Crónicas desde a India - Vieiros

6
a sétima
arte
dmito que as espectativas non eran mais que gozar do ambiente, coller o cabreo habitual e
A un pouco de xordeira. Algo de cor. Pero Kanthi sorprendeume gratamente. A primeira hora
foi o conto de sempre, o acoso como arma de conquista, a heroína que finxe non querer
nada co heroe e este, con insistencia que a min me faría denuncialo na primeira comisaría, consegue
o seu obxectivo. O mítico exemplo de “cando unha muller di non quere dicir si”. Estomagante, qué
máis dicir.
Pero logo a película tomou unha vía totalmente distinta. O que pensei que ía ser un argumento
tipo Romeo e Xulieta, neste caso trasladado á fronteira entre Maharashtra e Karnataka onde conviven
comunidades dos dous estados con certa dificultade e violencia, acabou sendo unha reivindicación
antirracista e unha advertencia contra a política comunal.
O máis interesante da película é a exposición que fai dos intereses de certos políticos en enfrontar
as comunidades entre si para o beneficio propio. Iso si, nesta segunda parte xa non aparecía ningunha
muller (a heroína fora retida pola súa familia, aparece só ao final no discurso do heroe para ser
levada por el no seu amor libre de prexuízos). Supoño que para o director as mulleres deberiamos
conformarnos con aprezar o guapo que era o protagonista (por unha vez da mesma idade cá protagonista
e non trinta anos maior, o habitual no cine do sur).
Un plan para Tasneem ı Nunca pensei que se puidese recoñecer unha persoa só polos ollos.
> 22