andaina 54

En pleno século XXI hai un estado
aceptado e respectado polo resto
dos países, mesmo os que se proclaman
máis democráticos, que se rexe
por preceptos feudais. Unha pequena
cidade-estado no corazón de Europa,
pero cun poder e autoridade
que se estende moito máis alá dos
seus límites. A persoa que mantén
o poder de por vida, salvo improbables
abdicacións, é elixida entre
unha selecta casta de príncipes, que,
á súa vez, son designados polo
xefe de goberno durante o seu
mandato, o que asegura e perpetúa
unha determinada liña
ideolóxica. Un goberno baseado
nunha inflexible xerarquía, na
que ningún súbdito cuestiona este
poder, entre outras cousas porque
se aceptan como infalibles as decisións
do mandatario cando este así o
proclame. Un estado no que relixión
e política van unidos, un estado e
un goberno no que as mulleres só
poden ocupar un papel subalterno.
Está claro que estamos a falar do Estado
Vaticano e da Igrexa católica.
Todos os gobernos que condenan
o fundamentalismo islámico por
dar prioridade aos principios da súa
relixión fronte aos dereitos civís e
democráticos, que denuncian as leis
que negan dereitos ás mulleres e aos
homosexuais e lesbianas esquecen
condenar moitas normas semellantes
da Igrexa católica; ao contrario,
dobréganse ante o seu
poder e algúns, como no
caso español, mesmo
lle financian aulas
nas que impartir
a súa ideoloxía.
Unha ideoloxía que antepón o sacrificio
ao pracer, a obediencia á libre
elección, os homes ás mulleres, e
que presenta o sexo como a orixe
de todos os males, ata tal punto que
para librar as súas figuras sagradas
desta lacra no imaxinario colectivo,
inventou o dogma da concepción
sen sexo de Xesús. Unha ideoloxía
que nega ás mulleres o control sobre
o seu propio corpo e compara
as leis que legalizan o aborto co ex-
terminio nos campos nazis. Que se
manifesta en contra da distribución
de preservativos en países asolados
pola SIDA e a fame, porque segundo
a súa doutrina só a abstinencia
é o método aceptado para evitar as
enfermidades e o control da natalidade.
Que non ten reparo en criticar
as leis do Goberno español que legalizan
o matrimonio entre persoas
do mesmo sexo, porque considera a
homosexualidade un vicio ou unha
enfermidade. Que está en contra
de que exista educación sexual nas
escolas e de que se comercialice a
píldora do día seguinte. Que levanta
airadas protestas tachando de antidemocrática
a proposta de suprimir
os crucifixos dos colexios a pesar de
que estamos nun estado aconfesional…
E así poderiamos
seguir con moitos exemplos
máis de integrismo reaccionario,
sobre todo nestes últimos
anos en que os sectores máis ultras
dominan dentro da Igrexa.
Por sorte son moitos os católicos
que non están de acordo con
estas normas e declaracións e hai
sobrados exemplos de persoas que
criticándoas destacaron pola súa solidariedade
cos máis desfavorecidos,
desde o bispo Casaldàliga ata Vicente
Ferrer ou moitas comunidades
que xurdiron da teoloxía da liberación…
Claro que todas estas teñen
sido cuestionadas dentro da Igrexa
precisamente por non acatar a autoridade
de Roma.
As crenzas relixiosas perten-
cen ao ámbito privado, a liberdade
relixiosa é un dereito indivi-
dual e cada quen é libre de crer no
deus ou deuses que queira (nos
que foi educado, os que descubriu ao
longo da vida, os que lle caen máis
simpáticos) ou de non crer en na-
da. Pero vivimos nun país onde a
Igrexa católica ten desde sempre un
gran poder, que inflúe na educación,
nos gobernos e nos negocios, e por
iso, aínda que esteamos nun estado
aconfesional, os gobernantes sempre
procuran estar a ben con ela. E
nestas componendas entre Goberno
e Igrexa as mulleres temos moito
en xogo, porque se o avance do
integrismo relixioso supón un freo
para os dereitos de toda a sociedade,
moito máis para as mulleres, porque
son os nosos dereitos, o dereito a decidir
sobre o noso corpo e as nosas
vidas, un dos principais cabalos de
batalla da actual Igrexa católica, por
iso nos reafirmamos na consigna
que se cantou en Granada,
«Saquen os
seus rosarios dos
nosos ovarios». n
3