Crónicas desde a India - Vieiros

15
Na india,
tamén
no fogar
on sei moi ben que hora é pero é de día. Nas mans e nos pés levo a cor vermella da “atha”
N que marca as mans de quen baila. Nos ollos aínda algo de kajal. Pero a representación que
sinto máis próxima é a da despedida. Unha xa coñecida de hai tempo. Unha familiar e pesada,
lenta. Hoxe Manimekalai marcha a Chennai a un congreso falar de xestión da auga. Desde o
pequeno balcón da entrada dígolle adeus coa man. Logo veño á terraza e sento no frescor da mañá,
o único do día, a mirar para a roupa que colga e a pensar para adiante e para atrás, xa entrando no
limbo estraño que non marcan os paralelos.
A rebeldía págase ı “Adeus, bailarina”, díxome a irmá de Bobby despois da función. Onte, despois
de 25 días, tiven que bailar en público. E iso coa ira de Sangeetha sobre a miña cabeza. Sangeetha
foi a miña profesora de danza. Ela creu que eu era parva e o xadrez saíulle un pouco mal ao final.
Sangueeta pretendía sacarme cartos ata por esbirrar. No momento en que unha admite que é
estranxeira acéndesenlles os ollos aos indesexables. Ambal e Manimekalai interviron. Ambal preocupado:
“Esta xente é a que lle dá mala fama ao país”. Comigo sabe que non ten que preocuparse: “A
xente que é avariciosa éo con todo o mundo”, dígolle.
Sangeetha é unha brahmá, como case todas as mulleres que practican Baratanatiam. A arte adoptada
como marca de clase. Claro que antes foi a danza das prostitutas, as devadasis. A Bobby rexéitalle
as pulseiras que con afecto me comprou para bailar. Véxoo co rabo do ollo. Sei que a vinganza
> 42