andaina 54

Problemática
A problemática era unha consecuencia
da situación na que se atopaban as
mariscadoras. A falta de organización
facía que o furtivismo, tanto interno
como externo, acabara con todo.
Collían marisco sen ter o tamaño
comercial mínimo, co que estaban
impedindo a súa reprodución, de tal
maneira que as praias estaban esquilmadas.
Isto facía que a Administración
se vise obrigada a establecer uns períodos
de veda na época de reprodución
para preservar o recurso.
As mariscadoras non tiñan ningunha
capacidade de decisión na fase de comercialización
do seu produto. Nas
propias lonxas vendíase marisco que
non acadaba o tamaño mínimo legal
esixido pola lexislación vixente naquel
momento.
O excesivo número de mariscadoras
era un atranco para facer rendible o
marisqueo. Sobraba moita xente. Se se
quería profesionalidade había que reducir
o número de mariscadoras que,
daquela, andaba polas 12.000 (a maioría
das cales, nun 80 %, non estaban da-
das de alta na Seguridade Social –ISM–
e o salario que acadaban nese intre era
unha media de 1200 €/ano).
E por riba de todo era un colectivo
de mulleres, nese momento acadaban
un 95 %, casualmente como tódolos colectivos
formados por mulleres eran
condenados á marxinación. Esta realidade
expresouna moi claramente un
patrón maior dunha confraría cando
dixo, «Mentres eu sexa patrón maior
non consinto que unha muller sente no
cabido», e como quen falaba coa Administración
eran os patróns maiores das
confrarías como representantes do sector,
nunca tiñan tempo para falar da
problemática do marisqueo a pé, porque
había cousas máis importantes
das que falar, simplemente as mariscadoras
eran invisibles.
25