Crónicas desde a India - Vieiros

egresar é primeiro mirar. E eu miro. Co gozo do coñecido, a ledicia de volver. Que segue
R todo no seu sitio pero tampouco tanto. Cruzo a noite ata o mencer. A noite chea de
camións e pequenos hoteis onde tomar un té. Buses coas luces apagadas dentro onde a
xente dorme como pode. Coñézoos ben. Hoxe vou en coche. Desde Chennai (Madrás o desterrado
nome colonial) ata Tiruchi.
Mirar na escuridade é unha cousa. Ver vese, que conste. Doutra maneira, iso si. Vese que non me
van doer os ósos cando chegue á casa despois de ir aos choutos pola estrada adiante, como hai dez
anos. Agora o chan pasa suave por debaixo das rodas. E hai internet, teléfonos móbiles.
Pero cando chega a luz abre a chaira e vexo as mulleres con flores no pelo, os homes lavándose
no medio da rúa, desde o alto dunha ponte, os lavandeiros, a casta máis baixa, traballando nas súas
pías. Os sinais, as casas pintadas con anuncios, feitas aínda coa arte do manual que nunca queda perfecto
pero que ten o encanto do humano.
Na rúa un leproso pide sen man. Ao lado da vía do tren, as choupanas entran por rúas de lama.
Sei ben quén vive dentro. Ese é o meu Tiruchi. Welcome.
O espazo privado ı Hai cousas que só se poden ver desde dentro. As mulleres estamos dentro,
non é fácil vernos. Pero eu teño sorte. Unha sorte estraña, como todas as sortes. Unha estraña combinación
de xenes que me dotaron da camuflaxe perfecta.
1
Welcome
to TiruchI
> 8