Untitled - Coordinadora Galega de ENDL

Xuño 2009 IES de Melide
30
30
PRIMEIRAS PRIMEIRAS LEMBRANZAS
LEMBRANZAS
rompendo, e iso neste caso
foi o que pasou... Indo cara
a horta, a ruleta bateu
nunhas pedras e rompeu...
Naquel momento pensei
en volver atrás no tempo, e
a perrencha que collín aínda
me dura hoxe.
Xa se sabe, momentos
e problemas de nena pequena
que agora só parecen uns
chistes.
Hai algunha cousa da
que sempre me lembrarei. Falo
de cando empecei a ir ao
colexio, só tiña catro anos.
Normalmente os nenos
pequenos ao ir ao colexio
choran, pero a min non me
pasou iso. Eu quería ir ao
colexio. Os primeiros días só
iamos dúas horas e despois
víñannos buscar; cando miña
nai veu por min todos os
nenos marchaban, pero eu
non quería, eu quería ir para
a casa no autobús, cando
fora miña irmá.
Tamén me lembro de algo
que pasou ese día. Cando
somos pequenos, no tempo
de lecer que temos no recreo,
sempre comemos algo. Eu ese
día levara unhas poucas galletas,
e unha compañeira
pediume unha, pero eu non
lla dei, entón ela, como
vinganza, mordeume no brazo.
Un día que eu estaba na
casa duns veciños con miña
irmá e meus tíos, un can
mordeume; eles estaban apañando
as patacas e eu ía
para a miña casa, pero de
súpeto, o can soltouse da
cadea e veu detrás de min.
Eu ía correndo, pero tropecei
nunha pedra e caín. O can
quería trabarme na cara, pero
eu defendíame cos brazos, e
foi alí onde me mordeu.
Despois eu levanteime e fun
correndo a onde estaban
eles, e xa me levaron ao médico.
De tanto berrar quedei
afónica por unha semana.
Os primeiros recordos
son cando empecei a escola
aos tres anos. Os primeiros
días tíñame que levar miña nai
ao colexio, pero despois xa
ía coa veciña. Como todos os
nenos, a primeira semana
choraba. Para min o peor día
da semana era o domingo,
porque sabía que o luns tiña
que ir á escola.
Outro recordo moi significativo
para min era cando
empecei a andar na bicicleta
e ía coa miña avoa ata o río
Creación
para coller ras, metelas nun
bote, telas na casa e darlles
de comer.
No verán viñan todos os
veciños de Bilbao e Barcelona
e mais meus primos, e todos
faciamos casetas de
madeira para onde iamos toda
a tarde xogar.
Un dos meus primeiros
recordos da infancia son as
longas temporadas na aldea
dos meus avós. Ía coa miña
avoa e a miña irmá, un pouco
maior ca min, ao prado coas
vacas. Nós eramos unhas rapazas
moi medosas e
tiñámoslle ás vacas, así que
a miña avoa tiña que termar
das vacas e mais de nós.
Pero unha vez sentadas
estabamos xenial. A avoa
traía un abrigo vello para
poñernos sobre el no prado e