Crónicas desde a India - Vieiros

0
Introdución
on vou ocultar que para min este era un ano especial. Dez anos. Dez anos de compromiso,
N de coñecemento, de descubrir, de aprender, de vivir dúas vidas, como digo ás veces. Co paso
do tempo as cousas vanse vendo en perspectiva e aquelo que comecei con dezaoito anos
como unha aposta por unha forma de vida véxoo agora transformado en moitas pingas que van facendo
ondas na auga, mesmo nestes tempos de seca. Mirando cara atrás comprobo que as opcións non
sempre son tan doadas como semellan, pero que a recompensa que me proporciona a interacción con
tantas persoas que teñen marcado a miña vida, algunhas delas presentes nestas páxinas e outras presentes
deste o outro lado, a través de Implicadas/os no Desenvolvemento, non se pode comparar con
ningunha outra emoción. Sería tópico falar de sorrisos de nenas, e como veredes nestes textiños, ás
veces hai sorrisos e outras moita dor e cabezadas contra muros. Pero todo iso é unha inmensidade de
vida e de enerxía, a enerxía que transforma o mundo.
A min ás veces pregúntanme se sinto fascinación pola India e nunca puiden dicir que si porque
para min é o fogar tanto como Galiza a estas alturas. E o fogar non fascina, ámase por veces e detéstase
outras. Aquí, neste mundo de fartura no que eu me sinto estraña, agradezo ese meu outro espazo
da India que non me permite sentar e ser espectadora dos horrores do mundo que creamos cada
día. E cando estou aló, como tamén conto nestas páxinas, boto en falta outras cousas, iso si, ningunha
delas materiais agás os abrazos. Ao cabo, por sempre dividida, ou duplicada. Pero as divisións son
> 6