
aínda que me tivese avergoñado
de que nos visen abrazados.
Un bico da túa boca
eu quixese degustar,
o pracer que me provoca
é imposible de evitar.
NEREA PAMPÍN VIZCAÍNO
Creación
O O XARDÍN XARDÍN DA DA NOITE
NOITE
Pola noite nun xardín,
unha nena choraba
lágrimas baleiras
por un amor que se cravaba.
Doces as rosas que lle regalaba
indo a vela para que a perdoara,
dicíndolle que a amaba,
e como pobre namorada
ela o desculpaba.
Noites tristes nun xardín
que a alba a iluminaba,
doces bágoas dunha nena
docemente namorada.
Con ese amor tan grande
ela, pobre nena namorada,
aos ventos chorando berraba:
«Penas grandes e dolorosas,
para min; sen el, o meu
mundo baleiro quedaba,
e xa non desprenden
máis que dor amarga
as rosas que el me regala»
A doce nena namorada
un día comprendeu
que el xa non existía,
porque na súa vida,
el nada merecía.
Comprendeu que era mellor así,
que el xa non a quería.
Pequena historia de amores rotos
que, por desgraza, non son
poucos.
Se algún día te sentes triste,
pensa de verdade se el te quería,
porque, á luz do día,
ela soñaba escapar desa longa
agonía.
MARÍA VÁZQUEZ GÓMEZ, 4º PDC

Creación
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
Estes son os soños, desexos, aspiracións que manifestou o alumnado de 1º de Bac.
A verdade, póñome a pensar e non teño
un soño en concreto, teño moitos!
Algún deles sería como os que ten case
toda a xente: coñecer famosos, por exemplo
futbolistas como Cristiano Ronaldo ou actores
da televisión..., que lles toque a lotaría a
meus pais para poder ter todo o que quixera!
Tamén me gustaría viaxar a bastantes sitios,
como ao Caribe, Suíza, Italia, Alemaña... en
fin, moitas cousas!
Cando falo coas miñas amigas sobre os
nosos soños, falamos de que nos gustaría saír
ata a hora que quixeramos, ter máis vacacións,
en fin, estar sempre de festa, pasalo ben, estar coas
persoas que queremos... resumindo, ser felices!
Algún soño xa se me cumpriu, como por exemplo:
visitar a cidade de París, e algún outro máis!
En fin, soñar é gratis, aínda que din que loitando
polos soños pódense cumprir... Pode ser...
Quixera traballar en algo que me gustara, como
xornalismo e, se non o consigo gustaríame ter un traballo
onde puidese viaxar moito, xa que esa é unha das miñas
paixóns, visitar todos os sitios que puidese, como París,
Londres, Grecia, Estados Unidos e tamén África e Asia,
xa que quixera coñecer culturas e cousas que non son
habituais no meu pais.
Á parte disto, tamén quixera ter unha casa grande
con boas vistas e cunha cristaleira moi grande, unha piscina
e un xardín enorme cheo de plantas de todas as
clases.
A verdade é que teño moitos máis soños como o de
ser nadadora profesional ou escalar algunha montaña,
pero non os podo contar todos, xa que non acabaría en
varios días.
Un dos meus soños é ter unha familia no futuro coa
que poder compartir a miña vida, tamén ter unha carreira
de licenciada en Empresariais, e a raíz diso conseguir un
traballo no que me sinta a gusto.
Por outra parte, outro dos meus soños é poder vivir
nun mundo no que todos sexamos iguais ante a lei e
teñamos as mesmas oportunidades.
Non só teño un soño,
teño moitos: que este mundo
cambie, que sexa igual
para todos, que haxa paz,
que sexamos persoas de
verdade... Penso que isto é
o que quere todo o mundo,
ou iso quero crer.
Pero o meu soño particular
é viaxar por todo o mundo.
Coñecer outros países,
outra xente, outras culturas,
outras relixións e outros tipos
de música. Gustaríame ir
a Arxentina. Sempre me
falaron de que alí teño tíosavós
e encantaríame
coñecelos. Outros sitios que
quero visitar son México e
Borneo. Espero conseguilo algún
día.
Outro soño que teño é
ter un traballo que me guste,
ao que cada día vaia contenta,
sen que me moleste ir.
Ter os meus amigos e a miña
familia sempre preto de min,
e, como non, gañar os cartos
suficientes para vivir ben e
non ter que pedirlle nada a
ninguén, e ter boa saúde para
poder gozar de todo isto.
Din que se loitas polo que
queres o consegues. Se tes
un soño, intenta levalo a
cabo, só así é a maneira de
que se poida realizar.
IES de Melide Xuño 2009
37 37
37

Xuño 2009 IES de Melide
38
38
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
O meu soño é que o día de mañá teña a miña carreira,
un traballo, poder axudar a algunha ONG e ser moi feliz.
Encantaríame axudar a algunha ONG, pero hai tantas
tan diferentes que non teño nin idea de por cal decidirme,
pero teño aínda moito tempo para pensalo.
O meu soño é casar co famoso Hugo Silva, é o meu
amor platónico. Gustaríame casar con el porque ten
moitas cousas boas. O principal é que ten moita «pasta»,
así poderiamos facer a casa máis bonita de todas.
Un soño... non sei cal deles podo contar, xa que eu,
polo menos teño uns cantos.
O de vivir feliz, cunha familia feliz, nunha casiña feliz, xa
é un tópico.
O relacionado cos temas do corazón, mellor deixalo...
Ah, si! O soño que me gustaría cumprir é algo que polo
momento é inalcanzable para min, pero que á primeira
oportunidade que teña tentarei que se faga realidade.
A min gustaríame poder dar a volta ao mundo, pero non
en avión, nin en barco. Hai un medio de transporte menos
común, o globo.
Sempre, dende moi pequena, me gustaron as alturas.
Miña avoa sempre dicía que estaba «subida no poleiro» e
penso que é así. Aínda hoxe, cando vou a un parque de
atraccións, nas que son máis altas, nesas estou eu.
Penso que ver o mundo dende arriba debe ser precioso,
e máis aínda cando é el o que te move.
Sería incrible poder viaxar, aínda que fose pouco tempo
nese medio de transporte tan, tan curioso.
Tamén pensei moitas veces en que estaría ben posuír
unha máquina do tempo, para poder ir aos diferentes momentos
da historia, ou para intentar non ter tantos problemas,
mais iso, até o de agora, é imposible.
Eu creo que o soño de todas as persoas é ter saúde e
ser feliz, aínda que hai xente que pensa que a verdadeira
felicidade é o diñeiro, pero non vale de nada ter moitos cartos
se non tes saúde,
Agora mesmo o meu maior soño é aprobar todo con
boas notas e a partir de aí poder estudar algo que me guste,
e nun futuro traballar nalgún lugar onde me sinta ben, atopar
alguén que me queira e acepte pasar o resto da súa vida
comigo... O que nunca me gustaría sería a soidade.
Gustaríame gañar moitos cartos e así ter dous coches,
tres casas e cartos para as miñas cousas, para a caza e o
tiro ao prato con escopeta.
Nunca me casaría, agora lévase o de xuntarse e xa
está, e así non hai problemas.
Creación
O verán pasado estiven
un pouco máis cerca de
cumprir un dos meus soños,
ser mestra. Impartín clases
de inglés a unhas rapazas,
gústame moito ensinar e para
min é un soño que nun futuro
poida ser unha boa mestra.
Pero teño máis soños, e
para min o principal é dar a
volta ao mundo.Visitar os lugares
máis inhóspitos e
coñecer as distintas e interesantes
culturas que existen
no mundo.
Gustaríame moito visitar
países de Asia (China,
Xapón...) que teñen unha
cultura moi interesante.
Poder vivir en primeira
persoa a situación na que viven
milleiros de persoas en
África, e por último ir a algún
monumento impresionante de
Latinoamérica.
Teño pensado ir ao Sáhara
moi pronto, pois teño alí
un «irmanciño» pequeno que
quero ir visitar. Vive nun campamento
de refuxiados en
Tindouf (Alxeria) coa súa familia.
Quero ir ver como viven
alí e coñecer máis profundamente
o problema que
os fai vivir nun campamento
de refuxiados.

Creación
Quero montar unha discoteca e poder
vivir toda a vida dela, sen ter que
traballar moito e estando sempre nun
lugar que me gusta.
A verdade é que non teño un soño
moi específico, o que soñamos todos,
ou case todos: ter moitos cartos, unha
gran mansión e un coche deportivo moi
caro.
Eu confórmome con bastante menos,
gustaríame moito ser profesor de
ximnasia nun instituto de secundaria;
pero, aínda que non descarte o meu
soño, creo que nunca chegarei a velo
realizado, porque se require moito físico e estar moi en
forma para acceder a esas probas.
Tamén, como non, o que tantas veces soñei cando
era máis pequeno, chegar algún día á elite do fútbol, chegar
a cobrar e poder vivir facendo o que máis me gusta, que
é xogar ao fútbol.
O soño que desexaría conseguir sería xogar a ser
gardameta da selección española de fútbol sala..
Estaría moi ledo se na miña vila houbese algún equipo
ou escola deportiva na que poder xogar, para poder
chegar a ser un profesional do fútbol sala cumprindo o
meu soño de chegar a ser como Luís Amado, actual
porteiro da selección española de fútbol sala.
Os meus soños hoxe non cambiaron tanto con relación
aos que tiña cando era neno. Xa non me atrae o de
ser futbolista, pero si o de ter a miña mansión cos meus
deportivos no garaxe e a súa piscina. Iso si, se non son
futbolista, que mellor cousa que que me toque a lotería e
gañar un montón de millóns de euros para non ter que
traballar?, que xa me queda menos para acabar de estudar
e, que mellor que vivir sen dar pancada o resto dos meus
días?
O meu desexo é facer a miña vida sen depender de
ninguén, facer o ciclo de maxisterio infantil, encántanme
os cativos pequenos!, sacar o carné e ter a miña casiña e
a miña familia.
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
Gustaríame facer algún
ciclo relacionado co coidado
dos nenos, pois encántanme;
ou ben co coidado dos demais,
como auxiliar de enfermería.
Aínda que sendo realista, o
meu soño, aínda que pareza
tétrico sería traballar nunha funeraria,
preparando os
defuntos, organizando
enterros... en fin, todo o relacionado
con este mundo. Este
soño non é compartido polos
meus pais, pero a min sempre
me gustou ir aos enterros, e
sinto un especial achego coas
familias. É un mundo que non
coñezo con profundidade, pero
gustaríame probar. Ao mellor
cando me vexa no sarillo a miña
idea cambia totalmente.
O meu soño?
Uf... Creo que serían tantos...
E todos tan
inalcanzables...
O mundo está cheo de
problemas, a maioría con solución
e outros sen ela.
Gustaríame que todos se
resolvesen... Pero... Aínda que
poida parecer egoísta, ante
todo iso está a miña xente...
Creo que se eles alcanzasen a
felicidade, o meu soño estaría
cumprido.
IES de Melide Xuño 2009
39 39
39

Xuño 2009 IES de Melide
40
40
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
O meu soño é chegar a ter un bo
traballo de economista onde me poida
sentir cómoda e ter polo menos un mes
de vacacións para poder viaxar polo
mundo. Ao primeiro lugar a onde me gustaría
ir é aos Estados Unidos, para poder
ver a estatua da liberdade.
Tamén me gustaría chegar a casar
e ter un fillo, e encantaríame poder
adoptar unha nena ou un neno africano,
para poder sacalo desa pobreza na
que viven por eses países.
O meu verdadeiro soño é poder ser trombón solista
nunha orquestra sinfónica, concretamente en Chicago
Symphony Orchestra (CSO) ou en New York Philarmonik.
E o que estou facendo para conseguilo é: ir ao conservatorio;
estudar moito na casa, todo o que podo, porque
para min estudar trombón é como para outras persoas
xogar ao fútbol ou á playstation, porque é o que máis
me gusta, divirte e entretén; e tamén comunicarme por
correo electrónico cun dos mellores trombonistas do
mundo, para min o mellor, e que é o actual trombón
solista da Chicago Symphony Orchestra, Jay Friedman,
para que me dea consellos.
Este é o meu soño e espero que algún día deixe de
selo e o poida gozar na realidade.
Acabar os estudos á primeira sen repetir ningún ano,
atopar un traballo no que non haxa que facer moito
esforzo, cobrar moito diñeiro, sacar o carné de conducir,
atopar unha moza moi guapa e, algún día, casar e ter
algún fillo.
O meu maior soño sería poder crear unha familia
feliz, vivir no lugar que máis me gusta, Visantoña, seguir
estando como estou e sendo como son, gozar de todo o
que hai e haberá, de todo o que aprendín e aprenderei.
Acabar de estudar música, seguir tocando no grupo de
gaitas, no cuarteto de clarinetes e na Banda de Música de
Visantoña. Que os meus fillos sigan con esa tradición de
estudar música, coa tradición das festas de Visantoña,
que este feliz pobo sempre quede así como está, que
nunca se acabe como outros nos que a xuventude
marchou e quedaron despoboados. Axudar á xente que
de verdade o necesita, chegar a ser mestra de música, e,
sobre todo, ser feliz e estar coa miña familia.
Creación
Teño moitos soños,
pero o que levo soñando
toda a vida, desde moi
pequeniña é o de ser profesora
de ximnasia. Xa sei
que se pode cumprir
facilmente, pero creo que
está un pouco lonxe.
Este soño, pouco a
pouco, foise transformando
hai uns anos, e é que
como a min me gusta tanto
xogar ao fútbol,
desexaría poder ser
adestradora dalgún equipo
feminino importante, e poder
gañar a vida traballando
disto; pero este soño si que
está lonxe, dado que o fútbol
feminino non está á altura
do masculino e non ten
punto de comparación o
soldo dun adestrador masculino
co dunha
adestradora feminina. Co
cal, só me queda soñar, e
se algún día me pasa, pois
sería unha das persoas máis
felices que poidan existir,
porque poder gañar a vida
facendo algo que che encanta
debe ser marabilloso.
Só queda esperar e esperar...

Creación
O meu soño? Así en frío
e sen pensalo demasiado, non
sabería que contestar,
véñenseme tantas cousas á
cabeza...
Pero unha das que máis
desexo sería poder ter sempre
ao meu carón os seres que
máis quero, pero por moito que
soñe nunca se fará realidade.
A miña familia, os meus amigos...
imaxinádesvos poder
estar sempre xuntos? Ou polo
menos, de morrer, facelo todos
xuntos.
Tamén me gustaría moito
que a felicidade fose eterna, pero ao igual que o outro,
nunca se cumpriría, xa que pode haber momentos, pero ser
eterna... non o creo.
Con calquera destas dúas cousas conformaríame, e ti?
Cal é o teu soño?
O meu soño é ser multimillonario, poder comprar e facer
todo o que me dea a gana. Tamén me gustaría poder saír
todos os días cos meus amigos a tomar algo por aí ou ir
xogar ao fútbol sen preocupacións de traballos ou de estudos,
non ter que ir ao instituto e poder quedar toda a mañá
durmindo, que meus pais non me castigasen sen saír e poder
facelo todos os días sen preocuparme pola hora á que teño
que chegar á casa.
O meu soño sería ter o número premiado dunha lotería e
converterme en multimillonario, para poder comprar unha casa
xigante con piscina, moitos coches de luxo, e facer as maiores
discotecas do mundo. Tamén poder chegar a ser alguén famoso,
que me admirase toda a xente.
Teño moitos soños, pero non creo que se fagan realidade,
é mellor pensar na vida real.
O meu gran soño sería ser un gran futbolista profesional
e xogar nun equipo de fútbol inglés, por exemplo no Liverpool.
Gustaríame ser un dos mellores futbolistas do mundo, gañar
moitos cartos facendo o que me gusta e ser moi feliz. Tamén
me gustaría ter unha gran mansión con xente que traballase
para min e que fixese o que eu lles mandase, ter un gran
coche, un só, dos mellores do mercado, e, sobre todo, ter
unha gran moza guapa e boa persoa.
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
Eu teño moitos soños,
como comprar un coche
que me guste, unha casa
grande en Madrid, ser futbolista
profesional, xogar
no Real Madrid e moitas
cousas máis. Pero o meu
soño máis importante é que
me toque a lotería, porque
así cumpriríanse moitos dos
meus soños.
Se me tocase a lotería,
compraría un BMW, unha
casa grande de dous pisos
con garaxe, unha piscina
dentro da casa, con
ximnasio, un iacusi para
poder bañarme e relaxarme
nel, cunha pista de tenis,
un xardín e unha terraza
para tomar o sol.
Tamén compraría un
montón de cadros, xa que
me gustan moito, e
poñeríaos por toda a casa
para podelos observar. Os
cadros serían de paisaxes
de montaña, praias, prados...
Pero o máis importante
sería un bo sofá, para
estar sentado todo o día
sen facer nada.
IES de Melide Xuño 2009
41 41
41

Xuño 2009 IES de Melide
42
42
O O MEU MEU SOÑO
SOÑO
O meu gran soño é que
cando medre e marche do instituto
faga algo para o que
non teña que traballar moito
e que me chegue para vivir
folgadamente, para poder
viaxar e coñecer lugares e
culturas diferentes.
O outro soño que teño e
que é imposible é que non me
fagan nunca dano.
O meu soño é...
O meu soño é moi diferente ao que tiña cando era cativa. Antes desexaba ser famosa,
cantante, rica, futbolista, ximnasta... unha morea de cousas que, no seu momento, está moi
ben desexalas, pero que co paso do tempo van mermando.
Hoxe en día eu non sei o que quero soñar.
Soñaría paz e amor para todo o mundo, comida, vivenda e outras moitas cousas para os
países pobres, pero... De que me vale soñar cousas que sei que non se poden cumprir?
Quero deitarme na miña cama, durmir e espertar nunha illa deserta, rodeada da miña
xente, esa que me quere e me mostra o seu cariño e coa que pasei e paso bos momentos.
Por que todo o que soño soa a ciencia ficción?
Nunca lle atoparei sentido aos meus soños e nin sequera terei unha resposta para as
preguntas e incógnitas que estes me deixan.
Nos momentos difíciles tamén penso no fermoso que sería ser un peixe e así esquecerme
de todas as cousas cada uns cantos segundos.
Mais, se un desexo puidese pedir, non pediría nada estraño, soamente saúde e moita
felicidade para min e para toda a xente.
ALUMNADO B1B E C
QUERO QUERO V VVOAR
V AR
Creación
Dende pequeniña sempre lle tiven envexa ás
gaivotas, ás bolboretas, ata ao avións porque neles
podía voar e ver todo dende arriba. Sempre quixen
ter unhas ás como as dos anxiños que están alí
arriba no ceo, mirando todo o que acotece ao
seu arredor e coidando de que non pase nada.
Gustaríame viaxar e ver todo o que ocorre
neste planeta chamado Terra. Coñecer as culturas
que nos rodean, ver como viven en australia, como
xogan os nenos xaponeses, como durmen os esquimós e
moitas máis cousas que descoñezo.
Sería unha sensación inimaxinable, pero seguro que
fantástica, poder voar, sentirse libre, poder ir a calquera
lugar sin ningún río, mar, montaña nin obstáculo que cho
impida. Sentiríame a raíña do ceo, a quen todos envexarían.
Ese sería o meu gran soño. Aínda que sei que é imposible que se faga realidade, non
deixo de imaxinarme como sería poder VOAR.

Creación
A A boneca boneca de de porcelana
porcelana
Sara era unha nena de
tan só nove anos. Vivía nunha
pequena vila non moi lonxe de
aquí.
Á pequena gustábanlle
moitísimo as bonecas de porcelana,
é máis,
coleccionábaas. Tiña unhas
cincuenta e oito, pero había
uns días vira unha nunha
estraña tenda da vila que lle
parecía tan fermosa e, ao
mesmo tempo, tan diabólica
que lla pediu ao seu pai como
regalo de aniversario.
El comproulla, pero a señora
da tenda díxolle que lle
medraban as unllas e que llas
había que cortar tódalas
noites, xa que se non podería
ocorrer unha desgraza.
O pai, moito ao seu pesar, levouna e explicoulle á filla o que tiña que facer.
Un día, Sariña organizou unha festa na súa casa á cal invitou a tódalas súas amigas.
Chegou a noite e deitáronse.
A meniña pensou que, como estaban todas xuntas, a boneca non podía facer nada e
non lle cortou as unllas.
Contaron historias de medo e máis tarde durmíronse.
Xa pola mañá, os pais foron á habitación para espertalas e levaron un bo desgusto:
as nenas estaban mortas, cuns cortes moi fondos, rodeadas de sangue…
A boneca non estaba pero nos corpos había restos das unllas.
Anos máis tarde vírona nun escaparate dunha tenda noutra localidade. Ao pasar por
diante, a boneca diabólica moveu os ollos dun lado para outro e soltou unha risiña que
zumbaba nos oídos.
GLORIA CORRAL CEA, B1C
Apartamento Apartamento 666
666
RELA RELATOS RELA OS DE DE MEDO
MEDO
No apartamento 666 vivía unha señora moi maior e un pouco estraña. Non se relacionaba
con ninguén, non saía nunca do apartamento. As compras facíaas telefonicamente e
traíallas un rapaz do supermercado que tiña prohibido pasar do dintel. Alí deixaba as bolsas e
alí cobraba o seu importe.
Un día non volveu abrir a porta, pero ninguén a botou de menos. Pasaron vinte anos, e
como as facturas da luz, a auga e os impostos tíñaos domiciliados nunha conta bancaria e
había fondos nela , ninguén tiña ningunha queixa .
O presidente da comunidade de veciños, intrigado pola historia que sobre ela corría pola
veciñanza, chamou á policía, abriron a porta e atoparon un esqueleto sentado fronte a un
televisor aceso . Souberon a data da morte polo diario que tiña no seu colo: Nadal de 1982.
MANUEL CASAL COSTOYA, B1C
IES de Melide Xuño 2009
43 43
43

Xuño 2009 IES de Melide
44
44
RELA RELATOS RELA OS DE DE MEDO
MEDO
Unha Unha Unha noite noite de de acampada
acampada
acampada
Era unha noite de finais de primavera.
Uns cantos amigos e amigas decidiramos ir
de acampada á un monte próximo, que estaba
situado a uns cinco quilómetros da vila.
A priori todo soaba xenial, aquela noite
tiña que ser unha das inesquecibles.
O noso grupo de excursionistas estaba
formado por tres mozos: Josh, o típico tío
popular do insti , capitán do equipo de fútbol,
Miguel, era o meu mellor amigo, en consecuencia
moi popular, e eu (deixarei que
me describan outros). Nós, acompañabamos
a tres raparigas: Mary, a rapaza máis
desexada do IES (é dicir ,a parella ideal para
Josh, xuntos non habían facer máis que falar
do seu físico e parvadas); outra das nenas: Ariana era a mellor amiga de Miguel; e por último
Carme, a miña moza, que dicir dela, sobran as palabras…
A noite comezou moi ben, cando nos atopamos no sitio ideal, instalamos as tendas.
Despois o típico, un pequeno lume e a historia de terror.
Cando o frío comezou a facer acto de presencia, refuxiámonos nas tendas de campaña.
O soño apoderábase de min cando de súpeto... ¡un berro! Era Miguel. Algo ocorrera
mentres el e Ariana se quedaron fora apagando a pequena fogueira. Os demais saímos das
tendas pitando para falar con el. Explicounos que cando perdera de vista un intre a nosa
compañeira, esta desaparecera.
Ninguén o dubidou un momento, e todos nos puxemos á procura de Ariana.
Por un lado ían Josh, Mary e Miguel e polo outro Carme e eu.
Tan pronto como nos separamos, escoitouse un ruído, que de seguido se viu acompañado
dun forte berro de Josh. En medio de semellante barullo distinguimos que as persoas
que oiamos eran Josh e os nosos amigos… Algo estaba pasando. Agarrei a Carme pola man e
comezamos a correr cara ningures, escapando de algo que non sabiamos que era… corremos
e corremos… e de socate, cando me dei conta, estaba só, Carme tamén desaparecera de
xeito misterioso. Que me esperaba agora? Que ía facer?
Mentres cavilaba sobre todo isto, de novo escoitei ese ruído, un ruído do que sabía que
non podía esperar nada bo… Unha sombra negra estábase acercando, cando xa estaba o
suficiente próxima a min, saltou… era hora de desaparecer e berrar como o resto dos meus
compañeiros…
Cando espertei na tenda de acampada ao lado de Carme, ela estaba alí, durmindo, e eu
estaba totalmente empapado pola suor.
SERGIO GARCÍA MATO, B1C
A A decisión decisión equivocada
equivocada
Creación
Hai moitos anos, un mozo saíu da súa casa para ir a unha festa. Como ía andando (non
tiña outro medio) fíxoselle de noite.
Cando xa estaba cerca, puido ver no bosque unhas luces que lle pareceron un tanto
raras.
De súpeto, e sen darse de conta, unha estraña señora xurdiu da nada e preguntoulle se
quería chegar xunto as luces por terra ou por aire. El contestoulle que quería chegar por

Creación
terra.
Diversas fontes din que
escoitaron berros de intenso
sufrimento, lamentos e súplicas dun
mozo ao ser arrastrado polo chan
ata as descoñecidas luces.
Non se acordaba de nada do
que lle pasara, pero cando espertou
estaba nun hospital con graves
feridas e múltiples contusións.
NOELIA SOMOZA ROUCO, S4B
Elvira Elvira
Elvira
RELA RELATOS RELA OS DE DE MEDO
MEDO
Elvira era unha nena duns dez anos
que non tiña pai. A súa nai traballaba
todo o tempo, polo que tiña que
deixar a filla soa na casa . Unha
noite sentiu un calafrío e tivo medo
de deixala soa, pero como non podía
deixar o seu traballo, xa que era
a súa única maneira de vivir, decidiu
marchar.
- Voute chamar cada dúas horas para ver como estás. E non lle abras a ninguén. Cando
chegue petarei á porta tres veces- Díxolle á súa filla.
A nai pechou a porta e marchou . Elvira, asustada e soa, decidiu durmir para que pasara o
tempo sen darse a penas conta.
Ao pouco tempo, o teléfono soou espertando a nena; levantouse do sillón e, apresurada
colleu o teléfono coa esperanza de escoitar a voz da súa nai.
- Mamá es ti? Mamá? Mamá?
Pero ninguén contestou. Desilusionada e asustada colgou o teléfono e foi para a cama
mentres se tranquilizaba para quitarlle importancia.
Antes de deitarse, o teléfono volveu soar, ao chegar e descolgalo:
- Bo, mamá non é gracioso, contesta! … mamá! Estás asustándome!
Elvira colleu de novo o teléfono e volveu para cama, desta vez aínda máis asustada. De
súpeto chaman á porta.
- Toc toc!
Pero non houbo unha terceira vez, polo que Elvira decidiu non abrir, xa que a súa nai lle
dixera que tocaría á porta tres veces.
Ao caer a noite, a súa nai non chegara e Elvira comezou a asustarse. De novo o teléfono
soou:
- Ben, mamá, xa é tarde, ven para casa.
E do outro extremo só se escoitou:
- Ti estás soa agora.
Elvira colgou o teléfono e comezou a chorar. Correu ata a porta para avisar a algún
veciño e chamar á policía. Ao saír, Elvira atopou o corpo ensanguentado da súa nai no chan.
Quedou moi afectada, e tiveron que internala nun psiquiátrico onde continúa hoxe en
día. ¿Sabes por que o sei? Pois porque EU SON ELVIRA, e por iso che digo: «Ti estás soa
agora».
NOELIA RODRÍGUEZ LÓPEZ, S4B
IES de Melide Xuño 2009
45 45
45

Xuño 2009 IES de Melide
46
46
RELA RELATOS RELA OS DE DE MEDO
MEDO
Os Os ladróns ladróns de de sombras
sombras
Creación
Desde principios de ano, a
historia de Carla foi portada en
varios xornais do mundo. O caso
da moza, que agora se atopa
morta, deu a volta ao mundo. E
non precisamente polo feito de
estar morta, senón máis ben polo
que fixo que agora se atope nesa
situación.
A muller de 22 anos de
idade, modelo de profesión e exuberante
beleza, experimentou o
que aínda ninguén experimentara
xamais: o acercamento coas
sombras do máis alá.
Era un mércores pola tarde.
O sol brillaba con intensidade. A sesión de fotografía que esa tarde lle ían facer a Carla para
a portada dunha revista de moda, viuse alterada algunhas semanas máis tarde.
Carla, que pasara por etapas de anorexia e estivera a punto de verse cara a cara coa
morte, non imaxinaba que o seu futuro se ía ver trastornado só por culpa dunhas fotos.
O día do revelado das fotos, Carla observou como detrás dela aparecía unha gran
mancha negra, algo borrosa e difuminada. Sacoulle importancia ao tema, tal vez só era culpa
dun erro ó revelalas. Buscou fotos de anos anteriores e foi cando viu as sombras de novo.
Pero…como é que ata entón non as vira? Non atopou as palabras exactas para responderse
a si mesma á pregunta que se formulou. Seguiron as sesións de fotos, como tamén seguiron
aparecendo as sombras, pero, en cada unha destas, achegábase máis a ela. Ata que unha
foto fixo que o temor se vise proxectado nos seus ollos.Viu, atemorizada, como esta sombra
a collía polo pescozo coas dúas mans e llo retorcía de maneira salvaxe e estremecedora. Non
dixo nada. Non podía. A súa boca quedou aberta, como entalada. Non soubo que facer.
Entón decidiu contalo. Ensinoulle as fotografías ás súas compañeiras de traballo, pero ningunha
delas viu a sombra. Non dixo nada máis, temendo que a tomasen por tola.
Despois de varios días de continuas sesións de fotos, o interese por velas finalmente
reveladas aumentaba. Cando por fin as observou con detalle, viuse nas fotos morta no chan
onde lle sacaran as fotos, e, detrás, unha sombra, esta vez moito menos borrosa, ríndose
dela. Foi entón cando os seus ollos se puxeron en branco e a escuma brotou salvaxemente
da súa pequena boca. Desmaiouse. Inconsciente? Non, tal vez sería máis explícito dicir que
morrera, despois de tragar a lingua.
Encontrárona horas máis tarde e xa non se puido facer nada por ela. Foi entón cando
unha das súas compañeiras colleu unha foto xa revelada. Observouna e os seus ollos
enchéronse aínda máis de pánico: só se vía a paisaxe de fondo. Clara non estaba, pero si
estaba a súa sombra. A sombra de Carla, que se ría mirando o obxectivo da cámara. Da súa
boca saíu un gran berro de terror, angustia e pánico.
Non se sabe claramente a causa da súa morte. O que é seguro é que non morreu só
polo susto ao verse morta na foto coa sombra ríndose dela estupidamente. Entón… por que
un final tan tráxico? Ninguén o sabe nin logrará sabelo nunca, o que si é certo é que, no
momento de morrer ela, todas as fotos reveladas nese momento, mostraban sempre aquela
sombra negra por detrás da xente. En ocasións ríase, outras veces non, pero a sombra
sempre estaba…
MARTA CORDIDO RAPOSO, S4B

Creación
En Porto Rico vivía
unha rapaza moi guapa de
vinte e tres anos, chamada
Catherine. Tiña o cabelo
longo e louro, uns ollos
azuis coma o mar e uns
beizos moi vermellos. Era
alta e delgada, e acababa
de rematar a carreira de
modelo. Yanira era a mellor
amiga de Catherine e entre
elas non había ningún
segredo.Yanira tamén era
loura e delgada,tiña vinte e
catro anos, era un pouco
máis pequena que
Catherine e tiña os ollos
de cor verde moi clariña,
case tirando a azuis.
Era sábado, un día no
que a xente nova sae de
noite e vai para as discotecas
cos seus amigos\as
para pasalo ben. Ese día
Catherine e Yanira quedaran
para saír de noite e ás
doce reuníronse na discoteca
Palladium.
Yanira: Chegas tarde!
Onde estabas? Xa ía marchar!
Catherine: Perdoa, é
que non puiden chegar antes,
avarióuseme o coche na
metade do camiño e puiden
vir grazas a un home moi
amable que mo arranxou.
- Ai, si? E como se
chamaba? Era guapo?-Dixo
Yanira entusiasmada.
- Muller! Xa estás pensando
nos mozos?-dixo
Catherine
- Xa estamos na idade! A
ver conta, conta -
respondeu Yanira
- Chámase Víctor, e si, era
feito -Respondeu
Catherine.
- Con que si eh? pois a ver
A A VINGANZA VINGANZA NON NON TEN TEN LÍMITES
LÍMITES
se o vemos e xa mo presentarás
-dixo Yanira
- Pois xa cho presentarei, e
así doulle as grazas, pero
agora imos dar unha volta
-dixo Catherine rematando
coa conversación.
As dúas amigas foron
pasear e logo entraron na
Palladium onde viron a
Víctor, Yanira presentouse
e logo tivo que marchar
porque ao día seguinte tiña
que traballar nun bar e,
como era o seu primeiro día,
quería ir cedo, entón
Catherine quedou con Vítor.
Vítor era un home moi
alto e forte, tiña vinte e cinco
anos e o seu pelo era
castaño claro.
Na metade da conversa
que estaban tendo,
Catherine di:
- Gustoume moito
coñecerte, pero agora teño
que marchar que xa se me
fixo tarde.
- Deixa que te acompañe
ata a casa -Dixo Víctor.
- Non fai falta, xa bastante
fixeches con arranxarme o
coche -respondeu
Catherine.
- Iso non foi nada, pero por
favor, insisto, deixa que te
acompañe, e conduzo eu,
que ti bebiches un pouco e
pódente multar -insistiu
Víctor.
- Vale, tes razón, ademais
parécesme moi bo home.
Iso era o que
Catherine pensaba, pero
había unha cousa moi importante
que non sabía de
IES de Melide Xuño 2009
47 47
47

Xuño 2009 IES de Melide
48
48
A A VINGANZA VINGANZA NON NON TEN TEN LÍMITES
LÍMITES
Víctor, e era que el era un
asasino moi perigoso, pero
era demasiado tarde, porque
xa ían os dous dentro
do coche.
Andaron un pouco, e
cando Catherine lle dixo que
torcera para a dereita, el
torceu para a esquerda e
meteuse por unhas rúas
estreitas e escuras, e
Catherine asustouse. Nisto
recibiu unha mensaxe de
Yanira que poñía:
«Se aínda estás con
Víctor, escapa del canto antes!!
mirei en internet e é
un asasino!! Dime onde
estades e chamo á policía,
contesta! «
Nisto Catherine dille a
Víctor:
- Teño que baixar do coche.
- Xa é demasiado tarde -
respondeu Víctor.
El xa non volveu falar
ata que sacou unha pistola
e dixo:
- É unha pena porque es
moi guapa, pero xa sabes
que son un asasino e non
te podo deixar viva.
Catherine deulle unha
patada á man que sostiña
a pistola e esta saíu polo
aire, deulle unha segunda
patada na barriga e
Catherine correu de cara á
pistola, pero el agarrouna
por unha perna e caeu.
Víctor levantouse, colleuna,
agarroulle forte as mans, e
cunha perna achegou a pistola.
Tras coller a pistola el
deulle un puñetazo a
Catherine, e ela caeu medio
inconsciente no chan. El
colleu a pistola e disparoulle
no corazón.
Mentres todo isto
ocorría, Yanira estaba toda
nerviosa ao ver que
Catherine non lle contestaba,
deulle un calafrío e
decatouse de que algo malo
pasara e inmediatamente
chamou á policía.
Víctor observou o cadáver
de Catherine mentres
pensaba en como
desfacerse del, entón
colleuno e meteuno no
maleteiro do coche, levouno
ata o mar e tirouno para a
auga, logo volveu para
Palladium como se nada pasara.
Yanira non deu esperado
pola policía, porque
tardaba moito, e foi a
Palladiun para preguntarlle
ao camareiro se sabía algo
de Catherine. Cando
chegou, xa non lle fixo falta
preguntar porque xa viu
Creación
a Víctor. Dirixiuse a el e
díxolle:
- Ola, que fas aquí tan só?
Catherine xa marchou?
- Si, dixo que se lle facía
tarde e marchou. Como é
que andas por aquí? non
era que mañá te tiñas que
levantar cedo?-preguntou
Víctor.
- Si, pero cos nervios non
daba durmido e decidín dar
unha volta. Por que non
quedamos un día para tomar
algo?
- Encantaríame quedar contigo
-respondeu Víctor.
-Pois entón intercambiamos
números, que che parece?
Intercambiaron os números
e Yanira marchou. Ela
sabía que algo malo lle pasara
a Catherine, porque ela
sempre contestaba ás
mensaxes, entón volveu
para a casa e xa viu alí a
policía. Yanira contoulle

Creación
todo á policía, pero ademais
de que lle dixeron que non
levaba nin unha hora desaparecida,
non lle creron nin
unha palabra.
Cando a policía dixo
iso, Yanira deuse conta de
que nunca lle ían facer caso
e decidiu tomar a xustiza
pola súa man. Estaba moi
doída por dentro porque
sospeitaba o peor, pero se
quería vingarse dese
asasino tiña que ser forte.
Pasou o tempo
despois do sucedido e
Yanira seguía co seu plan;
se quería que Víctor lle contase
todo, tería que
namoralo, e xa o
conseguira. A pesar de ser
un asasino,Víctor confiaba
en Yanira, porque el estaba
namorado de verdade. Un
día,Yanira sacoulle o conto
e este rematou confesando.
Ela, doída, díxolle:
- Ben, fixeches ben, total
xa me resultaba pesada, e,
por curiosidade, onde
tiraches o cadáver?
-Tireino ao mar, na costa
mais próxima -Respondeu
Víctor.
Niso Yanira dixo que
tiña que ir ao baño e
pechouse alí a chorar,
dicindo en voz baixa:
«Catherine, vaise facer
xustiza»
En canto puido, Yanira
foi á policía e contou todo.
De inmediato, a policía foi
ata o lugar indicado para recuperar
o corpo de
Catherine, e, mentres tanto,
Yanira ía encargarse de
Víctor.
Cando chegou á casa,
colleu a pistola de Víctor, foi
A A VINGANZA VINGANZA NON NON TEN TEN LÍMITES
LÍMITES
xunto a el, apuntoulle con
ela na cabeza e este díxolle:
- Que fas? Estás tola? Baixa
a arma!
- Non, voute matar, igual
que fixeches coa miña
mellor amiga!-dixo Yanira
mentres choraba.
- Pero ti dixeches que che
caía mal! -defendeuse
Víctor
- Díxeno para que non me
mataras! Finxín quererte
para que me confesaras
todo, porque sempre
souben que ti a mataras,
pero hoxe por fin se vai
facer xustiza.
Víctor non se ía render
tan facilmente e tiroulle a
pistola ao chan, ela ía collela
cando sentiu un golpe moi
forte no lombo e caeu. El
colleu a pistola e logo dixo
que a amaba, pero que non
ía deixar que o mataran.
Yanira adiantóuselle, e cun
xarrón ben grande que había
alí, golpeoulle a cabeza.
A pistola volveu caer, pero
esta vez colleuna Yanira, e
el dixo:
- Veña, mátame se é o que
queres, a ver se es tan
valente como pensas.
Yanira quedou mirando
para el e apuntándolle
coa pistola cando se
sentiron as sirenas da policía,
e dixo:
- Non, eu non son unha
asasina coma ti, penso que
sufrirás máis quedando
vivo, e cando te encerren,
os outros presos
encargaranse de ti.
Niso chegou a policía e
esposaron a Víctor. Aos
dous días foi a xuízo e
condenárono a cadea perpetua
polo asasinato de
Catherine e outras dez
mulleres.
Cando o xulgaron,
Yanira dixo mirando de cara
ao ceo:
- Descansa en paz, miña
querida amiga, xa se fixo
xustiza.
Dende aquel suceso,
volveuse ver a paz en Porto
Rico e Yanira por fin
puido vivir tranquila, aínda
que nunca máis volvería ver
a súa querida amiga
Catherine á que sempre levaría
no corazón.
MIRIAM CEA OTERO, S3A
IES de Melide Xuño 2009
49 49
49

Xuño 2009 IES de Melide
50
50
PEQUENAS PEQUENAS CREA CREACIÓNS
CREA CIÓNS
OS OS XEMELGOS
XEMELGOS
Érase unha vez unha
muller que estaba embarazada
de xemelgos. Un día
ía camiñando pola beirarrúa
e atopou cun home que lle
dixo:
- Para aí, que che vou bautizar
o fillo!
E botoulle auga á barriga,
bautizándoo.
Ao cabo duns meses a
muller deu a luz dous
xemelgos que naceron
mortos.
E uns días despois,
aquel home soubo que a
muller dera a luz dous
xemelgos que morreran e
que estaban enterrados no
cemiterio.
Nos días seguintes o
home pasou polo cemiterio
de noite e oía unhas voces
que lle dicían:
- Ola padriño!
- Non é teu, que é meu!
E así sempre que pasaba
polo cemiterio de
noite.
O home, co medo no
corpo, foi ver ao cura e
díxolle o que pasaba, e o
cura díxolle que tiña que ir
de noite desenterralos e
enterralos no adro, e así o
fixo.
(Baseado en feitos reais)
JOSÉ ÁNGEL MELLA AMIL, PDC 3º
MA MAGOST MA GOST GOSTO GOST O EN EN RIBADULLA
RIBADULLA
Os de Ribadulla somos
potentes! porque tamén
fixemos o magosto
un sábado. Había
c h u r r a s c o ,
queimada, castañas...
e eu
cominas. Algúns xa
ían un pouco borrachos;
un pouco non,
bastante. Houbo
unhas 70 persoas.
Pasámolo moi ben e
rimos a escachar. Saímos no
xornal El País o domingo.
OS/AS OS/AS AMIGOS/AS
AMIGOS/AS
Creación
ÁNXELES LÓPEZ MOURIÑO, S1A
Contan que cando eu
era pequena, moi
pequena... choraba moito,
ás veces penso que é por
iso polo que agora río tanto.
Teño 16 anos, e unha
das cousas, se se pode
chamar así...que máis me
gusta é a xente. A xente e
a música.
A maioría das veces
pensas que os problemas
que tes ao teu redor
cáusaos toda esa multitude
que te rodea, e neses
intres, agradecerías que
toda esa xente te deixase soa para intentar ser feliz, pero é
a xente, ao mellor non é a mesma, pero xente de igual forma
a que fai que saques un sorriso nos peores momentos...
Esta xente son os chamados «amigos», algo que eu
penso que teño, penso que non me é difícil facelos, xa que
me gusta moito falar e estar con eles.
Pode que sexan amigos dunha noite tola, ou amigos
para toda a vida, pero sempre hai unha cousa común entre
nós, e esa cousa é a que máis me enche: un sorriso.

Creación
Nunha noite escura, apareceu unha sombra por detrás da casa do xefe de policía de
Melide. Aquela sombra era a dun ladrón que a pesar de saber de quen era a casa, entrou
roubar nela. O xefe de policía, Xosé, escoitou ruídos, saíu da habitación e encontrouse cara
a cara co ladrón. Ao ver a Xosé disparoulle e matouno, polo que se converteu nun asasino.
Ao día seguinte Xosé non foi traballar e os seus compañeiros fórono buscar á súa casa.
Petaron na porta e como non lles abría rompérona. Ao entrar viron o corpo de Xosé tirado no
salón e a arma do asasinato. Decidiron ir ata a casa da nai e dixéronlle:
- O teu fillo está morto.
-Pero, como é posible?
- Matouno alguén, xa estamos investigando.
A nai de Xosé púxose a chorar. O día do enterro todo o mundo lle daba abrazos e dicíalle
que non se preocupase, que todo se arranxaría. Ela púxolle rosas e marchou do cemiterio.
A policía encontrou pistas na arma e polo ADN souberon que o culpable fora o veciño do
lado. Fórono chamar á casa pero escapara da vila para que non o colleran. Seguramente iría
ao aeroporto de Santiago para ir a outro país. Así que foron ata alí e antes de que escapara
collérono. Fixéronlle un xuízo no que saíu perdedor. A nai de Xosé ao volver a casa tropezou
nunha pedra e caeu. Non lle pasou nada pero volveulle ao recordo a primeira caída
do seu fillo. Ese mesmo día, ao encarcerar o asasino, unha pomba saíu
por enriba do cárcere como dicindo que xa pasara
o perigo
O O libro libro de de Maruxa
Maruxa
PEQUENAS PEQUENAS CREA CREACIÓNS
CREA CIÓNS
Fai cincocentos anos, en Londres, vivía un can
que non sabía ladrar. O can estaba farto de que
riran del, xa que como non se daba defendido, os
gatos non lle tiñan medo. Un día, o can decidiu ir ata
unha aldea próxima, onde vivía unha bruxa. Camiñou
durante todo o día e cando chegou á casa da bruxa tocou o
timbre. A bruxa, que se chamaba Maruxa, abriulle. Ao dicirlle o
can o que lle pasaba, ela respondeulle:
- Axudaríache se tivera o meu libro de esconxuros.
- E logo, non o tes?
- Non, perdino.
- Cando o viches por última vez?- preguntou o can.
- Onte pola tarde, cando veu a pantasma Lucía. Pero, agora que recordo, pasou o morcego
Diego e cando marchou xa non había libro.
- Temos que falar con Lucía a ver que pensa deste asunto.
Foron ata a casa de Lucía e, cando chegaron, preguntáronlle:
- Tes ti o libro de Maruxa?
- Non, creo que o ten Diego. Maruxa, tesme que axudar a atemorizar a xente, xa que non me
atrevo.
- Pois axúdame a encontrar o meu libro.
Despois de andar ata a casa de Diego tocaron á porta e el abriulles.
- Tes ti o libro de Maruxa?- preguntaron os tres a coro.
- Teño, pero non llo vou dar porque onte non falou comigo.
Maruxa que sabía que ao morcego lle daba medo a noite díxolle:
- Se me dás o meu libro fago que non che dea medo a noite.
Diego deullo e Maruxa fixo o que lle prometera. Tamén fixo que o can ladrara e non
falara, que a pantasma quixera atemorizar a xente e o máis importante de todo, recuperou o
seu libro.
MARÍA, S1C
IES de Melide Xuño 2009
51 51
51

Xuño 2009 IES de Melide
52
52
PEQUENAS PEQUENAS CREA CREACIÓNS
CREA CIÓNS
A A FL FLOR FL OR ROSA
ROSA
Creación
Había unha vez unha flor que cando chovía poñíase amarela, e cando ía sol poñíase
rosa. A flor estaba máis contenta cando ía sol, xa que lle gustaba moito a color rosa. Ela era
amiga das outras flores e mais do sol. Un día pasou por onda ela o señor sol, que estaba
dando un paseo, e díxolle:
- Ola, señora flor, que tal estás?
- Eu ben, señor sol.
- Imos dar un paseo, señora flor?
- Para min sería de bo agrado pasear con vostede.
- Pois imos alá.
A flor e o sol foron dando un paseo e encontráronse coas demais flores, e dixéronlles:
- A onde van vostedes?
- Imos dar un paseo, porque hoxe, a verdade, é que está moi bo día.
- Inda vos habedes namorar.
- Pois pode que si. Por que non nos casamos, señora flor?
- Pois pensarémolo durante o regreso á casa.
O sol e mais a flor foron pensativos e agarrados da man
para a casa. Ao cabo duns días decidíronse e casaron.
ÁNGELES MOURIÑO, S1A
HELEICO
HELEICO
Hai anos, moitos anos, na época na que os romanos
invadiran a Península Ibérica, había un palacio no centro de
Roma no que habitaba unha fermosa muller. Era unha princesa
que estaba encerrada nunha torre, xa que o seu pai había anos
que consultara con un bruxo ao que lle preguntou que ía pasar
coa súa vida, e o bruxo dixéralle que se non tomaba precaucións, ía ser asasinado polo seu
neto. Entón, ao escoitalo, o pai, que era o rei dun pequeno país, encerrou a súa filla única.
Pero un día, por casualidade, pasou por alí Casiólidis, un príncipe doutro reino, e ao ver
a fermosa Helena subida na torre, namorouse dela e Helena del.
Casiólidis tiña fama de ser moi forte e moi valente, e dun só golpe derrubou a porta da
grande torre. Ela baixou correndo escaleiras abaixo e abrazouse a el.
Estiveron toda a vida xuntos, e polo amor tan grande que sentían tiveron un fillo ao
que lle chamaron Heleico.
Vinte anos despois Heleico xa estaba feito todo un home. Era tan fermoso como a súa
nai, e tan forte e valente como o seu pai. Dobraba os troncos das árbores cunha soa man,
separaba as montañas da terra e moitas cousas sobrenaturais.
Un día participou nunha guerra contra os cartaxineses e matou o pai do que sería a súa
prometida. Ela, enfadada, decidiu vingarse, e o día da súa voda con Heleico, verteulle
veleno na copa de champaña. Pero non o tomou el, senón o seu avó, o rei, e diredes: por
que estaba alí? Vóuvolo contar. O rei era o amigo do pai de Erika, noiva de Heleico. Nun
tempo Erika e o seu pai perderon toda a fortuna que tiñan, pero o rei axudounos.
No medio da voda, Erika estrañouse de que Heleico non estivese mal, pero o rei si, e
quedou alí, inerte no medio da xente. Erika, ao ver que matara, por culpa de Heleico, o seu
salvador, suicidouse.
E esa é a historia de Heleico
ROCÍO PRIETO VÁZQUEZ, S1D

Creación
PEQUENAS PEQUENAS CREA CREACIÓNS
CREA CIÓNS
UNHA UNHA VIDA VIDA NOVA
NOVA
Hai dous anos, unha rapaza chamada Dalila foi vivir a Alxeria.
A súa casa era pequena, branca e cunhas ventás e unha porta
vermella.
O colexio ao que ía estaba moi preto da súa casa. Os primeiros
días de colexio non entendía nada e todo o mundo a miraba con cara
rara, e iso facíalle sentirse incómoda. Aquilo non lle gustaba en absoluto
e sempre lle preguntaba aos seus pais cando ían volver a
Galicia, pero eles sempre desviaban o tema.
Despois dun mes, en Dinduf, a súa vila, unha rapaza do seu
colexio díxolle: «Salam». Como xa entendía un pouco de árabe
respondeulle do mesmo modo, e comezaron a facerse amigas.
A rapaza chamábase Malika. Era delgada, tiña os ollos negros
como o carbón, os beizos pequenos, o pelo rizado e curto e era moi morena; pero o que máis
lle chamou a atención a Dalila era a súa fermosura.
Malika estivo moito tempo con Dalila, porque as súas casas estaban ao lado. Xogaban
xuntas, facían os traballos do colexio xuntas, e moitas cousas máis.
Malika axudaba moito a Dalila co árabe, e moi pronto fixéronse inseparables. Dalila
aprendeu árabe en moi pouco tempo, e xa estaba convertida en toda unha saharauí. Os
seus pais, ao ver que viña tan contenta do colexio, puxéronse moi ledos. Ás veces
preguntábanlle se quería volver a Galicia, pero agora a que desviaba o tema era ela.
PAULA GALLEGO PEÑA, S1B
A A FELICIDADE
FELICIDADE
O que nos faz felizes?
Sabe o que as pessoas valorizam para serem felizes? Existirá uma receita para
sermos felizes? Quais sao os principais objectivos na vida das pessoas? Sao estas
muitas questões de, se calhar, difícil resposta. Este tema foi tratado nas aulas de
português, na turma de 4ºC, e estas sao algumas das nossas aportaçáes, contribuições,
reflexões..... Leia.....talvez ache alguma coisa muito interessante.
Eu sou muito jovem para saber bem o que é a felicidade mais considero-me muito
satisfeita com a minha vida.
Eu creio que a vida duma criança é muito mais singela do que a vida dum adulto;fazemnos
felizes coisas mais simples.
Por exemplo, quando estou com os meus amigos, eu sou feliz! Pois eles são o mais
importante para mim, embora a família também seja importante. Quando consigo coisas
eu sozinha, por mim própia, sinto-me muito bem, feliz mas..... com os adultos a felicidade
é mais difícil.
A felicidade é algo relativo, pois cada pessoa tem uma ideia própria de como
consegui-la.
Eu seria feliz simplesmente com os meus amigos perto de mim, com a minha família
apoiando-me e conseguindo que os meus objectivos se cumpram. Objectivos como criar
a minha família ou ser independente: madurar em outras palavras. Mais às vezes, madurar
significa, eu acho, perder parte da inocência da juventude e começar a viver num
mundo cheio de préssas e de problemas, num mundo muito mais complexo do que é para
mim agora.
CRISTINA CONDE CARRERA 4ºC
IES de Melide Xuño 2009
53 53
53

Xuño 2009 IES de Melide
54
54
PRO PROVERBIOS PRO VERBIOS E E REFRÁNS
REFRÁNS
Herdanza
Tentaremos coñecer a sabedoría popular a través de refráns e proverbios franceses
coas súas correspondencias en galego. En primeiro lugar daremos a definición de proverbio.O
proverbio é un tipo de paremia, un enunciado sentencioso; provén do latín provertbium .
Outros enunciados sentenciosos son os refráns. O refrán provén do occitano refranh, que
significa retrouso (estribillo en castelán).
Os refráns son sentencias breves, normalmente anónimas. A maioría dos refráns son
observacións baseadas na experiencia colectiva ó longo do tempo, con temas que van
desde a meteoroloxía ata o destino fatalista de existencia. A súa estrutura normalmente é
pareada, recorren tanto á rima como a figuras literarias.
Comezaremos con un proverbio que di:
« Les proverbes ressemblent aux papillons; on en attrape quelques-uns, les autres s’envolent»
W.Wander
Os proverbios son coma as bolboretas; collemos algunhas, as outras foxen.
A continuación propoñemos outra lista de proverbios:
1- Chacun pour soi, la Terre pour tous
Cada un na súa casa fai o que quere
2- Mieux vaut tard que jamais
Máis vale tarde que nunca
3- Coeur qui soupire n’a pas ce qu’il désire
Corazón que suspira non ten o que desexa
4- On te montre la lune et tu regardes le doigt
Ensinámosche a lúa e ti miras o dedo
5- Tout ce qui brille n’est pas or
Non todo o que reloce é ouro
6- Il ne faut pas dire: fontaine, je ne boirai pas de ton eau
Nunca digas desta auga non beberei
7- L’habit ne fait pas le moine
O hábito non fai o monxe
8- On a toujours besoin d’un plus petit que soi
Non despreces a ninguén, porque igual o necesitas
9- Aujourd’hui à moi, demain à toi
Hoxe por min, mañá por ti
10- La nuit porte conseil
A noite trae consellos
11- Le soleil brille pour tous
O sol brilla para todos
12- Chose promise, chose due
O prometido é débeda

Herdanza
13- Un de perdu, dix de retrouvés
Un que perdes, dez que atopas
14- Il faut réfléchir devant les problèmes
Non hai que facer unha montaña dun gran de area
15- Loin des yeux, loin du coeur
Ollos que non ven, corazón que non sente
16- Dans la maison du forgeron, la broche est en bois
Na casa do ferreiro, coitelo de pao
17- Aux chevaux maigres vont les mouches
A cans fracos, todo son pulgas
18- Dans la bouche fermée
n’entrent pas de moustiques
En boca pechada non entran moscas
19- Du dire au faire, il y a au milieu la mer
Do dito ó feito hai un bo treito
20- Un malheur ne vient jamais seul
Unha desgraza nunca vén soa
21- Mieux vaut tard que jamais
Máis vale tarde que nunca
22- En demandant on va à Rome
Preguntando chégase a Roma
23- Il vaut mieux prevenir que guérir
Máis vale previr que curar
24- Tel a du pain quan il n’a plus de dents
Deus dálle pan a quen non ten dentes
25- La nuit tous les chats sont gris
Pola noite tódolos gatos son pardos
26- Mauvaise herbe croît toujours
Mala herba nunca morre
27- Qui ne risque rien, n’a rien
O que non se arrisca non colle nin pisca
28- Brevis qui bêle perd sa foulée
Ovella que berra, bocado que perde
29- Il ne faut pas mettre la charrue avant les boeufs
Non se pode poñer o carro diante dos bois
PRO PROVERBIOS PRO VERBIOS E E REFRÁNS
REFRÁNS
IES de Melide Xuño 2009
55 55
55

Xuño 2009 IES de Melide
56
56
PRO PROVERBIOS PRO VERBIOS E E REFRÁNS
REFRÁNS
30- Chien qui aboie ne mord pas
Can ladrador, pouco mordedor
31- Seules les montagnes ne se rencontrent pas
Arrieiros somos e no camiño tropezaremos
Os refráns da chuvia e do bo tempo, do
frío, das sementes e das colleitas, parécense no
interior de cada cultura, pero varían segundo as
linguas, as maneiras de dicilo, as tradicións, os
mitos, as relixións e naturalmente os climas.
1-Taille tôt, taille tard,
taille toujours en mars
2-Carnaval au soleil
pâque au feu
3-Avoine de février
remplit le grenier
4- Année bissextile
anée infertile
5- Neige qui tombe en février
la poule l’emporte avec son pied
6- Pendant le joli mois de mai
couvre-toi plus que jamais
7- Pour la Saint Martin
tue ton porc e goûte ton vin
Poda en marzo
vendima no regazo
Marzo, marzola
trebón e raiola
Sementa a avea en febreiro
se queres facer diñeiro
Ano bisesto
nin bo ano, nin bo enxerto
Neve febreiriña
levántaa unha galiña
En maio
aínda a vella queima o tallo
Polo San Martiño
mata o teu porquiño
Bibliografía
Bibliografía
- Dictionnaire de refrains et dictons. Le Robert
- Proverbio. Wikipedia, La Enciclopedia Libre
- 1001 Refranes con su correspondencia en alemán, árabe...
Herdanza
Ata o 40 de maio
non quites saio

Herdanza
Historia Historia da da Cova Cova da da Serpe
Serpe
LEND LENDAS LEND AS
O que vos vou contar
é unha lenda que me
relatou miña avoa, e aínda
que non é de moito medo,
é o máis parecido.
Na chamada «Cova da
serpe» había un monstro
con forma de serpe que
tiña atemorizados a todas
as vilas do arredor.
Comíalles todo o que
pasaba por diante da entrada
da cova, fosen
cabalos, lobos, ovellas…
e cando non atopaba de
comer ía á vila e
obrigáballes a darlle alimento.
A xente estaba cansada, pero con moito medo, e se a cousa seguía así, a
comida non chegaría para todos.
Ata que pasou por esa vila unha tecelá que non era de por alí e non coñecía a
existencia dese terrible ser que a todos tiñan atemorizados.
Pasou camiñando diante da cova, e o monstro, ao sentir ruído, saíu para
fóra. Ao principio, a tecelá asustouse pero recouperouse ao momento e comezou
a soltar lá. A serpe metíaa na boca e comíaa. Canto máis saltaba, máis comía.
Así estiveron un bo anaco: a serpe atragantábase ás veces, pero a derradeira
foi a definitiva, xa que empezou a retorcerse e ao momento caeu ao chan.
Cando a tecelá chegou á vila, contou o que pasara a todos e celebrárono
cunha gran festa. Dende ese día ao lugar quedoulle o nome de «Cova da Serpe»
polo monstro que alí habitou».
NOELIA VARELA PUGA, B1ºC
A A vella vella vella e e as as súas súas tres tres tres fillas
fillas
Unha vella perdera as súas tres fillas. Foi onde unha meiga, que lle dixo que
tiña que facer tres bolas con leite dunha muller preñada, despois debería tiralas
contra unha laxe que había nun outeiro cercano mentres pronunciaba un meigallo.
Unha vez feitas as bolas, a vella, ante a dúbida, rompeu a máis pequena pola
metade, e o único que viu foi como estaba botando sangue. Ao día seguinte foi
xunto a laxe, tirou a primeira bola e apareceu a súa filla máis grande polo medio da
pedra, montada nun fermoso cabalo. Tirou a segunda, e apareceu a súa filla mediana.
Cando tirou a última bola rota, a parede abriuse, a bola caeu dentro e alí
quedou, sen que a súa filla aparecera.
YOLANDA PENAS VARELA, S4B
IES de Melide Xuño 2009
57 57
57

Xuño 2009 IES de Melide
58
58
Herdanza
ALGÚNS ALGÚNS DIT DITOS DIT OS CON CON MOIT MOITO MOIT O MIOL MIOLO... MIOL ...
Neste número do INTRES ofrecemos unha pequena mostra da literatura oral que
recollemos en 3º de ESO durante este curso. Como vedes, son cantigas, adiviñas,
refráns... con moito miolo, porque o pobo
sempre foi sabio e nunca lle fixeron falta
grandes discursos para ir... ao miolo.
Adiviñas:
Adiviñas:
- Informante: Maruja García Monterroso,
51 anos.
- Lugar de recollida: Maceda.
- Investigador: Iván Somoza Castro.
- Texto: Un neno nace en Melide e sáenlle
os dentes en Arzúa. Onde lle saen os
dentes?
- Solución: Na boca.
- Informante: Modesto Salgado, 82 anos.
- Lugar de recollida: Chaín – Santiso.
- Investigador: Noel Alba Salgado.
- Texto: Ve cos oídos e camiña coa caiada; que é?
- Solución: Un cego.
- Informante: Lisa Adán Vázquez, 70 anos.
- Lugar de recollida: Golán.
- Investigadora: Raquel Vázquez Regueiro.
- Texto: Unha señora moi aseñorada, chea de remendos e ningunha puntada.
- Solución: A galiña.
Refráns:
Refráns:
- Informante: Felisa Castro León, 72 anos.
- Lugar de recollida: Corneda – Boimorto.
- Investigador: Álvaro Garea Mellid.
- Texto: Día de todo, véspera de nada.
- Informante: Maruja, 70 anos.
- Lugar de recollida: Palas de Rei.
- Investigador: Alejandro López Penín.
- Texto: En maio, a vella pon o pano.

Herdanza
ALGÚNS ALGÚNS DIT DITOS DIT OS CON CON MOIT MOITO MOIT O MIOL MIOLO... MIOL ...
Ditos Ditos e e cantigas: cantigas:
cantigas:
- Informante: Concepción, 72 anos.
- Lugar de recollida: O Leboreiro.
- Investigador: Miguel Ángel Álvarez Varela.
- Texto: Quen me dese ter nai,
aínda que fose dunha silva,
aínda que a silva picase,
miña nai sería.
- Informante: Concepción, 72 anos.
- Lugar de recollida: O Leboreiro.
- Investigador: Miguel Ángel Álvarez Varela.
- Texto: Quen me dese ser árbore,
que desde alí vese ben,
tamén vexo os meus amores,
se se paran con alguén.
- Informante: Teresa Cea Parrado, 78
anos.
- Lugar de recollida: Melide.
- Investigadora: Alba Jubón Gómez.
- Texto: Nosa Señora do Carme,
desde o alto do castelo,
de noite cobre Melide
debaixo do seu mantelo.
- Informante: María Barreiro Vilar, María do Campo, 96 anos.
- Lugar de recollida: Castiñeiroa – Maceda.
- Investigadora: Lorena Ambrosio García.
- Texto: Debaixo da auga cantaba unha ra;
dixo o sapo: doulle un chus-chus;
dixo a ra: preñada me quedo;
dixo o sapo: un buen caballero;
dixo a ra: me marcho a Madrid;
dixo o sapo: tráeme un mandil;
dixo a ra: de que color?;
dixo o sapo: verde e amor;
dixo a ra: no teño diñeiro;
dixo o sapo: téñoo eu;
dixo a ra: tráemo praquí;
dixo o sapo: merda patí!
- Informante: Remedios, 74 anos.
- Lugar de recollida: Palas de Rei.
- Investigador: Xácome Laya Sánchez.
- Texto: Cando chove e fai sol, corren as
meigas cara Ferrol.
IES de Melide Xuño 2009
59 59
59

Xuño 2009 IES de Melide
60
60
AS AS SERIES SERIES DE DE ANIME
ANIME
Definicións
Definicións
Banda Deseñada
Manga: Un manga é como se lle chama a un cómic
xaponés. Dende a década dos 90, o manga comezou a chamar
a atención doutros países. Ao principio foron Corea e
Taiwán os principais destinos de exportación. Logo, estendeuse
a China e o sudeste asiático, e xa no século XXI chega con
forza a Europa e Estados Unidos.
O manga non é soamente entretemento. Ten unha gran
forza visual que lle dá unhas posibilidades expresivas que non
teñen a escritura e a linguaxe falada.
Moitas series de animación están baseadas nos mangas,
igual que películas, videoxogos e novelas.
Os mangas poden ser de moitos tipos como: romántico/
de amor (chamados shojo), de comedia/humor, estudantil,
deportivo (spokon), fantástico, horror, ciencia ficción, misterio,
de robots (chamado mecha), de pelexas (chamado
shonen), parodia, histórico/de samurais, erótico (chamado
hentai)… Non son todos os que hai, pero si os máis coñecidos.
Anime: Serie de animación xaponesa, pode estar baseada
nos mangas ou que pase do revés, que os mangas se baseen
nel. Hai de tantos tipos como mangas. Os animes son
coñecidos por persoas de todas as idades, desde nenos a
adultos.
OVA: Película de animación baseada nun manga ou nun anime. Non soen durar moito
máis dunha hora a menos que estean divididas en capítulos.
As As series series que que me me gustan
gustan
Shin-Chan
Shin-Chan
Shin-Chan é un anime que trata sobre as trasnadas que fai
Shinosuke Nohara e como afectan estas á súa familia, amigos e
coñecidos.
Esta é unha serie moi coñecida polos nenos. Como a maioría dos
animes, este naceu dun manga. É de tema humorístico. Pode parecer
que ao seu creador, Yohito Usui, non se lle dá ben debuxar, pero iso é
porque Shin-Chan é un superdeformed, é dicir, un manga estilizado. O
debuxante non intenta facer debuxos perfectos, simplemente, cómicos.
Ao ser este anime tan famoso, fixéronse moitas películas e produtos
de merchandising baseados nel, ademais de videoxogos.
One One Piece
Piece
One Piece é un anime que trata sobre as aventuras que
teñen Monkey D. Luffy e a súa tripulación pirata, piratas bos,
iso si. Eles van na procura do One Piece, o lugar onde Gold
Roger, o antigo rei dos piratas, deixou o seu maior tesouro.
Esta serie é tamén moi coñecida e naceu dun manga. O
seu estilo é algo estilizado. É un shonen con bastante humor.
Igual que Shin-Chan, de One Piece fixéronse videoxogos
e a décima película sairá nos cines xaponeses no 2009.

Banda Deseñada
Yuuuu-Gi-u Gi- Gi- Gi-Oh! Gi- Oh!
Yu-Hi-Oh! É un anime que trata da historia de Yugi Moto,
que un día monta un crebacabezas milenario no cal hai un
espírito dun faraón chamado Yami. Yugi e os seus amigos irán
salvando o mundo varias veces xogando a un xogo de cartas
de monstros moi famoso tanto na serie como na realidade.
Esta serie é coñecidísima por rapaces e rapazas, aínda
que sobre todo por rapaces, de medio mundo. Tamén se basea
nun manga do mesmo nome, aínda que despois se fixeron
series como Yu-Gi-Oh! GX que non teñen que ver co cómic. É
un shonen, non hai pelexas de persoas, pero si duelos coas
cartas. Tamén ten partes de humor grazas a uns amigos de
Yugi. Igual que as anteriores series, Yu-Gi-Oh! deu lugar a numerosas películas e videoxogos.
Dragon Dragon Ball/Z/GT
Ball/Z/GT
Tanto Dragon Ball, Dragon Ball Z como Dragon Ball GT,
son animes que tratan das aventuras dun superguerreiro vido
doutro planeta chamado Son Gokuh (o rapaz, non o planeta)
e os seus amigos e familiares nas que sempre salva o mundo
e o universo.
Esta é a serie máis coñecida das que escribín e escribirei.
Naceu do manga homónimo de Akira Toriyama, excepto Dragon
Ball GT, da que só hai anime. É un dos mellores shonen que se
fixeron, hai partes de humor, aínda que o interesante son as
pelexas. O malo da serie é que as batallas son moi longas e
todo o mundo morre unhas cantas veces. O bo é que a medida que a serie avanza, os
debuxos son mellores.
Deste anime fixéronse un montón de películas, OVAs e videoxogos, ademais de merchandising.
Agora mesmo están a facer a película de Dragon Ball con xente de carne e óso.
O deseño de personaxes foi tan agraciado que ao seu autor encargóuselle facer
personaxes para videoxogos que non teñen nada que ver co manga.
Naruto
Naruto
Naruto é un anime que trata sobre as aventuras dos
ninjas Naruto Uzumaki, Sasuke Uchiha e Sakura Haruno,
ademais doutros personaxes relevantes.
É unha serie que xa dende o comezo tivo moito éxito. A
pesar de que o anime cambia bastante a historia, os deseños
de personaxes, quita a maioría do sangue e as partes sedutoras
das mulleres ou parecido (por exemplo Naruto e Sasuke
bicáronse nun capítulo e sacárono), no manga non ocorre
igual, xa que, ademais de que está todo o dito antes, os
personaxes falan con moitas máis palabrotas e fan moitos
cortes de manga.
É un shonen con moito humor.
Polo de agora non se fixeron películas ou OVAs, pero si
moitos videoxogos para todo tipo de consolas.
AS AS SERIES SERIES DE DE ANIME
ANIME
IES de Melide Xuño 2009
61 61
61

Xuño 2009 IES de Melide
62
62
AS AS SERIES SERIES DE DE ANIME
ANIME
Inuyasha Inuyasha
Inuyasha
Inuyasha é un anime que trata sobre Kagome Higurashi. Esta rapaza,
o día do seu 15 aniversario, cae no pozo da súa casa, e como é un
pozo máxico, viaxa ao pasado. Alí vivirá aventuras co medio demo
chamado Inuyasha (que significa Inu, demo, e Yasha, can) e outros
amigos que a acompañarán na súa viaxe para derrotar a Naraku.
A este anime ocórrelle ao revés que a Naruto, o manga está
moi mal debuxado e o anime mellora moito.
Esta serie xa ten ás costas catro películas e un videoxogo. É
moi famosa entre as rapazas, xa que a pesar de haber pelexas,
hai amor por todas partes.
Fullmetal Fullmetal Alchemist
Alchemist
Fullmetal Alchemist é un anime que trata da vida de
Edgard e Alphonse Elric. Estes dous irmáns perderon a súa nai
por xogar coa alquimia, e ao intentar recuperala, Ed perde un
brazo e unha perna e o espírito de Al quedou encerrado nunha
armadura. Para que a súa nai e o resto de partes do seu
corpo volvan, deberán alistarse nos Alquimistas Nacionais e
buscar a pedra filosofal.
Naceu dun manga cuns debuxos tan logrados como os
da serie. É un shonen con moito humor xa que Ed é moi baixo
e pilla rabietas sempre que llo din. Tivo bastante éxito e xa se
fixeron películas.
Sarxento Sarxento Sarxento Keroro
Keroro
Sarxento Keroro trata da invasión (ou intento) da Terra
por uns extraterrestres con forma de ra. Son 5 é ao chegar
ao noso planeta pérdense, pero atopan cada un un rapaz ou
unha rapaza co que vivir. A historia céntrase en Keroro, o
xefe, o máis parvo do grupo, que queda coa familia Hinata.
Naceu dun manga, cuns debuxos non tan atractivos
como os da serie. Xa dende o primeiro momento acadou moito
éxito. É totalmente humorístico. Leva pouco tempo no mercado
co que aínda non se fixeron películas nin videoxogos.
Zatch Zatch Zatch Bell!
Bell!
Zatch Bell! é outro anime sobre extraterrestres. Estes
chámanse mamodos e a historia céntrase en Zatch Bell, un con
aparencia de neno pequeno. El non recorda nada por que ao chegar
á Terra perdeu a memoria, polo que non sabe que ten que loitar
contra outros 99 mamodos para converterse no seu rei. Co tempo
coñece a Kiyomaro, un rapaz que ten que axudarlle a chegar á
coroa. Ao avanzar a historia daranse de conta de que tamén
deben salvar o mundo dun mamodo malvado, pero contarán coa
axuda dos seus amigos.
A serie e o manga teñen debuxos idénticos. É un shonen cun
montón de humor e personaxes un pouco superdeformed.
Xa conta con varias películas aínda que ningún videoxogo.
Banda Deseñada

Banda Deseñada
Sakura, Sakura, cazadora cazadora de de cartas
cartas
Este anime é tan famoso como o manga xa que é de
CLAMP, e trata de Sakura Kinomoto, unha rapaza que un día
perde unhas cartas máxicas e que debe recuperar pero non
estará soa, acompáñana Keroberos, o gardián das cartas, e
Tomoyo, a súa mellor amiga.
Este anime é un shojo polo que gusta máis as rapazas.
Os debuxos son moi bos, coloridos e imaxinativos.
Non ten videoxogos e as películas tratan do futuro de
Sakura.
Evangelion
Evangelion
Este mecha trata de Shinji Inari, un rapaz que con outras
dúas mozas deben pilotar os EVA, robots xigantes para
combater aos ANXOS, uns extraterrestres.
Este anime non se basea nun manga como os anteriores.
Trata dun tema que lles gusta moito aos xaponeses: as
razóns da existencia humana. É moi violento á par que erótico
e dramático, xa que a maioría dos personaxes morren e os
que sobreviven quedan tolos.
Fixéronse moitas películas pero ningún videoxogo nin se
adaptou ao manga.
Paranoia aranoia Agent
Agent
Paranoia Agent é unha serie de só 13 capítulos que tratan
as vidas de persoas infelices que se volven tolas, xa que
hai un asasino chamado O Rapaz do Bate que vai golpeando á
xente que quere escapar de calquera cousa.
Nos está baseado nun manga e, igual que Evangelion, é
violento e erótico.
Non ten películas videoxogos nin adaptación a manga.
Samurai Samurai Champloo
Champloo
Champloo significa mestura, ou sexa, mestura samurai,
e nunca mellor dito xa que esta anime trata a historia de Fuu,
unha rapariga que busca a seu pai, e dos dous samurais que
a acompañan, Mugen e Jin, completamente diferentes.
É un shonen que tampouco se basea no manga, non ten
películas nin videoxogos e consta de 27 capítulos. É moi divertida
porque Mugen é un brután que non para de dicir
palabrotas.
Samurai Samurai 7
7
O anime é unha adaptación futurista da película de
Kurosawa.
Trata dunha aldea de labregos que teñen que dar a súa
comida a uns samurais malvados. Entón a sacerdotisa, a súa
irmá e un campesiño irán na procura de sete samuráis que os
AS AS SERIES SERIES DE DE ANIME
ANIME
IES de Melide Xuño 2009
63 63
63

Xuño 2009 IES de Melide
64
64
AS AS SERIES SERIES DE DE ANIME
ANIME
defendan.
É un shonen moi divertido e con batallas espectaculares.
Ao ser a adaptación dunha película, non ten manga nin
videoxogos.
R.O R.O.D R.O R.O.D
.D .D.Read .D .Read or or die
die
R.O.D. é un OVA coñecido en medio mundo. Trata de
Yomiko Readman, unha espía da División de Operacións
Especiais da Biblioteca Real Británica. Baixo o nome código de
Papel, usa o seu poder para controlalo (o papel, non o seu
nome) e loitar contra o mal.
Ten un debuxo moi logrado e as pelexas son moi entretidas.
É de ciencia ficción.
Blood+
Blood+
É un anime de vampiros e conta a historia de Saya, unha
rapaza que vive tranquilamente. Pero un día atopa a Hagi,
que lle dá unha katana facendo que a súa vida cambie totalmente.
Saya debe recordar o seu sanguinario pasado e loitar
contra chiropterano, uns monstros vampiros.
É un shonen moi ben debuxado que non se basea nun
manga, ao contrario que a súa precuela Blood: O último vampiro.
Polo de agora non se fixeron películas nin videoxogos
baseados nel.
TEXTO E ILUSTRACIÓNS ORIXINAIS: UXÍA PARRADO LÓPEZ , B1A
Banda Deseñada

Banda Deseñada
A A PANTASMA
PANTASMA
ANTÍA, CELTIA, BRAIS, NAWAL, S1A
IES de Melide Xuño 2009
65 65
65

Xuño 2009 IES de Melide
66
66
PETER PETER PAN
PAN
ROCÍO, PAULA, JANIRA, S1D
Banda Deseñada

Banda Deseñada
PETER PETER PAN
PAN
ROCÍO, PAULA, JANIRA, S1D
IES de Melide Xuño 2009
67 67
67

Xuño 2009 IES de Melide
68
68
AS AS EXPLORADORAS
EXPLORADORAS
PAULA, AITANA, S1A
Banda Deseñada

Banda Deseñada
AS AS EXPLORADORAS
EXPLORADORAS
PAULA, AITANA, S1A
IES de Melide Xuño 2009
69 69
69

Xuño 2009 IES de Melide
70
70
AMOR AMOR XUVENIL
XUVENIL
JAVI, ALBA, ANDREA, S1B
Banda Deseñada

Banda Deseñada
O O LADRÓN LADRÓN E E GASMAN
GASMAN
ADRIÁN CARRIL E DANIEL BLANCO, S1A
IES de Melide Xuño 2009
71 71
71

Xuño 2009 IES de Melide
72
72
UN UN MEDO MEDO RARO
RARO
SARA, PAULA, S1A
Banda Deseñada

Banda Deseñada
CARAPUCHIÑA CARAPUCHIÑA VERMELLA
VERMELLA
LORENA E LAURA, S1A
IES de Melide Xuño 2009
73 73
73

Xuño 2009 IES de Melide
74
74
A A MIÑA MIÑA PELÍCULA PELÍCULA F FFAVORIT
F ORIT ORITA ORIT
« O regreso de 007, unha
película de misterio e acción
(Iván)
«Titanic»
- Porque mestura paixón
con pena e é unha película
de amor clásica. O único
malo que ten é que o seu
final é moi triste.(Edurne)
- Unha das cousas que máis
me gustou foi a música.
(Lorena)
- A parte que máis me gusta
é cando están os dous,
o rapaz e a rapaza subidos
á varanda. E a que menos
é cando o barco parte á
metade e algúns se salvan
e outros non, porque os
botes non chegan para todos
e algúns quedan
conxelados no mar. (Yoli)
- Unha película que xa vin
unhas cinco veces, pero que
volvería ver outras tantas
e seguiría sen me aburrir
dela. Verdadeiramente merece
a pena vela. Ten momentos
que non sabería
definir, pero que máis
dunha vez fixeron que me
saísen as bágoas.(Marina)
- Vina polo menos unhas
cinco veces e a quinta que
a vin, sentina case coa
mesma emoción que a
primeira. Gustoume moito
porque describe como eran
as cousas naquela época,
as situacións de cada
persoa, os dereitos que tiñan.
Pero o porqué de que
a vira tantas veces e me
gustara tanto foi, sobre
todo, porque conta unha
historia real, unha catástrofe
que pasou hai moitos
anos e que levou a vida de
moitas persoas. (Patricia)
- Este drama foi a película
dos noventa, tanto polos
once Óscars conseguidos
como polo éxito que
acadou. Unha das cousas
máis curiosas da película é
que está baseada en feitos
reais.(Estefanía)
- Gústame moito pola emocionante
historia de amor
entre os protagonistas.
Unha apaixonada historia
de amor con diferentes obstáculos
e que acaba coa
morte do protagonista. O
que máis me gusta da película
é que aconteceu de
verdade hai bastantes
anos. (Raquel)
«Jackie Chan» porque as
películas de batallas
xaponesas fanme rir e
tamén teñen ese toque de
intriga que tanto me
gusta.(Edurne)
«Gladiator» Esta película é
a que máis me gusta porque
presenta valores moi
positivos como o respecto,
Cine
a admiración, o amor, a
amizade..., e tamén fainos
pensar, porque vemos un
home ao que lle ofrecen
unha vida moi boa, pero
rexéitaa porque, aínda que
o verdadeiro emperador
está morto, non o quere
traizoar , a pesar de
arriscarse a perder os seres
que máis quere, por ser
leal.
«Planta 4ª» Antonio Mercero,
director e guionista
desta película, trata o tema
de tres adolescentes que
«viven» na 4ª planta dun
hospital entre dietas,
enfermeiras, doutores, quimioterapia,
cadeiras de
rodas, caídas de pelo, etc.
Estes tres cancerosos, Miguel
Ángel, Jorge e Dani,
xunto con outros máis, son
os protagonistas desta historia
tan triste, pero que á
vez o director non quere
mostrar o lado triste, senón
a grande amizade dos protagonistas,
os novos pacientes
por coñecer, os pa-

Cine
seos nocturnos, a ilusión
por coñecer a Estopa, etc.
A película está baseada
nunha obra de teatro, e o
director desta obra viviu
esta enfermidade en
primeira persoa.
Esta película encantoume,
tanto que nunca me
cansarei de vela. A primeira
vez quedei sorprendida. Eu
sabía da existencia do
cancro, pero nunca imaxinei
que xente da miña idade o
puidera vivir. Emocionoume
moito pensalo. Pero a película
non é demasiado triste,
xa que intenta darnos a
visión de que hai que asumir
o que veña, como
fixeron estes adolescentes,
que a pesar de ter esta
enfermidade viven a vida ao
máximo dentro das súas
posibilidades. A maior parte
desta longametraxe son
momentos divertidos que
te fan sentir igual que os
protagonistas.(Marga)
- Se me tivese que decantar
por unha película, creo
que sería por esta. Os protagonistas,
co seu humor,
fan máis soportable a súa
estancia no centro, xa que
aquí pódense facer cousas
moi divertidas, como
coñecer novos pacientes,
burlarse das enfermeiras,
facer unha serie de
excursións nocturnas polos
corredores... (Gloria)
«A todo gas» Se me teño
que quedar con algunha película,
quedaríame con esta,
porque me gustan os coches
e todo ao seu arredor
tal e como se ve nesa famosa
película. (Aníbal)
A A MIÑA MIÑA PELÍCULA PELÍCULA F FFAVORIT
F ORIT ORITA ORIT
- Trata de carreiras de coches
por Tokio. Gústanme
as películas de acción e de
coches. (Cristian)
A todo gas II. Éunha película
que mestura a acción
co mundo do motor.
Gústame porque trata de
coche se xente que ten que
facer retos relacionados cos
coches, con carreiras, con
motos... para sobreviviren
ou gañar cartos. A min
encántanme este tipo de
películas, xa que at ao final
non sabes que vai suceder
ou como vai acabar.
Ademais am in todo o que
estea relacionado co mundo
do motor e sexa de acción
gústame
moito.(Carlos)
- Gústame moito xa que a
miña gran paixón son os
coches, que é o tema central
da película. (Xaquín)
«Parque Jurásico 3» É a
miña película favorita porque
é de dinosauros e a min
gústanme moito as de
animais. E tamén porque
sempre que a vexo, véxoa
xunto con meu irmán,
fainos rir e pasámolo moi
ben, pero ao mesmo tempo
tamén é de medo. (Yoli)
«A princesa e o
mariñeiro» Quizais sexa a
que máis me gusta porque
nos conta a historia dunha
rapaza que non pode decidir
por ela as súas cousas,
como por exemplo con
quen quere casar. Gústame
porque nos conta a historia
que moitas mulleres están
a vivir. É moi inxusta,
pero non poden facer nada,
porque se non
mátanas.(Lucía)
«A vida es bela» Cando
tiñamos aproximadamente
12 anos, no colexio
puxéronnos unha película.
Contaban os mestres entre
eles que era unha das
máis bonitas e interesantes
que viras; e, aínda que non
IES de Melide Xuño 2009
75 75
75

Xuño 2009 IES de Melide
76
76
A A MIÑA MIÑA PELÍCULA PELÍCULA F FFAVORIT
F ORIT ORITA ORIT
son mestra, tamén o digo
eu agora.
Cando a vin por
primeira vez, recordo que
non me gustou nada máis
que a banda sonora, pero
ao mellor iso era porque
daquela non tiña os
coñecementos necesarios
para poder entender de que
vai.
O seu título é «A vida
é bela».
Foi a película máis bonita
que xamais vin, máis
ca «Titanic», ou máis cás
de «Pokemon»
A historia da Segunda
Guerra Mundial é o miolo
desa película, dese filme tan
marabilloso de Roberto
Berigni.
Cheguei a vela tres veces
seguidas no mesmo día,
e en total 22 veces. De tanto
tempo enganchada ao
DVD, sei ata os diálogos
dos personaxes secundarios,
terciarios e
cuaternarios se é que existen.
Non me importa aca-
bar chorando cada vez que
a vexo, ou obsesionarme
buscando información sobre
o tema da Segunda
Guerra Mundial cada vez que
abro o DVD.
Porque é unha película
marabillosa.
(Fátima)
- Esta película é a miña favorita
porque mostra os
esforzos que fan os nosos
pais por non nos facer sufrir,
e moitas veces non os
valoramos. A historia
cóntaa Josué, o neno,
cando xa é maior, e eu creo
que fai valorar moito o amor
que nos dan os nosos pais.
(Patricia)
Juno. Nela cóntase a historia
dunha adolescente
que debe afrontar un embarazo
non desexado.
Aínda no instituto, Juno
queda embarazada do seu
amigo, Paulie Bleeken.
Despois de falalo cos seus
pais, Juno decide ter o neno
Cine
e dalo en adopción, entón
ponse a mirar nos anuncios
do xornal para dar cun matrimonio
adecuado para o
seu fillo.
Estar embarazada
nun instituto estadounidense
non é fácil, e o seu
entorno vólvese un tanto
hostil. Finalmente o matrimonio
sepárase, pero Juno
dálle o seu fillo en adopción
a Vanesa (a muller que se
separa) (Noelia)
Thogan. Trata sobre un
home que era de Arxentina
e marchou para Estados
Unidos buscar traballo.
Gustoume porque o seu
personaxe era moi divertido
e, a pesar de que
algunhas veces non tiña un
«can» estaba sempre de bo
humor. Tamén porque
reflectía a vida cotiá do protagonista
e tiña escenas
que facían rir. (Miguel)
O xardineiro fiel. É unha
película espectacular. Trata
de dous personaxes, un

Cine
home e unha muller, que se
namoran e van vivir a África,
aí axudan aos máis
desfavorecidos. Ao final ela
morre e el continúa o seu
labor en África, seguindo a
investigación que levaba a
cabo a súa muller relacionada
coas industrias farmacéuticas.
A película transmite un
sentimento de
solidariedade, de
necesidade de ir axudar alí.
Para min foi unha gran
película. (Xisela)
O Único. É unha película de
acción, na que o seu protagonista
era un mozo
xaponés experto en artes
marciais.(Alberto)
Harry Potter. Esta serie
gústame porque é entretida
e encántanme os
actores.(Martín)
Un peque que vai de
marcha. Gústame moito
porque trata dun bebé, e a
min os bebés encántanme,
e fai cousiñas que son propias
de persoas adultas,
polo que ris moito, e é
supersimpático. (Cristina)
Troya. Para min a película
é moi triste, pero gústame
como se fixo, e gústanme
os actores, entre eles Brad
Pitt e Orlando Bloom, que
son os meus
preferidos.(Ana)
O pianista. Trata sobre un
dos pianistas máis
coñecidos, polaco. Esta película
gañou tres Óscars, a
Palma de Ouro do festival
A A MIÑA MIÑA PELÍCULA PELÍCULA F FFAVORIT
F ORIT ORITA ORIT
de Cannes 2002 e un Goya
á mellor película
europea.(Diego)
O diario de Noa. É unha
historia de amor que foi
narrada por Noa cando xa
ía maior para que ela,a súa
muller, que ten alzhéimer se
acordara de toda a súa vida.
Ao final terminan morrendo
xuntos e ela acordándose
del. (Sandra)
Cidade de Deus.
Encantoume. Cóntanos
unha historia real que
ocorreu en América do Sur.
Hai escenas moi violentas,
porque este é o tema principal
do que trata.(Noelia)
O pozo. Trata dun dos temas
que máis me gustan,
o terror. Custoume moito
vela, xa que o medo na miña
casa era visible. Esta é unha
das películas que marcan.
(Noelia)
Gato negro, gato branco.
É unha comedia preciosa.
Encantoume. (Noelia)
Brave Heart, en galego
Corazón salvaxe. Trata
sobre a guerra entre ingleses
e escoceses pola liberación
de Escocia. Gústame
porque é unha película onde
hai moito sangue e moitas
mortes. Tamén me gusta o
tema da película, xa que
non é aburrido. (Iván)
Zohan: licenza para
peitear. Recomendo vela
porque é bonita. A min
gústame porque me fai rir
moito. Penso que é divertida
porque a forma de ser
do personaxe é a de estar
sempre contento e nunca
preocupado. (Diego)
IES de Melide Xuño 2009
77 77
77

Xuño 2009 IES de Melide
78
78
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A MARUXA MARUXA FOCIÑOS FOCIÑOS P PPAMPÍN
P AMPÍN
DO DO GRUPO GRUPO FUXAN FUXAN OS OS VENT VENTOS VENT OS
ORQUESTRA
ORQUESTRA
OL OLYMPUS OL YMPUS
Con tanta crise,
tanto Obama por aquí e
por aló e tantas malas
novas, hai que darlle un
pouco de música e baile
ao ambiente, non? Pois
para iso está a orquestra
Olympus.
No mesmo lugar de
hai un ano, cos mesmos
músicos e cantantes, con
novas actuacións e moitas
cousas máis, esta gran
orquestra galega, por segunda
vez, volve poñer a
pel de galiña a todos os
seus seguidores.
A gran novidade
deste segundo récord é a
actuación de cantantes
tan coñecidas como Marta
Sánchez, os grupos «La
Unión», «Nacha Pop» etc,
que teñen previsto superar
as 24 horas que superaron
o ano pasado.
Poida que non sexa
unha noticia
importantísima relacionada
con todo o que se está a
vivir hoxe en día, que non
teña nada que ver coa
crise, coas guerras, a economía,
etc; pero eu aínda
así considéroa importante
Eu estiven presente
no primeiro récord que
conseguiron e podo asegurar
que é un auténtico
«subidón» velos actuar en
directo, compartir risas e
ata lágrimas con eles.
Son máis de 24 horas
seguidas actuando sen
parar, e iso merecería moito
máis ca un récord.
MARUXA FOCIÑOS PAMPÍN,
é unha magnífica artista que
presta a súa voz a un dos grupos
máis representativos do
folclore galego: FUXAN OS
VENTOS.
Contestounos moi amablemente
ás seguintes preguntas:
- Cando comezou a
interesarlle o mundo da música?
- Xa de pequena me dicían que
cantaba ben, e co tempo,
funme dando conta de que
realmente tiña aptitudes para
a música, principalmente para
a parte vocal.
- A que idade empezou a can-
Música
tar?
- Como dixen, xa de ben
pequena, pero a un nivel profesional,
foi cando estudaba en
Santiago, na Coral «Cantigas
e Agarimos». Con eles fun con
dezanove anos a Bos Aires.
Con vintecinco anos,
propuxéronme entrar en
Fuxan os ventos, e dende
aquela non deixei nunca de
cantar. Ademais de formar parte
deste grupo, tamén formo
parte da Coral de Agolada e da
banda de gaitas «Bico da
Balouta», tamén de Agolada;
con eles fun hai pouco á Bretaña
francesa.
- En que ano se formou Fuxan
os ventos?

Música
ENTREVIST ENTREVISTA ENTREVIST A A A MARUXA MARUXA FOCIÑOS FOCIÑOS P PPAMPÍN
P AMPÍN
DO DO GRUPO GRUPO FUXAN FUXAN OS OS VENT VENTOS VENT OS
-O grupo formouse no ano
1972. Organizouse daquela un
certame de músicos de creación
propia. Presentámonos e
acadamos o primeiro premio.
- Como foi a elección do
nome do grupo?
- Foi a raíz dese certame de
música. A canción coa que
gañamos titulábase «Fuxan os
ventos».
- Séntese cómoda dentro de
Fuxan os ventos?
-Si, moi cómoda. Levamos 35
anos xuntos.
- Como se fixo tan famoso o
grupo?
-Porque recollemos moitos temas
tradicionais. No ano 1975,
morre Franco e saímos dunha
época de ditadura. A xente
estaba ávida de escoitar a
alguén que reivindicara as
nosas tradicións, a nosa lingua
e, en definitiva, a nosa cultura.
- Cantos álbums teñen publicados?
-Se non me falla a memoria,
creo que oito: Fuxan os ventos,
Tequeletequele, Sementeira,
Quen a soubera cantar,
Noutrora, Na Memoria dos
Tempos, Galicia canta ó Neno e
Sempre e máis despois.
- De todos eles, con cal se
quedaría?
-Non me quedaría con ningún
en concreto, pero si que hai
algunha canción en particular
que prefiro.
- Podería dicirnos unha?
-Compañeira, é unha das
miñas favoritas, fala da relación
dun home e unha muller, unha
relación baseada no amor e no
compromiso co seu país.
- Que instrumentos tocades?
-Dúas gaitas, unha galega e
outra irlandesa, todo tipo de
frautas, mandolina, percusión,
bombo, pandeiro, tambor,
cunchas, zanfona e violín.
- Cal lle gusta máis?
-A zanfona, polo seu son tan
particular.
- De todas as actuacións que
fixeron, cal foi a máis importante
para vostede?
-Todas as actuacións son
especiais, cantas en lugares
onde probablemente nunca
cantaras, con diferente público,
diferentes ambientes...
pero recordo unha serie de
actuacións que fixemos pola
montaña de Lugo, en aldeas
onde despois de cantar
faciamos unha xuntanza cos
veciños. Alí recollemos moitas
pezas e establecemos un contacto
directo coa xente.
Recórdoo con moito cariño.
- Que fai para coidar a voz?
-Nada, basicamente nada. O
que si noto é que teño que fluidificar
máis as cordas vocais, é
dicir, que hai que hidratalas.
- Como compaxina o seu labor
como mestra co seu papel
de nai e coa súa dedicación
ao mundo da música?
-A miña primeira ocupación é o
meu traballo de mestra, xa que
este é o que me dá de comer.
Hoxe en día os meus fillos xa
son maiores e non precisan
que estea tan pendente deles
como cando eran pequenos. Á
música dedícome as fins de
semana.
Antes do Nadal, a formación
orixinal de Fuxan os ventos
volveu xuntarse para dar un
concerto no Auditorio de Santiago,
co motivo dos 36 anos da súa
creación. Tal foi o éxito que axiña
se esgotaron as entradas. No
concerto xuntáronse tamén
unha serie de invitados como
Mercedes Peón ou Pepe
Ferreirón, de Milladoiro; Uxía
Senlle, Guadí Galego... que
souberon actualizar o repertorio
de Fuxan os Ventos e darlle
novos aires.
CARLA RÍO E ANDREA VÁZQUEZ.
IES de Melide Xuño 2009
79 79
79

Xuño 2009 IES de Melide
80
80
VIAXE VIAXE A A ROMA
ROMA
Principalmente vou explicar
por que se fixo esta
viaxe, o que fixemos, os sitios
que visitamos...
Esta viaxe foi realizada
polo noso grupo de gaitas:
«Airiños da Ponte».
O primeiro día fomos
de visita ao Vaticano por
dentro e tamén andamos
por outros lugares de Roma
de paseo, vendo igrexas e
outros monumentos, como
o Coliseo por fóra.
O martes cos rapaces
e rapazas da banda de
«Merza»(que hoxe é unha
das mellores de Galicia) formamos
tres grupos e seguimos
de visita, vendo
capelas, a fontana de Trevi,
na que se tira unha moeda
e se pide un desexo, e un
montón de cousas máis.
O mércores fomos tocar
para o Papa. Tanto a
banda como o noso grupo,
fomos moi fotografados ,
tanto por turistas como por
xornalistas .
Pola tarde tivemos que
ir facer un ensaio para ao
día seguinte ir tocar á «fie-
ra» que é ao que nós lle
chamamos feira.
O día seguinte tocamos
na inauguración da
feira, viñérona inaugurar
ministros, e a tarde tivémola
libre para seguir visitando
Roma ou facer o que
quixeramos.
O venres tocamos
outra vez pola mañá na
feira, e pola tarde andamos
ao noso aire.
O sábado fomos no
AVE a Florencia e vimos un
montón de cousas, todas
preciosas.
O último día fomos ao
Vaticano, subimos á cúpula
e vimos todo dende arriba,
outra preciosidade,
aínda que tivésemos que
subir máis de 500 escaleiras
aproximadamente.
E esa mesma tarde
volvemos en avión para a
casa.
A verdade, para min e
penso que falo tamén polos
meus compañeiros, foi
unha experiencia estupen-
Música
da que nunca cambiaría, era
todo moi bonito, pasámolo
moi ben e ademais fixemos
novos amigos e amigas
tanto galegos como italianos.
Tamén teño que dicir
que as comidas eran bastante
boas , a pasta , a
pizza, os xeados e os capuchinos
sobre todo.
A xente era moi amable
con nós, aínda que nos
miraba como a algo raro
pola impresión de vernos
vestidos de gaiteiros, que
para eles é unha cousa
nova, pero estivo moi ben
aínda que nos quedou a
pequena pena de non poder
ver Venecia, xa que nos
levaba cinco horas ir e
outras tantas volver.
Pero, aínda que
tivemos algún inconveniente,
saíunos todo moi ben e
estamos todos moi contentos.
SILVIA SUÁREZ SOUTIÑO, B1A

Música
EXPOSICIÓN EXPOSICIÓN DE DE INSTRUMENT
INSTRUMENTOS
INSTRUMENT OS
Moitos dos instrumentos
que vemos ou que incluso
tocamos están feitos
de caros materiais, polo que
custan un ollo da cara. Pero
no noso IES, o IES de Melide
tivemos unha iniciativa,
máis ben quixemos facer
ver a todas as persoas que
non o instrumento máis
caro nin o máis bonito é o
que mellor soa. Como
fixemos isto? moi fácil, cada
alumno fixo un instrumento
con materiais que
atoparon e que xa non servían
para nada. Porque en
pleno século XXI non podemos
permitir que
materiais que parecen inservibles
se convertan en
inservibles como é o caso
das caixas de galletas, si,
si, as de toda a vida de chapa,
ben, pois con unha
desas caixas podes facer un
tamboril, ademais podemos
contribuír a que no mundo
se deixe de pensar que o
máis caro, e non o máis
orixinal, é o mellor. En
realidade isto todo pode parecer
un xogo de nenos,
pero se o miramos dende o
lado racional dámonos
conta de que en realidade
non o é, senón que nós,
os rapaces, somos conscientes
de que podemos ser
felices cun simple tamboril
ou unhas maracas feitas por
nós mesmos. O importante
é divertirse, e non fai falta
que sexa cun instrumento
supercaro, podémolo facer
cunha simple caixa de galletas
un pouco
«maqueada». E sobre todo,
o importante é a linguaxe
da música e o que pode
unirnos, aínda que sexa cun
instrumento feito por nós
artesanalmente.
Instrumentos feitos
con cartón, lata, papel e,
sobre todo,con moita, pero
que moita imaxinación. Con
todos estes materiais e con
ilusión fixemos todos os
alumnos de segundo da
ESO cada un o noso ins-
trumento. Só fai falta ganas
e un pouco de
imaxinación para facer un
instrumento musical co que
atopemos pola casa. Simplemente
cunhas latas de
Coca cola ou de Fanta, arroz
e uns paus podemos facer
unhas maracas, que logo
podemos decorar ao antollo
de cada un, ou cunha pá
IES de Melide Xuño 2009
81 81
81

Xuño 2009 IES de Melide
82
82
EXPOSICIÓN EXPOSICIÓN DE DE INSTRUMENT
INSTRUMENTOS
INSTRUMENT OS
coma as que utilizan os
nosos pais para facer o
regos das patacas, podemos
facer unha guitarra…
Como estes instrumentos
hai moitos máis e máis curiosos.
Para poder velos e
ver o fácil que pode resultar
facer unha guitarra,
unhas maracas, uns timbais
ou unha frauta pan co que
atopemos pola casa, só
temos que achegarnos
xusto enfronte de dirección
ou da sala de profesores do
IES de Melide.
Nesta exposición feita
polos alumnos de todo segundo
da ESO para a clase
de música podemos observar
moitos e diferentes instrumentos,
fareivos unha
pequena clasificación:
De vento temos frautas
chifres…, de percusión hai
timbais, tamborís… e de
corda hai guitarras...
O fin desta exposición
non só era un traballo para
a clase de musica, senón
que era para que nos
decatásemos de que hai
outras formas de divertirse
sen que sexa estar falando
polo mesenger ou estar
xogando á play. O
obxectivo de todo isto era
tamén que todos os rapaces
pasaramos un tempo
cos nosos pais, avós,
veciños... para que nos
ensinaran a facer instrumentos
como os que facían
antigamente eles para divertirse.
E así, unha vez máis, a
música fíxonos pasar un bo
anaco, incluso antes de tocar.
LAURA LÓPEZ ROCA, S2B
Música

Instituto
VIAXE VIAXE A A GRECIA
GRECIA
A finais de marzo deste ano, un pequeno
grupo de alumnos do IES de Melide pasamos
oito fantásticos días en Grecia.Pasámolo moi
ben a tódalas horas, divertímonos moito, e probamos
moitas cousas novas. Entre elas ir in
barco, en avión, en metro e en burro!!! Ai que
molones eran.
Tamén probamos todas as comidas típicas
de alá nunha cena que fixemos todos
xuntos. Cando digo todos xuntos, refírome ós
tres institutos que fomos: IES de Ames, de
Carballo e o noso, o de Melide. Eran todos
xeniais, falamos con todos e pasámolo moi,
moi ben con eles, iso é que houbo algúns
choros ó despedirnos no aeroporto de Santiago.
Ata queremos facer unha cea para vernos
todos outra vez!!! Ademais de todo isto tamén
nos gustou moito todos os monumentos que
vimos: o Partenón (impresionante, era enorme...),
o templo de Apolo en Delfos... Pero,
polo menos nós, podemos dicir que o que máis
nos gustou foi a illa de Santorini e o barco no
que chegamos a ela, aínda que tivemos que
botar oito horas nel. Era preciosa, con tódalas
casiñas brancas, con moitos camiños,
escaleiras, e sobre todo costas cara arriba...Ó
final do día doíannos as pernas...Pero mereceu
a pena. E non esquecemos a illa do volcán, que bonita era!, toda a illa vermella e moi
diferente do que estamos acostumados a ver. Tamén estivemos, como non, en Atenas, pero
esa cidade non nos gustou moito. Había zonas moi vellas e algunhas persoas eran moi raras,
con perdón. Pasámolo moi ben pero nestes últimos días xa tiñamos unhas poucas ganas de
vir a Melide e ver a nosa xente.
(Publicado o 2 -04-09 en http://aspasiamelide.blogspot.com)
SILVIA E PATRI, 3ºA
IES de Melide Xuño 2009
83 83
83

Xuño 2009 IES de Melide
84
84
BREVES
BREVES
DOUS DOUS CAMBIOS
CAMBIOS
En primeiro lugar,
quero dicir que a crítica
que vou expoñer a continuación
é persoal, e eu non
coñezo os culpables pero
si os prexudicados, todos
os alumnos e alumnas que
na primeira avaliación nos
tivemos que adaptar a tres
profesoras de inglés.
Nós o primeiro día de
clase coñecemos os/as
profesores/as que nos ían
dar clase durante todo o
curso. Todo ata aquí é normal,
o problema chega
cando, pasado un mes de
clase e logo de habituarnos
á nosa profesora de
inglés, nos chega unha
substituta que nos di que
vai estar con nós ata o final
da avaliación. Nós
adaptámonos a ela,
facemos un exame e todo
ben.
O segundo problema
chega cando unha ou dúas
semanas antes de rematar
o curso nos chega
outra substituta que nos
di que nos vai facer ela o
último exame. Parece todo
unha comedia, un reto,
pero por desgraza, é a
realidade. Que lles pasou
ás outras profesoras?,
quen nos virá despois
destas curtas vacacións,
a primeira, a segunda, a
terceira, ou outra nova
profesora? Son respostas
que acharei o día 8 de
xaneiro.
LAURA RÍO CARREIRA, B1A
EXPERIMENT
EXPERIMENTA
EXPERIMENT
Instituto
O pasado día 20, na
praza do parque de Melide
tiveron lugar un conxunto
de experimentos científicos
que tiñan como obxectivo
principal dar a coñecer a
parte máis lúdica da física
e a química, por exemplo
amosándonos como un globo,
despois de metelo nun
recipiente de nitróxeno líquido
a -200º C de temperatura,
encóllese para
despois inchar e estoupar.
Este evento foi posible
grazas á axuda de alumnos
e ex-alumnos do instituto
de Melide, que nos
mostraron dunha forma un
tanto especial e sinxela as
curiosidades que esconde
a ciencia.
Dende o meu punto de
vista, actividades como
«Experimenta» debe habelas todos os anos, porque son unha
boa maneira de que os melidenses coñezan a ciencia, e os
alumnos poidan traballar máis de cerca con ela.
JUDITH RAMOS CASTRO, 1º BAC.

Instituto
CORREMELIDE
CORREMELIDE
IES de Melide Xuño 2009
85 85
85

Xuño 2009 IES de Melide
86
86
MANIFEST MANIFESTO MANIFEST O D DDA
D A LINGU LINGUA LINGU A GALEGA
GALEGA
A lingua é o que nos
diferenza doutros países,
pobos ou culturas. Se nós
non falamos o galego,
que é a nosa lingua, quen
vai ser o que o fale?
Todos e todas somos
libres de elixir a lingua que
queiramos, pero se os
nosos antepasados
loitaron porque na nosa
terra, Galicia, se falase o
galego, como galegos que
somos, teriamos que estar
orgullosos de termos
unha lingua particular e tan
especial como é a nosa, a
lingua galega.
Temos unha lingua
pola que se loitou para
que, á fin, se puidese falar,
e tería que significar unha
honra para todos os
galegos e para todas as
galegas ter unha lingua
única e particularmente
especial que nos fai a todos
posuidores dunha
gran riqueza que non se
debería perder, pois esa
lingua é mais prezada que
o ouro e a prata. Como
bos galegos teriamos que
protexer o noso tesouro,
porque para un galego,
para unha galega, o máis
importante ten que ser o
seu, que neste caso é a
lingua, algo que a xente
galega nunca debería
esquecer nin botar fóra da
súa rutina, porque dentro
(Lido na IX edición do Corremelide. 29 de maio de 2009)
do normal dun galego debería
entrar falar a lingua
galega.
Só temos que mirar
un pouco para atrás e ver
que hai relativamente
pouco tempo, nos
colexios e nos lugares públicos
non se podía falar
galego, só se podía falar
o castelán. Grazas á
chegada da democracia
ao noso pais, fíxose que
se fomentase a
diversidade das linguas, e
que deste xeito todo o
mundo puidese falar e expresarse
coa lingua que
quixese, sen obrigas de
ningún tipo.
O futuro da nosa
lingua está nas nosas
mans e só falándoa podemos
facer que sexa
Instituto
inesquecible e que nunca
se vaia das conversas de
todos os galegos. Non hai
nada mais bonito que ver
a unha persoa falar a súa
lingua. Cando alguén fala
a súa lingua, honra á súa
comarca, ao seu país,
polo que os galegos e as
galegas deberiamos facer
que Galicia se desborde de
honra.
A lingua galega é fina
ou dura, rica ou pobre,
agarimosa ou arisca, depende
de quen a mire…
moitos adxectivos se poden
buscar para describir
a nosa lingua, e quizais
todas esas contradicións
fan que sexa unha lingua
especial.
LAURA LÓPEZ ROCA. 2ºB ESO